- 17 June 2006
- 49,351
That's why God made the radio - Beach Boys 2012
Κανείς δεν μπορεί να διώξει από το μυαλό σκέψεις αρπαχτής όταν ακούει για επανασυνδέσεις συγκροτημάτων δεινοσαυρικής καταβολής "επί τη ευκαιρία των 50ών γενεθλίων". Τουλάχιστον όμως, όταν μια τέτοια επανασύνδεση συνοδεύεται ΚΑΙ με πρωτότυπο υλικό, ίσως να το δει με άλλο μάτι.
Ναι λοιπόν τα είδαμε όλα. Μετά από χρόνια ταλαιπωρίας αφήσανε οι εταιρείες τον Wilson να βγάλει το smile του, τους αφήσανε τους αδερφούς να βγάλουν τα μάτια τους με αγωγές για το ποιός είναι το αφεντικό και ποιός έγραψε τί και ποιός ψυχίατρος υπερέβαλε εαυτόν στο κουράρισμα "ασθενών" και πλέον σκεφτήκανε (οι εταιρείες προφανώς) να ζητήσουν ένα αντάλλαγμα.
Και να, μετά από χρόνια απουσίας, με δυό αδερφούς στα θυμαράκια, οι εναπομείναντες "ορίτζιναλ" Beach Boys, εξηκοντούτηδες πλέον ξαναφοράνε τα λαχούρια τους και μπαίνουν στο studio και βγαίνουν στο μειντάνι.
Τα βασικά μέλη λοιπόν Wilson, Love, Johnston, Jardine και Marks (ο τελευταίος διετέλεσε original πίσω στην εποχή του surf ως αντικαταστάτης) βγάζουν δίσκο.
Και το (ίσως όχι) παράξενο είναι ότι ο δίσκος είναι καλός. Σχεδόν στο στυλ: "πού είχαμε μείνει παιδιά? πάμε πάλι"
Δύσκολα μπορεί να ξεχωρίσει κάποιος ότι έχουν περάσει 40-45 χρόνια από την εποχή ας πούμε του Sunflower ή του Wild Honey ή του Sur's Up. Συνθέσεις σε οριακά υψηλό επίπεδο, φωνητικά ανέλπιστα καλά, catchy (και όχι μόνο) μελωδίες. Δεν είναι φυσικά με τίποτα Pet Sounds ή Smile. Όμως κανείς δεν αγάπησε ή μίσησε τους ΒΒ μόνο για τους δυό δίσκους αυτούς.
Αυτή λοιπόν είναι η πλευρά των άλλων Beach Boys της εποχής του 1970, κατηγορηματικά όχι του 1960. Είναι κάτι σχεδόν σαν μια άλλη βερσιόν της μέρας της μαρμότας όταν την παραμονή πρωτοχρονιάς του 1972 το ημερολόγιο χάνει 40 σελίδες και ξημερώνει 2012.
Σε γενικά υψηλό επίπεδο λοιπόν οι συνθέσεις, υπάρχουν κανα δυό "φόλες" που λέει ένας καλός φίλος, αλλά υπάρχουν και πολύ δυνατά χαρτιά.
Πχ τα 3 κομμάτια του τέλους που είναι από όσο λένε οι πληροφορίες μέρος μιας τριλογίας σε smile style, μιας τριλογίας που αρχικά περιείχε και κανα δυό ακόμα ...που δεν ικανοποίησαν τον συνθέτη (ένας είναι ο συνθέτης) και μείνανε για...μετά (deja vu....εδώ - αφήστε τη φαντασία σας να ταξιδέψει - unfinished symphonies etc).
Όλες τα κομμάτια σχεδόν φέρουν την υπογραφή BW, με την διαφορά ότι δεν επαναλαμβάνεται εδώ η κατάληψη του studio με ατέλειωτα sessions και μουσικούς που δεν μπορούν να πάνε σπίτι τους το βράδυ αν δεν ικανοποιηθεί ο συνθέτης με το αποτέλεσμα.
Ίχνη και δείγματα modular συνθέσεων και δομής έχουμε στα τρία τελευταία κομμάτια, αλλά, επαναλαμβάνω, τα όργανα, η επιλογή τους, το στήσιμό τους και η χροιά τους δεν έχει σχέση με το 1966 και 1967, αλλά με το 1970 όσον αφορά αυτό που ξέρουμε (και για όσους ξέρουν) ως ΒΒ.
Εγγραφή μείξη κλπ, αδιάφορα καλές, διά χειρός Bob Ludwig.
Μετά από 6-7 ακροάσεις σερί, είναι ...απλά βάλσαμο....
μια σημείωση.
έχοντας ακούσει τις πρόσφατες δουλειές του BW (πχ That lucky old sun) η άποψή μου είναι ότι αυτό ικανοποιεί περισσότερο....
Κανείς δεν μπορεί να διώξει από το μυαλό σκέψεις αρπαχτής όταν ακούει για επανασυνδέσεις συγκροτημάτων δεινοσαυρικής καταβολής "επί τη ευκαιρία των 50ών γενεθλίων". Τουλάχιστον όμως, όταν μια τέτοια επανασύνδεση συνοδεύεται ΚΑΙ με πρωτότυπο υλικό, ίσως να το δει με άλλο μάτι.
Ναι λοιπόν τα είδαμε όλα. Μετά από χρόνια ταλαιπωρίας αφήσανε οι εταιρείες τον Wilson να βγάλει το smile του, τους αφήσανε τους αδερφούς να βγάλουν τα μάτια τους με αγωγές για το ποιός είναι το αφεντικό και ποιός έγραψε τί και ποιός ψυχίατρος υπερέβαλε εαυτόν στο κουράρισμα "ασθενών" και πλέον σκεφτήκανε (οι εταιρείες προφανώς) να ζητήσουν ένα αντάλλαγμα.
Και να, μετά από χρόνια απουσίας, με δυό αδερφούς στα θυμαράκια, οι εναπομείναντες "ορίτζιναλ" Beach Boys, εξηκοντούτηδες πλέον ξαναφοράνε τα λαχούρια τους και μπαίνουν στο studio και βγαίνουν στο μειντάνι.
Τα βασικά μέλη λοιπόν Wilson, Love, Johnston, Jardine και Marks (ο τελευταίος διετέλεσε original πίσω στην εποχή του surf ως αντικαταστάτης) βγάζουν δίσκο.
Και το (ίσως όχι) παράξενο είναι ότι ο δίσκος είναι καλός. Σχεδόν στο στυλ: "πού είχαμε μείνει παιδιά? πάμε πάλι"
Δύσκολα μπορεί να ξεχωρίσει κάποιος ότι έχουν περάσει 40-45 χρόνια από την εποχή ας πούμε του Sunflower ή του Wild Honey ή του Sur's Up. Συνθέσεις σε οριακά υψηλό επίπεδο, φωνητικά ανέλπιστα καλά, catchy (και όχι μόνο) μελωδίες. Δεν είναι φυσικά με τίποτα Pet Sounds ή Smile. Όμως κανείς δεν αγάπησε ή μίσησε τους ΒΒ μόνο για τους δυό δίσκους αυτούς.
Αυτή λοιπόν είναι η πλευρά των άλλων Beach Boys της εποχής του 1970, κατηγορηματικά όχι του 1960. Είναι κάτι σχεδόν σαν μια άλλη βερσιόν της μέρας της μαρμότας όταν την παραμονή πρωτοχρονιάς του 1972 το ημερολόγιο χάνει 40 σελίδες και ξημερώνει 2012.
Σε γενικά υψηλό επίπεδο λοιπόν οι συνθέσεις, υπάρχουν κανα δυό "φόλες" που λέει ένας καλός φίλος, αλλά υπάρχουν και πολύ δυνατά χαρτιά.
Πχ τα 3 κομμάτια του τέλους που είναι από όσο λένε οι πληροφορίες μέρος μιας τριλογίας σε smile style, μιας τριλογίας που αρχικά περιείχε και κανα δυό ακόμα ...που δεν ικανοποίησαν τον συνθέτη (ένας είναι ο συνθέτης) και μείνανε για...μετά (deja vu....εδώ - αφήστε τη φαντασία σας να ταξιδέψει - unfinished symphonies etc).
Όλες τα κομμάτια σχεδόν φέρουν την υπογραφή BW, με την διαφορά ότι δεν επαναλαμβάνεται εδώ η κατάληψη του studio με ατέλειωτα sessions και μουσικούς που δεν μπορούν να πάνε σπίτι τους το βράδυ αν δεν ικανοποιηθεί ο συνθέτης με το αποτέλεσμα.
Ίχνη και δείγματα modular συνθέσεων και δομής έχουμε στα τρία τελευταία κομμάτια, αλλά, επαναλαμβάνω, τα όργανα, η επιλογή τους, το στήσιμό τους και η χροιά τους δεν έχει σχέση με το 1966 και 1967, αλλά με το 1970 όσον αφορά αυτό που ξέρουμε (και για όσους ξέρουν) ως ΒΒ.
Εγγραφή μείξη κλπ, αδιάφορα καλές, διά χειρός Bob Ludwig.
Μετά από 6-7 ακροάσεις σερί, είναι ...απλά βάλσαμο....
μια σημείωση.
έχοντας ακούσει τις πρόσφατες δουλειές του BW (πχ That lucky old sun) η άποψή μου είναι ότι αυτό ικανοποιεί περισσότερο....
Last edited:
