- 19 June 2006
- 8,661
Πρώτα θα πρέπει να δηλώσω πως είμαι σκλάβος των πολύ δυνατών μελωδικών ρεφραίν.
Χιτάκιας.
Έπειτα θα πρέπει να τονίσω πως η Γοτθική μου πλευρά δεν έχει σβήσει, ούτε πρόκειται. Εξάλλου την αρρώστια την πέρασα σε τρυφερή ηλικία, οπότε...
Και με γυναικείες φωνές σαν της Amy τρέχω σε ανθοπωλεία και μαδάω τριαντάφυλλα.
Το δεύτερο βήμα ενός πολύ επιτυχημένου πρώτου άλμπουμ εμπορικά είναι πάντα το δυσκολότερο. Πολλοί λένε το τρίτο.
Όταν μάλιστα φεύγει και από τη μπάντα ο βασικός συνθέτης τα πράγματα γίνονται περίπλοκα. Ήρθε στη θέση του προηγούμενου ο Balsamo σαν βάλσαμο.
Κι όμως το the open door είναι πολύ καλύτερο από το ντεμπούτο τους.
Η Amy Lee βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα. Η μπάντα που τη συνοδεύει ξέρουμε πως είναι μέτρια. Σίγουρα αυτή τη φωνάρα θα έπρεπε να τη συνοδεύει μια μεγάλη μπάντα.
Το άλμπουμ είναι πιο λυρικό, πιο επικό από το προηγούμενο. Δεν είναι τόσο Nu metal.
Είναι φτιαγμένο για ραγισμένες καρδιές. Εντάξει εφηβικές αλλά τους συγχωρώ.
Πολλές χορωδίες, πολλά έγχορδα, ατμοσφαιρικό programming και πολύ δυνατές μελωδίες. Σε αυτού του είδους τις μπάντες η μαγική συνταγή λέγεται πιασάρικο ρεφραίν. Και βέβαια μία-δύο κορυφαίες μπαλάντες.
Εδώ όλα τα ρεφραίν σου κολλάνε στο μυαλό και βέβαια έχουν παραπάνω χαμηλόστροφα κομμάτια.
Το single Call me when you re sober είναι το χειρότερο κομμάτι του άλμπουμ με διαφορά.
Βρίσκω ακόμη μία αδύνατη στιγμή το Lose Control.
Aπό κει και πέρα τα υπόλοιπα 11 είναι πολύ καλά κομμάτια. Προσπαθούν να ξεφύγουν από μία συγκεκριμένη μανιέρα και να διαφοροποιηθούν από κομμάτι σε κομμάτι. Και το ψιλοπετυχαίνουν.
Ενώ στο Fallen η εμπνευση είχε πάει σε άλλο στούντιο.
Το Lithium είναι το καλύτερο κομμάτι που έγραψαν ποτέ. Απίστευτη μελωδία.
Κορυφαία όχι μόνο με εμπορικά κριτήρια.
Εξαιρετικό το Lacrymosa με τα έγχορδα να τονίζουν πως πρόκειται για ρέκβιεμ. Η gothic αισθητική του με μαγνήτισε.
Πολύ καλά με το δικό τους ύφος τα Cloud nine, Snow white queen, Your star.
Τα τρομερά ρεφραίν των The only one και All that I 'm living for σε αναγκάζουν να τα ακούς συνέχεια.
Μπορεί να μου κρατήσει λίγο καιρό αλλά δεν με ενοχλεί.
Σε γενικές γραμμές για το στυλ που πρεσβεύουν το άλμπουμ είναι από τα καλύτερα. Ναι είναι εμπορικό, απευθύνεται σε μάζες, όμως δεν έχει τα προφανή χιτ του προηγούμενου.
Εάν σας άρεσε το My immortal το Lithium θα σας στείλει.
Όλοι οι φίλοι συμφωνούμε πως είναι κρίμα μία τέτοια φωνή να συνοδεύεται από τέτοια μπάντα. Οι δυνατότητες της είναι απεριόριστες.
Αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.
Εγώ τους άνοιξα την πόρτα και δεν αισθάνομαι καμμία ενοχή για αυτό.
Το καταευχαριστήθηκα.
Χιτάκιας.
Έπειτα θα πρέπει να τονίσω πως η Γοτθική μου πλευρά δεν έχει σβήσει, ούτε πρόκειται. Εξάλλου την αρρώστια την πέρασα σε τρυφερή ηλικία, οπότε...
Και με γυναικείες φωνές σαν της Amy τρέχω σε ανθοπωλεία και μαδάω τριαντάφυλλα.
Το δεύτερο βήμα ενός πολύ επιτυχημένου πρώτου άλμπουμ εμπορικά είναι πάντα το δυσκολότερο. Πολλοί λένε το τρίτο.
Όταν μάλιστα φεύγει και από τη μπάντα ο βασικός συνθέτης τα πράγματα γίνονται περίπλοκα. Ήρθε στη θέση του προηγούμενου ο Balsamo σαν βάλσαμο.
Κι όμως το the open door είναι πολύ καλύτερο από το ντεμπούτο τους.
Η Amy Lee βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα. Η μπάντα που τη συνοδεύει ξέρουμε πως είναι μέτρια. Σίγουρα αυτή τη φωνάρα θα έπρεπε να τη συνοδεύει μια μεγάλη μπάντα.
Το άλμπουμ είναι πιο λυρικό, πιο επικό από το προηγούμενο. Δεν είναι τόσο Nu metal.
Είναι φτιαγμένο για ραγισμένες καρδιές. Εντάξει εφηβικές αλλά τους συγχωρώ.
Πολλές χορωδίες, πολλά έγχορδα, ατμοσφαιρικό programming και πολύ δυνατές μελωδίες. Σε αυτού του είδους τις μπάντες η μαγική συνταγή λέγεται πιασάρικο ρεφραίν. Και βέβαια μία-δύο κορυφαίες μπαλάντες.
Εδώ όλα τα ρεφραίν σου κολλάνε στο μυαλό και βέβαια έχουν παραπάνω χαμηλόστροφα κομμάτια.
Το single Call me when you re sober είναι το χειρότερο κομμάτι του άλμπουμ με διαφορά.
Βρίσκω ακόμη μία αδύνατη στιγμή το Lose Control.
Aπό κει και πέρα τα υπόλοιπα 11 είναι πολύ καλά κομμάτια. Προσπαθούν να ξεφύγουν από μία συγκεκριμένη μανιέρα και να διαφοροποιηθούν από κομμάτι σε κομμάτι. Και το ψιλοπετυχαίνουν.
Ενώ στο Fallen η εμπνευση είχε πάει σε άλλο στούντιο.
Το Lithium είναι το καλύτερο κομμάτι που έγραψαν ποτέ. Απίστευτη μελωδία.
Κορυφαία όχι μόνο με εμπορικά κριτήρια.
Εξαιρετικό το Lacrymosa με τα έγχορδα να τονίζουν πως πρόκειται για ρέκβιεμ. Η gothic αισθητική του με μαγνήτισε.
Πολύ καλά με το δικό τους ύφος τα Cloud nine, Snow white queen, Your star.
Τα τρομερά ρεφραίν των The only one και All that I 'm living for σε αναγκάζουν να τα ακούς συνέχεια.
Μπορεί να μου κρατήσει λίγο καιρό αλλά δεν με ενοχλεί.
Σε γενικές γραμμές για το στυλ που πρεσβεύουν το άλμπουμ είναι από τα καλύτερα. Ναι είναι εμπορικό, απευθύνεται σε μάζες, όμως δεν έχει τα προφανή χιτ του προηγούμενου.
Εάν σας άρεσε το My immortal το Lithium θα σας στείλει.
Όλοι οι φίλοι συμφωνούμε πως είναι κρίμα μία τέτοια φωνή να συνοδεύεται από τέτοια μπάντα. Οι δυνατότητες της είναι απεριόριστες.
Αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.
Εγώ τους άνοιξα την πόρτα και δεν αισθάνομαι καμμία ενοχή για αυτό.
Το καταευχαριστήθηκα.
