Eυλογημένη ασέβεια

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Neil Young & Crazy Horse: 'Americana' (2012)

"Δεν μπορώ πια, δυστυχώς, να συντονισθώ με γκρούπ όπως οι Who ή οι Rolling Stones.
Τα λάτρεψα αυτά τα γκρούπ, ιδιαίτερα τους Stones. Αλλά, κάπου στο δρόμο, το έχασαν κατά τη γνώμη μου. Και μετά, ήρθαν οι μεγάλες περιοδείες, τα Στάδια, τα τεράστια συμβόλαια - Δεν το αγαπώ αυτό. Δεν είναι τίποτ άλλο παρά μιά ανάμνηση, ένα Κύκνειο Ασμα. Δεν έχει να κάνει με το ροκ'ν'ρολ. Πνευματικά, είναι σκέτος Perry Como."

Κάπου γύρω στα μέσα των 90ς τα είπε ο Neil Young αυτά αλλά βέβαια τα πιστεύει ακόμα. Κάθε τρείς και λίγο αναβιώνει την μπάντα του, τους Crazy Horse, βγάζουν ένα δίσκο ή κάνουν μία περιοδεία, μετά αυτοί επιστρέφουν στο Βασίλειο των Σκιών, ο Young ασχολείται με το επόμενο σχέδιό του, άλλοτε σπάει τα μούτρα του και άλλοτε επιτυγχάνει μερικώς, προσωπικά θεωρώ πως ό τι καλύτερο από το 1990 και δώθε, το έχει κάνει με τους Crazy Horse με μόλις μία ή δύο εξαιρέσεις ανάμεσα στα studio albums του - όπως πχ τα περυσινά 'International Harvesters: A Treasure' και 'Fork In The Road', αξιοπρεπέστατα και τα δύο. Τους λείπει όμως αυτός ο πυρετός, αυτή η αυθεντικά συγκλονιστική κοφτερή άκρη, σαν καλά τροχισμένο μαχαίρι που ξέρουν να προσδίδουν στο άκουσμα οι Crazy Horse, αυτή η εντύπωση ενός ντοκουμέντου από κάθε άποψη παράφορου, καθαρτήριου, σπαραχτικού και φλεγόμενου. Αυτή η πινελιά τρέλλας που τους χρωματίζει, στη μέση του βιομηχανοποιημένου σύγχρονου ροκ και "τους προσδίδει μιά μυθική αύρα, σαν τους μεσόκοπους παράνομους της Αγριας Συμμορίας του Πέκινπα, αδιόρθωτους, καβγατζήδες, στραπατσαρισμένους αλλά ηρωϊκούς επιζώντες κάποιας άλλης, λαμπρότερης και απείρως πιο επιβλητικής εποχής" (Simon Reynolds).
To Americana είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του: 'σταθερές αξίες', 11 παραδοσιακά τραγούδια που διατρέχουν ολόκληρη την αμερικάνικη ιστορία (ακόμη και το τελευταίο από αυτά που είναι το God Save The Queen, ο αγγλικός εθνικός ύμνος που χρημάτισε και αμερικάνικος πριν από τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας). Τα περισσότερα είναι σχεδόν εξοργιστικά απλά, παιδαριώδη, θυμίζουν τραγουδάκια του νηπιαγωγείου: Oh Susannah, Clementine, This Land Is Your Land, μία συγκλονιστική εκτέλεση του Gallows Pole (γνωστού από το Zeppelin III) κλπ. Πάνω σε αυτά τα nursery rhymes το γκρούπ ξεσαλώνει με καταρράκτες από feed-back, κρατάει τον αρμονικό σκελετό αλλά τα ξεχειλώνει, τους αλλάζει τον αδόξαστο, τα πυρακτώνει καθώς τα μετατρέπει σε free-form jams, τα παραδίδει στην αγκαλιά του Θόρυβου από όπου, στη συνέχεια, τα περισυλλέγει ματωμένα σχεδόν και τα δοξάζει.

