Το να ξεκιναμε με τον κατηγοριματικο λογο του βιντεο για να καταληξουμε να συζηταμε τι ειναι Φιλοσοφια η το τι κανουν οι Φιλοσοφοι, δειχνει την χρησιμη οσο το δυνατον, οψη του νηματος.
Αλλα για να εχουμε μια σωστη αποψη πρεπει να αρχιζουμε απ την αρχη και να βαζουμε πτα πραγματα στη θεση τους το καθε ενα.
Σιγουρα η φιλοσοφια εχει τεραστεια επιρροη στη ζωη μας οπως δεν μπορει καν να το φανταστει κανεις. Και ειναι ουσιαστικα ο τεκτωνας του πολιτισμου μας.
Παρ'ολα αυτα δεν απεθυθνεται "στο κοινο". Ουσιατικα δεν απευθυνεται σε κανενα παρα μονο στην θεωρηση των πραγματων του κοσμου, που μας περιβαλουν η μη, (ορατων τε παντων και αορατων που λεει και το Αγιο κειμενο που δεν ειναι φιλοσοφικο). Αισθητικων η Νοητικων. Η θεωρηση που γινεται υποθεση και κατοπιν θεωρια, υπερβατολογικη (και οχι υπερβατικη-δηλαδη αυτου που δυναται ναι ειναι).
Ετσι αρχιζει και η Γνωση και η επιστημη. Θα ελεγα και ο Πολιτισμος.
Εαν εχετε παρατηρησει στα Αγγλοσαξονικα πανεπιστημια, το αναγραμμα που δειχνει το διδακτορικο επιπεδο ενος επιστημονα ειναι PhD. Φυσικα δεν ειναι τυχαιο και εχει την επιστημολογικη εξηγηση του.
Απο εκει και περα η Φιλοσοφια εχει καποια συγκεκριμενα κοινα.
Το πρωτο ειναι οι επαγγελματιες της Discipline. Καθηγητες, ερευνητες.
Το δευτερο κοινο ειναι το πολυ συγγεκριμενο ενος μερους της νεολεας και πολυ περιορισμενο γεωγραφικα, στην πιαδευση του ωστε να γινει ακαδημαϊκος πολιτης. Ελαχιστα κρατη εχουν στο cursus τους μια υποχρεωτικη τετοια εκπαιδευση και η μονη γενικευμενη ηταν (και ειναι παρα την γενικευμενη και συνεχη καταρευση της παιδειας) στην Γαλλια. Φυσικα για να εχει καποιος μια ιδεα περι τινος προκειται πρεπει να βγαλει τελειως απο το μυαλο του χρονολογιες και τσιτατα (αποφθεγματα) γιατι δεν σημαινουν τιποτα απο μονα τους ουτε καν δικνυουν κατι..
Υπαρχει και ενα τριτο κοινο, αυτο που καποτε λεγοταν του εντιμου ανθρωπου, που αποτελειται συχνα απο περιεργους ανησυχους η χασομεριδες. Και η επιτευξη του σκοπου τους (η ανακαλυψη καποιας θεωρησης που να αγγιζει καποια γνωση) εξαρταται απο την πειθαρχια της σκεψης που θα θεσουν οι ιδιοι στην σκεψη τους και την μεθοδο τους.
Και για να επανελθουμε στον Νιτσε. Παρ'ολο το μεγαλο ενδιαφερον που παρουσιαζει η θεση του περι πραγματων κυριως αφοροντας τον ανθρωπο και την κοινωνια στην οποια ζει, εχει αυτο το χαρακτηριστικο να τραβαει πολλους "οπαδους" που ψαχνουν τελειωμενες λυσεις και γινονται
Νιτσεϊκοι υπεραμυνομενοι πλεον το παρεκλησι τους παρα την ερευνα των δυνατιτητων του Ειναι.
Ηδη παρατηρησα οτι σε πανεπιστημιακο επιπεδο, οταν ειχε καταρευσει ολοκληρωτικα ο μαρξισμος που καταδυναστευαν καποιοι παπες στις δεκαετιες 60 και 70, στην Σορβοννη η στην Ναντερρ και περιξ αυτων, μετα ολος αυτο ο "καλος κοσμος" αντικατασταθηκε απο μια καστα "Νιτσεϊκων" Απο τα 80ς και κυριως στα 90ς.
Αλλα παει περασε και αυτη η μοδα και πλεον ο Νιτσε διδασκεται μεσα στο μετρο της παρουσιας του στον χωρο της επιστημης και οχι υπερμετρα.
Στην εποχη μας με την ιδεα του αυξημενου ανθρωπου (μεσω της γεννετικης η της βιοτεχνολογιας και ρομποτικης) καποιοι παλι προσπαθουν να βαλουν απο την πισω πορτα τον Νιτσε σαν προφητη... Ειναι αυτη η οψη οπαδισμου και κομματισμου που προσωπικα με ενοχλει στον Νιτσεϊσμο, και οχι τα κειμενα που τα βρισκω εξαιρετικα και κατα σημεια πολυ διαπεραστικα.
To 2002 βγηκε ενα συνδραμικο πονημα απο ομαδα πανεπιστημιακων, ολοι διαλεγμενοι ενας κι ενας, μεταξυ των οποιων ενας ηταν και δασκαλος μου σε καποια φαση, με τιτλο
Pourquoi nous ne sommes pas Nitcheens, δικνυοντας αυτην τη ταση καπελωματος quasi μαρξιστικου, καθως επισης και το αμφιρροπο βλεπε την πιθανη εργαλιοποιηση των Νιτσεϊκων αφορισμων...
Οποτε με την ευκαιρια προτεινω και το βιβλιο αυτο.
Οποτε να καταληξω, Φυσικα πρεπει να διαβασουμε και ακομα περισσοτερο να μελετησουμε Νιτσε. Θα πεθανουμε λιγοτερο ηλιθιοι.
Αλλα απο εκει μεχρι να γινουμε
Νιτσεϊκοι ( οπως μου φαινεται ο αφοριστικος κυριος του βιντεο) ...φυσικα μακρυα κι αγαπημενοι.
Εχει βγει και σε φτηνη εκδοση, λεγοεμενη "τσεπης"