- 17 June 2006
- 14,350
Charalambides: Exile (Cranky CD/DL/LP - 2011)
Οι Charalambides ήταν ένα avant-garde ντουέτο από το Τέξας. Αποτελούνταν από τους Tom και Christina Carter και ξεκίνησαν το 1991. Το όνομά τους το πήραν από έναν πελάτη του δισκάδικου στο οποίο γνωρίστηκαν. Μαζί με τα 'επίσημα' άλμπουμ τους, ηχογράφησαν επίσης δεκάδες πειραματικά CD-Rs και κασέτες που κυκλοφόρησαν σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων κι έναν σωρό από side-projects άλλοτε ατομικά ο καθένας τους κι άλλοτε κάτω από το όνομα του γκρούπ. Η wiki μας λέει πως πρόκειται για συνεχιστές του ψυχεδελικού ήχου του Τέξας, άξια τέκνα των 13th Floor Elevators, των Red Crayola, του Jandek. Είναι πολύ δύσκολο να αποπειραθεί κάποιος να περιγράψει τη μουσική τους. Θα αρκεσθώ να πώ πως η ηχητική επικράτεια που διακονούν είναι πάρα πολύ πυκνή, μία μετωπική επίθεση στις αισθήσεις που ακόμα κι όταν εκφράζεται στεντόρεια, ο συγκινησιακός πυρήνας της δείχνει ώρες ώρες απίστευτα ευαίσθητος, εύθραυστος - σχεδόν καχεκτικός. Συμβαίνει και το ακριβώς αντίθετο φυσικά: ακόμα κι όταν γδύνουν τη μουσική τους και σου την σερβίρουν με Αδαμιαία περιβολή, 'τσιμπάς' έναν αδιάλλακτο τσαμπουκά, μία συντριπτική υπόγεια δύναμη. Φοβάσαι τότε πως αν του εκτεθείς, αν αφεθείς ολοκληρωτικά σ αυτό, θα σε εξαερώσει στη στιγμή. Κοντολογής μιλάμε για ένα ταξίδι σ αυτή την πλευρά της μουσικής που είναι η πιο σπλαχνική: στην πολυεπίπεδη αφήγηση της ανθρώπινης εμπειρίας, μία περιπέτεια γεμάτη 'στραβές' ψηφίδες, reverb και fuzz, ταραχώδη και ακραία ευσυγκίνητη που δεν δίνει δεκάρα για ακαδημαϊκές συνταγές. Ενα παλίμψηστο που, αν το 'ξύσεις' λιγάκι, από κάτω βρίσκεις την ψυχεδέλεια, τον Θόρυβο, την folk, την country, όλα χτυπημένα στο μίξερ και καρυκευμένα με μία λατρεία για περιθωριακές φιγούρες του αμερικάνικου underground, τύπους σαν τον Michael Hurley ή τους Labradford.
Το 'Exile' κυκλοφόρησε φέτος και είναι επετειακό: 'γιορτάζει' τα 20 χρόνια ύπαρξης του γκρούπ. Ο Tom και η Christina έχουν διαζευχθεί πια, ασχολούνται με ατομικά projects, το άλμπουμ απαρτίζεται από ηχογραφήσεις μίας τετραετίας, τότε που το ζευγάρι ήταν 'στα τελειώματα'. Ο δίσκος μοιάζει περίπου με έκθεση πεπραγμένων: σύνοψη και απόσταγμα της καλλιτεχνικής πορείας τους, όλα αυτά τα χρόνια, αλλού ξεδιάντροπα μινιμαλιστικός κι αλλού επελαύνει κατά πάνω σου σαν Τοίχος από Ηχο. Πέρα από αυτό όμως, οι στίχοι και η τρομαχτική συγκινησιακή του αμεσότητα, αποκαλύπτουν μία ταπετσαρία από σκέψεις, συναισθήματα, αναμνήσεις, προσδοκίες και διαψεύσεις - τον κάνουν, στην ουσία, μία τεφροδόχο: ένα Ελεγείο της σχέσης των δύο βασικών συντελεστών που το νιώθεις πολύ οικείο καθώς ηχεί σαν ένα πολύ ταιριαστό soundtrack των ημερών που ζούμε.
Το έχω γράψει ξανά και θα το επαναλάβω: οι πραγματικά μεγάλοι καλλιτέχνες, λένε την αλήθεια ακόμα κι όταν δεν την ξέρουν.
****1/2 / 5
