- 17 June 2009
- 3,594
By Bella Hardy
Hush a bye lu, my tiny darling
Hush baby sleep while the moon rules the sky
Your daddy's the finest, a Prince of all Mercia
The stars will guide him back to us by and by
Hush for your mammy, so far from her homeland
Soft the trees sway to the north winds sad song
Safe under Earendel, brightest of angels
Close those eyes quiet, and sleep the night long
Hush a bye lu, my tiny darling
Hush baby sleep while the moon rules the sky
Your daddy's the finest, a Prince of all Mercia
The stars will guide him back to us by and by
Bella Hardy – The Dark Peak and the White
O Bertram ήταν ο πρίγκηπας της Mercia, ενός βασιλείου κάπου εκεί στα Midlands, νότια του βασιλείου του Northumberland, σε μια εποχή που υπήρχαν ακόμα ήρωες πρίγκιπες και οι πριγκίπισσες προτιμούσαν να μένουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας….
Ο μύθος λέει πως ταξιδεύοντας για την Ιρλανδία, στο κάλεσμα ενός θρησκευτικού πολέμου, συνάντησε μια Ιρλανδέζα πριγκίπισσα, την ερωτεύθηκε, και γύρισαν μαζί πίσω στο βασίλειό του. Στη διάρκεια του ταξιδιού, η πργκίπισσα γέννησε το μωρό του. Ένα βράδυ, που ο Bertram είχε απομακρυνθεί για να κυνηγήσει ένα κοπάδι λύκων επιτέθηκε στην πριγκίπισσα και το μωρό και τους σκότωσε..
Με ραγισμένη την καρδιά του ο Bertram απαρνήθηκε τους βασιλικούς του τίτλους, απομονώθηκε στην περιοχή του Ilam και έζησε σαν ερημίτης.
Η Arwen Arabella Hardy, ή όπως είναι γνωστή, η Bella Hardy, είναι από το Dark Peak του Derbyshire, και έχοντας δύο γονείς τραγουδιστές, δεν είναι παράξενο που ακολούθησε τον δρόμο της μουσικής από πολύ μικρή με σπουδές στο βιολί και το τραγούδι.
Το νανούρισμα του Ilam, είναι αυτό που ακούγοντας το The Dark Peak and the White με έκανε πρώτο να πατήσω το pause, και μετά να το ακούσω ξανά και ξανά, δεκάδες φορές. Ίσως επειδή εκείνη την περίοδο έψαχνα νανουρίσματα, και φυσικά σκοτεινό νανούρισμα.
Όμως αυτό αδικεί κατάφορα τον υπόλοιπο δίσκο, μια μουσική καταγραφή των μύθων και της πολιτιστικής κληρονομιάς της περιοχής του Derbyshire, που περικλείεται από έντονο συναίσθημα, έστω κι αν μερικές φορές η επιφανειακά μονότονη φωνή της Bella Hardy δίνει στην πρώτη ακρόαση την αντίθετη εντύπωση.
Α, ναι, έπεσα κι εγώ στην παγίδα, νομίζοντας στην αρχή πως δεν είναι παρά μια μοναχική γυναίκα που τραγουδά περιμένοντας τον άντρα της να γυρίσει από κάποιο ταξίδι, κι αυτή η «εικόνα», αν υποθέσουμε ότι από ένα τραγούδι γεννιούνται εικόνες, είναι πέρα για πέρα λανθασμένη.
Ο δίσκος, στην παραγωγή του οποίου θα συναντήσουμε τον Σκωτσέζο Kris Drever, μέσα από την υπέροχη φωνή της Bella Hardy και την λιτή συνοδεία κυρίως εγχόρδων –τι άλλο;- είναι μια εξερεύνηση στους σκοτεινούς μύθους και τις παράδοξες ιστορίες που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα χρόνο με το χρόνο, αιώνα με τον αιώνα και τρομάζουν τους μοναχικούς περιπλανώμενους…
Στο The Dark Peak and the White συνυπάρχουν παραδοσιακά τραγούδια από έναν κύκλο τραγουδιών που πρωτοεκδόθηκε το 1867 με τίτλο “The Ballads and Sounds of Derbyshire” με πιο σύγχρονους μύθους.
