- 17 June 2006
- 14,350
Πάνε 20 χρόνια -κι ένας μήνας- από την ημέρα που η αγαπημένη μου φιγούρα απ τους Band έδοσε τέλος στη ζωή της και κληρονόμησε το Αιώνιο Σκοτάδι. Στη φωτογραφία είναι ο πρώτος από αριστερά. Οι Band είχαν ξαναφτιαχτεί χωρίς τον Robbie Robertson, μ ένα κιθαρίστα της σειράς στο πόδι του, σαν θλιβερό τζούκ-μποξ που αναμασούσε τα περασμένα: ήταν ο απόλυτος εξευτελισμός γι αυτό το άλλοτε σπουδαίο γκρούπ που σερνόταν σε θλιβερά κλάμπ και ξενοδοχεία Γ διαλογής παίζοντας ρουτινιάρικα τις παληές επιτυχίες τους γιατί χρειάζονταν τα λεφτά και γιατί δεν ήξεραν να κάνουν τίποτ άλλο. Μετά από ένα τέτοιο σόου στο Cheek to Cheek Lounge, στο Winter Park της Florida, ο Richard Manuel πήγε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του, έδεσε τη ζώνη του στην οριζόντια βέργα που κρέμεται η κουρτίνα του μπάνιου και κρεμάστηκε. Ηταν 42.
Μόλις πληροφορήθηκα τα θλιβερά μαντάτα ένιωσα πως στο βάθος ήξερα ότι αυτός ήταν που θα "έφευγε" πρώτος. Το ήξερα, βαθειά μέσα μου, από την ημέρα που για πρώτη φορά τον άκουσα να τραγουδάει το σπαραχτικό Lonesome Suzie στο πρώτο άλμπουμ τους (Music From Big Pink) – ένα τραγούδι που με γκρέμισε ψυχικά. Μιά φωνή στον αντίποδα του σαρκικού, λάγνου (Levon Helm) ή του εκστασιασμένου, διστακτικού "παιδιού-στο-λούνα-παρκ" που αντιπροσώπευε ο Rick Danko. Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση θυμάμαι αυτή η φωνή που έμοιαζε να αγαπάει τις πληγές της και η περίεργη, μοναχική φάτσα του που, ακόμα κι όταν γελούσε, έδειχνε να έχει γραμμένο τον πόνο πάνω της μέχρι το τελευταίο τετραγωνικό της χιλιοστό – μιά φάτσα που ακόμα και στην πιό βακχική φάση της έδειχνε γεμάτη ρωγμές που μπορούσες να τις ψηλαφίσεις: ένας "μετέφηβος" όπως ακριβώς τον ορίζει ο Βύρων Λεοντάρης στα Δοκίμια για την Ποίηση, ένας ξεριζωμένος που κάτι πάνω του χάλασε ανεπανόρθωτα την εποχή της κρυπτείας μέσω της οποίας από έφηβος γίνεσαι άνδρας, από ψυχική οντότητα μεταβάλλεσαι σε κοινωνική μονάδα. Μανιοκαταθλιπτικός και κλασσική περίπτωση "μεταιχμιακής διαταραχής" (borderline disorder) αποφάνθηκαν οι Ειδικοί λίγο μετά.
Τον άκουγα κάθε μέρα σαν μνημόσυνο αυτό τον τελευταίο μήνα. Διάλεξα έναν από τους πιό παραγνωρισμένους και αδικημένους δίσκους των Band, το μεγαλειώδες "Northern Lights-Southern Cross". Το άλμπουμ είναι το πιο αμφιλεγόμενο που έβγαλε ποτέ του το γκρούπ. Oι κακές γλώσσες είπαν ότι η έμπνευση υποχωρούσε και ο ήχος γινόταν όλο και πιο εξαρτημένος από τις αλχημείες της κονσόλας. Ο δίσκος διαθέτει τρείς από τις πιο δυνατές συνθέσεις τους (Ophelia, Acadian Driftwood και It Makes No Difference) και είναι μαγειρεμένο στο στούντιο περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Είναι συγκρατημένος, σαν γεμάτος φθινοπωρινή ομορφιά, σκέτο Nocturne: Νυχτερινός, παράξενα γαλήνιος αλλά γεμάτος αίσθημα, πάθος, ευαισθησία. Οπως πολύ σωστά παρατήρησαν τότε, αν και όλα τα τραγούδια είναι συνθέσεις του Robertson, ο δίσκος αυτός είναι προσωπικός θρίαμβος του κημπορντίστα τους Garth Hudson: αυτός ανέλαβε να κόψει και να ράψει μόνος του στο στούντιο, αφού οι άλλοι είχαν πιά φύγει. Το αποτέλεσμα θυμίζει αυτή τη σχολή που στη ζωγραφική τη λένε impasto – εκεί που ο καλλιτέχνης εναποθέτει με περίσσια φροντίδα διαδοχικές επιστρώσεις χρωμάτων με το μαχαιράκι. Ο Hudson ήταν πάντα το μυστικό όπλο των Band, αυτός που πλούτιζε τον ήχο τους με άπειρα εκπληκτικά tricks: ragtime πιάνο, wah-wah clavinets, πανηγυριώτικους σκοπούς, άπειρα στυλ και μετρικές αλλαγές, όλα με μιά τεχνική μαεστρία και σιγουριά σταθερή σαν βράχο. Χρησιμοποιεί εδώ μιά εκθαμβωτική παλέττα από λεπταίσθητες ηχητικές αποχρώσεις, ένα απίστευτο παιχνίδι με ηχο-σκιάσεις και ταπετσαρίες που λειτουργούν υποδόρια γεμάτες λιτή κομψότητα και αβίαστη, σχεδόν φυσική Χάρη.
Το tour de force του άλμπουμ είναι από κάθε άποψη το Acadian Driftwood. Ενα κομμάτι που μιλάει για τον ξεριζωμό των Γαλλο-Καναδών που κατέβηκαν στη Λουιζιάνα και έγιναν Cajuns. Ο Manuel με τον Levon Helm εναλλάσσονται συνέχεια στα φωνητικά αυτής της σκυθρωπής, απαρηγόρητης μπαλάντας που σου σκίζει την ψυχή και σκορπίζει τα ιμάτιά της στους ανέμους.
Last edited:
