Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Αν μπορώ να ονειρεύομαι [Elvis Presley #2]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058636188" data-attributes="member: 30418"><p><strong>Θυμώντας το 1968 TV special...</strong></p><p></p><p><a href="https://www.latimes.com/entertainment/music/la-et-ms-elvis-presley-1968-comeback-special-50th-anniversary-20181121-story.html" target="_blank">που έκανε τον Έλβις Πρίσλεϋ πάλι σημαντικό</a></p><p></p><p>Όταν η <em>Singer</em> - η κατασκευάστρια ραπτομηχανών - έκλεισε μια συμφωνία με το <em>NBC</em> για να γίνει χορηγός σε τρία ειδικά τηλεοπτικά μουσικά αφιερώματα, η λίστα επιλεγμένων καλλιτεχνών της εταιρείας αποτελούνταν από τον Χαβανέζο ποπ τραγουδιστή <em>Don Ho</em>, τον βασιλιά του γκλάμουρ, <em>Liberace</em> από το Λας Βέγκας, και τον <em>Presley</em>.</p><p></p><p>Αν αυτό δεν ήταν αρκετό, ο μάνατζερ του Πρίσλεϋ, συνταγματάρχης Τομ Πάρκερ, οραματίστηκε την παράσταση του πελάτη του ως παραδοσιακό εορταστικό αφιέρωμα. Στην πρώτη του συνάντηση με τον <strong>Steve Binder</strong>, ο οποίος παρήγαγε και σκηνοθέτησε το αφιέρωμα, ο <em>Parker</em> του έδωσε μια μαγνητοταινία που περιείχε 20 ηχογραφήσεις χριστουγεννιάτικων τραγουδιών του <em>Presley</em>. Στο κουτί ήταν μια φωτογραφία του Βασιλιά, με μια γιρλάντα από πίσω του. Το μόνο που έλειπε ήταν μια άσχημη πλεκτή μπλούζα.</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Σκέφτηκα, 'Αυτό δεν πρόκειται να λειτουργήσει'</span></em>», λέει ο Binder σε συνέντευξή του στους <em>Times</em>. «<em><span style="color: Darkorange">'Δεν θέλω να κάνω κάποιο τηλεοπτικό αφιέρωμα του Andy Williams ή του Perry Como'. Νόμιζα ότι αυτό είχε τελειώσει</span></em>».</p><p></p><p>Ωστόσο, στα μέσα του 1968, όταν οι διαπραγματεύσεις για την εμφάνιση του <em>Presley</em> στο <em>NBC</em> τον επόμενο Δεκέμβριο ήταν σε εξέλιξη, ο <em>Binder</em> κατάφερε να σφυρηλατήσει έναν δεσμό με τον τραγουδιστή που είχε ως αποτέλεσμα να αψηφά τον <em>Parker</em>, έστω και για λίγο.</p><p></p><p>Το αποτέλεσμα ήταν ένα σημείο καμπής στην καριέρα του <em>Presley</em> και πραγματικά, το επιχορηγούμενο σόου <strong>Elvis</strong> από τη <em>Singer</em> στη συνέχεια θα αναφερόταν ως <strong>The 1968 Comeback Special</strong>. Κατά τη διάρκεια μιας ώρας, ένας 33χρονος Πρίσλεϊ ξεσήκωσε τα τηλεοπτικά ακροατήρια με συγκλονιστικές παραστάσεις που έδωσαν στους θαυμαστές έναν πειστικό λόγο να τον συγχωρήσουν για σχεδόν μια δεκαετία τυποποιημένες χολλυγουντιανές ταινίες β' διαλογής, που εμπλούτισαν τους τραπεζικούς λογαριασμούς του (και του <em>Parker</em>), αλλά ουσιαστικά μείωσαν τη μουσική του αξιοπιστία.</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Αν δεν υπήρχε το '68 special, δεν είμαι σίγουρη ότι θα καταλάμβανε τη θέση στην ιστορία της ροκ μουσικής που έχει σήμερα</span></em>», λέει η <em>Alanna Nash</em>, βετεράνος μουσική συντάκτρια και συγγραφέας του '<em>The Colonel: The Extraordinary Story of Colonel Tom Parker and Elvis Presley</em>' που δημοσιεύθηκε το 2004. «<em><span style="color: Darkorange">Το είδα στη μεγάλη οθόνη το περασμένο καλοκαίρι στη Δανία σε μια εκδήλωση για τον Elvis που έκανα. Απλά δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου, από πάνω του. Είναι τόσο γοητευτικός και τόσο θαυμάσιο να τον βλέπεις να ανακτά την αυτοπεποίθησή του μετά από αυτές τις φρικτές ταινίες όπως το 'Easy Come, Easy Go'.</span></em></p><p><em><span style="color: Darkorange"></span></em></p><p><em><span style="color: Darkorange">Ποιο είναι το διάσημο απόσπασμα του Greil Marcus γι' αυτό; 'Είναι σαν να βλέπεις έναν άνδρα να βρίσκει το σπίτι του ξανά'</span></em>», λέει η <em>Nash</em>. «<em><span style="color: Darkorange">Πραγματικά αυτό είναι</span></em>».</p><p></p><p>Μαζί με πολλά κομμάτια παραγωγής, το επίκεντρο του πρωτότυπου αφιερώματος ήταν μια διαδοχή παραστάσεων, με τη σκηνή στο μέσο των θεατών, στην οποία ο Έλβις τζαμάρει και εμπλέκεται σ' ένα παιχνιδιάρικο κουβεντολόι με τους παλιούς συμπαίκτες του, τον κιθαρίστα <em>Scotty Moore</em> και τον ντράμερ <em>D.J. Fontana</em> (ο μπασίστας <em>Bill Black</em> είχε πεθάνει τρία χρόνια νωρίτερα) μαζί με άλλους μουσικούς μπροστά σε ένα μικρό, ζωντανό κοινό στο στούντιο.</p><p></p><p>Ντυμένος από πάνω ως κάτω με ένα εφαρμοστό μαύρο δερμάτινο κοστούμι, ο Πρίσλεϋ αποπνέει ακατέργαστη σεξουαλικότητα καθώς αυτός και η μπάντα ουσιαστικά αυτοσχεδίασαν σε αποδόσεις τραγουδιών όπως των "<strong>That’s All Right</strong>", "<strong>Jailhouse Rock</strong>", "<strong>Don’t Be Cruel</strong>", "<strong>Baby What You Want Me To Do</strong>", "<strong>One Night</strong>" και "<strong>Lawdy, Miss Clawdy</strong>", μεταξύ πολλών άλλων.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]177651[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">ο παραγωγός-σκηνοθέτης <em>Steve Binder</em> στο σετ με τον <em>Elvis Presley</em> κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του "<em>1968 Comeback Special</em>" (αρχεία <em>Steve Binder</em>)</p><p></p><p>Ο <em>Binder</em>, λέει ότι παρά τις αρχικές αμφιβολίες του, σχετικά με τις ιδέες που από νωρίς εξέφραζε ο <em>Parker</em>, πείστηκε να αναλάβει το πρότζεκτ από τον <strong>Bones Howe</strong>, τον αξιοσέβαστο μηχανικό ήχου.</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Αν δεν ήταν ο Bones Howe, δεν θα το έκανα ποτέ</span></em>», λέει ο <em>Binder</em>. «<em><span style="color: Darkorange">Είπε, 'Steve, είσαι τρελός να μην το κάνεις αυτό. Έφτιαξα ένα άλμπουμ με τον Έλβις και πραγματικά πιστεύω ότι θα τα βρεις μαζί του</span></em>».</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Είχε νοικιάσει ένα σπίτι στο Μπέβερλι Χιλς εκείνη την εποχή, και ενώ προβάραμε, είπε: 'Τι θα έλεγες να έμενα στο καμαρίνι μου ενώ κάνουμε το σόου;' Αν δεν γινόταν αυτό, δεν θα υπήρχαν ακουστικά σέσιον. Ο τρόπος που χαλάρωνε μετά τις πρόβες ήταν όταν απλά τζαμάριζε στο καμαρίνι του, με όποιον ήταν τριγύρω. Αυτό πυροδότησε την ιδέα και σκέφτηκα ότι 'πρέπει να έχω μια κάμερα εδώ'.</span></em></p><p><em><span style="color: Darkorange"></span></em></p><p><em><span style="color: Darkorange">Ο συνταγματάρχης δεν θα μου επέτρεπε να φέρω μέσα μια φορητή κάμερα, αλλά συνέχισα να τον παρακαλώ καθημερινά. Τελικά είπε, 'Θα σας αφήσω να το αναπαραγάγετε ξανά στη σκηνή, αλλά δεν θα εγγυηθώ ότι θα σας επιτρέψω να το χρησιμοποιήσετε'</span></em>», λέει ο <em>Binder</em>.</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Ήταν ο Έλβις που ήρθε σε μένα και είπε, 'Νομίζεις ότι θα μπορούσαμε να πάρουμε τον Scotty και τον D.J. να το κάνουν αυτό μαζί μου;' Ήταν τόσο θυμωμένος με τον Parker που τους χώρισε αρχικά</span></em>», λέει.</p><p></p><p>Ο <em>Binder</em> λάτρεψε την ιδέα, και κανόνισε τους <em>Moore</em> και <em>Fontana</em> να βρίσκονται σ' αυτό το κομμάτι του σόου. Ήταν η τελευταία φορά που έπαιξαν ποτέ με τον άνθρωπο που βοήθησαν να μετατραπεί σε παγκόσμιο πολιτιστικό φαινόμενο, 14 χρόνια νωρίτερα ξεκινώντας με επαναστατικές ηχογραφήσεις που έκαναν με τον παραγωγό <em>Sam Phillips</em> στα <em>Sun</em> στούντιό του στο Μέμφις.</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Δεν κάναμε πρόβες</span></em>», λέει ο Μπίντερ, για το σέσιον τζαμαρίσματος στη σκηνή. «<em><span style="color: Darkorange">Ο Έλβις απλά κάθισε με όλους αυτούς τους τύπους - μόλις μπήκαν και το έκαναν. Αυτοί ήξεραν όλα τα τραγούδια, όλα αυτά που του άρεσαν και ήταν εντελώς αληθινά. Κάναμε δύο [μία-]ώρες σέσιον με τον αυτοσχεδιασμό του. Η ομορφιά σ' αυτό για μένα ήταν, ότι όχι μόνο υπήρξε ειλικρινής, αλλά ξέχασε ότι έκανε μια παράσταση με τους Scotty και Bill, και απλά έπαιζαν ξανά μαζί</span></em>».</p><p></p><p>Δεν θα γινόταν ποτέ γνωστό, από αυτό που μεταδόθηκε από τις τηλεοπτικές κάμερες, αλλά ο Μπίντερ θυμάται ότι ο Έλβις ήταν ανήσυχος για το σόου. «<em><span style="color: Darkorange">Ήταν πολύ αγχωμένος όταν κάναμε αυτό το αφιέρωμα</span></em>», λέει. «<em><span style="color: Darkorange">Όταν δούλευα μαζί του, ήταν πολύ δυσαρεστημένος, μ' εκεί πού τον οδήγησε η καριέρα του. Δεν ήταν σίγουρος αν θα μπορούσε να επιστρέψει</span></em>».</p><p></p><p>Ο Πρίσλεϋ δεν χρειαζόταν να ανησυχεί. Το αφιέρωμα πυροδότησε μια αναζωογόνηση της καριέρας του - μερικοί χρησιμοποιούν ακόμη πιο δυνατούς όρους για την εκδήλωση που άνοιξε το δρόμο για έναν νέο γύρο επιτυχιών όπως τα "<strong>In the Ghetto</strong>", "<strong>Suspicious Minds</strong>" και "<strong>Burning Love</strong>" και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τα τελευταία χρόνια δουλειάς στο Λας Βέγκας.</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Ήταν μια ανάσταση καθώς επέστρεψε πιο δυνατός από ποτέ. Αυτό ήταν αγνό, ανόθευτο συναίσθημα και η ουσία του ροκ εντ ρολ και μας δίνει μια καλύτερη εκτίμηση για την πραγματική ανησυχία του Έλβις και την αγάπη και το πάθος του για τη μουσική</span></em>», λέει ο <em>Greg Harris</em>, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του <em>Rock and Roll Hall of Fame</em> στο Κλίβελαντ.</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Ένα άλλο πολύ σημαντικό μέρος αυτού του γεγονότος είναι το πώς ο Binder μπόρεσε να δει τι έκανε ο Έλβις στον ελεύθερό του χρόνο στο καμαρίνι του, να βρει έναν τρόπο να το ενσωματώσει στο σόου και μετά να αποδώσει τη στιγμή</span></em>», προσθέτει ο Χάρις. «<em><span style="color: Darkorange">Τόσοι καλλιτέχνες αφιερώνουν πολύ χρόνο και κόπο για να κάνουν τις παραστάσεις τους να φαίνονται τέλειες και προσπαθώντας να φαίνονται αυθόρμητοι. Ένα πράγμα που κάνει το αφιέρωμα τόσο ξεχωριστό είναι ότι δεν είναι τέλειο - είναι ανεπεξέργαστο, είναι πραγματικό, είναι φανταστικό</span></em>».</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]177652[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">Μια εορταστική στιγμή στα παρασκήνια του 1968 <em>NBC-TV special</em> του <em>Elvis Presley</em>: από αριστερά, ο μάνατζερ του <em>Presley</em>, συνταγματάρχης <em>Tom Parker</em>, ο παραγωγός-σκηνοθέτης <em>Steve Binder</em>, o εκτελεστικός παραγωγός <em>Bob Finkel</em> και ο <em>Presley</em> (αρχεία <em>Steve Binder</em>)</p><p></p><p>Μία από τις πιο σημαντικές πτυχές της συνολικής ιστορίας του <em>'68 Comeback Special</em> είναι, ότι αυτή υπήρξε μία από τις λίγες περιπτώσεις στη ζωή του Πρίσλεϋ, που δεν άκουσε τον Πάρκερ, ο οποίος έχει ευρέως επικριθεί τα τελευταία χρόνια για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε την καριέρα του τραγουδιστή, ξεκινώντας με την 50% διαχειριστική προμήθεια που συνέλεγε - με την έγκριση του <em>Presley</em>.</p><p></p><p>Εκτός από την απόρριψη της αρχικής ιδέας του <em>Parker</em>, για να γίνει το σόου ένα Χριστουγεννιάτικο αφιέρωμα, ο <em>Elvis</em> - και ο <em>Binder</em> - βρήκαν επίσης έναν τρόπο να παρακάμψουν το αίτημα του <em>Parker</em> να συμπεριλάβουν ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι που θα κυκλοφορούσε ως σινγκλ. Αντ' αυτού, έκλεισαν την παράσταση με μια ισχυρή πρωτότυπη έκφραση κοινωνικής δικαιοσύνης, το "<strong>If I Can Dream</strong>", γραμμένο γι' αυτόν από τον <em>W. Earl Brown</em>, που αναφερόταν στους τίτλους τέλους των συντελεστών του σόου για "<em>ειδικές προσαρμογές σε στίχους και φωνητικά</em>".</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Ήρθαμε πολύ κοντά ενώ εργαζόμασταν στο σόου</span></em>», λέει ο <em>Binder</em>. «<em><span style="color: Darkorange">Ο Έλβις μου είπε κάποτε, 'Στιβ, δεν θέλω ποτέ να τραγουδήσω άλλα τραγούδια που δεν πιστεύω... Ποτέ δεν θέλω να κάνω κι άλλη ταινία που δεν πιστεύω και θα συνεχίσω έτσι και στο μέλλον'</span></em>». Ήθελε να ταξιδέψει στον κόσμο, να βιώσει πράγματα που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να κάνει.</p><p></p><p>«<em><span style="color: Darkorange">Είπα, 'Έλβις σε ακούω, αλλά δεν ξέρω αν είσαι αρκετά δυνατός για να αντισταθείς στον συνταγματάρχη'</span></em>», λέει ο Μπίντερ. «<em><span style="color: Darkorange">Αυτός πάντα εξαντλούσε τη δύναμή του πάνω στον Έλβις, που έσκυβε ταπεινά το κεφάλι. Ποτέ δεν του αντιτάχθηκε σε οποιεσδήποτε άλλες διαφωνίες. Στο τέλος, δυστυχώς, είχα δίκιο...</span></em>».</p><p></p><p>(πηγή: Randy Lewis, Los Angeles Times)</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058636188, member: 30418"] [b]Θυμώντας το 1968 TV special...[/b] [URL="https://www.latimes.com/entertainment/music/la-et-ms-elvis-presley-1968-comeback-special-50th-anniversary-20181121-story.html"]που έκανε τον Έλβις Πρίσλεϋ πάλι σημαντικό[/URL] Όταν η [I]Singer[/I] - η κατασκευάστρια ραπτομηχανών - έκλεισε μια συμφωνία με το [I]NBC[/I] για να γίνει χορηγός σε τρία ειδικά τηλεοπτικά μουσικά αφιερώματα, η λίστα επιλεγμένων καλλιτεχνών της εταιρείας αποτελούνταν από τον Χαβανέζο ποπ τραγουδιστή [I]Don Ho[/I], τον βασιλιά του γκλάμουρ, [I]Liberace[/I] από το Λας Βέγκας, και τον [I]Presley[/I]. Αν αυτό δεν ήταν αρκετό, ο μάνατζερ του Πρίσλεϋ, συνταγματάρχης Τομ Πάρκερ, οραματίστηκε την παράσταση του πελάτη του ως παραδοσιακό εορταστικό αφιέρωμα. Στην πρώτη του συνάντηση με τον [B]Steve Binder[/B], ο οποίος παρήγαγε και σκηνοθέτησε το αφιέρωμα, ο [I]Parker[/I] του έδωσε μια μαγνητοταινία που περιείχε 20 ηχογραφήσεις χριστουγεννιάτικων τραγουδιών του [I]Presley[/I]. Στο κουτί ήταν μια φωτογραφία του Βασιλιά, με μια γιρλάντα από πίσω του. Το μόνο που έλειπε ήταν μια άσχημη πλεκτή μπλούζα. «[I][COLOR=Darkorange]Σκέφτηκα, 'Αυτό δεν πρόκειται να λειτουργήσει'[/COLOR][/I]», λέει ο Binder σε συνέντευξή του στους [I]Times[/I]. «[I][COLOR=Darkorange]'Δεν θέλω να κάνω κάποιο τηλεοπτικό αφιέρωμα του Andy Williams ή του Perry Como'. Νόμιζα ότι αυτό είχε τελειώσει[/COLOR][/I]». Ωστόσο, στα μέσα του 1968, όταν οι διαπραγματεύσεις για την εμφάνιση του [I]Presley[/I] στο [I]NBC[/I] τον επόμενο Δεκέμβριο ήταν σε εξέλιξη, ο [I]Binder[/I] κατάφερε να σφυρηλατήσει έναν δεσμό με τον τραγουδιστή που είχε ως αποτέλεσμα να αψηφά τον [I]Parker[/I], έστω και για λίγο. Το αποτέλεσμα ήταν ένα σημείο καμπής στην καριέρα του [I]Presley[/I] και πραγματικά, το επιχορηγούμενο σόου [B]Elvis[/B] από τη [I]Singer[/I] στη συνέχεια θα αναφερόταν ως [B]The 1968 Comeback Special[/B]. Κατά τη διάρκεια μιας ώρας, ένας 33χρονος Πρίσλεϊ ξεσήκωσε τα τηλεοπτικά ακροατήρια με συγκλονιστικές παραστάσεις που έδωσαν στους θαυμαστές έναν πειστικό λόγο να τον συγχωρήσουν για σχεδόν μια δεκαετία τυποποιημένες χολλυγουντιανές ταινίες β' διαλογής, που εμπλούτισαν τους τραπεζικούς λογαριασμούς του (και του [I]Parker[/I]), αλλά ουσιαστικά μείωσαν τη μουσική του αξιοπιστία. «[I][COLOR=Darkorange]Αν δεν υπήρχε το '68 special, δεν είμαι σίγουρη ότι θα καταλάμβανε τη θέση στην ιστορία της ροκ μουσικής που έχει σήμερα[/COLOR][/I]», λέει η [I]Alanna Nash[/I], βετεράνος μουσική συντάκτρια και συγγραφέας του '[I]The Colonel: The Extraordinary Story of Colonel Tom Parker and Elvis Presley[/I]' που δημοσιεύθηκε το 2004. «[I][COLOR=Darkorange]Το είδα στη μεγάλη οθόνη το περασμένο καλοκαίρι στη Δανία σε μια εκδήλωση για τον Elvis που έκανα. Απλά δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου, από πάνω του. Είναι τόσο γοητευτικός και τόσο θαυμάσιο να τον βλέπεις να ανακτά την αυτοπεποίθησή του μετά από αυτές τις φρικτές ταινίες όπως το 'Easy Come, Easy Go'. Ποιο είναι το διάσημο απόσπασμα του Greil Marcus γι' αυτό; 'Είναι σαν να βλέπεις έναν άνδρα να βρίσκει το σπίτι του ξανά'[/COLOR][/I]», λέει η [I]Nash[/I]. «[I][COLOR=Darkorange]Πραγματικά αυτό είναι[/COLOR][/I]». Μαζί με πολλά κομμάτια παραγωγής, το επίκεντρο του πρωτότυπου αφιερώματος ήταν μια διαδοχή παραστάσεων, με τη σκηνή στο μέσο των θεατών, στην οποία ο Έλβις τζαμάρει και εμπλέκεται σ' ένα παιχνιδιάρικο κουβεντολόι με τους παλιούς συμπαίκτες του, τον κιθαρίστα [I]Scotty Moore[/I] και τον ντράμερ [I]D.J. Fontana[/I] (ο μπασίστας [I]Bill Black[/I] είχε πεθάνει τρία χρόνια νωρίτερα) μαζί με άλλους μουσικούς μπροστά σε ένα μικρό, ζωντανό κοινό στο στούντιο. Ντυμένος από πάνω ως κάτω με ένα εφαρμοστό μαύρο δερμάτινο κοστούμι, ο Πρίσλεϋ αποπνέει ακατέργαστη σεξουαλικότητα καθώς αυτός και η μπάντα ουσιαστικά αυτοσχεδίασαν σε αποδόσεις τραγουδιών όπως των "[B]That’s All Right[/B]", "[B]Jailhouse Rock[/B]", "[B]Don’t Be Cruel[/B]", "[B]Baby What You Want Me To Do[/B]", "[B]One Night[/B]" και "[B]Lawdy, Miss Clawdy[/B]", μεταξύ πολλών άλλων. [CENTER][ATTACH=CONFIG]177651._xfImport[/ATTACH] ο παραγωγός-σκηνοθέτης [I]Steve Binder[/I] στο σετ με τον [I]Elvis Presley[/I] κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του "[I]1968 Comeback Special[/I]" (αρχεία [I]Steve Binder[/I])[/CENTER] Ο [I]Binder[/I], λέει ότι παρά τις αρχικές αμφιβολίες του, σχετικά με τις ιδέες που από νωρίς εξέφραζε ο [I]Parker[/I], πείστηκε να αναλάβει το πρότζεκτ από τον [B]Bones Howe[/B], τον αξιοσέβαστο μηχανικό ήχου. «[I][COLOR=Darkorange]Αν δεν ήταν ο Bones Howe, δεν θα το έκανα ποτέ[/COLOR][/I]», λέει ο [I]Binder[/I]. «[I][COLOR=Darkorange]Είπε, 'Steve, είσαι τρελός να μην το κάνεις αυτό. Έφτιαξα ένα άλμπουμ με τον Έλβις και πραγματικά πιστεύω ότι θα τα βρεις μαζί του[/COLOR][/I]». «[I][COLOR=Darkorange]Είχε νοικιάσει ένα σπίτι στο Μπέβερλι Χιλς εκείνη την εποχή, και ενώ προβάραμε, είπε: 'Τι θα έλεγες να έμενα στο καμαρίνι μου ενώ κάνουμε το σόου;' Αν δεν γινόταν αυτό, δεν θα υπήρχαν ακουστικά σέσιον. Ο τρόπος που χαλάρωνε μετά τις πρόβες ήταν όταν απλά τζαμάριζε στο καμαρίνι του, με όποιον ήταν τριγύρω. Αυτό πυροδότησε την ιδέα και σκέφτηκα ότι 'πρέπει να έχω μια κάμερα εδώ'. Ο συνταγματάρχης δεν θα μου επέτρεπε να φέρω μέσα μια φορητή κάμερα, αλλά συνέχισα να τον παρακαλώ καθημερινά. Τελικά είπε, 'Θα σας αφήσω να το αναπαραγάγετε ξανά στη σκηνή, αλλά δεν θα εγγυηθώ ότι θα σας επιτρέψω να το χρησιμοποιήσετε'[/COLOR][/I]», λέει ο [I]Binder[/I]. «[I][COLOR=Darkorange]Ήταν ο Έλβις που ήρθε σε μένα και είπε, 'Νομίζεις ότι θα μπορούσαμε να πάρουμε τον Scotty και τον D.J. να το κάνουν αυτό μαζί μου;' Ήταν τόσο θυμωμένος με τον Parker που τους χώρισε αρχικά[/COLOR][/I]», λέει. Ο [I]Binder[/I] λάτρεψε την ιδέα, και κανόνισε τους [I]Moore[/I] και [I]Fontana[/I] να βρίσκονται σ' αυτό το κομμάτι του σόου. Ήταν η τελευταία φορά που έπαιξαν ποτέ με τον άνθρωπο που βοήθησαν να μετατραπεί σε παγκόσμιο πολιτιστικό φαινόμενο, 14 χρόνια νωρίτερα ξεκινώντας με επαναστατικές ηχογραφήσεις που έκαναν με τον παραγωγό [I]Sam Phillips[/I] στα [I]Sun[/I] στούντιό του στο Μέμφις. «[I][COLOR=Darkorange]Δεν κάναμε πρόβες[/COLOR][/I]», λέει ο Μπίντερ, για το σέσιον τζαμαρίσματος στη σκηνή. «[I][COLOR=Darkorange]Ο Έλβις απλά κάθισε με όλους αυτούς τους τύπους - μόλις μπήκαν και το έκαναν. Αυτοί ήξεραν όλα τα τραγούδια, όλα αυτά που του άρεσαν και ήταν εντελώς αληθινά. Κάναμε δύο [μία-]ώρες σέσιον με τον αυτοσχεδιασμό του. Η ομορφιά σ' αυτό για μένα ήταν, ότι όχι μόνο υπήρξε ειλικρινής, αλλά ξέχασε ότι έκανε μια παράσταση με τους Scotty και Bill, και απλά έπαιζαν ξανά μαζί[/COLOR][/I]». Δεν θα γινόταν ποτέ γνωστό, από αυτό που μεταδόθηκε από τις τηλεοπτικές κάμερες, αλλά ο Μπίντερ θυμάται ότι ο Έλβις ήταν ανήσυχος για το σόου. «[I][COLOR=Darkorange]Ήταν πολύ αγχωμένος όταν κάναμε αυτό το αφιέρωμα[/COLOR][/I]», λέει. «[I][COLOR=Darkorange]Όταν δούλευα μαζί του, ήταν πολύ δυσαρεστημένος, μ' εκεί πού τον οδήγησε η καριέρα του. Δεν ήταν σίγουρος αν θα μπορούσε να επιστρέψει[/COLOR][/I]». Ο Πρίσλεϋ δεν χρειαζόταν να ανησυχεί. Το αφιέρωμα πυροδότησε μια αναζωογόνηση της καριέρας του - μερικοί χρησιμοποιούν ακόμη πιο δυνατούς όρους για την εκδήλωση που άνοιξε το δρόμο για έναν νέο γύρο επιτυχιών όπως τα "[B]In the Ghetto[/B]", "[B]Suspicious Minds[/B]" και "[B]Burning Love[/B]" και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τα τελευταία χρόνια δουλειάς στο Λας Βέγκας. «[I][COLOR=Darkorange]Ήταν μια ανάσταση καθώς επέστρεψε πιο δυνατός από ποτέ. Αυτό ήταν αγνό, ανόθευτο συναίσθημα και η ουσία του ροκ εντ ρολ και μας δίνει μια καλύτερη εκτίμηση για την πραγματική ανησυχία του Έλβις και την αγάπη και το πάθος του για τη μουσική[/COLOR][/I]», λέει ο [I]Greg Harris[/I], πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του [I]Rock and Roll Hall of Fame[/I] στο Κλίβελαντ. «[I][COLOR=Darkorange]Ένα άλλο πολύ σημαντικό μέρος αυτού του γεγονότος είναι το πώς ο Binder μπόρεσε να δει τι έκανε ο Έλβις στον ελεύθερό του χρόνο στο καμαρίνι του, να βρει έναν τρόπο να το ενσωματώσει στο σόου και μετά να αποδώσει τη στιγμή[/COLOR][/I]», προσθέτει ο Χάρις. «[I][COLOR=Darkorange]Τόσοι καλλιτέχνες αφιερώνουν πολύ χρόνο και κόπο για να κάνουν τις παραστάσεις τους να φαίνονται τέλειες και προσπαθώντας να φαίνονται αυθόρμητοι. Ένα πράγμα που κάνει το αφιέρωμα τόσο ξεχωριστό είναι ότι δεν είναι τέλειο - είναι ανεπεξέργαστο, είναι πραγματικό, είναι φανταστικό[/COLOR][/I]». [CENTER][ATTACH=CONFIG]177652._xfImport[/ATTACH] Μια εορταστική στιγμή στα παρασκήνια του 1968 [I]NBC-TV special[/I] του [I]Elvis Presley[/I]: από αριστερά, ο μάνατζερ του [I]Presley[/I], συνταγματάρχης [I]Tom Parker[/I], ο παραγωγός-σκηνοθέτης [I]Steve Binder[/I], o εκτελεστικός παραγωγός [I]Bob Finkel[/I] και ο [I]Presley[/I] (αρχεία [I]Steve Binder[/I])[/CENTER] Μία από τις πιο σημαντικές πτυχές της συνολικής ιστορίας του [I]'68 Comeback Special[/I] είναι, ότι αυτή υπήρξε μία από τις λίγες περιπτώσεις στη ζωή του Πρίσλεϋ, που δεν άκουσε τον Πάρκερ, ο οποίος έχει ευρέως επικριθεί τα τελευταία χρόνια για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε την καριέρα του τραγουδιστή, ξεκινώντας με την 50% διαχειριστική προμήθεια που συνέλεγε - με την έγκριση του [I]Presley[/I]. Εκτός από την απόρριψη της αρχικής ιδέας του [I]Parker[/I], για να γίνει το σόου ένα Χριστουγεννιάτικο αφιέρωμα, ο [I]Elvis[/I] - και ο [I]Binder[/I] - βρήκαν επίσης έναν τρόπο να παρακάμψουν το αίτημα του [I]Parker[/I] να συμπεριλάβουν ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι που θα κυκλοφορούσε ως σινγκλ. Αντ' αυτού, έκλεισαν την παράσταση με μια ισχυρή πρωτότυπη έκφραση κοινωνικής δικαιοσύνης, το "[B]If I Can Dream[/B]", γραμμένο γι' αυτόν από τον [I]W. Earl Brown[/I], που αναφερόταν στους τίτλους τέλους των συντελεστών του σόου για "[I]ειδικές προσαρμογές σε στίχους και φωνητικά[/I]". «[I][COLOR=Darkorange]Ήρθαμε πολύ κοντά ενώ εργαζόμασταν στο σόου[/COLOR][/I]», λέει ο [I]Binder[/I]. «[I][COLOR=Darkorange]Ο Έλβις μου είπε κάποτε, 'Στιβ, δεν θέλω ποτέ να τραγουδήσω άλλα τραγούδια που δεν πιστεύω... Ποτέ δεν θέλω να κάνω κι άλλη ταινία που δεν πιστεύω και θα συνεχίσω έτσι και στο μέλλον'[/COLOR][/I]». Ήθελε να ταξιδέψει στον κόσμο, να βιώσει πράγματα που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να κάνει. «[I][COLOR=Darkorange]Είπα, 'Έλβις σε ακούω, αλλά δεν ξέρω αν είσαι αρκετά δυνατός για να αντισταθείς στον συνταγματάρχη'[/COLOR][/I]», λέει ο Μπίντερ. «[I][COLOR=Darkorange]Αυτός πάντα εξαντλούσε τη δύναμή του πάνω στον Έλβις, που έσκυβε ταπεινά το κεφάλι. Ποτέ δεν του αντιτάχθηκε σε οποιεσδήποτε άλλες διαφωνίες. Στο τέλος, δυστυχώς, είχα δίκιο...[/COLOR][/I]». (πηγή: Randy Lewis, Los Angeles Times) [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Αν μπορώ να ονειρεύομαι [Elvis Presley #2]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…