- 17 June 2006
- 14,350
Το 1996 ένας πιτσιρικάς (26 ετών τότε) κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ πιάνο-τρίο και ‛τους κούφανε’ όλους με το θράσος του: τόλμησε βλέπετε να το τιτλοφορήσει “The Art Of The Trio” και στην επικράτεια της τζάζ, με προηγούμενο τον Bill Evans και μύριους άλλους, αυτές οι κουβέντες είναι πολύ ‛βαριές’. Οσοι ωστόσο ‛έτειναν το ους’ ανακάλυψαν ότι ο νεαρός δεν έκανε (καθόλου) πλάκα: ο δίσκος έστεκε επάξια στο ύψος του τίτλου του και ήταν γεμάτος από μινιατούρες φιλοτεχνημένες με περισσή φροντίδα και εφφευρετικότητα από το τρίο. Ο πιανίστας όμως, αν και διέθετε ‛φλέβα’ μεγάλου συνθέτη, φαινόταν να ενδιαφέρεται περισσότερο να αυτοσχεδιάζει πάνω σε συνθέσεις άλλων – standards. Οι δύο επόμενες κυκλοφορίες τους, με τον ίδιο τίτλο αλλά σαν Vol. και II Vol. III, ισχυροποίησαν τις εντυπώσεις που άφησε ο πρώτος και αποκάλυψαν ότι ο Mehldau είχε μιά πολύ εκλεκτική δισκοθήκη. Η παιδεία του ήταν κλασσική αλλά φαινόταν να χρωστάει στον Thelonious Monk όσα και στον Brahms. Η πιανιστική του όμως ήταν πολύ νεωτεριστική, κι αυτό σε ένα χώρο γεμάτο από μεγαθήρια όπου τίποτε –ή σχεδόν- δεν είχε απομείνει για να ειπωθεί. Η πιανιστική του Mehldau θυμίζει τον Johannes Brahms. Ο πιανίστας έχει την τάση να λέει πολλές ιστορίες ταυτόχρονα, να δένει μεταξύ τους μοτίβα και αποσπάσματα με σχολαστικές μαλάξεις στις μελωδικές και αρμονικές απολήξεις τους. Να θέτει αρμονικά προβλήματα που οι λύσεις τους προκύπτουν μέσα από δαιδαλώδεις και ερεθιστικές περιηγήσεις. Να σκιτσάρει τις μελωδίες και μετά να διπλασιάζει τα tempi. Να χρησιμοποιεί το αριστερό χέρι αντιστικτικά και πολλές φορές τελείως ανατρεπτικά. Η μουσική να θυμίζει άλλοτε μπαρόκ κι άλλοτε κιθαριστικό ουρλιαχτό με τα ντράμς συχνά να αλλοιθωρίζουν προς το hip-hop και το drum’n’bass. Αλλά όλα αυτά είχαν λίγο ως πολύ ξαναγίνει. Αυτό που δεν είχε ξαναγίνει ήταν το πιανιστικό στύλ: όσοι ξέρουν καλά τον Brahms θα βρούν εδώ αυτό το παίξιμο το γεμάτο τρύπες, την κακοφωνία εκεί ακριβώς που περιμένεις την λύση, τη σχέση αρμονικής συνήχησης/διαφωνίας μόνιμα υπονομευμένη από τα έσω, σαν να την έχουν ροκανίσει τερμίτες.
Ο καινούργιος δίσκος του Brad Mehldau Trio λέγεται ‛Day Is Done’. Από το γνωστο διαμάντι στρεβλωμένης φολκ του Nick Drake που έχει εδώ την τιμητική του. Διασκευάζονται επίσης τα ‛She’s Leaving Home’ και ‛Martha My Dear’ των Beatles, το ‛Knives Out’ των Radiohead, το ‛Alfie’ του Burt Bacharach, το ‛50 Ways To Leave Your Lover’ του Paul Simon – καθένα καλύτερο από τα άλλα. Ο μπασίστας είναι ο γνωστός Larry Grenadier, στα ντράμς ο εξαιρετικός Jeff Ballard έχει αντικαταστήσει τον Jorge Rossi που βγαίνει σιγά σιγά στη σύνταξη. Ο δίσκος είναι ίσως η καλύτερη κυκλοφορία για πιάνο-τρίο το 2005.
Last edited by a moderator:
