The Moody Blues - In Search of the Lost Chord (1968,Deram)
O χειμώνας για τους περισσότερους είναι μια άχαρη εποχή. Εμενα προσωπικα μου αρέσει πάρα πολυ αλλα αυτό ειναι μια αλλη κουβέντα.
Το αν θεωρειται αχαρος εχει να κανει περισσοτερο με καταστάσεις και όχι με την εποχή. Και τα τελευταία δύο χρόνια υπαρχει μια μόνιμη αίσθηση χειμώνα και μάλιστα άχαρου. Σαν ένας πελώριος τοίχος που φαίνεται να κυρτώνει έτοιμος να μας πλακώσει και να μας θάψει. Κι ομως υπαρχουν ρωγμές στον τοίχο που σε κανουν να δεις πέρα απο αυτόν. Ρωγμές που ξεπηδουν απο μελωδίες, μελωδίες υπέροχες που σε κανουν να παγώσεις το χρόνο,να σταματήσεις για να δεις την ομορφιά τους,να ρουφήξεις καθε νότα τους,να δείς τον τοίχο να μετατρέπεται σε μια ταπεινή μάντρα, χορταριασμένη, έτοιμη να καταρρεύσει και εσυ να γελάς με την κατάντια της,να γελάς με το φόβο που σου προκαλούσε.
Τέτοιες μελωδίες ξεπηδούν απο το In Search of the Lost Chord των Μοοdies.O 3oς τους δίσκος,2ος με το κλασσικό τους σχήμα,δείχνει το δρόμο που θα ακολουθήσουν καλλιτεχνικά.Εδώ αφήνουν πίσω τους ορχηστρικούς πειραματισμούς του προηγούμενου Days Of Future Passed,ένας σπουδαίος μεν αλλα ανισος δίσκος και σε αρκετές στιγμές ολίγον βιαστικός και φανφαρόνικος.
Νεα παιδιά ηταν βέβαια και προσπαθούσαν να τα χωρέσουν όλα σε ένα δισκο,να δείξουν τι μπορούν να καταφέρουν και η αγωνία τους αυτή ορισμένες φορές έκανε μπαμ.Αυτό βέβαια δεν τους εμπόδισε να χωρέσουν μερικές εξαιρετικές μελωδίες.Το In Search of the Lost Chord ξεκινά εκεί που σταμάτησε ο προηγούμενος δίσκος.Στο τραγουδι που τους έκανε διάσημους το Nights in White Satin.Το συμφωνικό στοιχείο,που τόσο τους αρέσει,εδώ ενσωματώνεται στις ποπ συνθεσεις τους χωρίς πια να δείχνει ξεκάρφωτο ή εκβιαστικό.
Το αλμπουμ είναι και αυτό concept,ενα ψυχεδελικό και ρομαντικό ταξίδι στην αναζήτηση της "χαμενης κοσμικής συγχορδίας" που μας φερνει πιο κοντα στην αλήθεια.Ψυχεδέλεια,ανατολίτικη φιλοσοφία,βουκολικός ρομαντισμός αλλά και δυναμικό ροκ αποτελούν τα βασικά συστατικά του,
τα οποία είναι υπέροχα συνδεδεμένα μεταξύ τους με επίσης εξαιρετικές επι μέρους λεπτομέρειες που δεν φαίνονται με την 1η ματιά.
Οι επιρροές απο τους Beatles του Λοχια και του Magical Mystery Tour είναι εμφανείς,άλλωστε δεν έμεινε και κανένας ανεπηρέαστος εκείνη την εποχή απο αυτούς,αλλά ο ρομαντισμός που διατρέχει το άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος είναι καθαρά προσωπική έκφραση των Μοοdies και σήμα κατατεθέν τους σε όλη τους την καριέρα.
Εφτα σπουδαίοι δίσκοι από το '67 μεχρι το '72,τοποθέτησαν τους Μοοdies στην κορυφη των μεγαλων ρομαντικών της ποπ.Το In Search... είναι το καλλιτεχνικά σημαντικότερό τους αφου δείχνει πλέον καθαρά την αποψή τους για την ποπ αλλα και τη αισθητική αντίληψη που θα τους χαρακτηρίζει.
Με μελωδίες γλυκιές,"σοροπιαστές" πολλες φορές,πέντε αθεράπευτα ρομαντικών-πάνω απ'όλα-τύπων,αυτός ο δίσκος αποτελεί μια μεγάλη ρωγμή στον τοίχο,και η μουσική που βγαίνει απο αυτόν βγάζει περιπαικτικά και προκλητικά τη γλώσσα απέναντι στο ζόφο,σαν ενα ξόρκι δυνατό που διώχνει τη μιζέρια και κάνει τους άχαρους χειμώνες να δείχνουν σαν αστείες μαγγανειες και παραμυθια της χαλιμάς....
Ο τιτλος του θέματος είναι εμπνευσμένος απο ενα αφιέρωμα του Αργυρη Ζηλου στους Μοοdies για το περιοδικό Zoo τo 1999.Απο εκεί άντλησα και οτι πληροφορία χρειαστηκα.