Σαν Πνεύμα, ό δίσκος είναι οδόφραγμα ανθρωπιάς: υπαινίσσεται ότι Εκεί Εξω 'παίζει' πλέον κάτι πολύ τρομαχτικό και συνάμα πολύ σημαντικό για όλους μας.
Κάτι που, για να το αντιμετωπίσουμε, θα χρειασθούμε όλα μας τα διδάγματα από το χθές, τους μύθους και τα τραγούδια μας, όλη μας την ψυχική matrix τη σφυρηλατημένη από την αυγή της ιστορίας μας και, μαζί, όλα μας τα αποθέματα κουράγιου και πίστης.





"Δεν θα περάσουν!"

 

[grio]

Σαν Πνεύμα, ό δίσκος είναι οδόφραγμα ανθρωπιάς: υπαινίσσεται ότι Εκεί Εξω 'παίζει' πλέον κάτι πολύ τρομαχτικό και συνάμα πολύ σημαντικό για όλους μας.
Κάτι που, για να το αντιμετωπίσουμε, θα χρειασθούμε όλα μας τα διδάγματα από το χθές, τους μύθους και τα τραγούδια μας, όλη μας την ψυχική matrix τη σφυρηλατημένη από την αυγή της ιστορίας μας και, μαζί, όλα μας τα αποθέματα κουράγιου και πίστης.

"Δεν θα περάσουν!"

Μου αρέσει η προσέγγισή σου, διότι εμπεριέχει συναίσθημα και αντίσταση.
Και τα δύο συνιστούν οδηγό επιβίωσης...

ΥΓ. Ρε, θηρίο το δισκάκι είναι προς κυκλοφορία και μη διαθέσιμο προς το παρόν. Που το ξετρύπωσες.
Εγώ άκουσα δείγματα και συγκινήθηκα με το High Flyin' Bird. Ξέρεις στα μισά μου όνειρα, πετάω...

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Ρε, θηρίο το δισκάκι είναι προς κυκλοφορία και μη διαθέσιμο προς το παρόν. Που το ξετρύπωσες.

Tricks of the trade :elefant:


Ξέρεις στα μισά μου όνειρα, πετάω...

aren't we all dear friend?
aren't we all?

:ernaehrung004:

 

[Δημοκηδής]

... η ένρινη μελαγχολία του Νηλ Γιάγκ, κάτι σαν φίδι στο υπόγειο του παλιού σπιτιού, προστάτης και θρύλος-φόβητρο, θαλπωρή και αίμα σε παγάκια, αποτελεί για μένα διαχρονικό αντι--κείμενο για καθε είδους συναλλαγές ... πάντοτε θεραπευτικές ... από τους λίγους ( ο μπαγάσας) που συνεχίζει να έχει ενδιαφέρον ...

 

[grio]

... η ένρινη μελαγχολία του Νηλ Γιάγκ, κάτι σαν φίδι στο υπόγειο του παλιού σπιτιού, προστάτης και θρύλος-φόβητρο, θαλπωρή και αίμα σε παγάκια, αποτελεί για μένα διαχρονικό αντι--κείμενο για καθε είδους συναλλαγές ... πάντοτε θεραπευτικές ... από τους λίγους ( ο μπαγάσας) που συνεχίζει να έχει ενδιαφέρον ...

Ακούω τώρα το While My Guitar Gently Weeps από το The Concert for Bangladesh και δακρύζω.
Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος που μερικοί άνθρωποι, περιλαμβανομένου και του Young, σε παρασύρουν συναισθηματικά στα άδυτα της ψυχής τους και σου καταθέτουν κάτι μονάκριβο και σπουδαίο...

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

... η ένρινη μελαγχολία του Νηλ Γιάγκ, κάτι σαν φίδι στο υπόγειο του παλιού σπιτιού, προστάτης και θρύλος-φόβητρο, θαλπωρή και αίμα σε παγάκια, αποτελεί για μένα διαχρονικό αντι--κείμενο για καθε είδους συναλλαγές ... πάντοτε θεραπευτικές ... από τους λίγους ( ο μπαγάσας) που συνεχίζει να έχει ενδιαφέρον ...

"...Neil Young's work is located in the slipstream of the two great American traumatic disillusionments: the closing of the frontier at the end of the 19th Century, and the closing of the psychological/existensial frontier opened up in the late 1960's. "After the goldrush", there's just stranded lives, stagnant ideals, a utopia gone awry.
.....
With his grizzled locks (clearly a stranger to conditioner), weatherbeaten countenance and stooped gait, Neil Young seems to contradict his own adage that "it's better to burn out than to fade away". Except that his music uniquely combines ragged stamina and tempestuous incandescence; at its peak it's like a decrepit inferno. What shocked me was the sheer NOISE of his playing. Young brings new meaning to worn-out terms like "powerchord" (even on sweet songs like "Cinnamon Girl", they're like breakers crashing over your head) and "catharsis". His solos aren't decorative, but volcanic, driven, purgative, like he's trying to untie an unyielding knot of anguish inside himself. Stomping grimly around the lip of the stage, lashing and gouging his instrument, Young churns up a sensurround maelstrom that's like the missing link between Jimi (Hendrix) and (Steve) Albini. "

Simon Reynolds

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

needless to say I LOVE the guy.
even when he was a Reagan-ite I absolutely adored him.

 

[grio]

From the Artist
AMERICANA is the first album from Neil Young & Crazy Horse in nearly nine years. Crazy Horse is: Billy Talbot, Ralph Molina, Poncho Sampedro, and Neil Young.
As you’ll see from the track-listing, AMERICANA is collection of classic, American folk songs. In their day, some of these may have been referred to as “protest songs,” “murder ballads,” or campfire-type songs passed down with universal, relatable tales for everyman. Some of these compositions which, like “Tom Dooley” and “Oh Susannah,” were written in the 1800s, while others, like “This Land Is Your Land” (utilizing the original, widely misinterpreted “deleted verses”) and “Get A Job,” are mid-20th-century folk classics.
It’s also interesting to note that “God Save The Queen,” Britain’s national anthem, also became the de facto national anthem of sorts before the establishment of The Union as we know it until we came to adopt our very own “The Star Spangled Banner,” which has been recognized for use as early as 1889 and made our official national anthem in 1931.
Each of these compositions is very much part of the fabric of our American heritage; the roots of what we think of as “Americana” in cultural terms, using songs as a way of passing along information and documenting our past.
What ties these songs together is the fact that while they may represent an America that may no longer exist, the emotions and scenarios behind these songs still resonate with what’s going on in the country today with equal, if not greater impact nearly 200 years later.
The lyrics reflect the same concerns and are still remarkably meaningful to a society going through economic and cultural uduringpheaval, especially an election year. They are just as poignant and powerful today as the day they were written.

Τα έντονα δικά μου.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

οι αμερικάνοι καλλιτέχνες αντιστέκονται.
τουλάχιστον αυτοί που απτονται των ενδιαφερόντων μου.
ο Ry Cooder, o Loundon Wainwright III, o Neil Young, η Ani DiFranco και άλλοι πολλοί.
η κρίση είναι αποτυπωμένη αδρά πάνω στη δουλειά τους.
όταν οι μελλοντικοί σκύψουν πάνω στους δίσκους τους, θα έχουν μία πολύ κατατοπιστική εικόνα του Τι συνέβαινε στους καιρούς τους.

άντε και στα δικά μας!
που μας έχουν φάει 'τα κορμιά και τα μαχαίρια'

:icon15:

 

[Stellios papa]

Θεωρω τον Neil young μυθικο συμβολο της Αμερικανικης μουσικης
Πριν τρια χρονια ηταν να ερθει στην Αθηνα η συναυλια στην Μαλακασα
ανεβληθει διοτι η ημερομηνια που ειχε ελευθερη ( καπου στον Αυγουστο )
ηταν ακαταλληλη, το ελληνικο κοινο θα ηταν στις θαυμασιες ελληνικες παραλιες
ειχα ακουσει το δειγμα του δισκου τις προηγουμενες ημερες και δεν μ αρεσε καθολου
πραγματι μια κιθαριστικη καταιγιδα αλλα το μετα την καταιγιδα δεν ηρθε ποτε
επιφανειακα γερασμενα θολα τοπια που ηξερες πως θα ηταν την επομενη ημερα
η Σουζανα και η Κλημεντινη δεν νομιζω πως ευχαριστηθηκαν τα καινουργια φορεματα
που τους χαρισε ο αγαπημενος Neil
μου θυμισε ενα παρομοιο δισκο που ειχε βγαλει και ο bruce springsteen πριν
μερικα χρονια

 

[Γιώργος Κουν.]

Σαν Πνεύμα, ό δίσκος είναι οδόφραγμα ανθρωπιάς: υπαινίσσεται ότι Εκεί Εξω 'παίζει' πλέον κάτι πολύ τρομαχτικό και συνάμα πολύ σημαντικό για όλους μας.
Κάτι που, για να το αντιμετωπίσουμε, θα χρειασθούμε όλα μας τα διδάγματα από το χθές, τους μύθους και τα τραγούδια μας, όλη μας την ψυχική matrix τη σφυρηλατημένη από την αυγή της ιστορίας μας και, μαζί, όλα μας τα αποθέματα κουράγιου και πίστης.





"Δεν θα περάσουν!"

Πάντα μου άρεσαν οι "αναγνώσεις" σου και απο την πλειοψηφία τους αποκόμισα πολλά και σπουδαία
Wellcome back στις Παρουσιάσεις

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Eυλογημένη ασέβεια

Πάντα μου άρεσαν οι "αναγνώσεις" σου και απο την πλειοψηφία τους αποκόμισα πολλά και σπουδαία
Wellcome back στις Παρουσιάσεις

thanks for the kind words, George.
but I'm not back: I never left in the first place.

:ADFADF1:

 

[superfly]

Aκουσα ενα κομματι την προηγουμενη βδομαδα στο ραδιφωνο...στον sport-fm of all the places!Ο Χριστος ο Χαραλαμποπουλος εβαλε το Clementine αν θυμαμαι καλα.Στην αρχη δεν καταλαβα οτι ηταν διασκευη του κλασσικου.Κοντεψε να μου φυγει το τιμονι απο τα χερια...
Τοσο πολυ μου αρεσε....:worshippy:

Κραταω αυτο που εγραψες για την Αγρια Συμμορια (ποσο επικαιρος ειναι παντα ο Σαμ,ιδιαιτερα αυτους τους καιρους) και θα το χτυπησω αλυπητα.

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Πάντως το κομμάτι που έβαλες στην χθεσινή εκπομπή ήταν πολύ ωραίο...δηλαδή για την ακρίβεια ήταν "παραπάνω" από πολύ ωραίο....:grinning-smiley-043

 

[supersonic]

ό,τι άξιζε πάντα στους Crazy horse ήταν ο βρωμιάρης ήχος της κιθάρας και η βαβουριάρα άποψη.
Δεν υπάρχει ποτέ τίποτα εκλεπτυσμένο, λίγη κολώνια ίσως πάνω από τη βαρβατίλα, αλλά η βαρβατίλα εκεί.
Δεν ξέρω πόσοι παρατήρησαν, αλλά η Σουζάνα είναι ξεπατικωμένο το Venus των Shocking blue, δεν ξέρω ποιητική αδεία ή κάτι ανάλογο.
όμως γενικά, όλες οι προσεγγίσεις είναι δρόμοι παράλληλοι με κοινή αναφορά, ίσως, και εν μέρει, τους στίχους.

Γενικά η ατμόσφαιρα του time fades away είναι εδώ, στην βρωμιά και την προσποιητή προχειρότητα της ηχογράφησης και της όλης παρουσίασης,

Φυσικά δεν θα συμφωνήσω με το σχόλιο περί Stones (για Who ΔΓ/ΔΑ). Όταν το έχεις το έχεις γενικώς. Και οι stones το έχουν.

 

[Haagenti]

Κάτι που, για να το αντιμετωπίσουμε, θα χρειασθούμε όλα μας τα διδάγματα από το χθές, τους μύθους και τα τραγούδια μας, όλη μας την ψυχική matrix τη σφυρηλατημένη από την αυγή της ιστορίας μας και, μαζί, όλα μας τα αποθέματα κουράγιου και πίστης.





"Δεν θα περάσουν!"

Χρόνια πολλά Λυμπε...

https://www.youtube.com/watch?v=ub3sbC5WrbE