They speak of love and tolerance
They thrive on people's ignorance
To make you all Slaves of fear
They feed on your anxiety
To build their dead society
They've kept you down for a thousand years
Προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχουν τριών ειδών συγκροτήματα.
Οι φωτοβολίδες που (ίσως κατά τύχη) έβγαλαν ένα hit και από το επόμενο κιόλας album τους άρχισε η κατρακύλα.
Οι μίζεροι που ναι μεν έχουν καλές ιδέες αλλά τις αναμασούν για 10 album συνεχόμενα και κάποια στιγμή γίνονται τόσο διασκεδαστικοί όσο μία βαριεστημένη αγελάδα.
Και τέλος οι ταλαντούχοι που βλέπεις να εξελίσσονται με κάθε νέο album που βγάζουν.
Στους τρίτους εντάσσω σίγουρα τους Amon Amarth. Δεν μπορώ να πω ότι περίμενα αυτό που θα άκουγα όταν μου είπε ένας φίλος να τον αγοράσω.
Ε, το Surtur Rising είναι το πιο Amon Amarth album που έχω ακούσει!
Τρία χρόνια μετά το Twilight of the Thunder God άκουσα πάλι από το στερεοφωνικό μου να βγαίνει αυτή η μίξη μελωδικού metal, death φωνητικών, Epic στίχο και ρυθμό, ε... τέλος πάντων ας το ονομάσουμε Amon Amarth ήχο.
Μια που βάζεις το CD στο player και μια που ψάχνεις στο Ebay για warhammer!
Το War of the Gods σε αρπάζει και σε χώνει βαθιά στο κλίμα τους και ενώ νομίζεις ότι άκουσες το "πιασάρικο κομμάτι του album" αρχίζει το Töck's Taunt, το Destroyer of the Universe, το Slaves of Fear και καταλήγεις να έχεις ακούσει όλο το album χωρίς να έχεις ξεχωρίσει τελικά το ποιο είναι το καλύτερο κομμάτι...
http://youtu.be/FVAQQujgSxQ
)
