ΕΙΜΑΙ, ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΟΥ;

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ]

Πολύ ενδιαφέρουσες όλες οι απόψεις. Πραγματικά.
Ο φίλος skakinen ανέλυσε το πνεύμα της ερώτησης με τρόπο που με βρίσκει σύμφωνο.
Δεν είπα πως διαλέγουμε φίλους από το τι μουσική ακούνε. Προς θεού.
Στο πέρασμα όμως των χρόνων ,όπου μία φιλία δυναμώνει και που πλέον έχεις καταλάβει τα βασικά της συστατικά, έχω διαπιστώσει ότι έχει κρατηθεί η φλόγα δυνατή,κυρίως με ανθρώπους που ακούν πάνω -κάτω παρόμοια πράγματα με μένα.
Αυτή είναι μία απλή παρατήρηση.
Αλλά η προέκταση της έχει σημασία.
Έχω διαπιστώσει μία large προσέγγιση δύσκολων κατάστασεων, μία πιο εύκολη κατάθεση ψυχής, ένα μοίρασμα συναισθημάτων, λίγοτερο φόβο στο να εκτεθείς, μία διαφορετική αλήθεια.
Μιλάω για καθημερινή τριβή με φίλους και όχι κατηγοριοποίηση ανθρώπων.
Το πάθος για κάποια συγκεκριμένα είδη μουσικής έχει πάντα και την ουρά του.
Και έχει να κάνει και με ευρύτερες επιλογές ζωής.
Εκεί βρίσκεται όλη η ουσία.
Ο φίλος skakinen το ανέλυσε επαρκώς.
Οι άνθρωποι που δεν τους επηρεάζει κάποιο, οποιοδήποτε μουσικό θέμα νομίζω πως κάτι τους λείπει.
Η άποψη το Δαμιανού είναι ανατρεπτική. Όμως δεν με ενδιέφερε ποτέ ο καλλιτέχνης σαν οντότητα. Εκτός αν είναι κανένα τρελό μωρό (εκεί μπορεί να χάσω τη μπάλα). Η σάρκα μου είναι αδύναμη.
Το έργo του με αφορά. Και επειδή το επιλέγω γίνεται με κάποιο μαγικό τρόπο δικό μου.
Η ταύτιση είναι αναπόφευκτη και έχει να κάνει με την καλλιτεχνική αναπηρία μου στο να δημιουργώ εγώ, ήχους για τα συναισθήματα μου.
Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που με σκέφτονται.

Απλοϊκό παράδειγμα
Προτιμώ σε μία ερωτική στραβή να πάω να λιώσω με τεκίλες και γκαράζ ( i wanna help you ann, you can't turn the clock back baby, only think of you) παρά με Πασχάλη Τερζή και Πέγκυ Ζήνα όπου βάζω τα γέλια.

Όταν δεν με συγκινούν ή χαροποιούν τα ίδια πράγματα με κάποιον , πως είναι δυνατόν να είναι κολλητός μου;

 

[petros_m]

Απάντηση: Re: ΕΙΜΑΙ, ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΟΥ;

Πολύ ενδιαφέρουσες όλες οι απόψεις. Πραγματικά.
Ο φίλος skakinen ανέλυσε το πνεύμα της ερώτησης με τρόπο που με βρίσκει σύμφωνο.
Δεν είπα πως διαλέγουμε φίλους από το τι μουσική ακούνε. Προς θεού.
Στο πέρασμα όμως των χρόνων ,όπου μία φιλία δυναμώνει και που πλέον έχεις καταλάβει τα βασικά της συστατικά, έχω διαπιστώσει ότι έχει κρατηθεί η φλόγα δυνατή,κυρίως με ανθρώπους που ακούν πάνω -κάτω παρόμοια πράγματα με μένα.
Αυτή είναι μία απλή παρατήρηση.
Αλλά η προέκταση της έχει σημασία.
Έχω διαπιστώσει μία large προσέγγιση δύσκολων κατάστασεων, μία πιο εύκολη κατάθεση ψυχής, ένα μοίρασμα συναισθημάτων, λίγοτερο φόβο στο να εκτεθείς, μία διαφορετική αλήθεια.
Μιλάω για καθημερινή τριβή με φίλους και όχι κατηγοριοποίηση ανθρώπων.
Το πάθος για κάποια συγκεκριμένα είδη μουσικής έχει πάντα και την ουρά του.
Και έχει να κάνει και με ευρύτερες επιλογές ζωής.
Εκεί βρίσκεται όλη η ουσία.
Ο φίλος skakinen το ανέλυσε επαρκώς.
Οι άνθρωποι που δεν τους επηρεάζει κάποιο, οποιοδήποτε μουσικό θέμα νομίζω πως κάτι τους λείπει.
Η άποψη το Δαμιανού είναι ανατρεπτική. Όμως δεν με ενδιέφερε ποτέ ο καλλιτέχνης σαν οντότητα. Εκτός αν είναι κανένα τρελό μωρό (εκεί μπορεί να χάσω τη μπάλα). Η σάρκα μου είναι αδύναμη.
Το έργo του με αφορά. Και επειδή το επιλέγω γίνεται με κάποιο μαγικό τρόπο δικό μου.
Η ταύτιση είναι αναπόφευκτη και έχει να κάνει με την καλλιτεχνική αναπηρία μου στο να δημιουργώ εγώ, ήχους για τα συναισθήματα μου.
Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που με σκέφτονται.

Απλοϊκό παράδειγμα
Προτιμώ σε μία ερωτική στραβή να πάω να λιώσω με τεκίλες και γκαράζ ( i wanna help you ann, you can't turn the clock back baby, only think of you) παρά με Πασχάλη Τερζή και Πέγκυ Ζήνα όπου βάζω τα γέλια.

Όταν δεν με συγκινούν ή χαροποιούν τα ίδια πράγματα με κάποιον , πως είναι δυνατόν να είναι κολλητός μου;

Ρε Δημητρη, τι να πω? Με εχεις σωσει!!!!!!!! Εχω κανει πολλες αναλογες συζητησεις με φιλους μου και που ηθελα να τους πω αυτα ακριβως αλλα δεν μπορουσα να τα εκφρασω ετσι. Ναι, κι εμενα με ποιανει γελιο με τα "ερωτικα παθηματα" των σκυλοτραγουδων, αλλα πως μπορεις να το εξηγησεις αυτο σε καποιον που τα ακουει? Τι να του πω δηλαδη? Πως π.χ. το Iris των Goo Goo Dols "τα λεει" καλυτερα? Τελός παντων...:ernaehrung004:

 

[LEO09]

Απλοϊκό παράδειγμα
Προτιμώ σε μία ερωτική στραβή να πάω να λιώσω με τεκίλες και γκαράζ ( i wanna help you ann, you can't turn the clock back baby, only think of you) παρά με Πασχάλη Τερζή και Πέγκυ Ζήνα όπου βάζω τα γέλια

Μαζι σου τουλαχιστον σε αυτο!!

 

[Δημήτρης Ν.]

Εχω την αίσθηση ότι μερικές , αν όχι τις περισσότερες , φορές δεν είμαστε η μουσική μας , αλλά η ιδεολογία πίσω από τη μουσική μας ή και οι ιδεοληψίες μας για την μουσική μας . Υπο αυτήν την έννοια έχει δίκαιο ο Τζιμάκος για τις παρέες του .

Τα ερωτήματα που έθεσε ο Skakinen είναι κεφαλαιώδους σημασίας , πλην όμως αναπάντητα . Το γιατί ακούμε μουσική , όπως και το γιατί ακούμε την συγκεκριμένη μουσική που ακούμε είναι εξ ίσου μυστηριώδες με το διατί υπάρχει η μουσική και γιατί κάποιος συνθέτει την μουσική που συνθέτει και
όχι κάποια άλλη . Θα δεχόμουν ευκολότερα την απάντηση ότι είναι θέμα εγκεφαλικών διεργασιών , παρά το ότι είναι ζήτημα παιδείας . Αλλά και πάλι ποιός ξέρει ;

 

[mdvq]

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε εσάς αλλά τις περισσότερες φορές, μόλις κάποιος μου λέει ποιες είναι οι μουσικές που ακούει, έχω άμεσα κάνει και το ψυχογράφημα του. .

Δημητρη με μπερδεψες με αυτο που λες στην αρχη ,και με αυτο που λες αργοτερα:

Όταν δεν με συγκινούν ή χαροποιούν τα ίδια πράγματα με κάποιον , πως είναι δυνατόν να είναι κολλητός μου;

Για το τελευταιο συμφωνω μαζι σου:ernaehrung004:

 

[Skakinen]

Re: Απάντηση: ΕΙΜΑΙ, ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΟΥ;

Φυσικά δεν είμαι οι μουσικές μου, γιατί απλά οι μουσικές μου είναι πολύ καλύτερες από μένα! Εδώ οι συνθέτες οι ίδιοι δεν είναι οι μουσικές τους! Το έργο Τέχνης συνήθως ξεπερνά το δημιουργό του, επειδή η ίδια η δημιουργία του προϋποθέτει μια ικανότητα υπέρβασης εκ μέρους του δημιουργού.

Δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει σύγκριση σε κανένα επίπεδο , του έργου τέχνης με τον δυνητικό του αποδέκτη (και θα έλεγα ούτε καν με τον δημιουργό του) ώστε να αποδειχθεί κάποιου είδους ανωτερότητα για το μεν ή τον δε.
Το έργο τέχνης είναι δεδομένο και στατικό , ενώ ο αποδέκτης του εξελίσσεται δυναμικά. Αυτό που αλλάζει ( ακριβώς λόγω της εξέλιξης ημών των αποδεκτών) είναι η αλληλεπίδραση με το έργο τέχνης.
Όλοι έχουμε παρατηρήσει ότι το ίδιο μουσικό (και όχι μόνο) έργο το αντιλαμβανόμαστε με διαφορετικό τρόπο ακόμη και σε διάστημα ημερών ή και ωρών (πόσο μάλλον ετών, με τον βιωματικό και αισθητικό εμπλουτισμό που έχει μεσολαβήσει). Αυτή η νέα επαφή λοιπόν (ακρόαση στην περίπτωσή μας) μπορεί να οδηγήσει είτε σε αποκάλυψη κι άλλων πτυχών του έργου με επακόλουθο την μεγαλύτερη αισθητική απόλαυση είτε σε προοδευτική αποδυνάμωση και απομυθοποίησή του. Το Έργο Τέχνης όμως στέκει εκεί ίδιο και απαράλλαχτο. Τα ''γυαλιά'' με τα οποία το ''βλέπουμε'' είναι διαφορετικά.

 

[Skakinen]

Re: Απάντηση: ΕΙΜΑΙ, ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΟΥ;

Τα ερωτήματα που έθεσε ο Skakinen είναι κεφαλαιώδους σημασίας , πλην όμως αναπάντητα . Το γιατί ακούμε μουσική , όπως και το γιατί ακούμε την συγκεκριμένη μουσική που ακούμε είναι εξ ίσου μυστηριώδες με το διατί υπάρχει η μουσική και γιατί κάποιος συνθέτει την μουσική που συνθέτει και
όχι κάποια άλλη . Θα δεχόμουν ευκολότερα την απάντηση ότι είναι θέμα εγκεφαλικών διεργασιών , παρά το ότι είναι ζήτημα παιδείας . Αλλά και πάλι ποιός ξέρει ;

Μήπως φίλε Δημήτρη είναι και τα δύο;
Δηλαδή και τρόπου λειτουργίας του εγκεφάλου αλλά και εξωτερικών επιδράσεων οι οποίες ''αλλάζουν'' τον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου για να ξαναϋπάρξουν εξωτερικές επιδράσεις που θα ξαναλλάξουν τον τρόπο λειτουργίας κλπ κλπ σε μια αέναη διαδικασία διαμόρφωσής μας σε κάθε επίπεδο (μουσικό γούστο,αξίες,συμπεριφορά);
Ακούγεται κάπως ''μηχανιστικό'';
Ίσως
Εδώ όμως (μάλλον και εδώ) βρίσκεται η γοητεία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Συνεχής προσδιορισμός και επαναπροσδιορισμός του Είναι μας.

 

[PanMan]

Ο Σουρλας σοφα εμιλησε. Οι μουσικες που ακουω σημερα σε καμμια περιπτωση δεν αντιπροσωπευουν το lifestyle μου. Rock δεν ειμαι πια, ουτε punk. Μαλλον jazz ειμαι σημερα αλλα δεν ακουω και τοσο jazz. Ακομα ενα μεγαλο κομματι των ακουσματων μου αποτελειται απο σκοτεινες μουσικες, ανθρωπους που χαθηκαν στις εμμονες τους και τις καταθλιψεις τους. Εγω σημερα εχω ορεξη για ζωη. Απλα δε μπορω ΑΚΟΜΑ να ακουω shakira.

 

[MOUKIOUROUFIS KOSTAS]

Tυχαίνει να γνωρίζω το Τζίμη από τα παιδικά μου χρόνια. Δεν είναι βέβαια ο μόνος από εκείνες τις μέρες που ακόμα υπάρχουν σε σημαντική θέση στη ζωή μου. Τυχαίνει επίσης όλοι τους να είναι ροκ. Ροκ δισκοθήκες, ροκ αντιλήψεις και θέσεις απέναντι σε καταστάσεις σοβαρές, ροκ σε διάθεση (με όλες τις διακυμάνσεις).
Μάλλον η τάση να συναναστρεφόμαστε με συγκεκριμένη "φυλή" ανθρώπων είναι αυτόφυτη, ο μηχανισμός επιλογής είναι ανεξάρτητος από συνειδητές διακρίσεις και ταυτόχρονα προσωπικός.
Όλοι μας θα είμασταν εντελώς διαφορετικοί αν από παλιά είχαμε άλλες παρέες. Άλλοι εντελώς. Νομίζω εκεί πέρα κρίνονται πολλά.
Φυσικά ο κάθε χαρακτήρας έχει τα δικά του. Υπάρχουν "ροκ" χυδαίοι και ανειλικρινείς, χωρίς αρχές και καθαρότητα προθέσεων, που χώνουν τη μυτούλα παντού σε άλλα χωράφια, για ίδιον όφελος. Υπάρχουν "λαϊκοί" που ξέρουν καλά το δήθεν της όλης λαϊκοποπ κουλτούρας. Το γνωρίζουν αλλά το συντηρούν. Και είναι και σούπερ ντόμπρα άτομα στα αλήθεια.

Τελικά αυτό που είπε ο Τζιμ τα περικλύει όλα. Δεν γίνεται να είμαστε αδελφοψυχές με κάποιον που δεν συγκινείται το ίδιο με μένα, έχοντας βάση κοινό ερέθισμα (μουσικό, αισθητικό, ηθικό ακόμα). Ίσως να φταίει που ακόμα δεν μεγαλώσαμε...

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Τότε μη σας τρομάζουν οι λέξεις "περιθωριοποίηση" και κατηγοριοοίηση γιατί οι ταμπέλες δεν κάνουν ούτε την μουσική ούτε τους ανθρώπους.:antlers:

Και αφήστε πιά τα κουλά παραδείγματα τύπου Σάσας Μπάστα (ποιά είναι ?),Πέγκης Ζήνας και Γκαράζ.Είναι ακραία.Γιατί δεν κοιτάμε την μέση τομή ?:AFADF0:

Τελικά έχετε δίκιο..Μεγαλώστε πιά ! :guitarist: ('οχι όμως πολύ..:ernaehrung004: )

 

[supersonic]

Δεν είμαι οι μουσικές μου.
Όσο και να το θέλω.
Όσο και να ταυτίζομαι.
Αυτές είναι αλλού.
Δεν είναι ο καλλιτέχνης.
Είναι εκί και σε εκείνο που έχω εγώ πλάσει γιά τον καλλιτέχνη.
Δύσκολα ή σπάνια γνωρίζεις καλλιτέχνη.
Τόσο που να καταλάβεις γιατί συνέθεσε

 

[Skakinen]

Re: Απάντηση: ΕΙΜΑΙ, ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΟΥ;

Και αφήστε πιά τα κουλά παραδείγματα τύπου Σάσας Μπάστα (ποιά είναι ?),Πέγκης Ζήνας και Γκαράζ.Είναι ακραία.

Δεν ξέρω τι εννοείς με τον όρο ''κουλά'' αλλά έγινε εκ των προτέρων η διευκρίνηση ότι πρόκειται για ακραία παραδείγματα χάριν της προόδου της συζήτησης.
:smile:

Για να μιλήσω με κάποια ακραία και σχηματικά παραδείγματα , το θεωρώ στατιστικά ελάχιστα πιθανό να συνυπάρχει σε κάποιον το ενδιαφέρον για την Σάσα Μπάστα...

 

[Δαμιανός Δημητριάδης]

Απάντηση: Re: Απάντηση: ΕΙΜΑΙ, ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΟΥ;

Δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει σύγκριση σε κανένα επίπεδο , του έργου τέχνης με τον δυνητικό του αποδέκτη (και θα έλεγα ούτε καν με τον δημιουργό του) ώστε να αποδειχθεί κάποιου είδους ανωτερότητα για το μεν ή τον δε.

Το έργο Τέχνης και εδώ μιλώ για αυτά που αναγνωρίζω και λειτουργούν επάνω μου ως τέτοια, εμπεριέχει συνειδητότητα, ή αποκαλύπτει μιαν αλήθεια αν προτιμάτε (υπαρξιακή, αισθητική, οντολογική, δεν έχει σημασία), που φαντάζει συμπυκνωμένη, καθαρή και κυρίως μη δεδομένη. Κάθε έργο Τέχνης που σέβεται τον εαυτό του εκπλήσσει και στους τυχερούς αποκαλύπτει!

Υπ' αυτήν την έννοια λοιπόν, το έργο Τέχνης προϋποθέτει από το δημιουργό του να κάνει την υπέρβαση από την καθημερινότητα του σε ανώτερα επίπεδα συνειδητότητας, πυκνότητας συναισθημάτων και έκφρασης. Ο δημιουργός θα επιστρέψει στην καθημερινότητα του, το δημιούργημα του όμως θα παραμείνει εκεί, μνημείο (της) υπέρβασης του δημιουργού του.

Φυσικά το έργο Τέχνης είναι μερικό. Φυσικά είναι στιγμιότυπο (τα περισσότερα τουλάχιστον απ' αυτά). Αυτό όμως είναι αναπόφευκτο ευτύχημα!. Ποτέ το απόσταγμα δεν μπορεί να γεμίζει καζάνια!

 

[Stergito]

Σκεφτήκατε ποτέ ότι οι μουσικές μας προτιμήσεις είναι και βιώματα; Παίζει μεγάλο ρόλο η ψυχολογική μας κατάσταση,ποιοι είναι μαζί μας εκείνη τη στιγμή (αν δεν είμαστε μόνοι), σε ποια φάση της ζωής μας βρισκόμαστε και κατά πόσον καλή είναι, όλα αυτά αποτελούν μεγάλα κομματια του παζλ "καλλιτεχνικές προτιμήσεις", μέσω των οποίων διαμορφώνεται ως ένα βαθμό και η παιδεία μας και κατ' επέκταση η προσωπικότητά μας.

Συνεπώς, η απάντησή μου είναι ναι, οι μουσικές που ακούω με χαρακτηρίζουν ως ένα βαθμό, αλλά δεν έχω πάντα την απαίτηση αυτό να συμβαίνει και στους κοντινούς μου ανθρώπους. Αν και ώρες ώρες γίνομαι ρηχός και κρίνω ανθρώπους από αυτό.

 

[LEO09]

Εγω παλι δεν εχω σκεφτει ποτε εαν ειμαι οι μουσικες μου
(λιγο δυσκολο να το βρω γιατι ακουω πολλα εκτος σκυλαδικα...)
αλλα το σιγουρο ειναι, οτι προτιμαω να κανω παρεα με ανθρωπους που
ακουνε την ιδια μουσικη με μενα η βλεπουμε τις ιδιες ταινιες.
Ο λογος ειναι φανερος,οχι οτι & καλα ειναι καλυτερα αυτα που
ακουω η βλεπω αλλα γιατι μπορω να συζηταω μαζι τους για αυτα.
Δεν θα μπορουσα εξαλλου να εχω π.χ γυναικα που ακουει σκυλαδικο
γιατι ουτε στις εξοδους θα ειμασταν μαζι αλλα & η συμβιωση στο σπιτι
θα ηταν μαρτυριο.
Οπως ομως λεει & ο Guybrush πιο πανω, οι μουσικες μας προτιμησεις
ειναι & βιωματα τελικα, αρα καπου μας χαρακτηριζουν πραγματι & εμας
αλλα & τους κοντινους μας.

 

[ΜΗΤΣ]

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε εσάς αλλά τις περισσότερες φορές, μόλις κάποιος μου λέει ποιες είναι οι μουσικές που ακούει, έχω άμεσα κάνει και το ψυχογράφημα του. Έχω ψιλοκαταλάβει τις κύριες δομές του χαρακτήρα του , ξέρω περίπου τι να περιμένω σε διαφορετικές φάσεις της ζωής .
Το ποσοστό επιτυχίας μου είναι μεγάλο.
Μπορεί να σας φαίνεται λίγο ακραία αυτή η άποψη αλλά μου συμβαίνει.
Και βέβαια δεν έχει να κάνει με κάποια τρελή ικανότητα μου.
Απλά συμβαίνει.

Οι κολλητοί μου φίλοι ακούνε rock.
Δεν έχω κανέναν φίλο που να ακούει λαϊκά. Μπορεί να είναι και τυχαίο.
Η καλύτερη φίλη μου ακούει rock.
Όλο το παρεάκι είναι από funk μέχρι rock ( με την ευρύτερη μορφή του).
Δένω περισσότερο με τέτοια άτομα.
Και δεν μιλάω μόνο για λόγους αισθητικής αλλά κυρίως για συμπεριφορές.
Είναι κάτι που δεν αφορά για π.χ. κοινά χόμπυ αλλά για ποιο εσωτερικές καταστάσεις.
Δεν ξέρω κατά πόσο σας συμβαίνει;

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι με κάποιον που ακούει είδη μουσικής που εγώ δεν ακούω, δεν θα μπορούσαμε να γίνουμε κολλητοί αλλά τόσα χρόνια κάτι τέτοιο δεν έχει προκύψει.

Yπάρχουν παράμετροι που μπορούμε να κουβεντιάσουμε στη συνέχεια.

Σίγουρα ένα χαρακτηριστικό κάποιου όπως η μουσική που ακούει είναι ένα στοιχείο από το «πακέτο» του. Kαι συνήθως τα πράγματα είναι έτσι όπως τα λες. H κάθε μουσική μάλλον αντικατοπτρίζει κάπως τον ψυχισμό του ακροατή. Kαι εγώ έχω γνωστούς και φίλους που ακούνε διάφορα είδη μουσικής. Έχω και φιλαράκι που ακούει rock τρελά. Eμένα δεν μου αρέσει καθόλου αλλά παρόλα αυτά τον πάω με τα 1000. Bέβαια αν και λίγες φορές έχει τύχει να πέσω έξω μάλλον αυτό γίνεται λόγω εμπειρίας ίσως σε ανθρώπινες συμπεριφορές και συναναστροφές περισσότερο και όχι τόσο επειδή μαθαίνω τί μουσική ακούν.

 

[Lepton]

Η προσωπικότητα του καθενός μπορεί να σκιαγραφηθεί μέσα από τις μουσικές του επιλογές μόνο στο βαθμό που η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του. Όταν οι ανθρωποι σαν το Δημήτρη δε μπορούν να περιγράψουν τη ζωή τους χωρίς συνεχείς αναφορές σε μουσικές, αρκεί να ρίξεις μια ματιά σε αυτές για να τους ψυχογραφήσεις. Προφανώς αυτό δεν είναι μομφή - πολύ καλά κάνουν!

Άλλοι βέβαια προσδιορίζονται καλύτερα μέσω ταινιών, βιβλίων, αυτοκινήτων, AV συστημάτων (για να μην ξεχνιόμαστε ), δικτυακών τόπων (ομοίως), επαγγέλματος, οικογενειακής κατάστασης ή ακόμα και καφετεριών. Άλλοι πάλι δύσκολα απεικονίζονται ικανοποιητικά σε κάποια μεμονωμένη έκφανσή τους.

Επίσης λογικό είναι αυτοί που ζουν μέσα από τη μουσική (ή οτιδήποτε άλλο) να κρίνουν και τους άλλους με βάση αυτή. Όχι βέβαια ως ανθρώπους, αλλά ως (υποψήφιους) φίλους. Αν κάποιος δεν μπορεί να ακολουθήσει τις μουσικές αναζητήσεις τους, δύσκολα θα μπορέσει να μπει στο στενό τους κύκλο.

Το ίδιο σύστημα μπορεί να λειτουργεί και ανάποδα: Δεν είναι δεδομένο ότι θα τα βρω με κάποιον που ακούει κλασσική ή blues, αλλά αποκλείεται να ασχοληθώ με κάποιον που περιστρέφει τη ζωή του γύρω από τα σκυλοπόπ. Για μένα το ζήτημα ξεφεύγει από το γούστο και ανάγεται σε ιδεολογικό επίπεδο!

Μήπως το στίγμα μου μπορεί να βρεθεί λιγότερο στα πολλά πράγματα που αγαπώ και περισσότερο στα λίγα που μισώ; Χμ... ανησύχησα τώρα...

 

[Skakinen]

Re: Απάντηση: ΕΙΜΑΙ, ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΟΥ;

Η προσωπικότητα του καθενός μπορεί να σκιαγραφηθεί μέσα από τις μουσικές του επιλογές μόνο στο βαθμό που η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του. Όταν οι ανθρωποι σαν το Δημήτρη δε μπορούν να περιγράψουν τη ζωή τους χωρίς συνεχείς αναφορές σε μουσικές, αρκεί να ρίξεις μια ματιά σε αυτές για να τους ψυχογραφήσεις. Προφανώς αυτό δεν είναι μομφή - πολύ καλά κάνουν!

Άλλοι βέβαια προσδιορίζονται καλύτερα μέσω ταινιών, βιβλίων, αυτοκινήτων, AV συστημάτων (για να μην ξεχνιόμαστε ), δικτυακών τόπων (ομοίως), επαγγέλματος, οικογενειακής κατάστασης ή ακόμα και καφετεριών. Άλλοι πάλι δύσκολα απεικονίζονται ικανοποιητικά σε κάποια μεμονωμένη έκφανσή τους.

Επίσης λογικό είναι αυτοί που ζουν μέσα από τη μουσική (ή οτιδήποτε άλλο) να κρίνουν και τους άλλους με βάση αυτή. Όχι βέβαια ως ανθρώπους, αλλά ως (υποψήφιους) φίλους. Αν κάποιος δεν μπορεί να ακολουθήσει τις μουσικές αναζητήσεις τους, δύσκολα θα μπορέσει να μπει στο στενό τους κύκλο.

Το ίδιο σύστημα μπορεί να λειτουργεί και ανάποδα: Δεν είναι δεδομένο ότι θα τα βρω με κάποιον που ακούει κλασσική ή blues, αλλά αποκλείεται να ασχοληθώ με κάποιον που περιστρέφει τη ζωή του γύρω από τα σκυλοπόπ. Για μένα το ζήτημα ξεφεύγει από το γούστο και ανάγεται σε ιδεολογικό επίπεδο!

Μήπως το στίγμα μου μπορεί να βρεθεί λιγότερο στα πολλά πράγματα που αγαπώ και περισσότερο στα λίγα που μισώ; Χμ... ανησύχησα τώρα...

Πολύ εύστοχη η τοποθέτησή σου φίλε Lepton!
:grinning-smiley-043
Ετοίμαζα μια απάντηση στο πνεύμα αυτό μόλις είδα τις τοποθετήσεις του φίλου leo09 αλλά δεν χρειάζεται. Τα είπες πολύ καλά.

 

[Stergito]

Λευτέρη, τώρα με προβλημάτισες κι εμένα...

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Καλά καλά θα τα πούμε άλλη φορά γιατί βιάζομαι τώρα να πάω κάπου.-bye- :BDGBGDB55: