- 18 June 2006
- 484
"David Gilmour in Concert"
Τον Ιούνιο του 2001 ο David Gilmour απαντώντας σε πρόσκληση του διοργανωτή Robert Wyatt ανεβαίνει στη σκηνή του Royal Festival Hall για μια εμφάνιση στο πλαίσιο του Meltdown Concert 2001. Μαζί του έχει μια μπάντα από εξαιρετικούς μουσικούς, τους
Michael Kamen στο πιάνο και το αγγλικό κόρνο, Chucho Merchan στο μπάσο, Caroline Dale (όλα τα λεφτά) στο τσέλλο, Dick Parry (από το μακρινό παρελθόν) στο σαξόφωνο, Neill MacColl στην δεύτερη ακουστική κιθάρα, Nic France στα κρουστά και εννιαμελή χορωδία.
Τι δεν έχει; δεν έχει κίμπορντς, προηχογραφημένους ήχους, λέιζερ εφφέ, προβολές βίντεο και οτιδήποτε άλλο θα έδινε ένα κλίμα έπαρσης και αλαζονείας στην νοσταλγική ατμόσφαιρα που είχε σκοπό να δώσει στo κοινό, παίζοντας παλιά αγαπημένα του κομμάτια από την εποχή των Floyd, δικά του αλλά και άλλων.
Το κοντσέρτο αρχίζει με τον γερασμένο, αξύριστο Gilmour μόνο του στη σκηνή με μια ακουστική κιθάρα να παίζει το Shine on You "Crazy Diamond Parts 1-5".
Γύρω-γύρω σε ημικύκλιο σε ειδικά σταντ οι κιθάρες του και μπροστά του μια σειρά από πεντάλ και εφφέ. Παρ' ότι η φωνή στην αρχή βγαίνει με δυσκολία, το πασίγνωστο κομμάτι κυριολεκτικά αστράφτει απογυμνωμένο από το οργανικό μπακγκράουντ, με μόνη βοήθεια ένα εφφέ στο πεντάλ να δίνει μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Προς το τέλος ο Dick Parry έρχεται με το σαξόφωνό του να κλείσει με το γνωστό νοσταλγικό σόλο.
Ακολουθεί το "Terrapin" του Syd Barrett με τον Gilmour πάλι στην ακουστική. Στο "Fat Old Sun" από το ξεχασμένο "Atom Heart Mother" τον συνοδεύει η χορωδία, η δεύτερη κιθάρα του MacColl και το μπάσο. Με την ίδια σύνθεση και με την προσθήκη ντραμς συνεχίζουν για το "Coming Back To Life" από το "The Division Bell". Το "High Hopes" έρχεται με χτυπήματα σφυριού σε μια αληθινή καμπάνα και τον Michael Kamen στο πιάνο ενώ στην μπάντα προστίθεται η Caroline Dale στο τσέλλο ενώ προς το τέλος του ο Gilmour πιάνει ένα πολύ όμορφο σόλο στην pedal steel και το κομμάτι αργοσβήνει με τον Kamen στο αγγλικό κόρνο.
Για την συνέχεια μια έκπληξη: με συνοδεία τσέλλου-κόρνου ο Gilmour τραγουδάει -στα γαλλικά παρακαλώ- το πανέμορφο "Je Crois Entendre Encore" (διασκευή από την όπερα του Georges Bizet "Αλιείς Μαργαριταριών"). Ακολουθεί το "Smile" που μπήκε αργότερα στο "On an Island" με συνοδεία τις δυό ακουστικές κιθάρες και μια γυναικεία φωνή. Ο Neill MacColl στην ακουστική μας βάζει στο "Wish You Were Here" με την Dale στο τσέλλο να δίνει καινούργια ηχοχρώματα στο κομμάτι.
Μια δεύτερη έκπληξη στη συνέχεια: ο Robert Wyatt απο το πλάι της σκηνής καθισμένος στην αναπηρική καρέκλα, τραγουδάει το "Comfortably Numb". Εδώ για πρώτη φορά ο Gilmour πιάνει την ηλεκτρική, για τα δύο από τα πιο διάσημα σόλο στην ιστορία της ηλεκτρικής κιθάρας. Ακολουθεί το "Dimming of the Day" (σύνθεση του Richard Thompson), η πιο αδύναμη στιγμή του σετ.
Ένας κύλινδρος γεμισμένος με άμμο που γυρίζει αργά με μια μανιβέλα,μας εισάγει στο "Shine On You Crazy Diamond Parts 6-8" με τον Gilmour πάλι να ζωγραφίζει στην pedal steel και τους υπόλοιπους να απογειώνουν το κομμάτι σε μια φρενήρη εκτέλεση. Ο Parry επανέρχεται για να κλείσει αργά το κομμάτι ενώ οι μουσικοί αποχωρούν ένας-ένας από τη σκηνή.
Για ανκόρ έχουμε το "Α Great Day for Freedom" και το "Hushabye Mountain" από το φιλμ "Chitty Chitty Bang Bang" του 1970.
Στα έξτρα, τρία bonus tracks από το κοντσέρτο του 2002 (με την ίδια μπάντα): το "Dominoes" του Syd Barrett, το πολύ ενδιαφέρον "Breakthrough" του Richard Wright (με τον ίδιο στα φωνητικά και τα κίμπορντς) και το "Comfortably Numb" πάλι, με έναν –εξαιρετικά κακοντυμένο- Bob Geldof αυτή τη φορά στα φωνητικά...
Σαν σύνολο τώρα: οι "ημιακουστικές" ενορχηστρώσεις του Michael Kamenέχουν εμφυσήσει μια νέα πνοή στα κομμάτια, το τσέλλο ομορφαίνει τη σκηνή και στηρίζει μελωδικά τα κομμάτια, οι υπόλοιποι της μπάντας και της χορωδίας άψογοι, οι λήψεις είναι εξαιρετικές, η εικόνα και ο ήχος απλά δεν παίζονται.
Συνιστάται ανεπιφύλακτα....
Τον Ιούνιο του 2001 ο David Gilmour απαντώντας σε πρόσκληση του διοργανωτή Robert Wyatt ανεβαίνει στη σκηνή του Royal Festival Hall για μια εμφάνιση στο πλαίσιο του Meltdown Concert 2001. Μαζί του έχει μια μπάντα από εξαιρετικούς μουσικούς, τους
Michael Kamen στο πιάνο και το αγγλικό κόρνο, Chucho Merchan στο μπάσο, Caroline Dale (όλα τα λεφτά) στο τσέλλο, Dick Parry (από το μακρινό παρελθόν) στο σαξόφωνο, Neill MacColl στην δεύτερη ακουστική κιθάρα, Nic France στα κρουστά και εννιαμελή χορωδία.
Τι δεν έχει; δεν έχει κίμπορντς, προηχογραφημένους ήχους, λέιζερ εφφέ, προβολές βίντεο και οτιδήποτε άλλο θα έδινε ένα κλίμα έπαρσης και αλαζονείας στην νοσταλγική ατμόσφαιρα που είχε σκοπό να δώσει στo κοινό, παίζοντας παλιά αγαπημένα του κομμάτια από την εποχή των Floyd, δικά του αλλά και άλλων.
Το κοντσέρτο αρχίζει με τον γερασμένο, αξύριστο Gilmour μόνο του στη σκηνή με μια ακουστική κιθάρα να παίζει το Shine on You "Crazy Diamond Parts 1-5".
Γύρω-γύρω σε ημικύκλιο σε ειδικά σταντ οι κιθάρες του και μπροστά του μια σειρά από πεντάλ και εφφέ. Παρ' ότι η φωνή στην αρχή βγαίνει με δυσκολία, το πασίγνωστο κομμάτι κυριολεκτικά αστράφτει απογυμνωμένο από το οργανικό μπακγκράουντ, με μόνη βοήθεια ένα εφφέ στο πεντάλ να δίνει μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Προς το τέλος ο Dick Parry έρχεται με το σαξόφωνό του να κλείσει με το γνωστό νοσταλγικό σόλο.
Ακολουθεί το "Terrapin" του Syd Barrett με τον Gilmour πάλι στην ακουστική. Στο "Fat Old Sun" από το ξεχασμένο "Atom Heart Mother" τον συνοδεύει η χορωδία, η δεύτερη κιθάρα του MacColl και το μπάσο. Με την ίδια σύνθεση και με την προσθήκη ντραμς συνεχίζουν για το "Coming Back To Life" από το "The Division Bell". Το "High Hopes" έρχεται με χτυπήματα σφυριού σε μια αληθινή καμπάνα και τον Michael Kamen στο πιάνο ενώ στην μπάντα προστίθεται η Caroline Dale στο τσέλλο ενώ προς το τέλος του ο Gilmour πιάνει ένα πολύ όμορφο σόλο στην pedal steel και το κομμάτι αργοσβήνει με τον Kamen στο αγγλικό κόρνο.
Για την συνέχεια μια έκπληξη: με συνοδεία τσέλλου-κόρνου ο Gilmour τραγουδάει -στα γαλλικά παρακαλώ- το πανέμορφο "Je Crois Entendre Encore" (διασκευή από την όπερα του Georges Bizet "Αλιείς Μαργαριταριών"). Ακολουθεί το "Smile" που μπήκε αργότερα στο "On an Island" με συνοδεία τις δυό ακουστικές κιθάρες και μια γυναικεία φωνή. Ο Neill MacColl στην ακουστική μας βάζει στο "Wish You Were Here" με την Dale στο τσέλλο να δίνει καινούργια ηχοχρώματα στο κομμάτι.
Μια δεύτερη έκπληξη στη συνέχεια: ο Robert Wyatt απο το πλάι της σκηνής καθισμένος στην αναπηρική καρέκλα, τραγουδάει το "Comfortably Numb". Εδώ για πρώτη φορά ο Gilmour πιάνει την ηλεκτρική, για τα δύο από τα πιο διάσημα σόλο στην ιστορία της ηλεκτρικής κιθάρας. Ακολουθεί το "Dimming of the Day" (σύνθεση του Richard Thompson), η πιο αδύναμη στιγμή του σετ.
Ένας κύλινδρος γεμισμένος με άμμο που γυρίζει αργά με μια μανιβέλα,μας εισάγει στο "Shine On You Crazy Diamond Parts 6-8" με τον Gilmour πάλι να ζωγραφίζει στην pedal steel και τους υπόλοιπους να απογειώνουν το κομμάτι σε μια φρενήρη εκτέλεση. Ο Parry επανέρχεται για να κλείσει αργά το κομμάτι ενώ οι μουσικοί αποχωρούν ένας-ένας από τη σκηνή.
Για ανκόρ έχουμε το "Α Great Day for Freedom" και το "Hushabye Mountain" από το φιλμ "Chitty Chitty Bang Bang" του 1970.
Στα έξτρα, τρία bonus tracks από το κοντσέρτο του 2002 (με την ίδια μπάντα): το "Dominoes" του Syd Barrett, το πολύ ενδιαφέρον "Breakthrough" του Richard Wright (με τον ίδιο στα φωνητικά και τα κίμπορντς) και το "Comfortably Numb" πάλι, με έναν –εξαιρετικά κακοντυμένο- Bob Geldof αυτή τη φορά στα φωνητικά...
Σαν σύνολο τώρα: οι "ημιακουστικές" ενορχηστρώσεις του Michael Kamenέχουν εμφυσήσει μια νέα πνοή στα κομμάτια, το τσέλλο ομορφαίνει τη σκηνή και στηρίζει μελωδικά τα κομμάτια, οι υπόλοιποι της μπάντας και της χορωδίας άψογοι, οι λήψεις είναι εξαιρετικές, η εικόνα και ο ήχος απλά δεν παίζονται.
Συνιστάται ανεπιφύλακτα....
