- 17 June 2006
- 49,351
Booker T & the MG's - McLemore Avenue - 1970 - Stax - Mobile Fidelity Remaster
Με αφορμή αυτην την αναφορά που έγινε πρόσφατα
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=85238
και συγκεκριμένα στην, κατα τη γνώμη μου, πιό πεζή μεταφορά υλικού των Beatles από έναν εντελώς εκτός χωρικών υδάτων μουσικό, για να μην πω την πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό μου από τότε που για πρώτη φορά μου προτάθηκε να τον ακούσω
την προηγούμενη αναφορά που είχα κάνει εδώ
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=73984&highlight=ABBEY
και μιά συζήτηση που κάναμε με τον Εκτορα που εντόπισε το παρακάτω διαμαντάκι έχουμε άλλη μιά επιβεβαίωση του πόσο σημαντικός ήταν ο τελευταίος δίσκος των Beatles και ιδιαίτερα στην "μαύρη σχολη".
Και ιδιαίτερα γιά την σχολή της Stax καθώς το συγκρότημα του Booker T απετέλεσε γιά χρόνια τη βάση για όλες τις επιτυχίες της ιστορικής εταιρείας.
Τα ονόματα Booker T Jones στο B3, του Steve Cropper στην κιθάρα και του Duck Dunn στο μπάσο είναι κυριολεκτικά ασήκωτα, και αν γιά πολλούς το μόνο που ίσως θυμίζουν, μόνο και μόνο επειδή φέρει από κάτω την σχετική υπογραφή, ήταν το Green Onions, το μαύρο αυτό σύνολο ήταν Ο ΗΧΟΣ της Stax.
Και ας ήταν οι δυό τους λευκοί....
Εχουμε λοιπόν εδώ το 1970, μετά από την αμοιβαία εκτίμηση των Beatles και των MG's, την επιμονή του Booker T να μεταφέρει το Abbey Road στα "μαύρα" μέτρα. Ήχος μαύρος, στακάτος, RnB, λίγο soul, λίγο funk, πολύ Stax, σφιχτές εκτελέσεις και μεταφορές πολύ κοντά στο αρχικό υλικό.
Όμως το ενδιαφέρον είναι ότι αν και οι μεταφορές των ίδιων των κομματιών είναι πολύ κοντά στις αρχικές ενορχηστρώσεις η μπάντα παρουσιάζει όλο το δίσκο με αφορμή το γνωστό medley του τέλους του AbbeyRoad. Με τη μόνη διαφορά ότι ο Booker T αποφασίζει, με εξαίρεση του Something, να παρουσιάσει όλα τα υπόλοιπα σε 3 συνολικά medleys τα οποία όμως έχουν διαφορετική σύνθεση και σειρά των επι μέρους κομματιών. Η αναδιάταξη αυτή κάνει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την παρουσίαση αν μάλιστα ληφθεί υπ όψη ότι ανάμεσα υπάρχει αρκετός χώρος για αυτοσχεδιασμό από τον Steve Cropper και τον Booker T. Φυσικά όταν μιλάμε για αυτοσχεδιασμό μιλάμε γι αυτό που εννοούνταν το 1970, όσο επέτρεπαν τα 2.5 λεπτά ανά κομμάτι, και με τον αυστηρό ήχο της δεκαετίας, μιά και τότε τα αστέρια ήταν οι τραγουδιστές και οι μουσικοί γιά να βγούν στην επιφάνεια έπρεπε να τα πούν όλα σε 5-10 δυτερόλεπτα.
Γιά τον ήχο, θα πω απλά, ότι είναι 1970 με τη βούλα, είναι Stax, ώρες ώρες νομίζεις οτι ακούς πχ shaft (χωρίς έγχορδα βέβαια), ο Cropper είναι Cropper τελεία και το Β3 του Booker T έχει ένα χαμηλό που σκοτώνει, καθώς έχουμε και ένα remaster της mofi. Που φυσικά είναι πλούσια με την προσθήκη δώρων όπως You can't do that, Day Tripper, Michelle, Eleanor Rigby, Lady Madonna ...και ένα ακόμα δώρο, ένα ραδιοφωνικό trailer της εποχής...
Στο εξώφυλλο, τί άλλο...το γνωστό πέρασμα στο απέναντι πεζοδρόμιο της McLemore Avenue απέναντι από τα θρυλικά studios της Stax.
Ό,τι πρέπει γιά να φτιάξεις την Κυριακή σου: Μαύρη μουσική για τις μαύρες μέρες που ζούμε...
Με αφορμή αυτην την αναφορά που έγινε πρόσφατα
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=85238
και συγκεκριμένα στην, κατα τη γνώμη μου, πιό πεζή μεταφορά υλικού των Beatles από έναν εντελώς εκτός χωρικών υδάτων μουσικό, για να μην πω την πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό μου από τότε που για πρώτη φορά μου προτάθηκε να τον ακούσω
την προηγούμενη αναφορά που είχα κάνει εδώ
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=73984&highlight=ABBEY
και μιά συζήτηση που κάναμε με τον Εκτορα που εντόπισε το παρακάτω διαμαντάκι έχουμε άλλη μιά επιβεβαίωση του πόσο σημαντικός ήταν ο τελευταίος δίσκος των Beatles και ιδιαίτερα στην "μαύρη σχολη".
Και ιδιαίτερα γιά την σχολή της Stax καθώς το συγκρότημα του Booker T απετέλεσε γιά χρόνια τη βάση για όλες τις επιτυχίες της ιστορικής εταιρείας.
Τα ονόματα Booker T Jones στο B3, του Steve Cropper στην κιθάρα και του Duck Dunn στο μπάσο είναι κυριολεκτικά ασήκωτα, και αν γιά πολλούς το μόνο που ίσως θυμίζουν, μόνο και μόνο επειδή φέρει από κάτω την σχετική υπογραφή, ήταν το Green Onions, το μαύρο αυτό σύνολο ήταν Ο ΗΧΟΣ της Stax.
Και ας ήταν οι δυό τους λευκοί....
Εχουμε λοιπόν εδώ το 1970, μετά από την αμοιβαία εκτίμηση των Beatles και των MG's, την επιμονή του Booker T να μεταφέρει το Abbey Road στα "μαύρα" μέτρα. Ήχος μαύρος, στακάτος, RnB, λίγο soul, λίγο funk, πολύ Stax, σφιχτές εκτελέσεις και μεταφορές πολύ κοντά στο αρχικό υλικό.
Όμως το ενδιαφέρον είναι ότι αν και οι μεταφορές των ίδιων των κομματιών είναι πολύ κοντά στις αρχικές ενορχηστρώσεις η μπάντα παρουσιάζει όλο το δίσκο με αφορμή το γνωστό medley του τέλους του AbbeyRoad. Με τη μόνη διαφορά ότι ο Booker T αποφασίζει, με εξαίρεση του Something, να παρουσιάσει όλα τα υπόλοιπα σε 3 συνολικά medleys τα οποία όμως έχουν διαφορετική σύνθεση και σειρά των επι μέρους κομματιών. Η αναδιάταξη αυτή κάνει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την παρουσίαση αν μάλιστα ληφθεί υπ όψη ότι ανάμεσα υπάρχει αρκετός χώρος για αυτοσχεδιασμό από τον Steve Cropper και τον Booker T. Φυσικά όταν μιλάμε για αυτοσχεδιασμό μιλάμε γι αυτό που εννοούνταν το 1970, όσο επέτρεπαν τα 2.5 λεπτά ανά κομμάτι, και με τον αυστηρό ήχο της δεκαετίας, μιά και τότε τα αστέρια ήταν οι τραγουδιστές και οι μουσικοί γιά να βγούν στην επιφάνεια έπρεπε να τα πούν όλα σε 5-10 δυτερόλεπτα.
Γιά τον ήχο, θα πω απλά, ότι είναι 1970 με τη βούλα, είναι Stax, ώρες ώρες νομίζεις οτι ακούς πχ shaft (χωρίς έγχορδα βέβαια), ο Cropper είναι Cropper τελεία και το Β3 του Booker T έχει ένα χαμηλό που σκοτώνει, καθώς έχουμε και ένα remaster της mofi. Που φυσικά είναι πλούσια με την προσθήκη δώρων όπως You can't do that, Day Tripper, Michelle, Eleanor Rigby, Lady Madonna ...και ένα ακόμα δώρο, ένα ραδιοφωνικό trailer της εποχής...
Στο εξώφυλλο, τί άλλο...το γνωστό πέρασμα στο απέναντι πεζοδρόμιο της McLemore Avenue απέναντι από τα θρυλικά studios της Stax.
Ό,τι πρέπει γιά να φτιάξεις την Κυριακή σου: Μαύρη μουσική για τις μαύρες μέρες που ζούμε...
Last edited:
