Επανεκτιμήσεις...

17 June 2006
14,350
SCHUMAN-articleInline.jpg


Με εξαίρεση ίσως το Adagio της 2ης, οι Συμφωνίες του Schumann ποτέ δεν μου είπαν κάτι ιδιαίτερο. Ο Schumann είναι μινιατουρίστας par excellence, μαίτρ της μικρής φόρμας, η ψυχή του είναι στα ηχητικά καλειδοσκόπια που είναι τα έργα του για solo πιάνο και τα lieder του. Δεν κατέχει την τέχνη ενός Beethoven ή ενός Schubert, τη μαστοριά τους να αλλάζουν κατά βούληση τους τονισμούς και να παίζουν με τα tempi. Η ρυθμική δομή των συνθέσεών του στα εκτεταμένα μέρη είναι συχνά μονότονη, συμβατική, λιγότερο ευφάνταστη και τολμηρή απ ότι στα έργα της νιότης του. Το κοντσέρτο για βιολοντσέλο μου φαίνεται κουρασμένο και στ αυτιά μου ηχεί σαν έργο ενός γέρου – ο Schumann το έγραψε στα 39 του (!). Γενικά ο συνθέτης, όσο μεγάλωνε έδειχνε να γίνεται πιο συντηρητικός, έχανε την αίσθηση της εφευρετικότητας και της περιπέτειας.
Τα 3 κουαρτέτα εγχόρδων του Schumann αποτελούν ένα Σύνολο, μιά ακολουθία με λογική συνέχεια, μιά Σουίτα με την οποία ήλπιζε να αναβιώσει και πιθανώς να ξαναπροσδιορίσει τη φόρμα από την αρχή του. Τα είχα αγοράσει παληότερα σε μιά έκδοση με τους Cherubini (EMI) που δέσποζε για χρόνια στη δισκογραφία. Τα θεώρησα έργα ήσσονος ενδιαφέροντος και σημασίας. Τα άκουσα θυμάμαι κάποιες φορές, περισσότερο από περιέργεια και μιά αίσθηση...υποχρέωσης απέναντι στο δημιουργό τους - ο Schumann είναι ανάμεσα στους 3 ή 4 συνθέτες που αποτελούν τα φετίχ μου – και μετά τα έβαλα στην άκρη και δεν ξαναασχολήθηκα μαζί τους.

179310.jpg


Mέχρι που άκουσα το 1ο και το 3ο απ αυτά ξανά, ηχογραφημένα από τους Zehetmair Quartet στην ECM (2001). Ο δίσκος ήταν για μένα Αποκάλυψη: οι Zehetmair παίζουν αυτές τις μουσικές τις γεμάτες εσπερινές ανταύγειες, σελίδες που τις κατοικεί η νύχτα, φωτίζοντας τις μυστικές πολυφωνίες τους και κάνοντάς τες να μη μοιάζουν σε τίποτα με εκείνες τις παληές που ήξερα.
Σαν μακριά μαγική τελετουργία, ιεροτελεστία εξιλασμού ή εξορκισμού.
 
Last edited by a moderator:
17 June 2006
14,350
Η περίπτωση του Mendelssohn έχει αρκετές αναλογίες με αυτή του Schumann.
Και ο Mendelssohn έχει γράψει πολύ τολμηρά πράγματα στα νιάτα του, αν και συντηρητικός από την άποψη της αρμονίας. Το οκτέτο εγχόρδων του (op. 20) είναι ένα αριστούργημα, το ίδιο και το Ονειρο Θερινής Νύχτας. Αλλά μετά, όσο μεγαλώνει φαίνεται να συρρικνώνεται και να φυραίνει, να χάνει το στοιχείο του ριψοκίνδυνου, του καινοτόμου. Είναι στον αντίποδα του Beethoven ή του Chopin που όσο μεγάλωναν γίνονταν πιο νεωτεριστές και η τόλμη τους άγγιζε τα όρια του θράσους.
Θα εξομολογηθώ εδώ ότι δεν μου αρέσει το διάσημο Κονσέρτο για Βιολί. Το αρχικό φτερούγισμα του σολίστα είναι ένα όνειρο αλλά αμέσως μετά η εξέλιξή του μου φαίνεται πεζή, κοινότυπη, γεμάτη επαναλήψεις. Κάτι ανάλογο μου συμβαίνει και με τα Τραγούδια Χωρίς Λόγια: μοιάζουν να τους αρκεί να είναι όμορφα – αλλά με μιά ομορφιά απλοϊκή: έχουν τη χάρη του Mozart αλλά χωρίς τη δραματική του δύναμη, το λυρισμό του Schubert αλλά χωρίς την έντασή του που σπάει κόκκαλα.
Οποτε επιστρέφω στον Mendelssohn πάω κατευθείαν στις Variations Serieuses για πιάνο, στο Οκτέτο op. 20 και στα χορωδιακά του, εκστατικά, μπουκωμένα με τον Ιωάννη Σεβαστιανό να προαναγγέλουν την πνευματικότητα του Brahms. Tον θείο Ψαλμό 42 και τα ορατόρια.
Βλέπω ένα κουτί με 10 CDs στη Brillant Classics (Choralwerke – Complete με Chamber Choir of Europe και Nicol Matt ) και ψάχνω την πιστωτική μου που βγάζει καπνούς...

51D2x20X8vL._SL500_AA300_.jpg
 
Last edited by a moderator:

supersonic

Μέλος Σωματείου
17 June 2006
49,458
έχω να σου προτείνω μιά καλή λύση.

παρατάς το δημόσιο και γίνεσαι ελεύθερος επαγγελματίας.
Αυτόματα βγάζεις περισσότερα λεφτά (σύ είπας) και μετά η πιστωτική σου δεν έχει ανάγκη.
Από την άλλη δε σου μένει καθόλου χρόνος (άκου 1.5 μήνας διακοπές - εγώ τι να πρωτοακούσω σε 10-15 μέρες?) και έτσι πάλι η πιστωτική σου ανασαίνει.
 
Εγώ από την άλλη έχω εδώ και πολλά χρόνια εθιστεί στην 4η συμφωνία του Σούμαν και πρόσφατα στο πρώτο μέρος της 3ης. Δε στέκομαι καθόλου στην όποια τεχνική ή ενορχηστρωτική αδεξιότητα. Ειδικά η 4η έχει μια εκφραστική δύναμη και μια διάπυρη εσωστρέφεια που ποτέ δεν μ' άφησε ασυγκίνητο.

Περιττό να σου πω πως αύριο, είμαστε στο έλεος σου! :rolleyes:
 
17 June 2006
62,715
Χολαργός
Τα 3 κουαρτέτα εγχόρδων του Schumann αποτελούν ένα Σύνολο, μιά ακολουθία με λογική συνέχεια, μιά Σουίτα με την οποία ήλπιζε να αναβιώσει και πιθανώς να ξαναπροσδιορίσει τη φόρμα από την αρχή του. Τα είχα αγοράσει παληότερα σε μιά έκδοση με τους Cherubini (EMI) που δέσποζε για χρόνια στη δισκογραφία. Τα θεώρησα έργα ήσσονος ενδιαφέροντος και σημασίας. Τα άκουσα θυμάμαι κάποιες φορές, περισσότερο από περιέργεια και μιά αίσθηση...υποχρέωσης απέναντι στο δημιουργό τους - ο Schumann είναι ανάμεσα στους 3 ή 4 συνθέτες που αποτελούν τα φετίχ μου – και μετά τα έβαλα στην άκρη και δεν ξαναασχολήθηκα μαζί τους.

B00007M846.01._SCLZZZZZZZ_.jpg


Mέχρι που άκουσα το 1ο και το 3ο απ αυτά ξανά, ηχογραφημένα από τους Zehetmair Quartet στην ECM (2001). Ο δίσκος ήταν για μένα Αποκάλυψη: οι Zehetmair παίζουν αυτές τις μουσικές τις γεμάτες εσπερινές ανταύγειες, σελίδες που τις κατοικεί η νύχτα, φωτίζοντας τις μυστικές πολυφωνίες τους και κάνοντάς τες να μη μοιάζουν σε τίποτα με εκείνες τις παληές που ήξερα.
Σαν μακριά μαγική τελετουργία, ιεροτελεστία εξιλασμού ή εξορκισμού.[/QUOTE]

Tό επαναφέρω μιάς και πρό μηνός τά απέκτησα μέ τούς Zehetmair.
Kαί η περιγραφή τού Λύμπε είναι ακριβέστατη..:D
 

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
10,081
Re: Απάντηση: Επανεκτιμήσεις...


υπέροχος ... λες και υπάρχει ένα μαγικό συρματάκι στο οποίο συνδέονται -σαν άλλα ηλεκτρόδια- οι αισθήσεις σου και κωδικοποιημένα σου αποστέλλονται μικρά μουδιάσματα, ώσπου να μεταλλαχθείς σε κάτι ανώτερο που αιθεροβατεί πάνω από τις μικρότητες της καθημερινότητας ...

ΥΓ.: Ήταν και και δίσκος της χρονιάς 2003 για το Γραμμόφωνο ... όχι βέβαια ότι αυτό λέει και τίποτε ...
 
Last edited:

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
10,081
Η περίπτωση του Mendelssohn έχει αρκετές αναλογίες με αυτή του Schumann.
Και ο Mendelssohn έχει γράψει πολύ τολμηρά πράγματα στα νιάτα του, αν και συντηρητικός από την άποψη της αρμονίας. Το οκτέτο εγχόρδων του (op. 20) είναι ένα αριστούργημα, το ίδιο και το Ονειρο Θερινής Νύχτας. Αλλά μετά, όσο μεγαλώνει φαίνεται να συρρικνώνεται και να φυραίνει, να χάνει το στοιχείο του ριψοκίνδυνου, του καινοτόμου. Είναι στον αντίποδα του Beethoven ή του Chopin που όσο μεγάλωναν γίνονταν πιο νεωτεριστές και η τόλμη τους άγγιζε τα όρια του θράσους.
Θα εξομολογηθώ εδώ ότι δεν μου αρέσει το διάσημο Κονσέρτο για Βιολί. Το αρχικό φτερούγισμα του σολίστα είναι ένα όνειρο αλλά αμέσως μετά η εξέλιξή του μου φαίνεται πεζή, κοινότυπη, γεμάτη επαναλήψεις. Κάτι ανάλογο μου συμβαίνει και με τα Τραγούδια Χωρίς Λόγια: μοιάζουν να τους αρκεί να είναι όμορφα – αλλά με μιά ομορφιά απλοϊκή: έχουν τη χάρη του Mozart αλλά χωρίς τη δραματική του δύναμη, το λυρισμό του Schubert αλλά χωρίς την έντασή του που σπάει κόκκαλα.
Οποτε επιστρέφω στον Mendelssohn πάω κατευθείαν στις Variations Serieuses για πιάνο, στο Οκτέτο op. 20 και στα χορωδιακά του, εκστατικά, μπουκωμένα με τον Ιωάννη Σεβαστιανό να προαναγγέλουν την πνευματικότητα του Brahms. Tον θείο Ψαλμό 42 και τα ορατόρια.
Βλέπω ένα κουτί με 10 CDs στη Brillant Classics (Choralwerke – Complete με Chamber Choir of Europe και Nicol Matt ) και ψάχνω την πιστωτική μου που βγάζει καπνούς...

51D2x20X8vL._SL500_AA300_.jpg


Α, μάλιστα..... είναι αυτούσιες στο κουτί των 40 ..... κφλ !!!
 
Last edited by a moderator:
17 June 2006
14,350
..... κφλ !!!

α) το 2006 -τότε δηλαδή που γράφονταν αυτά- δεν είναι 2010: το 2006 ήταν πολύ πιο ανεκτικό σε ...απερισκεψίες. ;)
β) άλλο 10 CDs και άλλο 40. ακούς εκεί '40 CDs Mendelssohn' :speechless-smiley-0
γ) και δεν τα πήρα τελικά :aetsch:

Ι rest my case :cool: