Γυρνώντας πίσω στο χρόνο και...

[Κάλλη Συνοδινού]

.....ακολουθώντας τα ίχνη του Robert Wyatt ……..

News From Babel – Letters Home (1986 Recommended Records)


…αλλά αυτό θα αδικούσε κατάφορα τους υπόλοιπους που συνετέλεσαν στην δημιουργία αυτού του εξαιρετικού δίσκου.

News from Babel, ή, πως η Lindsay Cooper συνάντησε τους Henry Cow, έτσι, για να ξεκινήσω από κάπου το νήμα.
Βέβαια, είναι η μουσική που κυριαρχεί και μου έχει κάνει σχεδόν ολοκληρωτική κατοχή, αλλά είθισται να δίνουμε και κάποια στοιχεία!

Η Lindsay λοιπόν, ήταν ήδη μια καταξιωμένη μουσικός, εξαιρετική δεξιοτέχνις αρχικά στο bassoon και το oboe και στη συνέχεια, σαν μια μοναδική ζωγράφος με διαρκώς επεκτεινόμενη χρωματική παλέτα και στα σαξόφωνα, στο φλάουτο και στα keyboards.
Παραφράζοντας λοιπόν τον τίτλο της ταινίας, when Lidsay met Henry, η παρουσία της έγινε εύκολα διακριτή και η συνεισφορά της στην δημιουργία ενός νέου ρεύματος στη μουσική ήταν καταλυτική.
Οι News from Babel αποτελούν την φυσική εξέλιξη των Henry Cow.
Ο Chris Cutler και η Dagmar Krause έχουν ξανασυνεργασθεί ήδη στους Art Bears και σε διάφορα σχήματα, η Zeena Parkins μεταξύ άλλων με τον Fred Firth, συνδετικό κρίκο μεταξύ των τεσσάρων.

Στο δεύτερο άλμπουμ τους Letters Home, δίπλα στην ξεχωριστή φωνή της Dagmar Krause προστίθεται η καταλυτική παρουσία του Robert Wyatt, αλλά και οι πειραματικές φόρμες του Bill Gilonis στην κιθάρα και το μπάσο, και η συνδρομή στα φωνητικά της Sally Potter (ναι, ναι, εκτός από σκηνοθέτις είχε και μουσικές ανησυχίες) και του Βρεττανού Phil Minton.

Κάπου εδώ πρέπει να βάλω μια τελεία στην αναγκαστικά επιγραμματική καταγραφή των ‛βιογραφικών’ και να ασχοληθώ με τον δίσκο.
Από την πρώτη στιγμή η φωνή του Robert Wyatt μαγνητίζει τον ακροατή και αυτό σίγουρα δεν είναι υποκειμενική άποψη οφειλόμενη στην αδυναμία που του έχω.
Στο Who Will Accuse – μελωδικό σαν soundtrack αισθηματικής ταινίας αλλά αυτό μόνο κατά την πρώτη ‛ανάγνωση’ – αλλά και στα Heart of Stone, Moss, Waited/Justice και (με τη Sally Potter) στο Late Evening, αιχμαλωτίζουν τον ακροατή και απευθύνονται σε αυτόν σε πρώτο πρόσωπο, με μόνη εξαίρεση ίσως το Dragon at the Core, όπου ο Phil Minton παίζει, διασκεδάζει αλλά και κρύβεται κυρίως γι’ αυτόν ή από αυτόν…
Είναι αυτή η ικανότητα που έχει, χωρίς να είναι ίσως μεγάλη φωνή - κάτι που δεν έχω την ικανότητα να διακρίνω και να κρίνω- να μετατρέπει κάθε μουσικό κομμάτι σε έργο τέχνης.

Είναι ίσως πάλι τα τραγούδια που από μελωδίες σαν αυτές που περιέγραψα παραπάνω, χάρη στην δεξιοτεχνία του Gilonis στην κιθάρα αλλά και το τρυφερό και συνάμα στιβαρό χάδι της Zeena Parkins στην άρπα, ξεφεύγουν και γίνονται αφορμή για ένα μεθυστικό στροβίλισμα, για ένα παιχνιδιάρικο κλείσιμο του ματιού σε μεταπολεμικό φόντο υπό τους ήχους ενός ακορντεόν, μια αμυδρή θύμιση της εισαγωγής του Sea Song ακολουθούμενη από ένα καταχθόνια μελωδικό ιντερλούδιο λίγο πριν την φωνή της Sally Potter, είναι ο ορισμός της χρήσης των κρουστών σε αυτό που κάποιοι ονόμασαν avant-rock, είναι όλα αυτά που ο κάθε ένας από τους μουσικούς προσθέτει, με αποτέλεσμα ένα σύνολο στο οποίο και ο πιο δύσκολος ακροατής θα βρει ψεγάδι…
(Τώρα φαντάζομαι θα βγει ο… Παύλος και θα του βρεί δέκα, αλλά αυτό είναι ένα ρίσκο που θα πρέπει να πάρω )

Εξαιρετικός δίσκος, που άργησε να πέσει στην αντίληψή μου και μια καλή αφορμή να ψάξω και το πρώτο τους.

 

[grio]

Λοιπόν πάει καιρός που φίλος μου έγραψε ένα CD το οποίο μου το παρέδωσε με ισχυρές συστάσεις. Άκουσα τις αρχές των κομματιών πατώντας το next στο τηλεκοντρόλ και κατέληξα ότι το CD δεν ενδείκνυται για επιπόλαιες ακροάσεις και ότι δικαιούται να του αφιερωθεί χρόνος. Βέβαια το αρχειοθέτησα και το ξέχασα.
Ήρθε λοιπόν αυτή η γεμάτη ευαισθησία παρουσίασή σου, το ξέθαψα και το άκουσα προσεκτικά. Το CD μου περιέχει τρία άλμπουμ Sirens And Silences/Work Resumed On The Tower/Letters Home. Ξεκίνησα από το Letters Home και το Who Will Accuse?. Η φωνή του Robert Wyatt στα δύο πρώτα κομμάτια ζεστή και εκφραστική όπως την αγαπήσαμε από το Moon In June. Τα πνευστά, το ακορντεόν, η κιθάρα συνθέτουν ένα ευρωπαϊκό αρτ κομψοτέχνημα με Καντέρμπουρι καταβολές.
Σε ευχαριστούμε για τι ωραίες μουσικές που μας υποδεικνύεις.

 

[grio]

Το CD μου περιέχει τρία άλμπουμ Sirens And Silences/Work Resumed On The Tower/Letters Home.

Δύο περιέχει όχι τρία. Τέλος πάντων, άκουσα και το πρώτο τους Sirens And Silences/Work Resumed On The Tower, αλλά το άλμπουμ που παρουσίασες, για μένα υπερέχει καταφανώς… Το πρώτο είναι πιο σκοτεινό, δύστροπο και περιορισμένο ηχοχρωματικά.

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Γρηγόρη τύποις μόνο η διόρθωση ως προς τον αριθμό, διότι στην ουσία το Sirens And Silences/Work Resumed On The Tower είναι ένα άλμπουμ σε δύο μέρη ή δύο άλμπουμς σε ένα δίσκο!!
Πράγματι, αυτό είναι πιό "σκοτεινό", ίσως διότι είναι πιό κοντά σε ότι είχαν κάνει προηγούμενα είτε σαν Henry Cow (κυρίως), είτε σαν Art Bears. Αλλά είναι ίσως και πιό πολύπλευρο, μιας και περιέχει και καλά δομημένα μέσα στο studio κομμάτια, αλλά και τραγούδια γραμμένα on the spot -όπως θα έλεγε και η Mary Poppins -, αλλά αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό αφού είναι τόσο πολλές διαφορετικές μουσικά ισχυρές προσωπικότητες εμπλεκόμενες στην δημιουργία του.
Βέβαια, ίσως αναρωτηθεί κανείς - και δικαίως- γιατί το δεύτερο ακούγεται πιό "ανθρώπινο" και πιό προσιτό; ίσως γιατί είναι πιό πολύ 'μουσικό' και λιγότερο τεχνικό, ίσως γιατί δεν χρειαζόταν πλέον (ποτέ δεν χρειαζόταν αλλά ίσως άργησαν να το καταλάβουν) να αποδείξουν κάτι, ίσως γιατί απλώς το πρώτο τους ακούγεται λίγο δύστροπο γιατί τα πάντα πλέον έχουν γίνει πιό εύπεπτα και το αυτί μας δυσκολεύεται να γυρίσει πίσω, στο απροκάλυπτα πρωτόγονο και σκοτεινό....

 

[by proxy]

Θα μας τρελλάνεις τώρα. Ο ρυθμός πάντως με τον οποίο επεκτείνεσαι σε διάφορα είδη , γκρουπς , ομάδες κλπ είναι εξοντωτικός . Ακου News from Babel. Εδώ η μάνα τους δεν τους ήξερε. Ακόμη κι αυτοί που παρακολουθούσαν στενά τους Herny Cow , Art Bears και γενικώς την "κολλεκτίβα" της ReR άργησαν να τους μάθουν. Ασε που σε βινύλιο μια εποχή θα σκότωνα για να το βρώ. Αντε με το καλό και στους Aksak Μaboul τώρα