Θέατρο Λυκαβηττού: Ανοίγει ξανά το καλοκαίρι, μετά από χρόνια - To χρονικό ενός παρατεταμένου λουκέτου
Γιατί έκλεισε το 2008 και τί μεσολάβησε όλα αυτά τα χρόνια που παρέμενε κλειστό
Ανοιχτά θέατρα
- Thread starter Kosh
- Start date
Το νέο Θέατρο του Λυκαβηττού ζωντανεύει ξανά τον φετινό Αύγουστο | LiFO
Η LiFO ξεναγήθηκε στις εργασίες αναβάθμισης και ανάπλασης του ιστορικού θεάτρου και κατέγραψε αναλυτικά όλες τις πληροφορίες για την επικείμενη λειτουργία του.
www.lifo.gr
Αντε να δουμε αν θα καταφερει να επανασυστηθει το πιο εμβληματικο θεατρο της Αθηνας (μετα το Ηρωδειο φυσικα)
Σαν σήμερα, το 1965, το Θέατρο Λυκαβηττού άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες του στο κοινό | LiFO
Η καθοριστική συμβολή της ηθοποιού Άννας Συνοδινού στη λειτουργία του θεάτρου.
www.lifo.gr
Μπορεί να φαίνεται απίστευτο σε κάποιους, αλλά η πρώτη μουσική εκδήλωση στο Θέατρο Λυκαβηττού ήταν εκείνη του μεγάλου τενορίστα της τζαζ Stan Getz στις 10 Ιουλίου 1967, στο ίδιο Φεστιβάλ Αθηνών, που θα εμφανιζόταν και η Άννα Συνοδινού, με την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και την «Ηλέκτρα».
Τα υπαίθρια-ανοιχτά θέατρα της Αθήνας - Αθηνοδρόμιο
Σύνταξη άρθρου: Κωνσταντίνος Ουρανός Επιμέλεια άρθρου: Περίανδρος Καράλης Το κλίμα της χώρας μας και η ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων επιβάλλουν, ιδιαίτερα κατά τους θερινούς μήνες, τις εν υπαίθρω απολαύσεις ακόμη και τις πνευματικές. Η Αθήνα, ως εκ τούτου, διαθέτει υπαίθρια θέατρα ικανά στον αριθμό...
www.athinodromio.gr
οδηγος ολων των ανοιχτων θεατρων της Αθηνας σημερα
Τα υπαίθρια-ανοιχτά θέατρα της Αθήνας
Τα υπαίθρια-ανοιχτά θέατρα της Αθήνας - Αθηνοδρόμιο
Σύνταξη άρθρου: Κωνσταντίνος Ουρανός Επιμέλεια άρθρου: Περίανδρος Καράλης Το κλίμα της χώρας μας και η ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων επιβάλλουν, ιδιαίτερα κατά τους θερινούς μήνες, τις εν υπαίθρω απολαύσεις ακόμη και τις πνευματικές. Η Αθήνα, ως εκ τούτου, διαθέτει υπαίθρια θέατρα ικανά στον αριθμό...
www.athinodromio.gr
Το ιστορικό Θέατρο Λυκαβηττού ξανά κοντά μας μετά από 15 χρόνια - Όσα θα δούμε μέχρι τον Οκτώβριο
Το θρυλικό Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού επιστρέφει ανακαινισμένο και αναβαθμισμένο για να μας χαρίσει αξέχαστες βραδιές -monopoli.gr
www.monopoli.gr
Το νÎο ÎÎαÏÏο ÏÎ¿Ï ÎÏκαβηÏÏÎ¿Ï Î±ÏοκαλÏÏÏεÏαι
ÎÏειÏα αÏÏ 15 ÏÏÏνια, Ïο ÎημοÏÎ¹ÎºÏ ÎÎαÏÏο ÎÏκαβηÏÏÎ¿Ï Î±Î½Î¿Î¯Î³ÎµÎ¹ αÏÏιο Ïο βÏÎ¬Î´Ï ÎºÎ±Î¹ Ïάλι ÏÎ¹Ï ÏÏÏÏÎµÏ ÏÎ¿Ï Î³Î¹Î± να ÏÏοδεÏθεί Ïο κοινÏ. Îαι Ïο κάνει με Ïον Ïιο
www.naftemporiki.gr
Arte Povera στον Λυκαβηττό: Μία μεγαλειώδης στιγμή για το ελληνικό ραπ | LiFO
Ένας ασφυκτικά γεμάτος Λυκαβηττός το Σάββατο το βράδυ ήταν ο θρίαμβος της νέας κουλτούρας και το όραμα του Beats Pliz, με το ραπ να συναντάει τη συμφωνική μουσική.
www.lifo.gr
Το Θέατρο του Λυκαβηττού περνά στα χέρια του Δήμου Αθηναίων - TravelDailyNews Greece & Cyprus
Dive into the thriving travel and hospitality scene of Greece and Cyprus. Since 1999, TravelDailyNews Greece & Cyprus delivers local expertise, market updates, and strategic insights for professionals in the Greek & Cypriot tourism industry. ΕΛΛΗΝΙΚΑ: Από το 1999 το TravelDailyNews Greece &...
www.traveldailynews.gr
Θέατρο Λυκαβηττού | Πρόγραμμα Συναυλιών & Παραστάσεων 2024
Θέατρο, Λυκαβηττού. Συναυλίες, πρόγραμμα. Xάρτης, διεύθυνση, τηλέφωνο, links κ.α. πληροφορίες
αναιμικο......δεν χωραει αρκετα για πιο μεγαλα ονοματα....
Ήταν Ιούνιος του 1956 και τα Επιδαύρια ήταν μόλις δύο ετών (θεσμοθετήθηκαν το 1954), όταν πάνω από δεκαέξι χιλιάδες κόσμος συνέρρευσε στο φημισμένο Θέατρο του Πολυκλείτου, για να παρακολουθήσει την παράσταση της "Αντιγόνης (441 π.Χ) του Σοφοκλή.
Μια παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή, με τη νεαρή και πολλά υποσχόμενη Άννα Συνοδινού στον ομώνυμο ρόλο, με τον οποίο καθιερώθηκε, και την Αντιγόνη Βαλάκου στο ρόλο της Ισμήνης.
Κοσμοσυρροή και αδιαχώρητο στο θέατρο της Επιδαύρου! Οι θεατές κρέμονταν σαν τσαμπιά! Ήταν τόσο πολλοί που δεν κατάφεραν να χωρέσουν στο κοίλον του, με αποτέλεσμα να παρακολουθήσουν την παράσταση σκαρφαλωμένοι στις πλαγιές.
Ήταν τότε, που η εφημερίδα "Καθημερινή" σε άρθρο της 10ης Ιουλίου έγραψε:
"Περί την 7ην εσπερινήν, το θέατρο ήταν ασφυκτικώς πλήρες. Εις μιαν στιγμήν θεαταί του άνω διαζώματος ανεξελέγκτως εισώρμησαν και διασπάσαντες την ζώνη της Χωροφυλακής, κατέλαβον θέσεις στο κάτω διάζωμα, προοριζομένας δια θεατάς που είχαν πληρώσει εισιτήριο 100, 60 και 40 δραχμών, πολλοί των οποίων κατόπιν τούτου έμειναν άνευ θέσεως, όρθιοι εντός του θεάτρου, αναγκασθέντες εν τέλει να καθήσουν κατά γης".
Ήταν τότε που ο Δημήτρης Ψαθάς είχε γράψει: "Δεν έγινε για τους άσσους του ποδοσφαίρου. Έγινε για τον Σοφοκλή. Κι αυτό -διάβολε - έχει κάποια σημασία"...
Η Επίδαυρος στο απόγειο της δόξας της! Μια μεγάλη στιγμή για το αρχαίο θέατρο και για τη νεαρή, πλην όμως δυναμική και αταλάντευτη ηρωίδα του Σοφοκλή! Μια έκφραση της δίψας του κοινού για την αρχαία τραγωδία, σε καιρούς δύσκολους: στα μέσα της πρώτης μεταπολεμικής δεκαετίας, όταν μάλιστα η πλειονότητα των Ελλήνων δεν διέθετε ιδιωτικό μέσο μεταφοράς και η απόσταση Αθήνα- Επίδαυρος ήταν τέσσερες ώρες...
Ποια σχέση μπορεί να έχει το sold-out του τότε με τα "τηλεοπτικής διανομής" και αισθητικής Δελφιναρίου (στις κωμωδίες τουλάχιστον) sold-out του σήμερα;;
Φωτογραφία: Δημήτρης Χαρισιάδης
Φωτογραφικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη .
κείμενο Χριστίνα Κόκκοτα xristina kokkota
Οι παραστάσεις που προλαβαίνεις να δεις στο Φεστιβάλ Αθηνών
Ο Ιούλιος ετοιμάζεται να ρίξει αυλαία και το Φεστιβάλ Αθηνών παρουσιάζει τα τελευταία χαρτιά από το φετινό του πρόγραμμα.
www.oneman.gr
Η ιστορία πίσω από το Καλλιμάρμαρο, το στάδιο που όλοι νομίζουν ότι είναι αρχαίο
Προτού ανασκευαστεί για τους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, το εμβληματικό Στάδιο ήταν παραδομένο στην εγκατάλειψη και τις δεισιδαιμονίες.
www.oneman.gr
Η κατασκευή του σταδίου υπαγορεύτηκε καταρχήν απ’ τη μορφολογία του γεωγραφικού σημείου. Όπως διαβάζουμε στον ιστορικό οδηγό των Θανάση Γιοχάλα και Τόνιας Καφετζάκη, ο χώρος εκεί «ήταν ένα φυσικό κοίλωμα στον Λόφο του Αρδηττού», έξω από τα τείχη της πόλης, «σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία, στις όχθες του Ιλισσού».
Το μεγάλο οικόπεδο ανήκε σε ιδιώτη, τον Δεινία, ο οποίος δέχθηκε με ευχαρίστηση να το παραχωρήσει προς ανέγερση του σταδίου, έπειτα από πρωτοβουλία του άρχοντα Λυκούργου το 330-329 π.Χ. Μέχρι τότε, οι αθλητικοί αγώνες διεξάγονταν στον χώρο της Αγοράς. Το νέο πεταλόσχημο στάδιο που αποκαλύφθηκε έπειτα από τις χωματουργικές εργασίες δίπλα στον Ιλισό, ήταν χωμάτινο και οι θεατές κάθονταν στο έδαφος, πέραν των πρώτων σειρών που διέθεταν ξύλινα καθίσματα αλλά απευθύνονταν αποκλειστικά στους άρχοντες και τους ιερείς. Όπως μαρτυρά το όνομά του, αφορούσε στα Παναθήναια, τη μεγαλύτερη γιορτή της πόλης, που τελούνταν κάθε τέσσερα χρόνια στο όνομα της προστάτιδας θεάς της.
Τη λαμπρή μαρμάρινη εικόνα που σήμερα απολαμβάνουμε απέκτησε μερικούς αιώνες αργότερα, επί Ηρώδη Αττικού (και με βάση τα ευρήματα εκείνης της φάσης του Σταδίου έγινε η ανακατασκευή στα τέλη του 19ου αι.). Την περίοδο 139-144 μ.Χ. ολοκληρώθηκαν οι εργασίες αισθητικής και λειτουργικής αναβάθμισης, έτσι που πλέον χωρούσε περίπου 50.000 θεατές, όχι σε ξύλινα εδώλια ή χωμάτινα πρανή, αλλά σε κατάλευκες μαρμάρινες σειρές.
Μάλιστα, στο κέντρο της σφενδόνης, διαμορφώθηκε μια σειρά από πολυτελή καθίσματα για τους επίσημους καλεσμένους, ενώ στην ανατολική πλευρά δημιουργήθηκε υπόγεια δίοδος για το πίσω μέρος του Σταδίου, δίοδος που σήμερα είναι γνωστή ως «Τρύπα της Μοίρας».
Όπως συνέβη σε όλα τα μεγαλοπρεπή αρχαία στάδια επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, σταδιακά οι αγώνες αντικαθίστανται από τις θηριομαχίες. Ακόμη πιο μετά, με την επικράτηση του χριστιανισμού, το αμαυρωμένο στάδιο εγκαταλείπεται και τους επόμενους αιώνες ερειπώνεται, ώσπου τελικά λιθολογείται και τα μάρμαρά του μετατρέπονται σε οικοδομικό υλικό για την ανέγερση κτιρίων.
Τη φθίνουσα πορεία που ακολούθησε το άλλοτε ένδοξο Παναθηναϊκό Στάδιο επιβεβαιώνουν και οι διάφορες δοξασίες που διαδίδονταν για πολλούς αιώνες, ότι «εκεί κατοικούσαν οι μοίρες» και «γίνονταν μαντολόγια», όπως επιβεβαιώνεται και στο έργο Η μαγική τοπιογραφία των Αθηνών του Βαγγέλη Ζήση.
Η ιδέα και το έργο της αποκατάστασης
Όταν το έτος 1894, εν μέσω πολιτικής κρίσης και οικονομικών δυσχερειών για τη χώρα, αποφασίστηκε η τέλεση των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων προγραμμάτισε την αναμαρμάρωση του αρχαίου Σταδίου. Η πρωτεύουσα δεν διέθετε στάδιο, ενώ ήταν γνωστή η ύπαρξη του μνημειώδους Παναθηναϊκού Σταδίου από τις πρώτες δεκαετίες της ανεξαρτησίας.
Μάλιστα, το 1858 ο αρχιτέκτονας Ernst Ziller είχε αγοράσει το οικόπεδο και προχώρησε σε ανασκαφικές εργασίες, διαπιστώνοντας για πρώτη φορά με βεβαιότητα το μέγεθος του αρχαίου σταδίου. Η ιδιοκτησία πέρασε στο Δημόσιο το 1870.
Ωστόσο, δεν υπήρξε η ευκαιρία για την πολυδάπανη αποκατάσταση. Για την ακρίβεια, η υπόθεση της ανακατασκευής του Σταδίου ήταν η κορυφή του παγόβουνου, που ονομάζονταν Ολυμπιακοί Αγώνες για την Αθήνα στα τέλη του 19ου αι. Το θέμα είχε λάβει διαστάσεις έντονης πολιτικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στον Τρικούπη και τον Δηλιγιάννη, με τον πρώτο να επιμένει πως δεν υπάρχει η δυνατότητα διοργάνωσης Αγώνων και τον δεύτερο να τάσσεται πανηγυρικά υπέρμαχος. Αλλά ακόμη και μετά την επικράτηση του Δηλιγιάννη στις εκλογές του 1895, η εξεύρεση πόρων για τη μεταφόρτωση της φτωχής και πρόσφατα χρεοκοπημένης πρωτεύουσας αποδείχθηκε πολύ δύσκολη υπόθεση.
Και αυτό γιατί το μεγάλο οικονομικό «αποκούμπι» της περιόδου, η περιουσία του ευεργέτη Ευάγγελου Ζάππα βρέθηκε να κατάσχεται, έπειτα από έναν κυκεώνα εξελίξεων με το ρουμανικό κράτος. Τη λύση, τόσο για το Παναθηναϊκό Στάδιο όσο και άλλα μεγάλα κατασκευαστικά έργα εν όψει των Αγώνων, έδωσε τελικά ένας άλλος διάσημος εθνικός ευεργέτης, του οποίου ο μαρμάρινος ανδριάντας κοσμεί μέχρι σήμερα το Παναθηναϊκό Στάδιο (αρχικά βρισκόταν στην είσοδο, ενώ τώρα είναι τοποθετημένος απέναντι από το γυμναστήριο): ο Γεώργιος Αβέρωφ.
Όπως αναφέραμε, η αποκατάσταση κατά μίμηση του αρχαίου ολοκληρώθηκε σε σχέδια του Αναστάσιου Μεταξά, χωρίς καθόλου προσθήκες, παρότι είχε σχεδιάσει και ένα κτίριο εκθέσεων για να χρησίμευε ως γλυπτοθήκη. Να αναφέρουμε ότι και μερικά χρόνια αργότερα, το 1959, είχε υπάρξει η πρόταση για επέκταση του Σταδίου, γεγονός το οποίο όμως θα αλλοίωνε τη μορφή του και θα καταπατούν μέρος του λόφου του Αρδηττού, με πλήθος αντιδράσεων να εγείρονται και τελικά να μην υλοποιείται καμία παρέμβαση στο μνημείο, που είχε γίνει πλέον παγκοσμίως γνωστό.