Ξεκινώντας με το “The Driving Of The Deer”, ένα μύθο για την διαμάχη του λόρδου Peverel με τους Σάξονες γείτονές του που κυνηγούσαν παράνομα ελάφια στη γή του, και η οποία διαμάχη τελειώνει χωρίς θύματα αλλά με τον όρκο will right the wrong someday, υμνεί τον έρωτα, τον πόνο και την απελπισία της απώλειας στα χρόνια της πανώλης με το Emmot’s song, ονειρελυεται φαντάσματα στο The Drunken Butcher of Tideswell, συναντά την τραγική Ιρλανδέζα νύφη του St. Bertram στο αγαπημένο μου νανούρισμα, μοιάζει να προσπαθεί να δείξει δύναμη και να κρύψει την ανείπωτη θλίψη στο Bradwell’s Lost Daughter, άλλοτε πολύ παραδοσιακή κι άλλοτε, απογυμνώνοντας ιδανικά σε μια σύγχρονη μεταφορά ένα θανατερό τραγούδι, όπως το Henry and Clara και φτάνει πιο κοντά στο σήμερα με ένα θρήνο για το Derwent Village, ένα θρήνο που ναι, ξεκινά με τις πρώτες νότες της σονάτας υπό το σεληνόφως, διακριτικά επαναλαμβανόμενες σαν ηχώ, πίσω από τις δύο φωνές.
Διακριτικά πίσω από την φωνή, που είναι το κυρίαρχο όργανο σε αυτόν τον δίσκο - διακριτική όμως και η ίδια και όχι επιδεικτική αν κι έχει τεράστιες δυνατότητες -, στέκονται απογυμνωμένα από οτιδήποτε περιττό, άλλοτε μια κιθάρα, άλλοτε το βιολί που παίζει η ίδια η Bella, ένα πιάνο ή ένα μαντολίνο.
Η Bella Hardy είναι μια καθαρόαιμη φολκ τραγουδίστρια, αλλά κατά την γνώμη μου δεν αναβιώνει απλώς την Βρεττανική φολκ. Διάδοχος, ναι, αλλά έχει την δική της δυναμική που πιστεύω θα αφήσει πολύ έντονα ίχνη στα χρόνια που θα ακολουθήσουν.
Hush a bye lu, my tiny darling
Hush baby sleep while the moon rules the sky
Your daddy's the finest, a Prince of all Mercia
The stars will guide him back to us by and by
Hush for your mammy, so far from her homeland
Soft the trees sway to the north winds sad song
Safe under Earendel, brightest of angels
Close those eyes quiet, and sleep the night long
Hush a bye lu, my tiny darling
Hush baby sleep while the moon rules the sky
Your daddy's the finest, a Prince of all Mercia
The stars will guide him back to us by and by
Bella Hardy – The Dark Peak and the White
O Bertram ήταν ο πρίγκηπας της Mercia, ενός βασιλείου κάπου εκεί στα Midlands, νότια του βασιλείου του Northumberland, σε μια εποχή που υπήρχαν ακόμα ήρωες πρίγκιπες και οι πριγκίπισσες προτιμούσαν να μένουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας….
Ο μύθος λέει πως ταξιδεύοντας για την Ιρλανδία, στο κάλεσμα ενός θρησκευτικού πολέμου, συνάντησε μια Ιρλανδέζα πριγκίπισσα, την ερωτεύθηκε, και γύρισαν μαζί πίσω στο βασίλειό του. Στη διάρκεια του ταξιδιού, η πργκίπισσα γέννησε το μωρό του. Ένα βράδυ, που ο Bertram είχε απομακρυνθεί για να κυνηγήσει ένα κοπάδι λύκων επιτέθηκε στην πριγκίπισσα και το μωρό και τους σκότωσε..
Με ραγισμένη την καρδιά του ο Bertram απαρνήθηκε τους βασιλικούς του τίτλους, απομονώθηκε στην περιοχή του Ilam και έζησε σαν ερημίτης.
Η Arwen Arabella Hardy, ή όπως είναι γνωστή, η Bella Hardy, είναι από το Dark Peak του Derbyshire, και έχοντας δύο γονείς τραγουδιστές, δεν είναι παράξενο που ακολούθησε τον δρόμο της μουσικής από πολύ μικρή με σπουδές στο βιολί και το τραγούδι.
Το νανούρισμα του Ilam, είναι αυτό που ακούγοντας το The Dark Peak and the White με έκανε πρώτο να πατήσω το pause, και μετά να το ακούσω ξανά και ξανά, δεκάδες φορές. Ίσως επειδή εκείνη την περίοδο έψαχνα νανουρίσματα, και φυσικά σκοτεινό νανούρισμα.
Όμως αυτό αδικεί κατάφορα τον υπόλοιπο δίσκο, μια μουσική καταγραφή των μύθων και της πολιτιστικής κληρονομιάς της περιοχής του Derbyshire, που περικλείεται από έντονο συναίσθημα, έστω κι αν μερικές φορές η επιφανειακά μονότονη φωνή της Bella Hardy δίνει στην πρώτη ακρόαση την αντίθετη εντύπωση.
Α, ναι, έπεσα κι εγώ στην παγίδα, νομίζοντας στην αρχή πως δεν είναι παρά μια μοναχική γυναίκα που τραγουδά περιμένοντας τον άντρα της να γυρίσει από κάποιο ταξίδι, κι αυτή η «εικόνα», αν υποθέσουμε ότι από ένα τραγούδι γεννιούνται εικόνες, είναι πέρα για πέρα λανθασμένη.
Ο δίσκος, στην παραγωγή του οποίου θα συναντήσουμε τον Σκωτσέζο Kris Drever, μέσα από την υπέροχη φωνή της Bella Hardy και την λιτή συνοδεία κυρίως εγχόρδων –τι άλλο;- είναι μια εξερεύνηση στους σκοτεινούς μύθους και τις παράδοξες ιστορίες που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα χρόνο με το χρόνο, αιώνα με τον αιώνα και τρομάζουν τους μοναχικούς περιπλανώμενους…
Στο The Dark Peak and the White συνυπάρχουν παραδοσιακά τραγούδια από έναν κύκλο τραγουδιών που πρωτοεκδόθηκε το 1867 με τίτλο “The Ballads and Sounds of Derbyshire” με πιο σύγχρονους μύθους.
Ξεκινώντας με το “The Driving Of The Deer”, ένα μύθο για την διαμάχη του λόρδου Peverel με τους Σάξονες γείτονές του που κυνηγούσαν παράνομα ελάφια στη γή του, και η οποία διαμάχη τελειώνει χωρίς θύματα αλλά με τον όρκο will right the wrong someday, υμνεί τον έρωτα, τον πόνο και την απελπισία της απώλειας στα χρόνια της πανώλης με το Emmot’s song, ονειρελυεται φαντάσματα στο The Drunken Butcher of Tideswell, συναντά την τραγική Ιρλανδέζα νύφη του St. Bertram στο αγαπημένο μου νανούρισμα, μοιάζει να προσπαθεί να δείξει δύναμη και να κρύψει την ανείπωτη θλίψη στο Bradwell’s Lost Daughter, άλλοτε πολύ παραδοσιακή κι άλλοτε, απογυμνώνοντας ιδανικά σε μια σύγχρονη μεταφορά ένα θανατερό τραγούδι, όπως το Henry and Clara και φτάνει πιο κοντά στο σήμερα με ένα θρήνο για το Derwent Village, ένα θρήνο που ναι, ξεκινά με τις πρώτες νότες της σονάτας υπό το σεληνόφως, διακριτικά επαναλαμβανόμενες σαν ηχώ, πίσω από τις δύο φωνές.
Διακριτικά πίσω από την φωνή, που είναι το κυρίαρχο όργανο σε αυτόν τον δίσκο - διακριτική όμως και η ίδια και όχι επιδεικτική αν κι έχει τεράστιες δυνατότητες -, στέκονται απογυμνωμένα από οτιδήποτε περιττό, άλλοτε μια κιθάρα, άλλοτε το βιολί που παίζει η ίδια η Bella, ένα πιάνο ή ένα μαντολίνο.
Η Bella Hardy είναι μια καθαρόαιμη φολκ τραγουδίστρια, αλλά κατά την γνώμη μου δεν αναβιώνει απλώς την Βρεττανική φολκ. Διάδοχος, ναι, αλλά έχει την δική της δυναμική που πιστεύω θα αφήσει πολύ έντονα ίχνη στα χρόνια που θα ακολουθήσουν.
