Οι Wire υπήρξαν ένα γκρούπ που διήνυσε την απόσταση απο το καθαρόαιμο πανκ στην αρτ ποπ σε λιγότερο απο 3 χρόνια και ισάριθμα άλμπουμς (pink flag, chairs missing, 154).
Άλλους, γνωστότερους, τους πήρε πάνω απο μία δεκαετία.
Αλλά κατά τη γνώμη μου το γκρουπ δεν είναι τόσο σημαντικό γι αυτόν το λόγο, όσο για το τι έκαναν δύο μέλη του κατά το τετραετές "hiatus" ("αναστολή εργασιών" κατά το Ελληνικότερον) από τις αρχές της δεκαετίας του 80 μέχρι το 1984 που επαναδραστηριοποιήθηκε.
Το 1980 ο κιθαρίστας των Wire Bruce Gilbert και ο μπασσίστας Graham Lewis σχημάτισαν τους Dome και ηχογράφησαν τα Dome, Dome 2 και Dome 3 μέχρι το 1981 στην δική τους ανεξάρτητη εταιρεία με όνομα (μαντέψτε...) Dome Records.
Η μουσική δομή και των 3 αυτών άλμπουμς απέχει παρασάγγας απο την αντίστοιχη των Wire.
Εξερευνούν μουσικές δομές συχνά ετερόκλητες που τις αναμιγνύουν με αποτελέσματα απο πολύ ενδιαφέροντα μέχρι και συγκλονιστικά.
Αν θέλουμε πάσει θυσία να κατατάξουμε τα άλμπουμ αυτά, θα μπορούσαμε να πούμε οτι κινούνται στα όρια διαφόρων genres όπως electropop, industrial, ambient (όπως άλλωστε και άλλα μεγάλα Αγγλικά γκρούπ της εποχής όπως οι Cabs, οι 23 skidoo και οι zoviet france του νέϊμ ε φιού) κλείνοντάς, διαρκώς το μάτι στην concrete music και βέβαια στον μινιμαλισμό.
Στα δύο πρώτα άλμπουμς μάλιστα ο μινιμαλισμός κυριαρχεί αλλά συγχρόνως οι ηχητικές ιδέες ουδόλως διακρίνονται απο έλλειψη πρωτοτυπίας. Εξάλλου το industrial από την εμφάνισή του, έχοντας πάντα σαν υπέρτατο καθήκον την εκχύλιση μέλητος από κόπρανα, είχε τον μινιμαλισμό στη φαρέτρα του ως ύστατο όπλο μετατροπής δυστοπικών ή και αντιαισθητικών μορφών σε αισθητική άποψη μέσω του ηχητικού αντίστοιχου του μεταισθήματος.
Στο τρίτο άλμπουμ (Dome 3) οι ιδέες πολλαπλασιάζονται. Τα περισσότερα κομμάτια αποκτούν τη συνηθισμένη χρονική διάρκεια των 3-4 λεπτών κάτι που κάνει την ακρόαση του συγκεκριμένου άλμπουμ αρκετά πιό εύκολη.
Track list
1. Jasz
2. Ar-Gu
3. An-An-An-D-D-D
4. Ba-Dr
5. D-D-Bo
6. Na-Drm
7. Ur-Ur
8. Danse
9. Dasz
10. Roos-An
Τα κομμάτια ξεκινούν συνήθως με τα σύνθις σε μακρόσυρτες φράσεις χαμηλόσυχνου περιεχομένου τις οποίες διαδέχονται ήχοι συνήθως σε λούπες. Οι ήχοι αυτοί αποτελούν και το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα του άλμπουμ αυτού όχι μόνο διότι αντανακλούν μεγάλη ποικιλία ιδεών στην δημιουργία τους αλλά (το κυριώτερο) καταφέρνουν να συνδυάζονται εκπληκτικά αλλά και να στέκονται και μόνοι τους. Θυμίζουν σε πολλές περιπτώσεις ένα μικρό οικοσύστημα με παράξενους οργανισμούς που περνάνε, συνδιαλέγονται για λίγο και φεύγουν. Πολλές φορές έχουμε και ανθρώπινες φωνές είτε παραμορφωμένες, είτε παίζοντας ρόλο rythm section, είτε προσπαθώντας να αρθρώσουν κάποιους στίχους. Στην τελευταία περίπτωση οι υπόλοιποι ήχοι
περιφέρονται γύρω τους σαν παράξενα όντα που κοιτάν με περιέργεια έναν ανθρώπινο εισβολέα στο χώρο τους.
Κάτι τέτοιο π.χ. συμβαίνει στο D-D-Bo όπου οι ήχοι μοιάζουν να περιγελούν την ανθρώπινη φωνή που αναρωτιέται όλο και πιό εμφατικά "That which I love is that which I win?" και "That which I win is that which I love?".
Στα 2 τελευταία κομμάτια έχουμε περισσότερο μινιμαλισμό με συμμετοχή και drum machine.
Οι dome την ίδια εποχή έδιναν και ζωντανές συναυλίες κυρίως σε γκαλερί φορώντας μακρόστενους κυλίνδρους στα κεφάλια τους.
Μετά το 1984 οι wire ξανάρχισαν τις συναυλίες και την ηχογράφηση δίσκων, οι Gilbert και Lewis όπως συνέχισαν και με τους Dome σαν side project (φτιάχνοντας και το Dome 4) όπως και με άλλα σαν τους Duet Emmo (με τον D.Miller της Mute, εξάλλου το όνομα είναι αναγραμματισμός των Dome και Mute), τους MZUI κ.α.
Το τριάρι μπορεί να μην είναι desert island stuff, είναι όμως railway travel stuff με τα τσαρούχια. Προσωπικά το έχω πάντα στην track list σε περίπτωση τέτοιου ταξιδιού.
Βέβαια τα βινύλια της Dome records είναι αρκετά σπάνια και όταν βρίσκονται σε καλή κατάσταση η τιμές τους είναι ακετά υψηλές. Ευτυχώς πριν λίγα χρόνια έγινε επανέκδοση σε CD των τεσσάρων Lps των Dome σε 2 CD. Το τριάρι μαζί με το 4 βρίσκονται πιά αρκετά εύκολα.
Άλλους, γνωστότερους, τους πήρε πάνω απο μία δεκαετία.
Αλλά κατά τη γνώμη μου το γκρουπ δεν είναι τόσο σημαντικό γι αυτόν το λόγο, όσο για το τι έκαναν δύο μέλη του κατά το τετραετές "hiatus" ("αναστολή εργασιών" κατά το Ελληνικότερον) από τις αρχές της δεκαετίας του 80 μέχρι το 1984 που επαναδραστηριοποιήθηκε.
Το 1980 ο κιθαρίστας των Wire Bruce Gilbert και ο μπασσίστας Graham Lewis σχημάτισαν τους Dome και ηχογράφησαν τα Dome, Dome 2 και Dome 3 μέχρι το 1981 στην δική τους ανεξάρτητη εταιρεία με όνομα (μαντέψτε...) Dome Records.
Η μουσική δομή και των 3 αυτών άλμπουμς απέχει παρασάγγας απο την αντίστοιχη των Wire.
Εξερευνούν μουσικές δομές συχνά ετερόκλητες που τις αναμιγνύουν με αποτελέσματα απο πολύ ενδιαφέροντα μέχρι και συγκλονιστικά.
Αν θέλουμε πάσει θυσία να κατατάξουμε τα άλμπουμ αυτά, θα μπορούσαμε να πούμε οτι κινούνται στα όρια διαφόρων genres όπως electropop, industrial, ambient (όπως άλλωστε και άλλα μεγάλα Αγγλικά γκρούπ της εποχής όπως οι Cabs, οι 23 skidoo και οι zoviet france του νέϊμ ε φιού) κλείνοντάς, διαρκώς το μάτι στην concrete music και βέβαια στον μινιμαλισμό.
