Ο F.De Gregori γεννημένος στην Ρώμη στά 1951 είχε σαν πρότυπά του τον Dylan,τον Cohen και τον Fabrizio de Andre..(1940-1999)μιά ιδιαίτερη μορφή τού Ιταλικου τραγουδιού ,πού κατ'αναλογιαν θύμιζε Jackues Brel...
Mετά απο τρία αποτυχημένα albums το Rimmel(1975)ήταν η πρώτη του μεγάλη επιτυχία στην Ιταλία..Ικανότατος στιχουργός και έξοχος αφηγητής μελοποιημένων ιστοριών εκδίδει τη επόμενη χρονιά το Buffallo Bil(1976) εμπνευσμένο απ´την ταινία τού Πεκινπα,με μερικές απ´τις σημαντικότερες επιτυχίες τού συνθέτη...
Το Festival αφιερωμένο στον Luigi Tenco που αυτοκτόνησε με προφανή αιτία τον αποκλεισμό τού τραγουδιού του ''ciao amore ciao''απ'το Φεστιβάλ του San Remo ,το οποίο σχολιάζει σκληρά την κατακρεούργηση τού αυτόχειρα απο τα ΜΜΕ.
Το θρηνώδες Santa Lucia ,που μιλά γιά τον αγώνα του απλού ανθρωπου να αντιμετωπίσει ανυπέρβλητες συχνά δυσκολιες..
Λιγο αργότερα και ενώ ο ιδιος ειναι ενταγμένος στο P.C.I. κατηγορείται απο οπαδούς τής άκρας αριστεράς,πώς δέν ακολουθεί τήν οδό τής ''ορθοδοξίας'' και μάλιστα απειλείται ,με αποτέλεσμα ,να διακοψει για ενα διάστημα την ενασχόλησή του με την μουσική...
Το 1978 επιστρέφει με το ''De Gregori'' στό οποίο κυριαρχεί το εξαιρετικό ''Generale''.
Την δεκαετία του 80 εκδίδει δυό ακομα σημαντικά albums το Titanic και το 1985 το Scacchi e Tarrocchi με ενα συλλογικό κομμάτι το ''La storia siamo noi''...
Στα 2001 εκδιδει ενα ακομα καλο album (Amore nel Pomeriggio)..
Aπ´την δεκαετία τού 90 και μετά οι στίχοι του εκφράζουν τις περισσοτερες φορές,μιάν έντονη απαισιοδοξία και μιά πικρία για οσα αρχιζουν πλέον να συμβαίνουν στην Χώρα του,μιά χώρα που τις προηγούμενες δεκαετίες βρέθηκε σέ πολύ υψηλά επίπεδα πολιτισμού,αλλά και παραγωγής νέων ιδεών..
Ο De Gregori συνεργάστηκε συχνά με τον Lucio Dalla ,που τον βοήθησε συμμετέχοντας σε μερικά απο τά αρχικά album του...
Ο Ιταλός τραγουδοποιός καθόρισε μιά εποχή στην Ιταλία μέ τήν μουσική του,που κινήθηκε περισσότερο στά πλαίσια τής pop μπαλάντας ,επηρεασμένη βέβαια απ´τον έμφυτο Ιταλικό λυρισμό..
Συμμετείχε στά φεστιβάλ τής Unita,εφημεριδας τού P.C.I.,ενός Κομμουνιστικού Κόμματος,που την δεκαετία τού 70 συγκεντρωσε ποσοστά περί το 35% υπό την ηγεσία τού Enrico Berlinguer (ανελαβε το 1972 πέθανε το 1984 αφήνοντας μή αναπληρώσιμο κενό)..
Το P.C.I. τόλμησε να προχωρήσει σε μεγάλες τομές αυτονομούμενο απο την Ε.Σ.Σ.Δ ,καταγγέλοντας την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία(1968) οπως και την μετέπειτα στο Αφγανιστάν..
Επηρεασμένο απο τον ιδρυτή του Αντόνιο Γκράμσι το Ιταλικο Κομμα προχώρησε στην αντίληψη τού ''δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό'' δημιουργώντας μεγάλες προσδοκίες απο την μεγάλη πληγή που ειχε ανοιξει η εισβολή τών Σοβιετικών τάνκς πού κατέστειλαν
την ''Ανοιξη τής Πράγας''.
Ξεπέρασε τον οικονομιστικο χαρακτήρα αλλων ''αδελφών κομμάτων'' και επεξεργάστηκε σημαντικές καινοτομίες για την ανάγκη ''επιθεσης στο εποικοδόμημα'' οπως ήταν η Παιδεια και ο Πολιτισμός,που χωρις την πολυδαίδαλή ανάπτυξή τους τά αποτελέσματα δεν ειναι τά επιθυμητά..
Οι ιστορίες τού de Gregori μιλούν συνήθως για την σκοτεινή πλευρά τών πραγμάτων ,αλλοτε κοινωνικά και άλλοτε προσωπικά....Μέ τρυφερότητα και λυρισμό,αλλά και με ροκ πινελιές διηγείται ιστοριες με τα μάτια μικρών παιδιών,απομυθοποιεί ''ήρωες'' ,μιλά γιά έρωτες που χάνονται αλλά ταυτόχρονα ξεπετάγονται και μερικά διαμαντάκια για την συλλογικότητα και την Ιστορια που δημιουργείται απο τούς ανθρώπους που εχουν συνείδηση..
Ο De Gregori ειναι η φωνή τής δεκαετίας τού 70 στην Ιταλία,μιά Ιταλία πού απ''την μιά πλευρά ειχε τούς Μαφιόζους,τους νεοφασίστες και τον Αντρεότι και απ´την άλλη τον Μπερλινγκουέρ και τον Ινγκράο,τον Παζολινι και τον Φελλίνι,τον Αντονιόνι και τον Βισκόντι..
Μια Ιταλία που επηρεαζόταν με τον δικό της τρόπο απ´τον Μάη τού 68 και δημιουργούσε το δικό της ''Ιταλικό Φθινόπωρο'' στην Φλωρεντία και σε άλλες πολεις παλλόμενη απο δημιουργια και Δημοκρατικότητα..
Ενα ολοκληρο σύστημα Δήμων ανεξάρτητων απ´την κεντρικη Κυβέρνηση που άντεξαν μεχρις και πρόσφατα οταν τούς διέλυσε η λαιλαπα τού Μπερλουσκόνι...
Ο De Gregori ,οπως και ο D'Andre ή ο εξαισιος κωμικός Giorgio Gaber ήταν εκεινες οι φωνές που μέσα απο την μή-στρατευμένη δημιουργια τους συνέδεαν τήν ανάγκη τού κόσμου για Δημοκρατία '''προωθημένη ως τις τελευταίες συνέπειές της'' πού έλεγε και ο αξέχαστος Enrico..
O De Gregori ειναι μιά γλυκόπικρη αναδρομή στο παρελθόν ενός κόσμου ελπιδοφόρου που αντιμαχόταν το σκοτάδι μέσα απ´τον πολιτισμό,τις τέχνες αλλά και τά μεγάλα κινήματα,πού βέβαια υπονομεύτηκαν και απ´τους Μαφιόζους,αλλά και απ´τις Ερυθρές Ταξιαρχιες..
Ειναι ενας κόσμος που άγγιξε την πιθανότητα νά διευρυνθεί η πλέον φωτεινή πλευρά τού φεγγαριού αντιμαχόμενη πάντα μέ εναν δυναμικό και οχι στατικό τρόπο τήν αγριότητα ..
Κράτησε αρκετά αυτό το όνειρο και μέρος του ,εστω μικρό,μεταλαμπαδεύτηκε και στην Ελλάδα πού μαζί μέ την έστω στρεβλή Μεταπολίτευση και τις κραυγές ,περνούσαν συγχρόνως και ηλιαχτίδες πολιτισμού απο χώρους πού δοκιμασαν νά ανανεώσουν σπουδαιες ιδέες που ειχαν παραμορφωθεί στην πορεία...
Και κάποια στιγμή ολος ο Ευρωπαϊκος Νοτος ξαναπέρασε στην παρακμή και φωνές ελάχιστες σήκωναν ανάστημα μέχρις που το κίτς και η ψευτογκλαμουριά έγιναν κυριαρχη ιδεολογια..
Oι Ιταλοί παρά την λαίλαπα κράτησαν αντιστάσεις μεσω της jazz,και τού πολιτισμού τους σιγουρα με μειούμενο ομως ρυθμό..
Στην Ελλάδα ολα αυτά σαρώθηκαν ακομα περισσότερο και οι εστίες αντίστασης βρισκονται πρωτίστως έξω απο τίς ''δομές''..
Τι δουλειά νάχουν πλέον άρα γε τροβαδούροι σαν τον De Gregori σε αυτή την ''Ερημία'' και τον κατακερματισμό??
Πλανόδιοι με αναμνήσεις ή έστω υπόγεια έχουν καταφέρει νά γονιμοποιήσουν,ακόμα και ελάχιστα το άνυδρο σήμερα??
Οψόμεθα...
Ο Francesco De Gregori ήταν η λυρική καντάδα τών νεανικών μας χρόνων που συμπληρωνε τίς άλλες μουσικες αναζητήσεις μας...
Ηταν αυτός που μαζι με τον Enrico και τά άλλα φιλαράκια έδιναν τον τόνο γιά μιά Ευρώπη τού Νότου ,τόπο Δημοκρατιας και πολιτισμού...
Ηταν ακομα και ο υπέργηρος Προεδρος Pertini που έδινε τό Κύπελλο στην Squadra Azzura στά 1982,κόντρα στούς ''αγαπημένους τής υφηλίου'' τής Μπραζιού..
Ηταν αυτά και πολλά άλλα ,που έφταναν σαν αντίλαλος και στην Ελλάδα,για οσους τουλάχιστον μπορούσαν νά ακουσουν τον ψίθυρο τών ιδεών που μετέφερε το αεράκι τής Αδριατικής...
Συνήθως το τέλος μιάς χαρισματικής περιόδου ακολουθείται απο χρόνια ξηρασίας...
Ομως η Ιστορια έχει δείξει πώς ''ολα ειναι ζήτημα φωτός''...
Το θέμα ειναι πότε θα κατορθώσει ολη αυτή η ενέργεια τής ηλιακτίδας νά περάσει μεσα απο τά μισόκλειστα παραθυρόφυλλα γιά νά εισβάλλει ξανά στον Κόσμο..
Ἡ ἔναστρη φωτεινότητα
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἰσόρμησε πιὰ στὴν ἀπώτερη θλίψη
μὲ δίχως ἔστω ἕνα τριαντάφυλλο
μ᾿ ἐκεῖνα τ᾿ ἀκατέργαστα στὴν ὤχρα μεινεσμένα μάτια
στὸ μισοσκέπαστο ἐρημόκκλησο σέρνοντας
τὴ μεγάλη ἀνάπηρη σιωπὴ στὸ καροτσάκι τῆς ὁμιλίας
ἀνέκαθεν ἤξερε τὴν ἄσωστη κατάσταση-: πὼς εἴμαστε
καθημαγμένοι ἐρασιτέχνες τοῦ Πραγματικοῦ
μ᾿ ἕνα μυστήριο ποὺ βεβηλώνει τὴ διάνοια διχάζοντας
πρὶν ἡ δορὰ τῆς θάλασσας σηκώσει τὸ ἀνάστημα τοῦ Ἅδη.
Πολύκρουνη ἡ θύελλα σπάζει τὰ ματογυάλια της κι ὁ μέγας
τρόμος ἀδράχνει τὰ μελλούμενα
σχηματίζοντας ἀποστήματα στὴ μνήμη.
Κατάχαμα τῆς ἀσίγαστης σιγῇς ἕνα κινούμενο
κειμήλιο-σκουλῆκι.
Ἡ ζωὴ ποὺ μικραίνει: ἡ μεγάλη ἀλήθεια.
Στὸν ὁποὺ πιάνει τὸ τσαπὶ γίνεται τσάπισμα
στὸν ὁποὺ πίνει τὸ νερὸ γίνεται πιόμα.
Ἔρχεται ἔαρ ἀειπάρθενο προφέροντας ἀρώματα
κρατεῖ μία κατάμαυρη λεπτότατη κλωστὴ
στὰ ὕπαιθρα τῆς νύχτας
τὸ σημεῖο τοῦ γκιώνη ποὺ εἶν᾿ ἄγνωστο πέρα...
Νίκος Καρούζος..
Για τα φιλαράκια που έζησαν το Ιταλικό Φθινόπωρο και την Ελληνική Ανοιξη και ας ήσαν οι φωνές τους πάντα μικρές μειοψηφίες και παραμένουν ακομα εδώ...
:worshippy::worshippy:
http://www.youtube.com/watch?v=WrnWQS91xAc
http://www.youtube.com/watch?v=lS-uDCXPicQ&feature=related
Ciao Francesco...Ci Vediamo
:ernaehrung004::ernaehrung004:
Mετά απο τρία αποτυχημένα albums το Rimmel(1975)ήταν η πρώτη του μεγάλη επιτυχία στην Ιταλία..Ικανότατος στιχουργός και έξοχος αφηγητής μελοποιημένων ιστοριών εκδίδει τη επόμενη χρονιά το Buffallo Bil(1976) εμπνευσμένο απ´την ταινία τού Πεκινπα,με μερικές απ´τις σημαντικότερες επιτυχίες τού συνθέτη...
Το Festival αφιερωμένο στον Luigi Tenco που αυτοκτόνησε με προφανή αιτία τον αποκλεισμό τού τραγουδιού του ''ciao amore ciao''απ'το Φεστιβάλ του San Remo ,το οποίο σχολιάζει σκληρά την κατακρεούργηση τού αυτόχειρα απο τα ΜΜΕ.
Το θρηνώδες Santa Lucia ,που μιλά γιά τον αγώνα του απλού ανθρωπου να αντιμετωπίσει ανυπέρβλητες συχνά δυσκολιες..
Λιγο αργότερα και ενώ ο ιδιος ειναι ενταγμένος στο P.C.I. κατηγορείται απο οπαδούς τής άκρας αριστεράς,πώς δέν ακολουθεί τήν οδό τής ''ορθοδοξίας'' και μάλιστα απειλείται ,με αποτέλεσμα ,να διακοψει για ενα διάστημα την ενασχόλησή του με την μουσική...
Το 1978 επιστρέφει με το ''De Gregori'' στό οποίο κυριαρχεί το εξαιρετικό ''Generale''.
Την δεκαετία του 80 εκδίδει δυό ακομα σημαντικά albums το Titanic και το 1985 το Scacchi e Tarrocchi με ενα συλλογικό κομμάτι το ''La storia siamo noi''...
Στα 2001 εκδιδει ενα ακομα καλο album (Amore nel Pomeriggio)..
Aπ´την δεκαετία τού 90 και μετά οι στίχοι του εκφράζουν τις περισσοτερες φορές,μιάν έντονη απαισιοδοξία και μιά πικρία για οσα αρχιζουν πλέον να συμβαίνουν στην Χώρα του,μιά χώρα που τις προηγούμενες δεκαετίες βρέθηκε σέ πολύ υψηλά επίπεδα πολιτισμού,αλλά και παραγωγής νέων ιδεών..
Ο De Gregori συνεργάστηκε συχνά με τον Lucio Dalla ,που τον βοήθησε συμμετέχοντας σε μερικά απο τά αρχικά album του...
Ο Ιταλός τραγουδοποιός καθόρισε μιά εποχή στην Ιταλία μέ τήν μουσική του,που κινήθηκε περισσότερο στά πλαίσια τής pop μπαλάντας ,επηρεασμένη βέβαια απ´τον έμφυτο Ιταλικό λυρισμό..
Συμμετείχε στά φεστιβάλ τής Unita,εφημεριδας τού P.C.I.,ενός Κομμουνιστικού Κόμματος,που την δεκαετία τού 70 συγκεντρωσε ποσοστά περί το 35% υπό την ηγεσία τού Enrico Berlinguer (ανελαβε το 1972 πέθανε το 1984 αφήνοντας μή αναπληρώσιμο κενό)..
Το P.C.I. τόλμησε να προχωρήσει σε μεγάλες τομές αυτονομούμενο απο την Ε.Σ.Σ.Δ ,καταγγέλοντας την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία(1968) οπως και την μετέπειτα στο Αφγανιστάν..
Επηρεασμένο απο τον ιδρυτή του Αντόνιο Γκράμσι το Ιταλικο Κομμα προχώρησε στην αντίληψη τού ''δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό'' δημιουργώντας μεγάλες προσδοκίες απο την μεγάλη πληγή που ειχε ανοιξει η εισβολή τών Σοβιετικών τάνκς πού κατέστειλαν
την ''Ανοιξη τής Πράγας''.
Ξεπέρασε τον οικονομιστικο χαρακτήρα αλλων ''αδελφών κομμάτων'' και επεξεργάστηκε σημαντικές καινοτομίες για την ανάγκη ''επιθεσης στο εποικοδόμημα'' οπως ήταν η Παιδεια και ο Πολιτισμός,που χωρις την πολυδαίδαλή ανάπτυξή τους τά αποτελέσματα δεν ειναι τά επιθυμητά..
Οι ιστορίες τού de Gregori μιλούν συνήθως για την σκοτεινή πλευρά τών πραγμάτων ,αλλοτε κοινωνικά και άλλοτε προσωπικά....Μέ τρυφερότητα και λυρισμό,αλλά και με ροκ πινελιές διηγείται ιστοριες με τα μάτια μικρών παιδιών,απομυθοποιεί ''ήρωες'' ,μιλά γιά έρωτες που χάνονται αλλά ταυτόχρονα ξεπετάγονται και μερικά διαμαντάκια για την συλλογικότητα και την Ιστορια που δημιουργείται απο τούς ανθρώπους που εχουν συνείδηση..
Ο De Gregori ειναι η φωνή τής δεκαετίας τού 70 στην Ιταλία,μιά Ιταλία πού απ''την μιά πλευρά ειχε τούς Μαφιόζους,τους νεοφασίστες και τον Αντρεότι και απ´την άλλη τον Μπερλινγκουέρ και τον Ινγκράο,τον Παζολινι και τον Φελλίνι,τον Αντονιόνι και τον Βισκόντι..
Μια Ιταλία που επηρεαζόταν με τον δικό της τρόπο απ´τον Μάη τού 68 και δημιουργούσε το δικό της ''Ιταλικό Φθινόπωρο'' στην Φλωρεντία και σε άλλες πολεις παλλόμενη απο δημιουργια και Δημοκρατικότητα..
Ενα ολοκληρο σύστημα Δήμων ανεξάρτητων απ´την κεντρικη Κυβέρνηση που άντεξαν μεχρις και πρόσφατα οταν τούς διέλυσε η λαιλαπα τού Μπερλουσκόνι...
Ο De Gregori ,οπως και ο D'Andre ή ο εξαισιος κωμικός Giorgio Gaber ήταν εκεινες οι φωνές που μέσα απο την μή-στρατευμένη δημιουργια τους συνέδεαν τήν ανάγκη τού κόσμου για Δημοκρατία '''προωθημένη ως τις τελευταίες συνέπειές της'' πού έλεγε και ο αξέχαστος Enrico..
O De Gregori ειναι μιά γλυκόπικρη αναδρομή στο παρελθόν ενός κόσμου ελπιδοφόρου που αντιμαχόταν το σκοτάδι μέσα απ´τον πολιτισμό,τις τέχνες αλλά και τά μεγάλα κινήματα,πού βέβαια υπονομεύτηκαν και απ´τους Μαφιόζους,αλλά και απ´τις Ερυθρές Ταξιαρχιες..
Ειναι ενας κόσμος που άγγιξε την πιθανότητα νά διευρυνθεί η πλέον φωτεινή πλευρά τού φεγγαριού αντιμαχόμενη πάντα μέ εναν δυναμικό και οχι στατικό τρόπο τήν αγριότητα ..
Κράτησε αρκετά αυτό το όνειρο και μέρος του ,εστω μικρό,μεταλαμπαδεύτηκε και στην Ελλάδα πού μαζί μέ την έστω στρεβλή Μεταπολίτευση και τις κραυγές ,περνούσαν συγχρόνως και ηλιαχτίδες πολιτισμού απο χώρους πού δοκιμασαν νά ανανεώσουν σπουδαιες ιδέες που ειχαν παραμορφωθεί στην πορεία...
Και κάποια στιγμή ολος ο Ευρωπαϊκος Νοτος ξαναπέρασε στην παρακμή και φωνές ελάχιστες σήκωναν ανάστημα μέχρις που το κίτς και η ψευτογκλαμουριά έγιναν κυριαρχη ιδεολογια..
Oι Ιταλοί παρά την λαίλαπα κράτησαν αντιστάσεις μεσω της jazz,και τού πολιτισμού τους σιγουρα με μειούμενο ομως ρυθμό..
Στην Ελλάδα ολα αυτά σαρώθηκαν ακομα περισσότερο και οι εστίες αντίστασης βρισκονται πρωτίστως έξω απο τίς ''δομές''..
Τι δουλειά νάχουν πλέον άρα γε τροβαδούροι σαν τον De Gregori σε αυτή την ''Ερημία'' και τον κατακερματισμό??
Πλανόδιοι με αναμνήσεις ή έστω υπόγεια έχουν καταφέρει νά γονιμοποιήσουν,ακόμα και ελάχιστα το άνυδρο σήμερα??
Οψόμεθα...
Ο Francesco De Gregori ήταν η λυρική καντάδα τών νεανικών μας χρόνων που συμπληρωνε τίς άλλες μουσικες αναζητήσεις μας...
Ηταν αυτός που μαζι με τον Enrico και τά άλλα φιλαράκια έδιναν τον τόνο γιά μιά Ευρώπη τού Νότου ,τόπο Δημοκρατιας και πολιτισμού...
Ηταν ακομα και ο υπέργηρος Προεδρος Pertini που έδινε τό Κύπελλο στην Squadra Azzura στά 1982,κόντρα στούς ''αγαπημένους τής υφηλίου'' τής Μπραζιού..
Ηταν αυτά και πολλά άλλα ,που έφταναν σαν αντίλαλος και στην Ελλάδα,για οσους τουλάχιστον μπορούσαν νά ακουσουν τον ψίθυρο τών ιδεών που μετέφερε το αεράκι τής Αδριατικής...
Συνήθως το τέλος μιάς χαρισματικής περιόδου ακολουθείται απο χρόνια ξηρασίας...
Ομως η Ιστορια έχει δείξει πώς ''ολα ειναι ζήτημα φωτός''...
Το θέμα ειναι πότε θα κατορθώσει ολη αυτή η ενέργεια τής ηλιακτίδας νά περάσει μεσα απο τά μισόκλειστα παραθυρόφυλλα γιά νά εισβάλλει ξανά στον Κόσμο..
Ἡ ἔναστρη φωτεινότητα
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἰσόρμησε πιὰ στὴν ἀπώτερη θλίψη
μὲ δίχως ἔστω ἕνα τριαντάφυλλο
μ᾿ ἐκεῖνα τ᾿ ἀκατέργαστα στὴν ὤχρα μεινεσμένα μάτια
στὸ μισοσκέπαστο ἐρημόκκλησο σέρνοντας
τὴ μεγάλη ἀνάπηρη σιωπὴ στὸ καροτσάκι τῆς ὁμιλίας
ἀνέκαθεν ἤξερε τὴν ἄσωστη κατάσταση-: πὼς εἴμαστε
καθημαγμένοι ἐρασιτέχνες τοῦ Πραγματικοῦ
μ᾿ ἕνα μυστήριο ποὺ βεβηλώνει τὴ διάνοια διχάζοντας
πρὶν ἡ δορὰ τῆς θάλασσας σηκώσει τὸ ἀνάστημα τοῦ Ἅδη.
Πολύκρουνη ἡ θύελλα σπάζει τὰ ματογυάλια της κι ὁ μέγας
τρόμος ἀδράχνει τὰ μελλούμενα
σχηματίζοντας ἀποστήματα στὴ μνήμη.
Κατάχαμα τῆς ἀσίγαστης σιγῇς ἕνα κινούμενο
κειμήλιο-σκουλῆκι.
Ἡ ζωὴ ποὺ μικραίνει: ἡ μεγάλη ἀλήθεια.
Στὸν ὁποὺ πιάνει τὸ τσαπὶ γίνεται τσάπισμα
στὸν ὁποὺ πίνει τὸ νερὸ γίνεται πιόμα.
Ἔρχεται ἔαρ ἀειπάρθενο προφέροντας ἀρώματα
κρατεῖ μία κατάμαυρη λεπτότατη κλωστὴ
στὰ ὕπαιθρα τῆς νύχτας
τὸ σημεῖο τοῦ γκιώνη ποὺ εἶν᾿ ἄγνωστο πέρα...
Νίκος Καρούζος..
Για τα φιλαράκια που έζησαν το Ιταλικό Φθινόπωρο και την Ελληνική Ανοιξη και ας ήσαν οι φωνές τους πάντα μικρές μειοψηφίες και παραμένουν ακομα εδώ...
:worshippy::worshippy:
http://www.youtube.com/watch?v=WrnWQS91xAc
http://www.youtube.com/watch?v=lS-uDCXPicQ&feature=related
Ciao Francesco...Ci Vediamo
:ernaehrung004::ernaehrung004:
Last edited:
