- 17 June 2006
- 14,350
‛Well, you bring some church, but you leave no doubt
As to what kind of love you love to shout about’
Είναι ο Donald Fagen, το ήμισυ των Steely Dan στο καινούργιο του άλμπουμ ‛Morph The Cat’ που μιλάει στο φάντασμα του Ray Charles.
Μακάρι όλοι αυτοί που χαρακτηρίζουν Εντεχνο όποιο ελληνικό τραγούδι ξεφεύγει από την κατηγορία Προϊόν να μπορούσαν να ακούσουν αυτό το άλμπουμ. Για να μπούνε μερικά πράγματα στη θέση τους όσον αφορά το Τι είναι μιά Εντεχνη εκφραστική φόρμα στις μέρες μας. Το ‛Morph The Cat’ είναι ορισμός.
Είναι ο τρίτος προσωπικός δίσκος του Fagen με 13 χρόνια απόσταση από τον δεύτερο (Kamakiriad). Κράμα ρυδμ’ν’μπλούζ, τζάζ και urban funk, λεπτοδουλεμένο εξονυχιστικά μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και έξοχα ηχογραφημένο. Οι ενορχηστρώσεις ειδικά στις κιθάρες και στα πνευστά σου δημιουργούν την εντύπωση ότι είναι γραμμένες τουλάχιστον κατά 90% και τίποτα δεν έχεις την εντύπωση ότι αφέθηκε στην τύχη. Ο δίσκος θα ήταν σκέτα εντυπωσιακός αλλά τα τραγούδια είναι σαγηνευτικά: τα ακούς να ξετυλίγονται γύρω από θελκτικές μελωδίες, να κάνουν κύκλους γύρω από εκπληκτικά ρυθμικά άγκιστρα, να διακοσμούνται από εξαιρετικά συνοδευτικά φωνητικά – όλα αυτά από ένα ‛οπλοστάσιο’ εξαιρετικών μουσικών, στην πλειοψηφία τους ‛τσαμπιόνια’ των Νεοϋορκέζικων studios. Αλλά αυτό που σου μένει είναι η επιμέλεια και το φιλόπονο καθώς και η εκφραστική ακρίβεια του όλου εγχειρήματος. Μια ακρίβεια που δε μοιάζει να γνωρίζει όρια και περιορισμούς από ιδιώματα, τεχνοτροπίες και μόδες. Και δεν μιλάω για ξερή, ψυχρή, επίπλαστη καλλιέπεια: ακούς διάχυτη μιά χαλαρή, τζαζέ και ‛χύμα’ αίσθηση που πάει χέρι-χέρι με την εκζήτηση και την επιτήδευση των ενορχηστρώσεων και κάνει τα τραγούδια να περιπλανώνται κομψεπίκομψα και ταυτόχρονα Ανθρώπινα ως εκεί που δεν παίρνει: σπίρτα και ‛ξουράφια’, άλλοτε κυνικά, άλλοτε καταφερτζίδικα, άλλοτε να κάνουν μαύρη πλάκα με το φόβο του θανάτου, άλλοτε να ανησυχούν για μικροπράγματα κι άλλοτε να το ρίχνουν έξω απερίσκεπτα, παράτολμα, όλο αμέλεια. Ο Fagen είναι ένας από αυτούς τους σπουδαίους μάστορες που αντιδρούν σαν σεισμογράφοι στο Πνεύμα των καιρών ακόμα κι όταν δεν το ξέρουν: όσο κι αν στίβω το μυαλό μου δε μπορώ να βρώ δίσκο που να αντιπροσωπεύει καλύτερα την Αμερική του Σήμερα, μετά τις 11/9: αποσβολωμένη, έκπληκτη, μπερδεμένη, πάντα αφρόντιστη και να πετάει τη σκούφια της για fun που όμως δεν το βρίσκει πάντα.
Ενα Πόπ κομψοτέχνημα για ακραία απαιτητικούς.
Last edited by a moderator:
