- 17 June 2009
- 3,594
Joachim Cooder - Love on a Real Train (Αeronaut - 2012)
...Δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε αυτό…
Το να είσαι μουσικός, γόνος μουσικής οικογένειας εννοώ.
Ακόμα καλύτερα αν έχεις ήδη διαμορφώσει το δικό σου ύφος, κάτι που ο Joachim Cooder πέτυχε από πολύ νωρίς.
Λατρεύω τα ταξίδια με το τραίνο. Λατρεύω τα τραίνα γενικά γιατί ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι στα δικά μου Family Affairs, αλλά φυσικά δεν είναι αυτός ο λόγος που μου αρέσει το Love On A Real Train.
Ο Cooder junior γενικότερα έχει μια πιο Latin πλευρά, της οποίας η συμμετοχή σε ηχογραφήσεις του Buena Vista Social Club δεν μπορώ να πω αν ήταν η αιτία ή το αποτέλεσμα, εδώ όμως, την απαρνιέται εντελώς.
Σε ένα άλμπουμ που αποτελείται κυρίως από «φιλικές συμμετοχές», δεν μένει καθόλου ανεπηρέαστος από το ύφος αυτών των φίλων, και θυμίζει αρκετά δημιουργίες των Spain ή τραγούδια της Petra Haden, αν και ίσως αυτό δικαιολογείται από την παρουσία της ίδιας της σε δύο από τα εννέα τραγούδια.
Σε μια εποχή που οι νέοι μουσικοί στην πλειοψηφία τους προτιμούν ένα εύκολο hit ή αυτό που λένε πολλοί ένα «πιασάρικο κομμάτι» κυνηγώντας την εφήμερη επιτυχία, ο δίσκος αυτός μπορεί να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, μπορεί να μην έχει αυτό το κάτι που θα πειράξει το μυαλό και θα καθηλώσει τον ακροατή από την πρώτη φορά, είναι όμως ένας εξαιρετικός, σύγχρονος δίσκος, με πολυποίκιλο ύφος χάρη στη συμμετοχή των φίλων που ανέφερα στην αρχή.
Εξάλλου, κάπως έτσι ξεκίνησε το όλο "εγχείρημα", με όλη την παρέα μαζεμένη στο υπόγειο του σπιτιού του, με τον Joachim να γράφει τη μουσική, αφήνοντας τους "άλλους" να γράψουν πάνω της τους στίχους.
Με εξαίρεση τον «μέντορα» Jon Hassell, η (κόρη ενός εκ των δημιουργών των Little Feat.) Inara George , ο Matt Costa, η Petra Haden, η (σύζυγος) Juliette Commagere, ο Robert Francis, ο μέχρι πρότινος άγνωστός του Frank Lyon, νέοι μουσικοί όλοι, είναι συνυπεύθυνοι γι’αυτόν τον απόλυτα νεανικό ήχο, άλλοτε αρκετά ηλεκτρονικό, ενίοτε indie pop, αλλά που αρέσκεται να μεταμφιέζεται σε ambient, λίγο world χάρη σε μια Ταϊτινή χορωδία, αλλά και λίγο weird, σαν να βρίσκεσαι με το ένα πόδι σε ένα κλαμπ της Δυτικής Ακτής και με το άλλο να λικνίζεσαι νωχελικά σε μια τροπική παραλία …
Συνιστάται ανεπιφύλακτα ως μια όαση δροσιάς σε χαλεπούς καιρούς
