Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Χρυσάφι και Ασήμι [Quicksilver Messenger Service]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1057289454" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Χρυσάφι και Ασήμι</h3><p><strong>Quicksilver Messenger Service</strong> - <strong>Quicksilver Messenger Service</strong> (Μάιος 1968, Capitol)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]111613[/ATTACH]</p><p></p><p><span style="color: Indianred">Τραγούδια</span>: A1 Pride Of Man (Hamilton Camp) - 4:06, A2 Light Your Window (G. Duncan. D. Freiberg) - 2:39, A3 Dino's Song (Dino Valenti) - 3:07, A4 Gold And Silver (G. Duncan, S. Schuster) - 6:44, B1 It's Been Too Long (R. Polte) - 2:56, B2 The Fool (G. Duncan, D. Freiberg) - 12:10</p><p><span style="color: Indianred">Μουσικοί</span>: John Cipollina (ληντ κιθάρα), Gary Duncan (ρυθμική και ληντ κιθάρα, φωνητικά), David Freiberg (μπάσο, φωνητικά, βιόλα), Greg Elmore (τύμπανα)</p><p><span style="color: Indianred">Παραγωγή / Σχεδιασμός εξώφυλλου</span>: Nick Gravenites, Harvey Brooks, Pete Welding / Rick Griffin</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]111689[/ATTACH]</p><p></p><p>Οι <strong>Quicksilver Messenger Service</strong> σχηματίστηκαν στα τέλη του 1965 και συνέχισαν με αρκετές αλλαγές στη σύνθεση μέχρι τα τέλη του 1967, όταν κατέληξαν στο πιο δημιουργικό τους σχήμα, με τους <strong>John Cipollina</strong>, <strong>Gary Duncan</strong>, <strong>David Freiberg</strong> και <strong>Greg Elmore</strong>. Ανέβαλαν για χρόνια να υπογράψουν σε ετικέτα για να αποφύγουν τις υποχρεώσεις των περιοδειών και τις πιέσεις από τις δισκογραφικές εταιρείες να φτιάξουν άλμπουμ όχι σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα (μια μοίρα που κτύπησε την πόρτα σε αρκετά σύγχρονά τους γκρουπ του Σαν Φρανσίσκο).</p><p></p><p>Μερικές φορές η αναμονή είναι το πιο δύσκολο μέρος, καθώς οι φίλοι των <em>QMS</em> δεν απέκτησαν άλμπουμ τους, μέχρι τον Μάιο του 1968. «<em><span style="color: Darkorange">Δεν είχαμε καμία φιλοδοξία να κάνουμε δίσκους. Θέλαμε απλώς να διασκεδάσουμε, να παίξουμε μουσική και να βγάλουμε αρκετά χρήματα για να μπορούμε να καπνίζουμε χόρτο...</span></em>», είπε ο κιθαρίστας-τραγουδιστής <em>Gary Duncan</em> σε μια συνέντευξη. Προς όφελος όλων, αυτή η έλλειψη φιλοδοξίας σε συνδυασμό με τα χρόνια που έπαιζαν μαζί και τον επαγγελματισμό δημιούργησαν έναν από τους καλύτερους δίσκους της εποχής, του οποίου η απόλυτη μουσικότητα λάμπει τόσο φωτεινά σήμερα, όσο πριν από μισό και, αιώνα.</p><p></p><p>Αφού, λοιπόν, κατέφυγαν στους λόφους του Φρίσκο, ζούσαν σε ένα αγρόκτημα ντυμένοι σαν καουμπόηδες, με τις γυναίκες, τα όπλα και τις ουσίες τους, όταν τελικά, στα τέλη του '67 υπέγραψαν στην <em>Capitol</em>. Η εταιρεία, χωρίς καμιά αμφιβολία περίμενε περισσότερα από την επένδυσή της, αλλά το άλμπουμ έμεινε χωρίς σινγκλ, με πενιχρή δράση στα τσαρτ και άτονη αντίδραση από τους κριτικούς. Όλα αυτά βέβαια δεν τους πτόησαν, ούτε τους παρεκκλίναν από την πορεία τους. Έκαναν αυτό που ήξεραν και τους ευχαριστούσε και έτσι απέκτησαν ένα φανατικό και αφοσιωμένο κοινό.</p><p></p><p>Περιέργως, ένα από τα πλεονεκτήματά τους υπήρξαν οι διασκευές που ενέτασσαν στο υλικό τους, αφού με τις εκτελέσεις τους κατόρθωναν να τις οικειοποιούνται. Ακόμη, μεταξύ των σπουδαίων αποκαλύψεων του άλμπουμ είναι ότι αναδεικνύει μια ροκ εντ ρολ μπάντα που δεν είναι μόνο εξοικειωμένη με την τζαζ, αλλά άνετη και επιδέξια με την ποπ μουσική.</p><p></p><p style="margin-left: 20px">...</p> <p style="margin-left: 20px"><em>Γύρνα, πήγαινε πίσω, πίσω με τον τρόπο που ήρθες,</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Δεν βλέπεις την λάμψη της φωτιάς που είναι δέκα φορές φωτεινότερη από την ημέρα;</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Και ιδού μια πανίσχυρη πόλη, κομματιασμένη στη σκόνη και πάλι,</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Θεέ μου, η Υπερηφάνεια του Ανθρώπου, κομματιασμένη στη σκόνη και πάλι</em>...</p><p></p><p>Έτσι αρχίζει ο δίσκος με το σπιρίτσουαλ, που υιοθετήθηκε σαν ύμνος τότε από τους αντιπολεμικούς ακτιβιστές, "<strong>Pride Of Man</strong>" του <em>Hamilton Camp</em>, με δυνατά φωνητικά από τον <em>Freiberg</em> συνοδευόμενα από μια άσιντ-ροκ μελωδία στη κιθάρα και με τα πνευστά στο βάθος, να θυμίζουν τους <em>Electric Flag</em>. Για να προετοιμαστούμε, το άλμπουμ έχει τέσσερα τραγούδια, σε στυλ φολκ-ροκ με ισχυρή δόση ήχου δυτικής ακτής και δυο μεγάλης διάρκειας καλοδουλεμένα άσιντ-ροκ, ταξιδιάρικα ινστρουμένταλ, πλησιέστερα στο κλίμα των φημισμένων, τρομερών, ζωντανών τους, εμφανίσεων. Στη συνέχεια, το σπουδαίο, απαλό και ευρηματικό "<strong>Light Your Windows</strong>", τονίζεται από το τζάζι παίξιμο του <em>Cipollina</em> και τα ντραμς του <em>Greg Elmore</em>.</p><p></p><p style="margin-left: 20px"><em>Δεν θέλω ποτέ να σε δω να κλαις,</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Και δεν θέλω ποτέ να σε βλέπω θλιμμένη,</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Ω, όχι, το μόνο που πάντα ήθελα ήταν να σε γνωρίσω</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Και ελπίζω ίσως να με γνωρίσεις και συ.</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Λοιπόν εγώ δεν ήθελα ποτέ να σε κάνω να λυπάσαι</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Για οτιδήποτε έχεις πει ποτέ ή κάνει,</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Ω, όχι, το μόνο που πάντα ήθελα ήταν να σ' αγαπώ,</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Και ελπίζω ίσως να με αγαπήσεις και συ.</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Και είναι όλα εντάξει μωρό μου, είμαι ερωτευμένος μαζί σου</em>...</p><p></p><p>Αυτά μας λέει το επόμενο κομμάτι, "<strong>Dino's Song</strong>", του τραγουδοποιού τους <a href="http://avclub.gr/forum/showthread.php/114728-Σαν-ραδιόφωνο-Τζαζ-και-φολκ-ακροβασίες?p=1057009260&viewfull=1#post1057009260" target="_blank"><em>Dino Valenti</em></a>, που λόγω "προβλημάτων", όπως προείπαμε, απουσίαζε από τις ηχογραφήσεις. Ένα πιασάρικο κομμάτι, με μελωδία που υπογραμμίζεται από την κιθάρα και παραδίδει στο πρώτο οργανικό κομμάτι που κλείνει την πρώτη πλευρά, το εκπληκτικό "<strong>Gold And Silver</strong>". Το Χρυσάφι και Ασήμι ξεκινά σαν ελεύθερη "διασκευή" του "<em>Take Five</em>" του <em>Dave Brubeck</em>, αλλά βέβαια σε καμιά περίπτωση, αυτό, δεν υπαγορεύει την μετέπειτα εξέλιξή του. Σε έξι λεπτά και σαράντα πέντε δευτερόλεπτα πρωταγωνιστεί το καλύτερο κιθαριστικό παίξιμο του διδύμου, <em>Cipollina</em> και του υποτιμημένου <em>Duncan</em>, άλλοτε με τζαζ φράσεις, άλλοτε με ψυχεδελικά ξεσπάσματα και άλλοτε με απίστευτα μελαγχολικά σόλο. Αυτές οι κιθαριστικές "φιλονικίες", υπήρξαν το σήμα κατατεθέν τους και συντηρούσαν τον ξεχωριστό ήχο της μπάντας.</p><p></p><p>Σε άρθρο του περιοδικού <em>Vintage Guitar</em>, τον Σεπτέμβριο του '01, ο συντάκτης ανέφερε: «<em><span style="color: Darkorange">Τα τραγούδια των Quicksilver, είχαν περισσότερες τζαζ επιρροές από άλλα ψυχεδελικά συγκροτήματα του Φρίσκο και τα τζαμαρίσματα ήταν πιο περίπλοκα. Το 'Gold and Silver', είχε ένα ρυθμό όπως το 'My Favorite Things' του Coltrane και φέρεται να ήταν εμπνευσμένο από το 'Take Five' του Brubeck</span></em>». Και ο <em>Gary Duncan</em> απάντησε: «<em><span style="color: Darkorange">Το έγραψα όταν ήμουν 16 ή 17, όταν αυτά τα είδη των τραγουδιών ήταν δημοφιλή και το 'Take Five' ήταν ένα τεράστιο χιτ. Πάντα άκουγα πολλή τζαζ - και πολύ λίγο, από οτιδήποτε άλλο. Άκουγα τους παίκτες των πνευστών, περισσότερο από τους κιθαρίστες. Στην ερώτηση, ποιος είναι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας, για μεγάλο διάστημα δεν είχα πραγματικά απάντηση, ωστόσο, θα πρέπει να ομολογήσω ότι πραγματικά λατρεύω τον Freddie King. Άκουγα, ως επί το πλείστον, πνευστά και προσπαθούσα να παίζω τα ριφ* των πνευστών στην κιθάρα, που δεν είναι εύκολο και ακόμα το κάνω αυτό</span></em>».</p><p>__________</p><p>*. επαναλαμβανόμενη μουσική φράση</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]111688[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1057289454, member: 30418"] [HEADING=2]Χρυσάφι και Ασήμι[/HEADING] [B]Quicksilver Messenger Service[/B] - [B]Quicksilver Messenger Service[/B] (Μάιος 1968, Capitol) [CENTER][ATTACH alt="QMS_Album.jpg"]111613[/ATTACH][/CENTER] [COLOR=Indianred]Τραγούδια[/COLOR]: A1 Pride Of Man (Hamilton Camp) - 4:06, A2 Light Your Window (G. Duncan. D. Freiberg) - 2:39, A3 Dino's Song (Dino Valenti) - 3:07, A4 Gold And Silver (G. Duncan, S. Schuster) - 6:44, B1 It's Been Too Long (R. Polte) - 2:56, B2 The Fool (G. Duncan, D. Freiberg) - 12:10 [COLOR=Indianred]Μουσικοί[/COLOR]: John Cipollina (ληντ κιθάρα), Gary Duncan (ρυθμική και ληντ κιθάρα, φωνητικά), David Freiberg (μπάσο, φωνητικά, βιόλα), Greg Elmore (τύμπανα) [COLOR=Indianred]Παραγωγή / Σχεδιασμός εξώφυλλου[/COLOR]: Nick Gravenites, Harvey Brooks, Pete Welding / Rick Griffin [CENTER][ATTACH alt="QMS-3.gif"]111689[/ATTACH][/CENTER] Οι [B]Quicksilver Messenger Service[/B] σχηματίστηκαν στα τέλη του 1965 και συνέχισαν με αρκετές αλλαγές στη σύνθεση μέχρι τα τέλη του 1967, όταν κατέληξαν στο πιο δημιουργικό τους σχήμα, με τους [B]John Cipollina[/B], [B]Gary Duncan[/B], [B]David Freiberg[/B] και [B]Greg Elmore[/B]. Ανέβαλαν για χρόνια να υπογράψουν σε ετικέτα για να αποφύγουν τις υποχρεώσεις των περιοδειών και τις πιέσεις από τις δισκογραφικές εταιρείες να φτιάξουν άλμπουμ όχι σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα (μια μοίρα που κτύπησε την πόρτα σε αρκετά σύγχρονά τους γκρουπ του Σαν Φρανσίσκο). Μερικές φορές η αναμονή είναι το πιο δύσκολο μέρος, καθώς οι φίλοι των [I]QMS[/I] δεν απέκτησαν άλμπουμ τους, μέχρι τον Μάιο του 1968. «[I][COLOR=Darkorange]Δεν είχαμε καμία φιλοδοξία να κάνουμε δίσκους. Θέλαμε απλώς να διασκεδάσουμε, να παίξουμε μουσική και να βγάλουμε αρκετά χρήματα για να μπορούμε να καπνίζουμε χόρτο...[/COLOR][/I]», είπε ο κιθαρίστας-τραγουδιστής [I]Gary Duncan[/I] σε μια συνέντευξη. Προς όφελος όλων, αυτή η έλλειψη φιλοδοξίας σε συνδυασμό με τα χρόνια που έπαιζαν μαζί και τον επαγγελματισμό δημιούργησαν έναν από τους καλύτερους δίσκους της εποχής, του οποίου η απόλυτη μουσικότητα λάμπει τόσο φωτεινά σήμερα, όσο πριν από μισό και, αιώνα. Αφού, λοιπόν, κατέφυγαν στους λόφους του Φρίσκο, ζούσαν σε ένα αγρόκτημα ντυμένοι σαν καουμπόηδες, με τις γυναίκες, τα όπλα και τις ουσίες τους, όταν τελικά, στα τέλη του '67 υπέγραψαν στην [I]Capitol[/I]. Η εταιρεία, χωρίς καμιά αμφιβολία περίμενε περισσότερα από την επένδυσή της, αλλά το άλμπουμ έμεινε χωρίς σινγκλ, με πενιχρή δράση στα τσαρτ και άτονη αντίδραση από τους κριτικούς. Όλα αυτά βέβαια δεν τους πτόησαν, ούτε τους παρεκκλίναν από την πορεία τους. Έκαναν αυτό που ήξεραν και τους ευχαριστούσε και έτσι απέκτησαν ένα φανατικό και αφοσιωμένο κοινό. Περιέργως, ένα από τα πλεονεκτήματά τους υπήρξαν οι διασκευές που ενέτασσαν στο υλικό τους, αφού με τις εκτελέσεις τους κατόρθωναν να τις οικειοποιούνται. Ακόμη, μεταξύ των σπουδαίων αποκαλύψεων του άλμπουμ είναι ότι αναδεικνύει μια ροκ εντ ρολ μπάντα που δεν είναι μόνο εξοικειωμένη με την τζαζ, αλλά άνετη και επιδέξια με την ποπ μουσική. [INDENT]...[/INDENT] [INDENT][I]Γύρνα, πήγαινε πίσω, πίσω με τον τρόπο που ήρθες,[/I][/INDENT] [INDENT][I]Δεν βλέπεις την λάμψη της φωτιάς που είναι δέκα φορές φωτεινότερη από την ημέρα;[/I][/INDENT] [INDENT][I]Και ιδού μια πανίσχυρη πόλη, κομματιασμένη στη σκόνη και πάλι,[/I][/INDENT] [INDENT][I]Θεέ μου, η Υπερηφάνεια του Ανθρώπου, κομματιασμένη στη σκόνη και πάλι[/I]...[/INDENT] Έτσι αρχίζει ο δίσκος με το σπιρίτσουαλ, που υιοθετήθηκε σαν ύμνος τότε από τους αντιπολεμικούς ακτιβιστές, "[B]Pride Of Man[/B]" του [I]Hamilton Camp[/I], με δυνατά φωνητικά από τον [I]Freiberg[/I] συνοδευόμενα από μια άσιντ-ροκ μελωδία στη κιθάρα και με τα πνευστά στο βάθος, να θυμίζουν τους [I]Electric Flag[/I]. Για να προετοιμαστούμε, το άλμπουμ έχει τέσσερα τραγούδια, σε στυλ φολκ-ροκ με ισχυρή δόση ήχου δυτικής ακτής και δυο μεγάλης διάρκειας καλοδουλεμένα άσιντ-ροκ, ταξιδιάρικα ινστρουμένταλ, πλησιέστερα στο κλίμα των φημισμένων, τρομερών, ζωντανών τους, εμφανίσεων. Στη συνέχεια, το σπουδαίο, απαλό και ευρηματικό "[B]Light Your Windows[/B]", τονίζεται από το τζάζι παίξιμο του [I]Cipollina[/I] και τα ντραμς του [I]Greg Elmore[/I]. [INDENT][I]Δεν θέλω ποτέ να σε δω να κλαις,[/I][/INDENT] [INDENT][I]Και δεν θέλω ποτέ να σε βλέπω θλιμμένη,[/I][/INDENT] [INDENT][I]Ω, όχι, το μόνο που πάντα ήθελα ήταν να σε γνωρίσω[/I][/INDENT] [INDENT][I]Και ελπίζω ίσως να με γνωρίσεις και συ.[/I][/INDENT] [INDENT][I]Λοιπόν εγώ δεν ήθελα ποτέ να σε κάνω να λυπάσαι[/I][/INDENT] [INDENT][I]Για οτιδήποτε έχεις πει ποτέ ή κάνει,[/I][/INDENT] [INDENT][I]Ω, όχι, το μόνο που πάντα ήθελα ήταν να σ' αγαπώ,[/I][/INDENT] [INDENT][I]Και ελπίζω ίσως να με αγαπήσεις και συ.[/I][/INDENT] [INDENT][I]Και είναι όλα εντάξει μωρό μου, είμαι ερωτευμένος μαζί σου[/I]...[/INDENT] Αυτά μας λέει το επόμενο κομμάτι, "[B]Dino's Song[/B]", του τραγουδοποιού τους [URL='http://avclub.gr/forum/showthread.php/114728-Σαν-ραδιόφωνο-Τζαζ-και-φολκ-ακροβασίες?p=1057009260&viewfull=1#post1057009260'][I]Dino Valenti[/I][/URL], που λόγω "προβλημάτων", όπως προείπαμε, απουσίαζε από τις ηχογραφήσεις. Ένα πιασάρικο κομμάτι, με μελωδία που υπογραμμίζεται από την κιθάρα και παραδίδει στο πρώτο οργανικό κομμάτι που κλείνει την πρώτη πλευρά, το εκπληκτικό "[B]Gold And Silver[/B]". Το Χρυσάφι και Ασήμι ξεκινά σαν ελεύθερη "διασκευή" του "[I]Take Five[/I]" του [I]Dave Brubeck[/I], αλλά βέβαια σε καμιά περίπτωση, αυτό, δεν υπαγορεύει την μετέπειτα εξέλιξή του. Σε έξι λεπτά και σαράντα πέντε δευτερόλεπτα πρωταγωνιστεί το καλύτερο κιθαριστικό παίξιμο του διδύμου, [I]Cipollina[/I] και του υποτιμημένου [I]Duncan[/I], άλλοτε με τζαζ φράσεις, άλλοτε με ψυχεδελικά ξεσπάσματα και άλλοτε με απίστευτα μελαγχολικά σόλο. Αυτές οι κιθαριστικές "φιλονικίες", υπήρξαν το σήμα κατατεθέν τους και συντηρούσαν τον ξεχωριστό ήχο της μπάντας. Σε άρθρο του περιοδικού [I]Vintage Guitar[/I], τον Σεπτέμβριο του '01, ο συντάκτης ανέφερε: «[I][COLOR=Darkorange]Τα τραγούδια των Quicksilver, είχαν περισσότερες τζαζ επιρροές από άλλα ψυχεδελικά συγκροτήματα του Φρίσκο και τα τζαμαρίσματα ήταν πιο περίπλοκα. Το 'Gold and Silver', είχε ένα ρυθμό όπως το 'My Favorite Things' του Coltrane και φέρεται να ήταν εμπνευσμένο από το 'Take Five' του Brubeck[/COLOR][/I]». Και ο [I]Gary Duncan[/I] απάντησε: «[I][COLOR=Darkorange]Το έγραψα όταν ήμουν 16 ή 17, όταν αυτά τα είδη των τραγουδιών ήταν δημοφιλή και το 'Take Five' ήταν ένα τεράστιο χιτ. Πάντα άκουγα πολλή τζαζ - και πολύ λίγο, από οτιδήποτε άλλο. Άκουγα τους παίκτες των πνευστών, περισσότερο από τους κιθαρίστες. Στην ερώτηση, ποιος είναι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας, για μεγάλο διάστημα δεν είχα πραγματικά απάντηση, ωστόσο, θα πρέπει να ομολογήσω ότι πραγματικά λατρεύω τον Freddie King. Άκουγα, ως επί το πλείστον, πνευστά και προσπαθούσα να παίζω τα ριφ* των πνευστών στην κιθάρα, που δεν είναι εύκολο και ακόμα το κάνω αυτό[/COLOR][/I]». __________ *. επαναλαμβανόμενη μουσική φράση [CENTER][ATTACH alt="CipollinaFillmore.jpg"]111688[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Χρυσάφι και Ασήμι [Quicksilver Messenger Service]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…