- 17 June 2006
- 49,351
Guitar Heaven - The greatest guitar classics of all time -
Santana - Arista 2010
μπαα....
μάλλον κόλαση. Και πραγματικά με την κακή - κάκιστη έννοια.
Στον πλανήτη υπάρχουν διάφοροι ορισμοί της λέξης αρπαχτή. Εδώ έχουμε άλλον έναν ορισμό της. Ή μάλλον την πεμπτουσία της.
Διότι άντε αρπαχτή να το πείς πριν από 10 και χρόνια όταν ο Clive Davis σκέφτηκε να σώσει τον Carlos από την αφάνεια. Και όσο αρπαχτή και νάτανε το Supernatural ήταν καλός δίσκος. 3άρι κανονικό και η συνταγή πρωτότυπη. Γριά κότα με ζουμί και νεολαία για να πιάσουμε τις μάζες. Και δεύτερη φορά (Shaman) η ίδια συνταγή....Την πάτησε ο κόσμος....
Αλλά τώρα, να σκεφτείς το άκρον άωτον της πρωτοτυπίας τα μεγαλύτερα κιθαριστικά κομμάτια μετά το 68 και να τα παρουσιάσεις ξανά, χωρίς να προσθέσεις το παραμικρό δικό σου εκτός από "τη φίρμα σου" όπως έλεγε σε εκείνη την ελληνική ταινία "Εκδόσεις Χλεμπονιάρη"...εεε πάει πολύ.
Να μην το παρατραβάμε λοιπόν, όλοι οι σύγχρονοι νεολαίοι Rob Thomas (ούτε τι χρώμα έχει δεν ξέρω αυτός που έλεγε το smooth), λοιποί άγνωστοι, αα και ολίγη από Joe Cocker να τραγουδάνε όπως ο μανίσιος τραγουδιστής πριν 30-40 χρόνια, λίγη κόγκα, πολλή βαρειά παραμόρφωση και λικάκια εδώ και εκεί, παίρνουν (όντως) πολύ καλά και βαρειά κομμάτια- κληρονομιά του παρελθόντος και τους αλλάζουν τα φώτα (χωρίς δυστυχώς κάν να τους αλλάξουν τα φώτα).
Μεταξύ μας....ας μην είμαστε κακοί. Ο Carlos, παιδί μετανάστη ήταν. Μπλούζ ήθελε να παίξει και το έπαιζε βάζοντας λίγες ισπανόφωνες φράσεις που έμαθε με τον αδερφό του. Από την ημέρα μηδέν το ατού του ήταν οι διασκευές. Και τότε όντως είχε ταλέντο. Επαιρνε τα αζήτητα (και είχε αυτί καλό στο διάλεγμα) και τα πρόσφερε στον κόσμο που ήθελε να χορέψει. Επεσε λίγο πάνω στην γενιά των λουλουδιών....λίγο δυτική ακτή, λίγο ο Bill Graham τα κατάφερε. Αλλά οι διασκευές τον απογειώνανε πάντα. Από Black magic woman, Gypsy queen, Oye como va, Jingo, Evil Ways, Para los rumberos, όλα διασκευές. Ακόμα και όταν πιά έκανε παρέα με μεγάλους της jazz πάλι τον έσωζαν οι διασκευές, Stone Flower, Breezing, και αργότερα πάλι, She's not there, Stormy, What does it take, Dealer και βάλε....μέχρι και τους πιό χειρότερους δίσκους του.
Αυτό δυστυχώς ξεπερνάει κάθε κακή προσδοκία.
Riders on the storm, Whole lotta love, Sunshine of your love, smoke on the water, while my guitar.., little wing...., Get it on...
Δεν θα σχολιάσω γιά την δική του συμμετοχή. Ό,τι παίζει το παίζει υπεράνω, όπως αρμόζει σε μεγάλους. Δυστυχώς όμως το κάνει σε ένα πόνημα που δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Τα κομμάτια αυτά για να διασκευαστούν πρέπει να είσαι μεγάλος αφ ενός, και το πιό σημαντικό να δώσεις το κάτι άλλο. Που δεν υπάρχει εδώ. Δεν διασκευάζονται - παίζονται.
Δίσκος πολύ καλός, για άσχετους. Για όσους αγάπησαν τον Santana από το europa ή αναζητούσαν εκείνο το "μπλουζ" το samba pa ti για να χορεψουν το 1970 στα πάρτυ στα μωσαϊκά με τα φυστίκια και το τσιντσάνο ροσο.
Δίσκος γι αυτούς που λένε "άκου μεγάλε κιθάρες να χαζέψεις".
Για μένα...?
εντάξει θα του το συγχωρήσω. Αμα χαραχτείς μια φορά...πάει.
Εμένα μου φτάνουν και δυό νότες. Τα σύκα σύκα όμως και η σκάφη σκάφη.
Αν ανήκετε στις δυό πιό πάνω κατηγορίες σπεύσατε. Αν ανήκετε στους θαμώνες της μουσικής κατηγορίας του avclub...πάρτε το Caravanserai ή το Welcome....
Υ.Γ. 1. Για να πω την αλήθεια, δεν θα ασχολούμουν καν. Εσπευσα μόνο επειδή είδα μέσα ένα κομμάτι των Stones που όταν το άκουσα πριν 40 χρόνια θα έκοβα το χέρι μου ότι παίζει ο Carlos. Ομως τον κοπιάριζε ο μέγας Mick Taylor. Can't you hear me knocking... Ίσως το καλύτερο στο δίσκο , αλλά και πάλι, αναζητήστε το παλιό.
Υ.Γ. 2. Το αφιερωματάκι, κέρασμα σήμερα λόγω εορτής...-bye- (αν και έπονται και άλλα)
Santana - Arista 2010
μπαα....
μάλλον κόλαση. Και πραγματικά με την κακή - κάκιστη έννοια.
Στον πλανήτη υπάρχουν διάφοροι ορισμοί της λέξης αρπαχτή. Εδώ έχουμε άλλον έναν ορισμό της. Ή μάλλον την πεμπτουσία της.
Διότι άντε αρπαχτή να το πείς πριν από 10 και χρόνια όταν ο Clive Davis σκέφτηκε να σώσει τον Carlos από την αφάνεια. Και όσο αρπαχτή και νάτανε το Supernatural ήταν καλός δίσκος. 3άρι κανονικό και η συνταγή πρωτότυπη. Γριά κότα με ζουμί και νεολαία για να πιάσουμε τις μάζες. Και δεύτερη φορά (Shaman) η ίδια συνταγή....Την πάτησε ο κόσμος....
Αλλά τώρα, να σκεφτείς το άκρον άωτον της πρωτοτυπίας τα μεγαλύτερα κιθαριστικά κομμάτια μετά το 68 και να τα παρουσιάσεις ξανά, χωρίς να προσθέσεις το παραμικρό δικό σου εκτός από "τη φίρμα σου" όπως έλεγε σε εκείνη την ελληνική ταινία "Εκδόσεις Χλεμπονιάρη"...εεε πάει πολύ.
Να μην το παρατραβάμε λοιπόν, όλοι οι σύγχρονοι νεολαίοι Rob Thomas (ούτε τι χρώμα έχει δεν ξέρω αυτός που έλεγε το smooth), λοιποί άγνωστοι, αα και ολίγη από Joe Cocker να τραγουδάνε όπως ο μανίσιος τραγουδιστής πριν 30-40 χρόνια, λίγη κόγκα, πολλή βαρειά παραμόρφωση και λικάκια εδώ και εκεί, παίρνουν (όντως) πολύ καλά και βαρειά κομμάτια- κληρονομιά του παρελθόντος και τους αλλάζουν τα φώτα (χωρίς δυστυχώς κάν να τους αλλάξουν τα φώτα).
Μεταξύ μας....ας μην είμαστε κακοί. Ο Carlos, παιδί μετανάστη ήταν. Μπλούζ ήθελε να παίξει και το έπαιζε βάζοντας λίγες ισπανόφωνες φράσεις που έμαθε με τον αδερφό του. Από την ημέρα μηδέν το ατού του ήταν οι διασκευές. Και τότε όντως είχε ταλέντο. Επαιρνε τα αζήτητα (και είχε αυτί καλό στο διάλεγμα) και τα πρόσφερε στον κόσμο που ήθελε να χορέψει. Επεσε λίγο πάνω στην γενιά των λουλουδιών....λίγο δυτική ακτή, λίγο ο Bill Graham τα κατάφερε. Αλλά οι διασκευές τον απογειώνανε πάντα. Από Black magic woman, Gypsy queen, Oye como va, Jingo, Evil Ways, Para los rumberos, όλα διασκευές. Ακόμα και όταν πιά έκανε παρέα με μεγάλους της jazz πάλι τον έσωζαν οι διασκευές, Stone Flower, Breezing, και αργότερα πάλι, She's not there, Stormy, What does it take, Dealer και βάλε....μέχρι και τους πιό χειρότερους δίσκους του.
Αυτό δυστυχώς ξεπερνάει κάθε κακή προσδοκία.
Riders on the storm, Whole lotta love, Sunshine of your love, smoke on the water, while my guitar.., little wing...., Get it on...
Δεν θα σχολιάσω γιά την δική του συμμετοχή. Ό,τι παίζει το παίζει υπεράνω, όπως αρμόζει σε μεγάλους. Δυστυχώς όμως το κάνει σε ένα πόνημα που δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Τα κομμάτια αυτά για να διασκευαστούν πρέπει να είσαι μεγάλος αφ ενός, και το πιό σημαντικό να δώσεις το κάτι άλλο. Που δεν υπάρχει εδώ. Δεν διασκευάζονται - παίζονται.
Δίσκος πολύ καλός, για άσχετους. Για όσους αγάπησαν τον Santana από το europa ή αναζητούσαν εκείνο το "μπλουζ" το samba pa ti για να χορεψουν το 1970 στα πάρτυ στα μωσαϊκά με τα φυστίκια και το τσιντσάνο ροσο.
Δίσκος γι αυτούς που λένε "άκου μεγάλε κιθάρες να χαζέψεις".
Για μένα...?
εντάξει θα του το συγχωρήσω. Αμα χαραχτείς μια φορά...πάει.
Εμένα μου φτάνουν και δυό νότες. Τα σύκα σύκα όμως και η σκάφη σκάφη.
Αν ανήκετε στις δυό πιό πάνω κατηγορίες σπεύσατε. Αν ανήκετε στους θαμώνες της μουσικής κατηγορίας του avclub...πάρτε το Caravanserai ή το Welcome....
Υ.Γ. 1. Για να πω την αλήθεια, δεν θα ασχολούμουν καν. Εσπευσα μόνο επειδή είδα μέσα ένα κομμάτι των Stones που όταν το άκουσα πριν 40 χρόνια θα έκοβα το χέρι μου ότι παίζει ο Carlos. Ομως τον κοπιάριζε ο μέγας Mick Taylor. Can't you hear me knocking... Ίσως το καλύτερο στο δίσκο , αλλά και πάλι, αναζητήστε το παλιό.
Υ.Γ. 2. Το αφιερωματάκι, κέρασμα σήμερα λόγω εορτής...-bye- (αν και έπονται και άλλα)
