Μέσα στην εβδομάδα του ταξιδιού σε Γερμανία-Αυστρία, στις 28/12 είχε ρυθμιστεί και η "πολιτιστική" πλευρά πλην της χιονοδρομικής, γαστρονομικής και καταναλωτικής...:flipout:
Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν έγινε και η επίσκεψή μας στην Όπερα της Βιέννης (Staatsoper) με θέμα τον Καρυοθραύστη του Τσαικόφσκι (1891-92).
Σύντομα οι βασικοί συντελεστές:
Χορογραφία Renato Zanella
Μαέστρος Michael Halász
Prinzessin Clara-Maria Aliya Tanikpaeva
Prinz Alexej Ivan Popov
Baron Max von Drosselberg Eno Peci
Fee des Nordens Elisabeth Golibina
Αρχικά να πω ότι ο χώρος είναι πραγματικά απίστευτος από αρχιτεκτονικής και εικαστικής πλευράς και σε προδιαθέτει πραγματικά να απολαύσεις την κλασική μουσική όντας ο ίδιος κλασικός. Σε διεγείρει συνολικά έτσι ώστε να συμμετέχεις με όλες σου τις αισθήσεις και όχι μόνο την ακοή, ειδικά όταν πρόκειται για μπαλέτο που είναι ταυτόχρονα θέαμα και ακρόαμα. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι θα επενεργούσε το ίδιο θετικά και στην περίπτωση ενός κονσέρτου παρότι ο χώρος δεν έχει σχεδιαστεί για αυτή τη χρήση.
Η προσέγγιση του έργου σχετικά με τη χορογραφία και την ενδυματολογική άποψη ήταν κλασική χωρίς σύγχρονες (ή δήθεν μοντέρνες) παρεμβάσεις και μπορώ να πω ότι έδενε άριστα με το μουσικό αποτέλεσμα αισθητικά. Το σκηνικό λιτό αλλά σαφές. Είχε μια αφαιρετική προσέγγιση η οποία όμως λειτουργούσε θετικά για το όλο θέαμα και το μπαλέτο.
Η μουσική. Η ορχήστρα και ο Halász ήταν εξαιρετικοί αποδίδοντας αυστηρά αλλά όχι στεγνά το έργο. Εντυπωσιακή πειθαρχία (εμφανέστατη) και φοβερό δέσιμο, θεωρώ ότι η ορχήστρα έκλεψε την παράσταση παρότι είναι δυσκολότερο να εντυπωσιάσει περισσότερο από ένα μπαλέτο. Η υπόθεση του έργου είναι πολύ σαφής και έντονα συναισθηματική οπότε και ο μαέστρος έχοντας πείρα από όπερες και μπαλέτα δεν προσπάθησε να επιβληθεί προβάλοντας έντονα τη δικιά του άποψη και προσωπικότητα παρά πήγε με τα νερά του Τσαικόφσκι και της μουσικής αναδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο τα μέρη του έργου. Έντονο πάθος και ένταση στις σκηνές των μονομαχιών, της αναζήτησης στην Κίνα, την Ισπανία, κτλ που περιλαμβάνουν και τα πιο γνωστά κομμάτια του έργου.
Το μπαλέτο. Κάθε άλλο παρά ειδικός είμαι στον κλασικό χορό μιας και έχω παρακολουθήσει λίγες φορές ζωντανά και αυτές ήταν μοντέρνου χορού. Όμως το γενικό συμπέρασμα (και της παρέας) ήταν ότι υστερούσε σε σχέση με την μουσική και τις απαιτήσεις της. Αν εξαιρέσω έναν βασικό ρόλο (τον Popov) οι υπόλοιποι σαν μονάδες αλλά και σαν σύνολο έμοιαζαν να είναι ένα κλικ κάτω από την ορχήστρα και δεν εντυπωσίαζαν όχι μόνο με την εκφραστικότητα και την ερμηνεία αλλά ούτε καν με τις τεχνικές τους αρετές. Νομίζω ας πούμε ότι σε αυτό το επίπεδο δεν θα έπρεπε καν να συζητάμε για θέμα συντονισμού κινήσεων ή πόσο καλά ήταν τα άλματα, κτλ. Το αποτέλεσμα ήταν το πάθος και ή έκφραση της ορχήστρας να οδηγεί το έργο και όχι η ερμηνεία του μπαλέτου. ή και τα δύο που θα ήταν και ιδανικό. Λείπανε αυτές οι αέρινες κινήσεις που περιμένεις από ένα κομμάτι-παραμύθι για να σε ρουφήξει στον κόσμο του. Και ενώ υπήρχε το μουσικό υπόβαθρο για αυτό, το μπαλέτο έμοιαζε τυπικό και προσγειωμένο (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Δεν ξέρω αν είμαι δίκαιος αλλά περίμενα κάτι περισσότερο.
Το γενικό αποτέλεσμα πάντως ήταν απολαυστικό και πολύ καλό σαν εμπειρία. Σημειώνω δε ότι το εισιτήριο για τον μαγικό αυτό κόσμο της ζωντανής κλασικής μουσικής ήταν λιγότερο από αυτό ενός σινεμά! Ήταν 7.:chinscratch:
Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν έγινε και η επίσκεψή μας στην Όπερα της Βιέννης (Staatsoper) με θέμα τον Καρυοθραύστη του Τσαικόφσκι (1891-92).
Σύντομα οι βασικοί συντελεστές:
Χορογραφία Renato Zanella
Μαέστρος Michael Halász
Prinzessin Clara-Maria Aliya Tanikpaeva
Prinz Alexej Ivan Popov
Baron Max von Drosselberg Eno Peci
Fee des Nordens Elisabeth Golibina
Αρχικά να πω ότι ο χώρος είναι πραγματικά απίστευτος από αρχιτεκτονικής και εικαστικής πλευράς και σε προδιαθέτει πραγματικά να απολαύσεις την κλασική μουσική όντας ο ίδιος κλασικός. Σε διεγείρει συνολικά έτσι ώστε να συμμετέχεις με όλες σου τις αισθήσεις και όχι μόνο την ακοή, ειδικά όταν πρόκειται για μπαλέτο που είναι ταυτόχρονα θέαμα και ακρόαμα. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι θα επενεργούσε το ίδιο θετικά και στην περίπτωση ενός κονσέρτου παρότι ο χώρος δεν έχει σχεδιαστεί για αυτή τη χρήση.
Η προσέγγιση του έργου σχετικά με τη χορογραφία και την ενδυματολογική άποψη ήταν κλασική χωρίς σύγχρονες (ή δήθεν μοντέρνες) παρεμβάσεις και μπορώ να πω ότι έδενε άριστα με το μουσικό αποτέλεσμα αισθητικά. Το σκηνικό λιτό αλλά σαφές. Είχε μια αφαιρετική προσέγγιση η οποία όμως λειτουργούσε θετικά για το όλο θέαμα και το μπαλέτο.
Η μουσική. Η ορχήστρα και ο Halász ήταν εξαιρετικοί αποδίδοντας αυστηρά αλλά όχι στεγνά το έργο. Εντυπωσιακή πειθαρχία (εμφανέστατη) και φοβερό δέσιμο, θεωρώ ότι η ορχήστρα έκλεψε την παράσταση παρότι είναι δυσκολότερο να εντυπωσιάσει περισσότερο από ένα μπαλέτο. Η υπόθεση του έργου είναι πολύ σαφής και έντονα συναισθηματική οπότε και ο μαέστρος έχοντας πείρα από όπερες και μπαλέτα δεν προσπάθησε να επιβληθεί προβάλοντας έντονα τη δικιά του άποψη και προσωπικότητα παρά πήγε με τα νερά του Τσαικόφσκι και της μουσικής αναδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο τα μέρη του έργου. Έντονο πάθος και ένταση στις σκηνές των μονομαχιών, της αναζήτησης στην Κίνα, την Ισπανία, κτλ που περιλαμβάνουν και τα πιο γνωστά κομμάτια του έργου.
Το μπαλέτο. Κάθε άλλο παρά ειδικός είμαι στον κλασικό χορό μιας και έχω παρακολουθήσει λίγες φορές ζωντανά και αυτές ήταν μοντέρνου χορού. Όμως το γενικό συμπέρασμα (και της παρέας) ήταν ότι υστερούσε σε σχέση με την μουσική και τις απαιτήσεις της. Αν εξαιρέσω έναν βασικό ρόλο (τον Popov) οι υπόλοιποι σαν μονάδες αλλά και σαν σύνολο έμοιαζαν να είναι ένα κλικ κάτω από την ορχήστρα και δεν εντυπωσίαζαν όχι μόνο με την εκφραστικότητα και την ερμηνεία αλλά ούτε καν με τις τεχνικές τους αρετές. Νομίζω ας πούμε ότι σε αυτό το επίπεδο δεν θα έπρεπε καν να συζητάμε για θέμα συντονισμού κινήσεων ή πόσο καλά ήταν τα άλματα, κτλ. Το αποτέλεσμα ήταν το πάθος και ή έκφραση της ορχήστρας να οδηγεί το έργο και όχι η ερμηνεία του μπαλέτου. ή και τα δύο που θα ήταν και ιδανικό. Λείπανε αυτές οι αέρινες κινήσεις που περιμένεις από ένα κομμάτι-παραμύθι για να σε ρουφήξει στον κόσμο του. Και ενώ υπήρχε το μουσικό υπόβαθρο για αυτό, το μπαλέτο έμοιαζε τυπικό και προσγειωμένο (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Δεν ξέρω αν είμαι δίκαιος αλλά περίμενα κάτι περισσότερο.
Το γενικό αποτέλεσμα πάντως ήταν απολαυστικό και πολύ καλό σαν εμπειρία. Σημειώνω δε ότι το εισιτήριο για τον μαγικό αυτό κόσμο της ζωντανής κλασικής μουσικής ήταν λιγότερο από αυτό ενός σινεμά! Ήταν 7.:chinscratch:
Attachments
Last edited:
