Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Δικάναλος Ήχος
Computer Audio
DAC και Κάρτες Ήχου
Beresford Bushmaster (ή επισήμως TC-7530DC)
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="eyebee" data-source="post: 1056625289" data-attributes="member: 9137"><p>Συνεχίζω με χθεσινές εντυπώσεις, και πάλι κάπως ανοργάνωτες και αποσπασματικές γιατί δεν έχω κάτσει πραγματικά να ακούσω μουσική: δεν έχω το χρόνο και, όταν τον έχω, αφενός δεν είναι αρκετός αφετέρου οι εντάσεις αναγκαστικά είναι χαμηλές. Αυτό το γράφω γιατί το βασικό μου παράπονο από το 7510 και ο λόγος που ψαχνόμουν ήταν ότι δεν ευχαριστιόμουν τη μουσική όσο από το Performance σε χαλαρές, μακρές ακροάσεις. Δεν με συγκινούσε, δεν έκανε το σώμα να κουνιέται με το ρυθμό, κ.λπ. -με άλλα λόγια, ενώ η Α/Β ακρόαση (ξέρετε, με αυτή την αγχωτική αλλαγή εισόδου από τον ενισχυτή) δεν ντρόπιαζε το 7510 σε καμία περίπτωση, απ' την άλλη το DAC αυτό αποτύγχανε -σε κάποιο βαθμό- να σε κάνει να συμμετέχεις σωματικά/ συναισθηματικά (χωρίς όμως να είναι και "κλινικό", είναι λίγο δύσκολο να περιγραφεί η έλλειψη αυτή).</p><p></p><p>Παρότι είναι νωρίς και, όπως έγραψα, δεν είχα το χρόνο ακόμη να ακούσω μουσική χαλαρός, το ζήτημα αυτό μοιάζει παρελθόν με το Bushmaster. Στο β' μισό του συγκλονιστικού "Boaz and the Dogs" από το soundtrack του "Waltz with Bashir" του Max Richter, το ΒΜ έδωσε ρέστα με ένα βαθύ, ελεγχόμενο, γρανιτένιο και μαζί στρογγυλό μπάσο και μια απίστευτη ρυθμικότητα, ενώ όλα τα άλλα στοιχεία της μίξης ακούγονταν κρυστάλλινα καθαρά. Το ίδιο και στο (λιγότερο φορτωμένο ενορχηστρωτικά) "In Motion" από το "Social Network" των Trent Reznor και Atticus Ross. Το μπάσο του BM είναι εντυπωσιακό: μοιάζει σαν, στο 7510, η μισή πληροφορία στο χαμηλό να (μισο) κρυβόταν κάπου βυθισμένη και τώρα να αποκαλύφθηκε -και μάλιστα με έναν τρόπο που είναι ταυτόχρονα αυστηρός και εξαιρετικά απαλός! Και όχι μόνο αυτό: η βαθύτητα του χαμηλού νομίζω ευθύνεται και για το εξαιρετικό staging και την απόδοση της ατμόσφαιρας, του "σώματος" του χώρου (αδόκιμος όρος, αλλά εννοώ ότι ο χώρος ακούγεται σχεδόν απτός).</p><p></p><p>Επίσης, η Α/Β ακρόαση δύο κομματιών από δύο δίσκους που έχω και σε βινύλια και σε ψηφιακή μορφή (16/44), βινύλια όμως όχι πολύ καλής ποιότητας από άποψη mastering, αποκάλυψε τα εξής: το ΒΜ απέδιδε τα επιμέρους στοιχεία καλύτερα, με πιο διεισδυτική λεπτομέρεια, πιο πολλές αποχρώσεις, καλύτερο διαχωρισμό και περιγράμματα, και πιο φυσικές φωνές (!), τη στιγμή που το Performance κέρδιζε στην ατμοσφαιρικότητα και την ομοιογένεια της ροής. Προσοχή: δεν λέω ότι το ΒΜ σε άγχωνε ή σε αποξένωνε -το "You Came to Me" των Beach House (από το "Devotion") ήταν ανατριχιαστικό, το βιμπράτο της φωνής της Victoria Legrand πιο προφανές και συγκινητικό από ποτέ. Απλά, το ΒΜ έδινε μια εικόνα υψηλής ευκρίνειας, εκεί που το Performance χρησιμοποιούσε πιο αδρές πινελιές και πιο "παστέλ", ας πούμε, χρώματα. (Επαναλαμβάνω πάντως ότι επρόκειτο για βινύλια μέτρια, που ακόμα και με το 7510 τα άκουγα συνήθως ψηφιακά. Απόψε θα επαναλάβω τη διαδικασία με το "Jet Lag" των bokomolech -των οποίων είμαι μέλος- που είναι πραγματικά εξαιρετικό σε βινύλιο, με τρομερή δυναμική περιοχή -ηχογραφημένο σε αναλογική ταινία από τον Steve Albini και mastered από τον John Lodder στο Abbey Road. Αν το BM κερδίσει κι εκεί, θα πρέπει να βρούμε άλλο emoticon από αυτό: :worshippy<img src="" class="smilie smilie--sprite smilie--sprite1" alt=":)" title="Smile :)" loading="lazy" data-shortname=":)" /></p><p></p><p>Ούτως ή άλλως όμως, μιλάμε για εξαιρετικό ήχο. Αυτός ο συνδυασμός καθαρότητας, λεπτομέρειας, διαφάνειας απ' τη μια και βελούδινης απαλότητας απ' την άλλη είναι εντυπωσιακός. Συγχωρήστε μου τον ενθουσιασμό, κρατώ την επιφύλαξη της πολύωρης ακρόασης και των υψηλών εντάσεων (όπως και της ανύπαρκτης σχεδόν εμπειρίας μου από νέας γενιάς DAC), αλλά το πράγμα φαίνεται -και είναι τόσο καλό, που δεν έχω καν την ανάγκη να το αφήσω στο repeat για να στρώνει. Στρώνει όσο είμαι στο σπίτι, που σημαίνει ότι το ΒΜ αυτή τη στιγμή έχει πάνω του, ξέρω 'γω, 7-8 ώρες. Αναρωτιέμαι αν έχει και καλύτερα.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="eyebee, post: 1056625289, member: 9137"] Συνεχίζω με χθεσινές εντυπώσεις, και πάλι κάπως ανοργάνωτες και αποσπασματικές γιατί δεν έχω κάτσει πραγματικά να ακούσω μουσική: δεν έχω το χρόνο και, όταν τον έχω, αφενός δεν είναι αρκετός αφετέρου οι εντάσεις αναγκαστικά είναι χαμηλές. Αυτό το γράφω γιατί το βασικό μου παράπονο από το 7510 και ο λόγος που ψαχνόμουν ήταν ότι δεν ευχαριστιόμουν τη μουσική όσο από το Performance σε χαλαρές, μακρές ακροάσεις. Δεν με συγκινούσε, δεν έκανε το σώμα να κουνιέται με το ρυθμό, κ.λπ. -με άλλα λόγια, ενώ η Α/Β ακρόαση (ξέρετε, με αυτή την αγχωτική αλλαγή εισόδου από τον ενισχυτή) δεν ντρόπιαζε το 7510 σε καμία περίπτωση, απ' την άλλη το DAC αυτό αποτύγχανε -σε κάποιο βαθμό- να σε κάνει να συμμετέχεις σωματικά/ συναισθηματικά (χωρίς όμως να είναι και "κλινικό", είναι λίγο δύσκολο να περιγραφεί η έλλειψη αυτή). Παρότι είναι νωρίς και, όπως έγραψα, δεν είχα το χρόνο ακόμη να ακούσω μουσική χαλαρός, το ζήτημα αυτό μοιάζει παρελθόν με το Bushmaster. Στο β' μισό του συγκλονιστικού "Boaz and the Dogs" από το soundtrack του "Waltz with Bashir" του Max Richter, το ΒΜ έδωσε ρέστα με ένα βαθύ, ελεγχόμενο, γρανιτένιο και μαζί στρογγυλό μπάσο και μια απίστευτη ρυθμικότητα, ενώ όλα τα άλλα στοιχεία της μίξης ακούγονταν κρυστάλλινα καθαρά. Το ίδιο και στο (λιγότερο φορτωμένο ενορχηστρωτικά) "In Motion" από το "Social Network" των Trent Reznor και Atticus Ross. Το μπάσο του BM είναι εντυπωσιακό: μοιάζει σαν, στο 7510, η μισή πληροφορία στο χαμηλό να (μισο) κρυβόταν κάπου βυθισμένη και τώρα να αποκαλύφθηκε -και μάλιστα με έναν τρόπο που είναι ταυτόχρονα αυστηρός και εξαιρετικά απαλός! Και όχι μόνο αυτό: η βαθύτητα του χαμηλού νομίζω ευθύνεται και για το εξαιρετικό staging και την απόδοση της ατμόσφαιρας, του "σώματος" του χώρου (αδόκιμος όρος, αλλά εννοώ ότι ο χώρος ακούγεται σχεδόν απτός). Επίσης, η Α/Β ακρόαση δύο κομματιών από δύο δίσκους που έχω και σε βινύλια και σε ψηφιακή μορφή (16/44), βινύλια όμως όχι πολύ καλής ποιότητας από άποψη mastering, αποκάλυψε τα εξής: το ΒΜ απέδιδε τα επιμέρους στοιχεία καλύτερα, με πιο διεισδυτική λεπτομέρεια, πιο πολλές αποχρώσεις, καλύτερο διαχωρισμό και περιγράμματα, και πιο φυσικές φωνές (!), τη στιγμή που το Performance κέρδιζε στην ατμοσφαιρικότητα και την ομοιογένεια της ροής. Προσοχή: δεν λέω ότι το ΒΜ σε άγχωνε ή σε αποξένωνε -το "You Came to Me" των Beach House (από το "Devotion") ήταν ανατριχιαστικό, το βιμπράτο της φωνής της Victoria Legrand πιο προφανές και συγκινητικό από ποτέ. Απλά, το ΒΜ έδινε μια εικόνα υψηλής ευκρίνειας, εκεί που το Performance χρησιμοποιούσε πιο αδρές πινελιές και πιο "παστέλ", ας πούμε, χρώματα. (Επαναλαμβάνω πάντως ότι επρόκειτο για βινύλια μέτρια, που ακόμα και με το 7510 τα άκουγα συνήθως ψηφιακά. Απόψε θα επαναλάβω τη διαδικασία με το "Jet Lag" των bokomolech -των οποίων είμαι μέλος- που είναι πραγματικά εξαιρετικό σε βινύλιο, με τρομερή δυναμική περιοχή -ηχογραφημένο σε αναλογική ταινία από τον Steve Albini και mastered από τον John Lodder στο Abbey Road. Αν το BM κερδίσει κι εκεί, θα πρέπει να βρούμε άλλο emoticon από αυτό: :worshippy:) Ούτως ή άλλως όμως, μιλάμε για εξαιρετικό ήχο. Αυτός ο συνδυασμός καθαρότητας, λεπτομέρειας, διαφάνειας απ' τη μια και βελούδινης απαλότητας απ' την άλλη είναι εντυπωσιακός. Συγχωρήστε μου τον ενθουσιασμό, κρατώ την επιφύλαξη της πολύωρης ακρόασης και των υψηλών εντάσεων (όπως και της ανύπαρκτης σχεδόν εμπειρίας μου από νέας γενιάς DAC), αλλά το πράγμα φαίνεται -και είναι τόσο καλό, που δεν έχω καν την ανάγκη να το αφήσω στο repeat για να στρώνει. Στρώνει όσο είμαι στο σπίτι, που σημαίνει ότι το ΒΜ αυτή τη στιγμή έχει πάνω του, ξέρω 'γω, 7-8 ώρες. Αναρωτιέμαι αν έχει και καλύτερα. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Δικάναλος Ήχος
Computer Audio
DAC και Κάρτες Ήχου
Beresford Bushmaster (ή επισήμως TC-7530DC)
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…