- 17 June 2006
- 14,350
Daniel Lanois - For The Beauty Of Wynona (1993)
Τούτο εδώ είναι το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Daniel Lanois, ηχογραφημένο 4 χρόνια μετά από το πρώτο (Acadie - o Αρχηγός έχει γράψει ένα πολύ καλό κείμενο, θα το βρείτε στο index μαζί με όλα τα πληροφοριακά στοιχεία γύρω από τον Καναδό παραγωγό δίσκων, κιθαρίστα και συνθέτη).
Λάτρεψα το Acadie μόλις πρωτοβγήκε, το 'έφαγα' μαζί με τα εξώφυλλα.
Το The Beauty Of Wynona όμως είναι ένα κλικ πιο κοντά στην καρδιά μου. Είναι βλέπετε λίγο πιο απεριποίητο από το πρώτο, λίγο πιο αξύριστο και τραχύ. Φυσικά και είναι ένα αραβούργημα, λεπτοδουλεμένο μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια με όλους τους γνωστούς τρόπους του μάγου - τα παλιά του μαγνητόφωνα, τους σχεδόν αρχαίους λαμπάτους ενισχυτές, όλο τον παλιομοδίτικο studio εξοπλισμό στην αγορά του οποίου ο Lanois ξόδευε όλα του τα λεφτά από τα 19 του μέχρι να γίνει διάσημος. Αυτό σημαίνει πως ο δίσκος αν και εξαιρετικά απλός, ακούγεται εξαίσια: καλύτερα από οποιονδήποτε σύγχρονό του αλλά και από πολλούς -έως πάρα πολλούς- κατοπινούς. Σημαίνει επίσης πως ο δημιουργός του έχει κάνει θαύματα στο να τον εμποτίσει ακριβώς με την ατμόσφαιρα που ήθελε: ένα υγρό, μελαγχολικό τοπίο, ποτισμένο με τη λατρεία τόσο της κιθάρας όσο και της Νέας Ορλεάνης, ιδιαίτερα φορτισμένο συναισθηματικά, νυχτερινές μουσικές που τις κατατρέχουν η νοσταλγία, η αναμόχλευση παθών, ο πόθος, οι ερινύες.
Αλλά οι χαρακτηρισμοί 'απεριποίητο' και 'τραχύ' πάνε όχι στο Πώς ακούγεται όσο στη διάθεση που αποπνέει ο δίσκος: αυτό το άλμπουμ, έχει υπέρ ενισχυμένο ποιητικό άλγος σε σχέση με το προηγούμενό του. Ο Lanois πάντα ήταν στο βάθος του 'αγγιγμένος': μεγάλος μοναχικός, μύστης και αναχωρητής. Εδώ όμως φτιάχνει ένα πανόραμα εσωτερικής περιπλάνησης εν πλήρη μετεωρισμό, ένα εύθραυστο, κατανυκτικό και συνάμα ξεδιάντροπα σαρκικό Αριστούργημα. Γίνεται πολύ προσωπικός και εκτίθεται ανεπανόρθωτα φυσικά, καθώς απουσιάζει από δώ κάθε ίχνος ναρκισσισμού και φιλαρέσκειας. Αλλά μέσα από το δίσκο του προβάλει μία πολύ επίπονα κερδισμένη προσωπική λύτρωση, μία από τις πιο επίκαιρες και πιο σημαντικές κατά την ταπεινή μου γνώμη: το δικαίωμα της ψυχικής μη-ανακαίνισης: το να μην επιβάλλεται να πετάξεις τα παλιά σου έπιπλα για να τα αντικαταστήσεις υποχρεωτικά με καινούργια. Να μην αδειάσεις κοντολογής: από τις μνήμες σου, τους καημούς σου, τη μοναξιά σου, τις ανακολουθίες και τις ήττες σου, την αίσθηση του ανολοκλήρωτου.
Last edited:
