Αν μου επιτρέπετε, νομίζω πως μπερδευετε τον όρο broadcast με τους όρους cine, professional, prosumer. Σε καμία περίπτωση κάμερες τύπου Alexa, Phantom, Viper, Red (οποιαδήποτε), Canon C300, SONY CINEALTA/FS100/VG10/20, και όλες οι DSLR μαζί, δεν μπορούν ούτε στο ελάχιστο να χαρακτηριστούν broadcast. Broadcast πάνω από όλα σημαίνει αξιοπιστία, και εν συνεχεία συμμόρφωση με broadcast προτυπα. Η αξιοπιστία εξασφαλίζεται με δύο τρόπους. Από το classification των ηλεκτρονικών και μηχανικών υλικών και εξαρτηματων που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή (εφάμιλλο του military/aerospace class), καθώς από την στιβαρότητα και το modularity της κατασκευής ώστε να εξασφαλίζεται η αντοχή σε ακραίες συνθήκες (κλίματος, περιβάλλοντος, κατάστασης) και η αμεσότητα της επισκευής με δυαντότητα αντικατάστασης πλακετών (όπως ακριβώς συμβαίνει στα ηλεκτρονικά των αεροσκαφών). Η συμμόρφωση με τα broadcast πρότυπα συνεπάγεται συγκεκριμένους codecs που περιλαμβάνουν την πληροφορία για κάθε καρέ και πάντα εντός των προτύπων της SMPTE/EBU για την τηλεόραση (δηλαδή κάτι 25p codecs αμέσως αμέσως απορρίπτονται), συγκεκριμένα interfaces συνδεσμολογίας (BNC I/O, Time Code, XLR για ήχο, HD/SD SDI συνδέσεις με δυνατότητα embedded audio μέχρι 4 groups και άλλα πολλά). Τίποτα, απολύτως τίποτα, από τα παραπάνω δεν υπάρχει στα μοντέλα για τα οποία συζητάμε σε αυτό το thread. Και σωστά δεν υπάρχουν γιατί εδώ μιλάμε για εξοπλισμό που εμπίπτει στην Cine/professional/prosumer/consumer κατηγορία. Το γεγονός ότι χρησιμοποιείται τέτοιος εξοπλισμός για παραγωγές που στο τέλος θα παιχτούν στην Τηλεοραση, δεν τον καθιστά αυτόματα και broadcast. Μάλιστα, πρέπει να αναφέρουμε ότι παραγωγές όπως τηλεοπτικές σειρές (σχετικά αξιοπρεπείς), διαφημίσεις, ντοκυμαντέρ, video clips θεωρούνται cine παραγωγές άσχετα αν προορίζονται για την μικρή οθόνη. Όλη η παραγωγή τους ακολουθεί αυτή του σινεμά.
Η αναφορά στην 5D γίνεται γιατί πρωτίστως η 5D αποτελεί Landmark από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε η MKII version. Μιλάμε για αισθητήρα που σε μέγεθος προσεγγίζει αυτόν του απλού IMAX στο φιλμ, δυνατότητα χρησης εξαιρετικών φακών της canon αλλά και 3d party, αλλά κυρίως γιατί είναι η μόνη DSLR που χρησιμοποιήθηκε (μέχρι και σήμερα αυτό παρόλο που ο Γιάννης σωστά αναφέρει ότι σε πολλά πράγματα έχει ξεπεραστεί) σε τηλεοπτική παραγωγή παγκοσμίου εμβέλιας για σχεδόν ολόκληρη τηλεοπτική σεζόν σαν κύρια κάμερα (και όχι auxiliary). Μιλάω φυσικά για το House MD, ίσως την πιο επιτυχημένη σειρά των τελευταίων ετών (αν δούμε τα awards), που αισίως έφτασε φέτος στον 8o και τελευταίο της κυκλο (με τα γυρίσματα να γίνονται πλέον με Arri Alexa). Μέχρι τότε οι DSLR έπαιζαν μπάλα μόνο στο indie cinema παραγωγές και σε low budget διαφημιστικά και video clip. Πλέον οι DSLR λόγω χαμηλού κόστους και υψηλής απόδοσης, χρησιμοποιούνται ευρύτατα στη διαφήμιση (στην Ελλάδα ένα 60-70% χωρίς υπερβολή γυρίζεται με Canon 5D MKII και Canon 7D με τις νέες και πιο εξελιγμένες DSLR να αρχίζουν να παίρνουν κι αυτές μερίδιο από την πίτα σιγα σιγά) και στα video clips ενώ και πολλές κινηματογραφικές ταινίες μικρού μήκους γυρίζονται με φωτογραφικές μηχανές. Είναι απλό. Από τη στιγμή που μας έδωσαν αισθητήρα μεγέθους ακαδημαϊκού 35mm κινηματογραφικού film (APS-C), Full HD και δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε φωτογραφικούς φακούς, σε τιμές που ξεκινάνε από το 1000άρικο, το παιγνίδι πήγε προς τα εκεί και απλά μάθαμε να ζουμε με τα μειονεκτήματα. Αλλά αμα έχεις ξεκινήσει από το super8 και το 16άρι φιλμ, οι περιορισμοί των DSLR σου φαίνονται πραγματικά αστείοι...