Στα δύο πρώτα άλμπουμς μάλιστα ο μινιμαλισμός κυριαρχεί αλλά συγχρόνως οι ηχητικές ιδέες ουδόλως διακρίνονται απο έλλειψη πρωτοτυπίας. Εξάλλου το industrial από την εμφάνισή του, έχοντας πάντα σαν υπέρτατο καθήκον την εκχύλιση μέλητος από κόπρανα, είχε τον μινιμαλισμό στη φαρέτρα του ως ύστατο όπλο μετατροπής δυστοπικών ή και αντιαισθητικών μορφών σε αισθητική άποψη μέσω του ηχητικού αντίστοιχου του μεταισθήματος.
Στο τρίτο άλμπουμ (Dome 3) οι ιδέες πολλαπλασιάζονται. Τα περισσότερα κομμάτια αποκτούν τη συνηθισμένη χρονική διάρκεια των 3-4 λεπτών κάτι που κάνει την ακρόαση του συγκεκριμένου άλμπουμ αρκετά πιό εύκολη.
Track list
1. Jasz
2. Ar-Gu
3. An-An-An-D-D-D
4. Ba-Dr
5. D-D-Bo
6. Na-Drm
7. Ur-Ur
8. Danse
9. Dasz
10. Roos-An
Τα κομμάτια ξεκινούν συνήθως με τα σύνθις σε μακρόσυρτες φράσεις χαμηλόσυχνου περιεχομένου τις οποίες διαδέχονται ήχοι συνήθως σε λούπες. Οι ήχοι αυτοί αποτελούν και το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα του άλμπουμ αυτού όχι μόνο διότι αντανακλούν μεγάλη ποικιλία ιδεών στην δημιουργία τους αλλά (το κυριώτερο) καταφέρνουν να συνδυάζονται εκπληκτικά αλλά και να στέκονται και μόνοι τους. Θυμίζουν σε πολλές περιπτώσεις ένα μικρό οικοσύστημα με παράξενους οργανισμούς που περνάνε, συνδιαλέγονται για λίγο και φεύγουν. Πολλές φορές έχουμε και ανθρώπινες φωνές είτε παραμορφωμένες, είτε παίζοντας ρόλο rythm section, είτε προσπαθώντας να αρθρώσουν κάποιους στίχους. Στην τελευταία περίπτωση οι υπόλοιποι ήχοι
περιφέρονται γύρω τους σαν παράξενα όντα που κοιτάν με περιέργεια έναν ανθρώπινο εισβολέα στο χώρο τους.
Κάτι τέτοιο π.χ. συμβαίνει στο D-D-Bo όπου οι ήχοι μοιάζουν να περιγελούν την ανθρώπινη φωνή που αναρωτιέται όλο και πιό εμφατικά "That which I love is that which I win?" και "That which I win is that which I love?".
Στα 2 τελευταία κομμάτια έχουμε περισσότερο μινιμαλισμό με συμμετοχή και drum machine.
Οι dome την ίδια εποχή έδιναν και ζωντανές συναυλίες κυρίως σε γκαλερί φορώντας μακρόστενους κυλίνδρους στα κεφάλια τους.
Μετά το 1984 οι wire ξανάρχισαν τις συναυλίες και την ηχογράφηση δίσκων, οι Gilbert και Lewis όπως συνέχισαν και με τους Dome σαν side project (φτιάχνοντας και το Dome 4) όπως και με άλλα σαν τους Duet Emmo (με τον D.Miller της Mute, εξάλλου το όνομα είναι αναγραμματισμός των Dome και Mute), τους MZUI κ.α.
Το τριάρι μπορεί να μην είναι desert island stuff, είναι όμως railway travel stuff με τα τσαρούχια. Προσωπικά το έχω πάντα στην track list σε περίπτωση τέτοιου ταξιδιού.
Βέβαια τα βινύλια της Dome records είναι αρκετά σπάνια και όταν βρίσκονται σε καλή κατάσταση η τιμές τους είναι ακετά υψηλές. Ευτυχώς πριν λίγα χρόνια έγινε επανέκδοση σε CD των τεσσάρων Lps των Dome σε 2 CD. Το τριάρι μαζί με το 4 βρίσκονται πιά αρκετά εύκολα.