- 17 June 2009
- 3,594
.....από ένα παράθυρο του τετάρτου ορόφου, νωρίς το καλοκαίρι του '73, στα 28 του χρόνια.
Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή.
Τα τραγούδια ήταν γραμμένα νωρίτερα.
Άραγε θα ήταν τα ίδια τραγούδια αν ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει τότε, πριν συμβούν όλα αυτά;
Tο Rock Bottom είναι ένα οριοθέσιο, ένα landmark, στην ιστορία της Μουσικής.
Ποιάς μουσικής; μπορεί να αναρωτηθεί κανείς....
Της Μουσικής που δεν μπαίνει σε folderάκια, σε ραφάκια "εδώ η jazz - εκεί η rock - παραδίπλα η soul", δεν κατατάσσεται, μόνο είναι εκεί, σε πιάνει από τον λαιμό, από τους πρώτους ήχους του Sea Song και σε οδηγεί περιδινίζοντας σε σε απίστευτα βάθη, σε υπνωτίζει τόσο που αφήνεσαι σε μια ατέρμονη κάθοδο, σε στοιχειώνει, αλλά δεν σε τρομάζει, και ξαφνικά, από τα μεγαλύτερα βάθη βρίσκεσαι να ταξιδεύεις σε ένα άσπρο σύννεφο...
Ο πρώην drummer των Soft Machine, δεν παίζει ντραμς εδώ, παρ’ ότι σε αντίθεση με ότι θα πίστευε κανείς, μια χαρά τα κατάφερε στη συνέχεια στο πιάνο, έστω και χωρίς την χρήση των pedals.
Δημιουργεί.
Δημιουργεί ένα αριστούργημα, κυρίως αφαιρετικό , πάρα πολύ εσωτερικό- και ίσως εδώ θα ταίριαζε το ερώτημα της αρχής, αν θα ήταν ο ίδιος δίσκος δίχως τις συνέπειες της βουτιάς στο κενό - σε κάποια σημεία όμως γεμάτο αντιθέσεις.
Παιχνιδάρικο και στοχαστικό, υπνωτιστικό και ενδοσκοπικό, άκρως μελωδικό και εντελώς μινιμαλιστικό ταυτόχρονα, έναν ανεμοστρόβιλο συναισθημάτων, φωνών, αναστεναγμών,πόνου, ηδονής, αφοσίωσης.....
Φαντάζομαι πως 8 μήνες στο κρεββάτι ενός νοσοκομείου είναι αρκετοί για να δεις τη ζωή σου σε παρελθόντα και σε μέλλοντα χρόνο.
Το Sea Song αντικατοπτρίζει την ξεχωριστή προσωπικότητα του Wyatt, το πιάνο οδηγεί άλλοτε μελαγχολικά κι άλλοτε υποβλητικά τη φωνή σε τραγούδι ή απαγγελία, αλλά (ναι) πάντα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, οργιάζοντας με το αριστερό του χέρι (νομίζω ότι αρχίζω να καταλαβαίνω τη διαφορά πιά…) από το πρώτο λεπτό κιόλας
You look different every time
from the foam - crested brine
it's your skin shining softly in the moonlight
Partly fish, partly porpoise, party baby sperm whale
Am I yours? Are you mine to play with?
Εμβαθύνει σε φόρμες που αναδεικνύουν ευαισθησία και δύναμη ταυτόχρονα, επανεξετάζοντας τις μουσικές που μέχρι τότε δημιουργούσε ή ακολουθούσε...
το στοιχείο της jazz υπάρχει έντονο, ψήγματα ροκ επίσης, μα ο δίσκος δεν μπαίνει εύκολα σε καλούπια, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που το ροκ ήταν ή έτεινε να γίνει ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Αν στα 70s αναζητούσε κάποιος τον ορισμό της avant garde θα μπορούσε απλά να παραθέσει δίπλα : Rock Bottom
Εδώ, το παιχνίδι κρύβεται στις λέξεις, σκόρπιες, ακαταλαβίστικες μερικές φορές, σαν μυστικό κώδικα επικοινωνίας ανάμεσα σε δυό παιδιά «εμείς – μόνο – καταλαβαίνουμε – τι - λέμε - στον ήχο του κλαρινέτου, στα σκόρπια παιχνιδίσματα ενός σαξόφωνου, στο κρασοπότηρο της Delfina, σε μια μικρή μπαταρία και στη διακριτική παρουσία της κιθάρας του Mike Oldfield, στο βογκητό του, άραγε ανακλαστικός ήχος του πόνου που πλέον δεν θα μπορούσε να νιώσει;
Not nit not nit no not
nit nit folly bololey
Alifib my larder
Alifib my larder
I can't forsake you or
forsqueak you
Το κλαρινέτο και το τενόρο σαξόφωνο του Gary Windo οργιάζουν δαιμονισμένα γύρω από λόγια που δεν γράφτηκαν για μας, η Alfie (Alfreda Benge) είναι δίπλα του όλο αυτό το διάστημα, τον παντρεύεται λίγο μετά, και αυτά τα δύο ομορφότερα τραγούδια του δίσκου, το Alifib και το Alife (αναγραμματισμός άραγε; ) είναι γραμμένα για Εκείνη.
Κι εκείνη, σε αντάλλαγμα, του ζωγραφίζει το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης του δίσκου, απλό, παιδιάστικο, μια παιδική ζωγραφιά σ´ένα όνειρο.
Μου φαίνεται κάπως σαν ιεροσυλία το να προσπαθήσει κανείς να μιλήσει γι αυτόν τον δίσκο. Ιδιαίτερα εγώ που τον έμαθα όχι απλώς αργά, αλλά και δια της «τεθλασμένης», ακούγοντας πρώτα το Around Robert Wyatt από την Orchestre Nationale De Jazz.
Όλα ήταν διαφορετικά πριν, κι όλα ακούγονται εντελώς διαφορετικά μετά από το Rock Bottom κι αν το κάνω εδώ, τώρα, είναι γιατί δεν αντέχω να βλέπω να έχουν αναφερθεί άλλοι δίσκοι του κι όχι αυτός.
Your lunacy fits nearly with my own, my very own
We're not alone
I love this guy.
He has daemons in his mind, his heart, his soul, his pants....
Άκουσα πολύ προσεκτικά και κάποια από τα επόμενα albums του, και όπως έχει ήδη αναφερθεί , κανένα δεν είναι απλώς καλό ή πολύ καλό ή αδιάφορο. Υπάρχει παντού, αυτό το μαγικό άγγιγμα...
Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή.
Τα τραγούδια ήταν γραμμένα νωρίτερα.
Άραγε θα ήταν τα ίδια τραγούδια αν ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει τότε, πριν συμβούν όλα αυτά;
Tο Rock Bottom είναι ένα οριοθέσιο, ένα landmark, στην ιστορία της Μουσικής.
Ποιάς μουσικής; μπορεί να αναρωτηθεί κανείς....
Της Μουσικής που δεν μπαίνει σε folderάκια, σε ραφάκια "εδώ η jazz - εκεί η rock - παραδίπλα η soul", δεν κατατάσσεται, μόνο είναι εκεί, σε πιάνει από τον λαιμό, από τους πρώτους ήχους του Sea Song και σε οδηγεί περιδινίζοντας σε σε απίστευτα βάθη, σε υπνωτίζει τόσο που αφήνεσαι σε μια ατέρμονη κάθοδο, σε στοιχειώνει, αλλά δεν σε τρομάζει, και ξαφνικά, από τα μεγαλύτερα βάθη βρίσκεσαι να ταξιδεύεις σε ένα άσπρο σύννεφο...
Ο πρώην drummer των Soft Machine, δεν παίζει ντραμς εδώ, παρ’ ότι σε αντίθεση με ότι θα πίστευε κανείς, μια χαρά τα κατάφερε στη συνέχεια στο πιάνο, έστω και χωρίς την χρήση των pedals.
Δημιουργεί.
Δημιουργεί ένα αριστούργημα, κυρίως αφαιρετικό , πάρα πολύ εσωτερικό- και ίσως εδώ θα ταίριαζε το ερώτημα της αρχής, αν θα ήταν ο ίδιος δίσκος δίχως τις συνέπειες της βουτιάς στο κενό - σε κάποια σημεία όμως γεμάτο αντιθέσεις.
Παιχνιδάρικο και στοχαστικό, υπνωτιστικό και ενδοσκοπικό, άκρως μελωδικό και εντελώς μινιμαλιστικό ταυτόχρονα, έναν ανεμοστρόβιλο συναισθημάτων, φωνών, αναστεναγμών,πόνου, ηδονής, αφοσίωσης.....
Φαντάζομαι πως 8 μήνες στο κρεββάτι ενός νοσοκομείου είναι αρκετοί για να δεις τη ζωή σου σε παρελθόντα και σε μέλλοντα χρόνο.
Το Sea Song αντικατοπτρίζει την ξεχωριστή προσωπικότητα του Wyatt, το πιάνο οδηγεί άλλοτε μελαγχολικά κι άλλοτε υποβλητικά τη φωνή σε τραγούδι ή απαγγελία, αλλά (ναι) πάντα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, οργιάζοντας με το αριστερό του χέρι (νομίζω ότι αρχίζω να καταλαβαίνω τη διαφορά πιά…) από το πρώτο λεπτό κιόλας
You look different every time
from the foam - crested brine
it's your skin shining softly in the moonlight
Partly fish, partly porpoise, party baby sperm whale
Am I yours? Are you mine to play with?
Εμβαθύνει σε φόρμες που αναδεικνύουν ευαισθησία και δύναμη ταυτόχρονα, επανεξετάζοντας τις μουσικές που μέχρι τότε δημιουργούσε ή ακολουθούσε...
το στοιχείο της jazz υπάρχει έντονο, ψήγματα ροκ επίσης, μα ο δίσκος δεν μπαίνει εύκολα σε καλούπια, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που το ροκ ήταν ή έτεινε να γίνει ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Αν στα 70s αναζητούσε κάποιος τον ορισμό της avant garde θα μπορούσε απλά να παραθέσει δίπλα : Rock Bottom
Εδώ, το παιχνίδι κρύβεται στις λέξεις, σκόρπιες, ακαταλαβίστικες μερικές φορές, σαν μυστικό κώδικα επικοινωνίας ανάμεσα σε δυό παιδιά «εμείς – μόνο – καταλαβαίνουμε – τι - λέμε - στον ήχο του κλαρινέτου, στα σκόρπια παιχνιδίσματα ενός σαξόφωνου, στο κρασοπότηρο της Delfina, σε μια μικρή μπαταρία και στη διακριτική παρουσία της κιθάρας του Mike Oldfield, στο βογκητό του, άραγε ανακλαστικός ήχος του πόνου που πλέον δεν θα μπορούσε να νιώσει;
Not nit not nit no not
nit nit folly bololey
Alifib my larder
Alifib my larder
I can't forsake you or
forsqueak you
Το κλαρινέτο και το τενόρο σαξόφωνο του Gary Windo οργιάζουν δαιμονισμένα γύρω από λόγια που δεν γράφτηκαν για μας, η Alfie (Alfreda Benge) είναι δίπλα του όλο αυτό το διάστημα, τον παντρεύεται λίγο μετά, και αυτά τα δύο ομορφότερα τραγούδια του δίσκου, το Alifib και το Alife (αναγραμματισμός άραγε; ) είναι γραμμένα για Εκείνη.
Κι εκείνη, σε αντάλλαγμα, του ζωγραφίζει το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης του δίσκου, απλό, παιδιάστικο, μια παιδική ζωγραφιά σ´ένα όνειρο.
Μου φαίνεται κάπως σαν ιεροσυλία το να προσπαθήσει κανείς να μιλήσει γι αυτόν τον δίσκο. Ιδιαίτερα εγώ που τον έμαθα όχι απλώς αργά, αλλά και δια της «τεθλασμένης», ακούγοντας πρώτα το Around Robert Wyatt από την Orchestre Nationale De Jazz.
Όλα ήταν διαφορετικά πριν, κι όλα ακούγονται εντελώς διαφορετικά μετά από το Rock Bottom κι αν το κάνω εδώ, τώρα, είναι γιατί δεν αντέχω να βλέπω να έχουν αναφερθεί άλλοι δίσκοι του κι όχι αυτός.
Your lunacy fits nearly with my own, my very own
We're not alone
I love this guy.
He has daemons in his mind, his heart, his soul, his pants....
Άκουσα πολύ προσεκτικά και κάποια από τα επόμενα albums του, και όπως έχει ήδη αναφερθεί , κανένα δεν είναι απλώς καλό ή πολύ καλό ή αδιάφορο. Υπάρχει παντού, αυτό το μαγικό άγγιγμα...