Exposure / Robert Fripp ( 2006 remastered / paper sleeve limited edition )
Α. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ
To “Exposure” κυκλοφόρησε το 1979 αποτελώντας – σύμφωνα με τον δημιουργό του και τις σημειώσεις του στο εσώφυλλο – το τρίτο μέρος μιάς τριλογίας , της οποίας τα άλλα δύο μέρη ήταν το Lp του Daryl Hall “Sacred Songs” και το δεύτερο του Peter Gabriel. Αυτό σημαίνει ότι ο δημιουργός του πίστευε ότι αυτό το απόλυτα ιδιοσυγκρασιακό μίγμα ετερόκλητων επιρροών και εγκεφαλικών προσεγγίσεων των ποικίλων μορφών που παρουσίασε στο “Exposure” θα μπορούσε να εκληφθεί από τους δυνητικά πολλαπλούς ( ?) ακροατές του ως ανήκον στο ποπ ιδίωμα , όπως άλλωστε και τα άλλα δύο και να συμπεριληφθεί κάτω από την ταμπέλα της MOR μουσικής . Έτσι καταλαβαίνουμε απόλυτα , αφ’ ενός τις απογοητεύσεις του Fripp από την σχέση του με την μουσική βιομηχανία , και αφ’ ετέρου την επιλογή της μοναχικής του πορείας . Για να μην μιλήσω για το εσφαλμένο κριτήριο του περί του τι δύναται να θεωρηθεί ποπ μουσική , τόσο από την μουσική βιομηχανία , όσο και από το κοινό. Ο δίσκος πάντως όταν κυκλοφόρησε θεωρήθηκε – τουλάχιστον από το εγκυρότατο The Wire magazine , ως το Sgt Peppers της avant Punk. Και δικαίως κατά την άποψη μου , αποτολμήθηκε μια τέτοια σύγκριση , αφου η πολυσυλλεκτικότητα του πρώτου , αναβιώνει και στο δεύτερο , καθώς τόσον οι Lennon. / McCartney ( βοηθούμενοι και από τον George Martin) όσο και ο Fripp αντιμετωπίζουν τον κόσμο της ποπ με μια εκλεπτυσμένη διάθεση και μια ανάγκη χρήσεως και ενσωματώσεως στον πολυδιάστατο κόσμο τους όλων σχεδόν των στυλ που προϋπήρξαν της εποχής των , αλλά και αυτών που οι ίδιοι ανέπτυξαν , διέδωσαν και καθιέρωσαν από το σημείο εκείνο και μετά.
Εδώ ο Fripp ξεκινά από το ταχύτατο και τραχύτατο ροκ’εν ‘ρολ – στα όρια του πανκ – “You burn me up , I ‘m a cigarette “ , για να περάσει από το ιδιόρρυθμα μπλουζίστικο “Chicago” με την αυτοκρατορική ερμηνεία του Hammill , το ξέφρενο ροκ του “Disengage” , τα King Crimson-ικά “Breathless” , “ΝΥ3” και “North Star” – o συνδετικός κρίκος των Crimson προ του 74 και αυτών μετά το 81 με το τελευταίο να θυμίζει τις μετέπειτα μπαλλάντες του Βelew , για να καταλήξει στο φευγάτο ομώνυμο κομμάτι με το στατικό τέμπο – κάτι μεταξύ των πολύ μεταγενέστερων Transglobal Undergound και Bill Lqaswell με μια δόση Eno/Byrne- τα πειραγμένα φωνητικά της Terre Roche και την funky κιθάρα στο μπαγκράουντ , στο λιτό – σχεδόν γυμνό “Here comes the flood” με την συγκλονιστική δραματική ερμηνεία του Gabriel συνοδεία πιάνου και frippertronics και στα pure frippertronics «Haaden Two” , “Urban Landsapes” και “Water Music Ι and II ” .
H άνεση με την οποίαν κινείται ο Fripp και το απίστευτο επιτελείο των μουσικών συνεργατών του ( Hammill, Barry Andrews , Hall , Narrada Michael Walden , Phil Collins , Tony Levin , Brian Eno , Maggie and Terre Roche κλπ ) από το ένα ιδίωμα στο άλλο , από το ένα στυλ στο άλλο , είναι όχι μόνον δεδομένη αλλά συγχρόνως διευκολύνει την μετουσίωση της θεωρίας σε πράξη , ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί και ως εγκεφαλική άσκηση – προσέγγιση σε ένα υλικό ευρύτατου αισθητικού φάσματος . Είναι πολύ λίγες οι φορές που το όποιο στυλ υιοθετείται όχι από εκφραστική ανάγκη αλλά από εγκεφαλική διάθεση παιχνιδίσματος και εξερεύνησης , ενώ την ίδια στιγμή το αποτέλεσμα παραμένει ζωντανό , ενδιαφέρον και εμπνευσμένο . Δεν είναι ροκενρολίστας ο Fripp επειδή παίζει το “You burn me up , I’ m a cigarette”. Είναι ο μελετητής καινοτόμος ο οποίος χρησιμοποιεί την φόρμα ακριβώς όπως ο επιστήμονας επαληθεύει την υπόθεση της θεωρίας μέσα από το πείραμα. Eδώ η θεωρία είναι τα frippertronics ( δηλαδή οι λούπες της κιθάρας με χρήση δύο μαγνητοφώνων , στην χρήση των οποίων τον εισήγαγε ο Eno από την εποχή του “No Pussyfooting”) , με την εφαρμογή τους δε σε άλλα μουσικά είδη περνάει στα applied ( εφηρμοσμένα ) frippertronics επαληθεύοντας την πειραματική ενορχήστρωση διαφόρων κομματιών με αυτά . ( 9/10 )
B.REMASTERED EDITION
Προ ολίγων ημερών το “Exposure” κυκλοφόρησε σε διπλό remastered cd με 24σέλιδο ένθετο( και σε περιορισμένη έκδοση με χάρτινο εξώφυλλο πανομοιότυπο του Lp) με το ένα cd να περιλαμβάνει την remastered εκδοχή από τα original masters της έκδοσης του 1979 και το δεύτερο την αντίστοιχη του remix του 1983 με τον Darryl Hall να αντικαθιστά τον Hammill στα φωνητικά του Disengage , Chicago και ΝΥ3 , μετατρέποντας σε πανκ το πρώτο και καταβαραθρώνοντας το δεύτερο στην υπερβολή . Στο ΝΥ3 λείπει και το μανιασμένο όργανο αποδυναμώνοντας έτσι το στοιχείο της παράνοιας που είναι έκδηλο στο κομμάτι . Τα remastered έγιναν από τον ίδιο τον Fripp με την βοήθεια του Simon Heywarth .
Δυστυχώς – κατά την δική μου άποψη και τα δικά μου αυτάκια - το remastered της original εκδοσης του 1979 είναι μέτριο ( 5/10 ) , με τα ντραμς θολά και κούφια , το μπάσο ασαφές τελείως και τον ήχο εν γένει σφιχτό και άδειο ( όπως ακούγονται τα περισσότερα cd της περασμένης δεκαετίας ) με τον ήχο του βινυλίου του 1979 να απέχει παρασάγγας. Όλως περιέργως το remastered της δεύτερης remixed έκδοσης του 1983 είναι καταπληκτικό ( 9/10 ) με τον ήχο σε βινυλιακά επίπεδα και ακόμη καλύτερα .
Με τα ανωτέρω υπ’ όψιν – και με δεδομένο ότι είμαι και λίγο γκρινιάρης , πράξτε αναλόγως . Αν δεν το έχετε πάντως , πάρτε το ΤΩΡΑ .