O χειμώνας για τους περισσότερους είναι μια άχαρη εποχή. Εμενα προσωπικα μου αρέσει πάρα πολυ αλλα αυτό ειναι μια αλλη κουβέντα.
Το αν θεωρειται αχαρος εχει να κανει περισσοτερο με καταστάσεις και όχι με την εποχή. Και τα τελευταία δύο χρόνια υπαρχει μια μόνιμη αίσθηση χειμώνα και μάλιστα άχαρου. Σαν ένας πελώριος τοίχος που φαίνεται να κυρτώνει έτοιμος να μας πλακώσει και να μας θάψει. Κι ομως υπαρχουν ρωγμές στον τοίχο που σε κανουν να δεις πέρα απο αυτόν. Ρωγμές που ξεπηδουν απο μελωδίες, μελωδίες υπέροχες που σε κανουν να παγώσεις το χρόνο,να σταματήσεις για να δεις την ομορφιά τους,να ρουφήξεις καθε νότα τους,να δείς τον τοίχο να μετατρέπεται σε μια ταπεινή μάντρα, χορταριασμένη, έτοιμη να καταρρεύσει και εσυ να γελάς με την κατάντια της,να γελάς με το φόβο που σου προκαλούσε.
Τέτοιες μελωδίες ξεπηδούν απο το In Search of the Lost Chord των Μοοdies.O 3oς τους δίσκος,2ος με το κλασσικό τους σχήμα,δείχνει το δρόμο που θα ακολουθήσουν καλλιτεχνικά.Εδώ αφήνουν πίσω τους ορχηστρικούς πειραματισμούς του προηγούμενου Days Of Future Passed,ένας σπουδαίος μεν αλλα ανισος δίσκος και σε αρκετές στιγμές ολίγον βιαστικός και φανφαρόνικος.
Νεα παιδιά ηταν βέβαια και προσπαθούσαν να τα χωρέσουν όλα σε ένα δισκο,να δείξουν τι μπορούν να καταφέρουν και η αγωνία τους αυτή ορισμένες φορές έκανε μπαμ.Αυτό βέβαια δεν τους εμπόδισε να χωρέσουν μερικές εξαιρετικές μελωδίες.Το In Search of the Lost Chord ξεκινά εκεί που σταμάτησε ο προηγούμενος δίσκος.Στο τραγουδι που τους έκανε διάσημους το Nights in White Satin.Το συμφωνικό στοιχείο,που τόσο τους αρέσει,εδώ ενσωματώνεται στις ποπ συνθεσεις τους χωρίς πια να δείχνει ξεκάρφωτο ή εκβιαστικό.
Το αλμπουμ είναι και αυτό concept,ενα ψυχεδελικό και ρομαντικό ταξίδι στην αναζήτηση της "χαμενης κοσμικής συγχορδίας" που μας φερνει πιο κοντα στην αλήθεια.Ψυχεδέλεια,ανατολίτικη φιλοσοφία,βουκολικός ρομαντισμός αλλά και δυναμικό ροκ αποτελούν τα βασικά συστατικά του,
τα οποία είναι υπέροχα συνδεδεμένα μεταξύ τους με επίσης εξαιρετικές επι μέρους λεπτομέρειες που δεν φαίνονται με την 1η ματιά.
Οι επιρροές απο τους Beatles του Λοχια και του Magical Mystery Tour είναι εμφανείς,άλλωστε δεν έμεινε και κανένας ανεπηρέαστος εκείνη την εποχή απο αυτούς,αλλά ο ρομαντισμός που διατρέχει το άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος είναι καθαρά προσωπική έκφραση των Μοοdies και σήμα κατατεθέν τους σε όλη τους την καριέρα.
Εφτα σπουδαίοι δίσκοι από το '67 μεχρι το '72,τοποθέτησαν τους Μοοdies στην κορυφη των μεγαλων ρομαντικών της ποπ.Το In Search... είναι το καλλιτεχνικά σημαντικότερό τους αφου δείχνει πλέον καθαρά την αποψή τους για την ποπ αλλα και τη αισθητική αντίληψη που θα τους χαρακτηρίζει.
Με μελωδίες γλυκιές,"σοροπιαστές" πολλες φορές,πέντε αθεράπευτα ρομαντικών-πάνω απ'όλα-τύπων,αυτός ο δίσκος αποτελεί μια μεγάλη ρωγμή στον τοίχο,και η μουσική που βγαίνει απο αυτόν βγάζει περιπαικτικά και προκλητικά τη γλώσσα απέναντι στο ζόφο,σαν ενα ξόρκι δυνατό που διώχνει τη μιζέρια και κάνει τους άχαρους χειμώνες να δείχνουν σαν αστείες μαγγανειες και παραμυθια της χαλιμάς....
Ο τιτλος του θέματος είναι εμπνευσμένος απο ενα αφιέρωμα του Αργυρη Ζηλου στους Μοοdies για το περιοδικό Zoo τo 1999.Απο εκεί άντλησα και οτι πληροφορία χρειαστηκα.
Last edited by a moderator:
