- 17 June 2009
- 3,594
Esqueletos (Alternative Tentacles 2005)
Όταν η Kal (Cahoone) συνάντησε τον John (Rumley) μετά από μια συναυλία του με τους Slim Cessna’s Auto Club, η Ιταλία συνάντησε την έρημο του Κολοράντο, το Buenos Aires συνάντησε την –«μικρή» αλλά καθόλου αμελητέα - μουσική σκηνή του Ντένβερ, τα soundtracks προσέγγισαν την dark folk και μεταξύ άλλων γεννήθηκε η Tarantella.
Το Esqueletos περιέχει 10 (+2) κομμάτια που δεν χωρούν κάτω από μια ταμπέλα.
Σε κάθε ένα διακρίνονται στοιχεία από τις Ιταλικές ρίζες της Kal, από τη σπίθα που πιά έγινε φλόγα στην εναλλακτική country σκηνή, από ταινίες και από τους αγαπημένους του Rumley Beatles, από Αργεντίνικα τάνγκο, και όλα τα συγκροτήματα που σε κάποια στιγμή ‛μπλέχτηκαν’ στην πορεία των μελών της Tarantella, κι αυτά δεν είναι λίγα και ασφαλώς καθόλου αμελητέα μιας και αναφέρομαι στους 16 Horsepower, τους Woven Hand, τον κάποτε Munly Munly - aka Jay, τους Maraca 5-0….
Ο δίσκος αρχίζει με το ομώνυμο κομμάτι που μας προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει σε ύφος και σε διάθεση. Πολυσυλλεκτικό σε ύφος και ήχο, αρχίζει σαν τζαζ σάουντρακ για να μπει σε δευτερόλεπτα το μπάντζο επαναπροσδιορίζοντας τη δομή του και με αλλεπάλληλες εναλλαγές και την μελαγχολική φωνή της Kal, ξεθάβει σκελετούς από το παρελθόν και οδηγεί την υπόλοιπη διαδρομή.
Το A Chi Dove Sara (‛ποιος ξέρει που’, πράγματι…) θυμίζει έντονα ειδικά στην εισαγωγή του ένα αγαπημένο μου κομμάτι από το soundtrack του Broken Flowers, το Tell me now so I know (Ray Davies
) που είχε ερμηνεύσει η Holly Golightly.Το Dark Horse βάζει για λίγο τα πράγματα στη θέση τους με έντονες αναφορές στους Fire on Fire, για να ακολουθήσει το Un ano d’amor πάλι σε έντονα κινηματογραφική και μελαγχολική διάθεση και τρία κομμάτια με λάτιν αναφορές βγαλμένα λες από κάποιο σπαγγέτι γουέστερν κατάλληλα και για ένα gringos’summer party!
Τα τρία τελευταία κομμάτια είναι περισσότερο σκοτεινά, ολοκληρώνοντας έτσι τον κύκλο και το ταξίδι.
Η φωνή της Kal μαγευτική, διάφανα κρυστάλλινη προσαρμόζεται τέλεια και δίνει διαφορετική διάσταση σε κάθε κομμάτι, και οι εναλλαγές στη μουσική κρατούν τον ακροατή σε διαρκή ένταση με εναλασσόμενα συναισθήματα, και, παρ’όλο που στο δίσκο υπάρχει μελαγχολία και ένταση, στο τέλος αναδύεται έντονα η αίσθηση ‛ok, we’re gonna make it’’…
Aπό τα πιό αγαπημένα μου ακούσματα - έστω και καθυστερημένα :adore:
