supersonic
Μέλος Σωματείου
- 17 June 2006
- 49,447
αυτό είναι το κακό με μένα....
συνέχεια με παρεξηγούν.
ξεκίνησα λέγοντας: "γενικά μάλλον καλός δίσκος"
όμως επειδή και εγώ κάθε άλλο παρά αμερόληπτος είμαι δεν πρέπει να δώσω συνέχεια...
αλλά πως θα γίνει συζήτηση?
minute by minute η πιό από τις πιό βαρετές στιγμές των doobies. Ιδίως στην εποχή που ήρθε στο γρκουπ ο σάχλας Μακντόναλντ.
Το vices είναι το απαύγασμα της μουσικής τους καριέρας ένας απίστευτα γεμάτος, ισορροπημένος από κάθε πλευρά του καλώς εννούμενου ρόκ, ευρηματικότητος, με θέματα που κάνουν κάθε ροκά να τρέχουν τα σάλια του και κάθε συνάδελφο του χώρου της ροκ μουσικής (και όχι μόνο) να τους βλέπει με φθόνο. Οι σκληρές στιγμές του δίσκου είναι σχεδόν εξ ίσου μοιρασμένες με τις ακουστικές, οι ακουστικές ανυπέρβλητες... πχ black water, τα φωνητικά αψεγάδιαστα, οι στίχοι φυσικά δεν αγγίζουν τους κοινωνικά ή κατά άλλο τρόπο ευαίσθητους - κλασικοί αμερικάνικοι ξεγνιασιάς, φύσης, νότου, εξοχής, κλπ κανένα πρόβλημα μ αυτό, πχ τόσοι ασχολήθηκαν με το είδος, JJ, Foggerty και βάλε - τα πνευστά βγαλμένα από την πρώτη φουρνιά της σοουλ του Πίκετ, του Ρεντινγκ, του Σαμ και Ντειβ ή της Φρανκλιν.
5.5 στα πέντε.
Αντίθετα οι άλλοι αποτελούν γιά μένα το καλοστημένο ροκ, αρκετό μεν να σε κουνήσει ευχάριστα απ την καρέκλα σου αλλά μέχρι εκεί και τίποτα παραμέσα.
Και αλοίμονο αν αυτό είναι το καλό ροκ του 2006.
Η απάντησή μου σ αυτό είναι κάτι σαν εκείνη του Ζαλόγγου της εξόδου του Μεσολογγίου ή του καλύτερα μιάς ώρας....
Φίλε θεατή..... εεεεξοδος....
Τώρα μεταξύ δυό τόσο ακραίων θέσεων δεν ξέρω τι θα καταλάβει ένας τρίτος....
Αλλά τι να κάνουμε.
Δε ζούμε σε έναν τέλειο κόσμο, αγγελικά πλασμένο...
συνέχεια με παρεξηγούν.
ξεκίνησα λέγοντας: "γενικά μάλλον καλός δίσκος"
όμως επειδή και εγώ κάθε άλλο παρά αμερόληπτος είμαι δεν πρέπει να δώσω συνέχεια...
αλλά πως θα γίνει συζήτηση?
minute by minute η πιό από τις πιό βαρετές στιγμές των doobies. Ιδίως στην εποχή που ήρθε στο γρκουπ ο σάχλας Μακντόναλντ.
Το vices είναι το απαύγασμα της μουσικής τους καριέρας ένας απίστευτα γεμάτος, ισορροπημένος από κάθε πλευρά του καλώς εννούμενου ρόκ, ευρηματικότητος, με θέματα που κάνουν κάθε ροκά να τρέχουν τα σάλια του και κάθε συνάδελφο του χώρου της ροκ μουσικής (και όχι μόνο) να τους βλέπει με φθόνο. Οι σκληρές στιγμές του δίσκου είναι σχεδόν εξ ίσου μοιρασμένες με τις ακουστικές, οι ακουστικές ανυπέρβλητες... πχ black water, τα φωνητικά αψεγάδιαστα, οι στίχοι φυσικά δεν αγγίζουν τους κοινωνικά ή κατά άλλο τρόπο ευαίσθητους - κλασικοί αμερικάνικοι ξεγνιασιάς, φύσης, νότου, εξοχής, κλπ κανένα πρόβλημα μ αυτό, πχ τόσοι ασχολήθηκαν με το είδος, JJ, Foggerty και βάλε - τα πνευστά βγαλμένα από την πρώτη φουρνιά της σοουλ του Πίκετ, του Ρεντινγκ, του Σαμ και Ντειβ ή της Φρανκλιν.
5.5 στα πέντε.
Αντίθετα οι άλλοι αποτελούν γιά μένα το καλοστημένο ροκ, αρκετό μεν να σε κουνήσει ευχάριστα απ την καρέκλα σου αλλά μέχρι εκεί και τίποτα παραμέσα.
Και αλοίμονο αν αυτό είναι το καλό ροκ του 2006.
Η απάντησή μου σ αυτό είναι κάτι σαν εκείνη του Ζαλόγγου της εξόδου του Μεσολογγίου ή του καλύτερα μιάς ώρας....
Φίλε θεατή..... εεεεξοδος....
Τώρα μεταξύ δυό τόσο ακραίων θέσεων δεν ξέρω τι θα καταλάβει ένας τρίτος....
Αλλά τι να κάνουμε.
Δε ζούμε σε έναν τέλειο κόσμο, αγγελικά πλασμένο...
Last edited: