To φώς που τρεμοσβήνει

17 June 2006
14,350
Bonnie%20%27Prince%27%20Billy%20-%20I%20See%20A%20Darkness.jpg




Bonnie ‛Prince’ Billy: I See A Darkness (Palace Records CD - 1999)

Αργησα να τον πάρω χαμπάρι και μετά άρχισα ν ακούω γι αυτόν από τρίτους: από τον Nick Cave, από την PJ Harvey, από τον Neil Young. To άλμπουμ έφτασε στα χέρια μου 3 χρονία μετά (2002). Αποσβολωμένος άρχισα να ψάχνω, να ξετυλίγω αργά αργά το κουβάρι της δισκογραφίας του τύπου. Αργότερα, ο μεγάλος Johnny Cash διασκεύασε το τραγούδι που δίνει τον τίτλο του σε αυτό εδώ το άλμπουμ και το συμπεριέλαβε στο ‛American III: Solitary Man’ (2007).
Το ‛I See A Darkness’ είναι, κατά τη γνώμη μου, η καλύτερη είσοδος στο Σύμπαν του Will Oldham, γνωστού και σαν Palace Brothers, Palace Music, Palace Songs. Δεν είναι το καλύτερό του: αυτός ο τίτλος για μένα, πάει στο ‛There Is No-One What Will Take Care Of You’ (Palace Brothers - 1993). Αλλά το ‛I See A Darkness’ είναι επίσης εξαιρετικό και κομμάτι πιο ...προσβάσιμο: το άλλο είναι πολύ πιο hardcore και εχθρικό προς αυτόν που λέμε ‛μέσο ακροατή’.
Η μουσική του Will Oldham φέρνει στο νού τοπίο μετά τη μάχη. Νιώθεις ότι κάποια φοβερή καταστροφή έγινε εδώ. Είναι lo-fi, χειροποίητη, μουντή. Μπαλάντες ως επί το πλείστον, εύθραυστες, σχεδόν ενδόμυχες, ένα άκουσμα Δωρικό, ανεμοδαρμένο, απογυμνωμένο από καθετί καλλωπιστικό, από κάθε είδους ...‛καλολογικά’ στοιχεία. Βαθειά μελαγχολικό, διακριτικό, άκρως υπαινικτικό, μοιάζει να κουβαλάει όλη τη θλίψη του κόσμου στις πλάτες του. Στους κόλπους του κουβαλάει τα blues, το bluegrass από τα Απαλλάχια, τα spirituals και το gospel. Μοιάζει πεπεισμένο εκ των προτέρων ότι κάθε επιθυμία του μέλλει να πληρωθεί με αίμα. Συχνά δείχνει να παραπαίει, άλλοτε πάλι μοιάζει να τρίζει, σαν παλιά πόρτα πάνω σε σκουριασμένους μεντεσέδες. Οσοι θέλετε να ακούσετε υπερ μουσικούς να ακκίζονται μέσα στην αυταρέσκειά τους, να φύγετε...να πάτε αλλού.

H wiki μας λέει ότι ο δίσκος, μαζί με το ‛there Is No-One What Will Take Care Of You’ και το ‛Viva Last Blues’ (Palace Music - 1995) έχουν αρχίσει να εμφανίζονται συχνά σε λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ από καταβολής δισκογραφίας.

File under Dark Pearl.
 

Haagenti

AVClub Fanatic
18 November 2006
16,559
Ministry Of Silly Walks
Είχα κατα νου να γράψω κάποια πράγματα για τον δίσκο αλλά με πρόλαβες...

Το κομμάτι που διασκεύασε ο Johnny Cash χάνει κατά πολύ στην διασκευή...
Η πρωτότυπη εκτέλεση "χάνεται" στην κυριολεξία μέσα σου...


ps..το album δεν προσφέρεται για οδήγηση...στην καλύτερη των περιπτώσεων θα τρακάρετε
 
Last edited:

caerbannog

Established Member
7 May 2008
290
Με αποσπάς από τη Γιουροβίζιον αλλά τέλος πάντων. Μου αρέσει πολύ και έχω αρκετά άλμπουμ του. Νομιζω όμως ότι για το Viva Last Blues θα υπερθεματίσω. Είναι ανεπανάληπτο συνολικά ως δίσκος, συνθέσεις, παραγωγή και αίσθηση. Ακόμη και σε εικαστικό επίπεδο (για όσους έχουν το βινύλιο).Ήταν στο κλίμα των νεποχίπυ-σλάκερς της εποχής χωρίς όμως τα καραγκιοζιλίκα και βέβαια τα τραγούδια κένταγαν.Η συνέχεια είναι εξαιρετική αλλά όχι πάντα ...αναμενόμενη. Ο παράδεισος των εραστών της περιπέτειας...
 

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,971
H wiki μας λέει ότι ο δίσκος, μαζί με το ‛there Is No-One What Will Take Care Of You’ και το ‛Viva Last Blues’ (Palace Music - 1995) έχουν αρχίσει να εμφανίζονται συχνά σε λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ από καταβολής δισκογραφίας.


.... έχω το VIVA .... πολύ καλός δίσκος, πλην η παραπάνω φρασούλα εκφεύγει της πραγματικότητος ... βέβαια, όλοι έχουμε τόσο ανάγκη την υπερβολή ...
 
17 June 2009
3,594
Τον πρωτοάκουσα παρασυρμένη από την παρουσίαση του Σπύρου Α. :worshippy:

Κώστα, δεν είχα προσέξει την παλαιότερη δική σου αναφορά.

Επέλεξα τρία αποσπάσματα από αυτά που γράψατε, μέσα στα οποία συνοψίζεται πράγματι όλη η μουσική του.....Αν μου επιτρέπετε:


ένα άκουσμα Δωρικό, ανεμοδαρμένο, απογυμνωμένο από καθετί καλλωπιστικό, από κάθε είδους ...‛καλολογικά’ στοιχεία. Βαθειά μελαγχολικό, διακριτικό, άκρως υπαινικτικό, μοιάζει να κουβαλάει όλη τη θλίψη του κόσμου στις πλάτες του



Από το I See A Darkness (1999) μέχρι σήμερα, μιλάμε για μία σειρά από δίσκους γεμάτους σούρουπο, φαντάσματα και σκιές, σκέτη καταδίκη. Μοιάζουν χειροποίητοι, τρεμάμενοι, γεμάτοι στίγματα και κηλίδες, ρακένδυτοι και σε απόλυτη ένδεια, λιτοί, σχεδόν υπνοβατικοί – και μαζί ανελέητα Προσωπικοί, αποφθεγματικοί, γεμάτοι βλεφαρίσματα παράξενου χιούμορ, ένας παρατεταμένος δηκτικός λόξυγγας, άμεσος και καθόλου ευπροσάρμοστος που καίει σαν διαβρωτικό οξύ.


Να που ο Bonnie "Prince" Billy,κατασκεύασε άλλη μια φαρσοκωμωδία...Από την εποχή των Palace Brothers και Palace Music,,κατασκεύαζε πολύχρωμα παζλ που αν τα κοιτάξεις από μακριά σε σπρώχνουν ακόμα μακρύτερα...
Από κοντά αλλάζουν πολλά..


Ακούω τον δίσκο για δεύτερη φορά συνεχόμενα....
Δεν ξέρω αν θα πάρει θέση σε κάποια λίστα όπως έγραψες κάπου, σίγουρα όμως μέσα μου, πως το είχες γράψει Σπύρο, "γκοντ ντέμετ" και δεν έχω και όσο χρόνο θα ήθελα ...

:worshippy::worshippy::worshippy: