Αν είναι κάτι που αντιπαθώ, είναι η στείρα συνθηματολογία και οι αντιφατικές ιδεολογίες. Αν είναι κάτι που αντιπαθώ περισσότερο, είναι να συναντάω δείγματα των παραπάνω και... να μου αρέσουν! Ο λόγος περί Chumbawamba.
:music-smiley-005:
Τους γνώρισα, όπως οι περισσότεροι, με το Tubthumping, το οποίο ακόμα κρατάει δυνατά τη θέση του στο αγαπημένα μου κομμάτια για party. Όχι όμως για τίποτα παραπάνω. Τσίμπησα το single, όπου άκουσα το Farewell to the crown, ένα αντίστοιχα δυνατό και ρυθμικό κομμάτι, αλλά ολίγον πιο... κακιασμένο: Διαολόστελνε σύσσωμη τη βασιλική οικογένια της Αγγλίας! Στο τσακίρ κέφι αποκαλούσε και τη Diana "media whore". "Χα χα, πλάκα έχουν ετούτοι", σκέφτομαι.
Αργότερα άκουσε και μερικά άλλα που πέρασαν από το ραδιόφωνο και, ψάχνοντας, πήρα το Uneasy Listening, συλλογή τους από το 1999. Στίχοι όπως τo Can't hear cause your mouth's full of shit με κάνουν να γελάω μεν, αλλά στη συνέχεια εκνευρίζομαι με το πόσο ισοπεδωτικοί και στείροι είναι. Αλλά, πανάθεμά τους, τα λένε ωραία. Στο ίδιο κομμάτι θα βρείτε τον πιο χαριτωμένο τρόπο που έχει τραγουδηθεί η λέξη "piss".
Στο ίδιο στυλ τα καταπληκτικά (και γνωστά) Timebomb (In a world full of noones, I am a someone) και Enough is enough (Και εγώ σιχαίνομαι τους ναζί, αλλά το Give the fascist man a gunshot μου ακούγεται αντίστοιχα φασιστικό). Ή αυτό με μοναδικό στίχο το "Your ugly houses look so ugh!"
Πιο ευρηματικά τα On the day the Nazi died (για αυτούς που θρήνησαν το θάνατο του Ρούντολφ Ες) και το Give the Anarchist a Cigarette (Nothing ever burns down by itself, every fire needs a little bit of help). Εκεί όμως που έμεινα με το στόμα ανοιχτό είναι στο Hanging on the Old Barbed Wire, από το English Rebel Songs 1381 - 1914. Στο album αυτό ψάχνουν παραδοσιακά αγγλικά κομμάτια στα οποία καταδεικνύεται ότι ο λαός ανέκαθεν ήξερε ότι σκοτώνεται για τα παιχνίδια των μεγάλων. :beee:
Και βέβαια δε μπορώ να μην τους συμπαθήσω για κομμάτια όπως το Look! No Strings! και το We don't go tou God's house anymore, καθότι η θρησκευτική σάτιρα είναι από τις αδυναμίες μου. Ακόμα δε περισσότερο μετά τη συναυλία τους, όπου έσκασα στα γέλια με το She's got all the friends that money can buy (you can buy your friends, but I'll hate you for free) και το μοναδικό passenger list for doomed flight #1721: Σε αυτό το κομμάτι (που ακόμα ψάχνω) περιγράφεται η λίστα επιβατών ενός αεροπλάνου που πολύ θα θέλαμε να δούμε να πέφτει. Ονόματα όπως του πλανητάρχη και του άγγλου φίλου του ακούγονται μεταξύ χαιρέκακων και άκρως ανακουφιστικών "bye-byeeeee". Πλήρως ενημερωμένοι, στο ελληνικό κοινό έδωσαν την ευκαιρία να αποχαιρετήσει τον τότε πρωθυπουργό μας, τον νυν, αλλά και αυτόν που αργότερα θα αναλάμβανε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ - ενημερωμένοι σας λέω! Με κίνδυνο διαγραφής, εκδηλώνω και το σεβασμό μου που η λίστα έκλεισε με τις λέξεις "Olympiakos" και "Panathinaikos". :damnyou:
Εν πάσει περιπτώσει, οι τύποι τελικά δεν είναι ένα μάτσο καλόπαιδα που πιθηκίζουν ξύλινες "ιδεολογίες". Ξέρουν τι πάει στραβά με τον κόσμο και έχουν τη δική τους άποψη για το τι πρέπει να γίνει για αυτό. "Ξεκινήσαμε ως punk", λένε. "Όμως αργότερα άρχισαν να κυκλοφορούν εγχειρίδια με το τι είναι και τι δεν είναι punk, τι συνιστά έναν punk και τι απαγορεύεται. Εμείς μέχρι τότε νομίζαμε ότι punk ήταν η απόρριψη των κανόνων, οπότε την κάναμε με ελαφρά". Η μουσική τους, από ψαλμωδίες και Acapella μέχρι Rap και dance ακολούθησε τους προβληματισμούς αυτούς.
Τους ευχαριστήθηκα περισσότερο όταν διάβαζα τους Invisibles (comic του Grant Morisson, όπου κάθε θεωρία συνωμωσίας που έχετε ακούσει είναι αλήθεια). Δεν τους ακούω πια όταν έχω τα κέφια μου, τους προτιμώ στα... διαόλια! :devil-smiley-029:
:music-smiley-005:
Τους γνώρισα, όπως οι περισσότεροι, με το Tubthumping, το οποίο ακόμα κρατάει δυνατά τη θέση του στο αγαπημένα μου κομμάτια για party. Όχι όμως για τίποτα παραπάνω. Τσίμπησα το single, όπου άκουσα το Farewell to the crown, ένα αντίστοιχα δυνατό και ρυθμικό κομμάτι, αλλά ολίγον πιο... κακιασμένο: Διαολόστελνε σύσσωμη τη βασιλική οικογένια της Αγγλίας! Στο τσακίρ κέφι αποκαλούσε και τη Diana "media whore". "Χα χα, πλάκα έχουν ετούτοι", σκέφτομαι.
Αργότερα άκουσε και μερικά άλλα που πέρασαν από το ραδιόφωνο και, ψάχνοντας, πήρα το Uneasy Listening, συλλογή τους από το 1999. Στίχοι όπως τo Can't hear cause your mouth's full of shit με κάνουν να γελάω μεν, αλλά στη συνέχεια εκνευρίζομαι με το πόσο ισοπεδωτικοί και στείροι είναι. Αλλά, πανάθεμά τους, τα λένε ωραία. Στο ίδιο κομμάτι θα βρείτε τον πιο χαριτωμένο τρόπο που έχει τραγουδηθεί η λέξη "piss".
Στο ίδιο στυλ τα καταπληκτικά (και γνωστά) Timebomb (In a world full of noones, I am a someone) και Enough is enough (Και εγώ σιχαίνομαι τους ναζί, αλλά το Give the fascist man a gunshot μου ακούγεται αντίστοιχα φασιστικό). Ή αυτό με μοναδικό στίχο το "Your ugly houses look so ugh!"
Πιο ευρηματικά τα On the day the Nazi died (για αυτούς που θρήνησαν το θάνατο του Ρούντολφ Ες) και το Give the Anarchist a Cigarette (Nothing ever burns down by itself, every fire needs a little bit of help). Εκεί όμως που έμεινα με το στόμα ανοιχτό είναι στο Hanging on the Old Barbed Wire, από το English Rebel Songs 1381 - 1914. Στο album αυτό ψάχνουν παραδοσιακά αγγλικά κομμάτια στα οποία καταδεικνύεται ότι ο λαός ανέκαθεν ήξερε ότι σκοτώνεται για τα παιχνίδια των μεγάλων. :beee:
Και βέβαια δε μπορώ να μην τους συμπαθήσω για κομμάτια όπως το Look! No Strings! και το We don't go tou God's house anymore, καθότι η θρησκευτική σάτιρα είναι από τις αδυναμίες μου. Ακόμα δε περισσότερο μετά τη συναυλία τους, όπου έσκασα στα γέλια με το She's got all the friends that money can buy (you can buy your friends, but I'll hate you for free) και το μοναδικό passenger list for doomed flight #1721: Σε αυτό το κομμάτι (που ακόμα ψάχνω) περιγράφεται η λίστα επιβατών ενός αεροπλάνου που πολύ θα θέλαμε να δούμε να πέφτει. Ονόματα όπως του πλανητάρχη και του άγγλου φίλου του ακούγονται μεταξύ χαιρέκακων και άκρως ανακουφιστικών "bye-byeeeee".
Πλήρως ενημερωμένοι, στο ελληνικό κοινό έδωσαν την ευκαιρία να αποχαιρετήσει τον τότε πρωθυπουργό μας, τον νυν, αλλά και αυτόν που αργότερα θα αναλάμβανε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ - ενημερωμένοι σας λέω! Με κίνδυνο διαγραφής, εκδηλώνω και το σεβασμό μου που η λίστα έκλεισε με τις λέξεις "Olympiakos" και "Panathinaikos". :damnyou:Εν πάσει περιπτώσει, οι τύποι τελικά δεν είναι ένα μάτσο καλόπαιδα που πιθηκίζουν ξύλινες "ιδεολογίες". Ξέρουν τι πάει στραβά με τον κόσμο και έχουν τη δική τους άποψη για το τι πρέπει να γίνει για αυτό.
"Ξεκινήσαμε ως punk", λένε. "Όμως αργότερα άρχισαν να κυκλοφορούν εγχειρίδια με το τι είναι και τι δεν είναι punk, τι συνιστά έναν punk και τι απαγορεύεται. Εμείς μέχρι τότε νομίζαμε ότι punk ήταν η απόρριψη των κανόνων, οπότε την κάναμε με ελαφρά". Η μουσική τους, από ψαλμωδίες και Acapella μέχρι Rap και dance ακολούθησε τους προβληματισμούς αυτούς.Τους ευχαριστήθηκα περισσότερο όταν διάβαζα τους Invisibles (comic του Grant Morisson, όπου κάθε θεωρία συνωμωσίας που έχετε ακούσει είναι αλήθεια). Δεν τους ακούω πια όταν έχω τα κέφια μου, τους προτιμώ στα... διαόλια! :devil-smiley-029:
