Φρενίτις

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Cecil Taylor: The Willisau Concert (Intakt CD - 2001)

Εχω ακούσει να τον χαρακτηρίζουν Βιρτουόζο-εστέτ, κι αυτό στις καλύτερες των περιπτώσεων.
30 χρόνια τώρα, από τότε που τον πρωτογνώρισα, τον ακούω και κάθε φορά μένω έκθαμβος από την αφοσίωση και τη συνέπειά του σ αυτό το μοναδικό μονοπάτι, στις ακραίες εσχατιές της avant-garde. Ο ρόλος του Cecil Taylor, δεν έχει να κάνει με το να είναι Εύκολος. Είναι μιά απειλή, ένας αιρετικός στη μητρόπολη της Μουσικής, ένας αμφισβητίας που επανεξετάζει συνέχεια θεμελιώδεις και βασικές αρχές όπως ο αρμονικός αυτοσχεδιασμός, το swing, τα όρια της Σύνθεσης, η αντοχή – τόσο η δική του όσο και του κοινού του.
Ακούγοντάς τον να παίζει σόλο, ακούς συμπυκνωμένη ολόκληρη την ιστορία του πιάνου σε μία ώρα. Υπάρχουν αυτοί που μέσα στη μουσική του ακούν απόηχους από όλες τις μουσικές που γνωρίζουν. Αλλοι βρίσκουν ίχνη από τον Ellington, τον Monk, τον Powell, τον Horace Silver, τον Brubeck. Αλλοι μέσα στους αρμονικούς του λαβύρινθους ακούν τον Brahms, τον Stravinsky, τον Messiaen, τον Boulez. Αλλοι πάλι, την Αφρική και τις πεντατονικές κλίμακες.
Ο Cecil Taylor κυκλοφόρησε τον, κατά πολλούς, καλύτερο σόλο δίσκο της καριέρας του στα 71 (!) του χρόνια, το έτος 2000. Είναι έξοχα ηχογραφημένος live, ερωτικό θαρρείς παιχνίδι με ισορροπημένα μοτίβα σε ατέλειωτες παραλλαγές και συνεχείς κλιμακώσεις από πιανιστική φρενίτιδα γεμάτο καταρράκτες, κατακλυσμούς από νότες που βασανίζουν τους αμύητους.
Το καλύτερο του το έγραψαν στο Village Voice: “ένα εκπληκτικό tour-de-force, πιθανώς το καλύτερό του σε δίσκο μέχρι σήμερα. Δυστυχώς δεν είναι πολλοί οι ακροατές που θέλουν να παρακολουθήσουν με αμείωτη προσοχή αυτή την 50λεπτη Οδύσσεια. Δείτε το λοιπόν σαν μιά μικρή όπερα, οι παραλλαγές της συνεκτικές και απόλυτα λογικές, ρομαντική με την ευρεία έννοια και, συχνά, συνταρακτική”.
Λίγα λένε...

 

[Skakinen]

Η επαφή μου με τον Cecil Taylor μέχρι τώρα περιορίζεται σε 5-6 κομμάτια τα οποία έχω κατεβάσει από το διαδίκτυο. Με βάση τα δείγματα αυτά και σε συνδυασμό με ότι έχω διαβάσει , πρόκειται όντως για ιδιαίτερη περίπτωση για πολύ συγκεκριμένους ακροατές.
Η σαγηνευτική γραφή όμως του Κώστα Λυμπερόπουλου (όπως πάντα) εξάπτει την φαντασία και κατεδαφίζει και τις τελευταίες αντιστάσεις - επιφυλάξεις οπότε το τόλμημα είναι προ των πυλών.


Να αναφέρω για την συκεκριμένη ηχογράφηση ότι πραγματοποιήθηκε σε ένα 97 - πληκτρο Bosendorfer Imperial το οποίο έχει ολόκληρη την οκτάβα στην οποία ανήκει το πρώτο πλήκτρο (λα) ενός κανονικού πιάνου δηλαδή αρχίζει με ντο.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Φίλε Skakinen δεν πιστεύω ότι υπάρχει στη Σύγχρονη avant garde κάτι πιο ιδιωματικό από τη μουσική του Cecil Taylor. Είναι αυτό ακριβώς που είπα: στις ακραίες εσχατιές.
Απαιτεί την απόλυτη προσοχή του ακροατή καθ'όλη τη διάρκειά της: συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα ταυτόχρονα που λίγο να αφαιρεθείς, έχει πετάξει και την έχεις χάσει. Δύσκολη, αλλά στον προσεκτικό ακροατή είναι πάρα πολύ ανταποδοτική: αυτό που δίνει ο Taylor, δεν μπορείς να το βρείς πουθενά αλλού.
Θυμάμαι τα δικά μου και σε ζηλεύω -με την καλή έννοια- που θα έρθεις για πρώτη φορά σε ...εκτεταμένη επαφή με αυτό το εκπληκτικό όραμα.