Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Πολιτισμός
Η καρδιά του κόσμου
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 1058330094" data-attributes="member: 62"><p><span style="font-size: 12px">Οι Λούθηροι και οι Λαμαρτίνοι δεν είναι οι Δον Κιχότες: είναι Σάντσοι - υπηρέτες της πολιτικής οικονομίας. Οι Λούθηροι και οι Λαμαρτίνοι μπορούν να είναι επαναστάτες όσο η επανάσταση δεν απειλεί να σπάει τα πλαίσια της ρητορείας τους. Μόλις όμως οι μάζες ξεφεύγουν για λίγο από τον ρόλο που τους επιφυλάσσουν αρχηγοί, μεσσίες και μυσταγωγοί, όταν όλα τα λαϊκά «προτερήματα» της πειθαρχίας, της σωφροσύνης και της αφοσίωσης, με τα οποία αλυσοδένεται ο λαός, θραύονται, τότε το ελκυστικό θέαμα του «καλού λαού» αντικαθίσταται απ’ τον «αναρχούμενο όχλο» - που είναι «άσχημος», «κακός» κι «εγκληματικός». Τότε οι δημοκράτες Λαμαρτίνοι χειροκροτούν μαζί με τις αριστοκρατικές κυρίες τους κομψούς αξιωματικούς που σφάζουν τον πολυκέφαλο Κάλιμπαν στις εργατικές συνοικίες, κι οι αδιάλλακτοι Λούθηροι τροχίζουν πάνω στις τσακισμένες στρατιές των χωρικών την υστερική εισαγγελική γλώσσα που θα κληρονομήσουν οι Βισίνσκι, οι Μακ Κάρθυ και οι Ζντάνοφ: «Πρέπει να κομματιαστούν, να μαχαιρωθούν κρυφά και φανερά, απ’ τον καθένα που μπορεί, για τον ίδιο λόγο που ο καθένας πρέπει να σκοτώνει ένα λυσσασμένο σκυλί!». </span></p><p><span style="font-size: 12px"></span></p><p><span style="font-size: 12px"></span></p><p><span style="font-size: 12px">Μέσα σ’ όλη την ιστορία ο αντάρτης, αν δεν «καλυφθεί» εγκαίρως από κάποια αυθεντία, αν δεν υποταγεί στο «θέλημα του Πατρός» -από τον Ιεχωβά μέχρι τον Στάλιν και τον Ντε Γκολ- όχι μόνο δεν «δικαιώνεται» αλλά είναι καταδικασμένος να παραδέρνει με το σπαθί του στομωμένο ανάμεσα σε απατηλές παρατάξεις χάνοντας διαρκώς τον πονηρό αντίπαλό του που του βάζει τον καθρέφτη καταπρόσωπο λέγοντάς του με θεολογική ή επιστημονική υποβλητικότητα: «ιδού ο αντίπαλός σου!». Τα όρια των παρατάξεων σβήνουν καθώς οι ιησουίτες περνοδιαβαίνουν από το κονκλάβιο στο «κομμουνιστικό» κόμμα. Η πραγματική σύγκρουση δεν γίνεται ανάμεσα στον παπά και στον κομμισάριο, αλλά ανάμεσα σ’ αυτούς που κάνουν τους νόμους και σ’ αυτούς που τους υφίστανται.</span></p><p><span style="font-size: 12px"></span></p><p><span style="font-size: 12px"></span></p><p><span style="font-size: 12px">Αυτοί που συγκρούονται για την εξουσία ταυτίζονται ως προς τον στόχο τους. Απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα προβάλλονται δύο δυνατές τοποθετήσεις: α) Αδιαφορούμε για το ποιος θα γίνει αφεντικό μας - οπότε βρισκόμαστε εκτεθειμένοι στην κατηγορία πως «αντικειμενικά» εξυπηρετούμε την κρατούσα κατάσταση. β) Συντασσόμαστε με τον διεκδικητή της εξουσίας οπότε έχουμε την αυταπάτη πως ασκούμε την ελευθερία μας με το να διαλέγουμε απλώς, κι εφόσον είναι κι αυτό εφικτό, τους κυρίους μας.</span></p><p><span style="font-size: 12px"></span></p><p><span style="font-size: 12px"></span></p><p><span style="font-size: 12px">Υπάρχει άλλη λύση; Είναι δυνατή μιά μη συμμετοχή στο παιχνίδι, μια πραγματική άρνηση της εξουσίας πέρα από τον στρουθοκαμηλισμό της «εσωτερικής ελευθερίας» και τη σοφιστεία της εγνωσμένης αναγκαιότητας; ή πέφτουμε πάντα στην παγίδα που με δόλωμα τα ίδια μας τα πάθη μας στήνει η «πανουργία» του εγελιανού Λόγου; Το μόνο που μπορεί να λεχθεί πάνω σ’ αυτό είναι πως πράγματι παράλληλα προς την πάλη για την εξουσία αναπτύσσονται και μορφές πάλης κατά της εξουσίας. Τώρα τι δρόμους παίρνουν αυτές οι μορφές πάλης καταλήγοντας στο κανάλι της εξουσίας είναι μια άλλη ιστορία.</span></p><p><span style="font-size: 12px"></span></p><p><span style="font-size: 12px"></span></p><p><span style="font-size: 12px">Αλλά προτού αφεθούμε στην «πανουργία του Λόγου», δηλ. προτού καταντήσουμε χρησιμοποιήσιμοι ιστορικά, ας δούμε το πρόβλημα μεσ’ από ένα φαινόμενο που η μια του όψη ενισχύει κι η άλλη αναιρεί την ολοκληρωτική αντίληψη της ιστορίας. Το φαινόμενο είναι η ταυτότητα κομμουνισμού-χριστιανισμού. Στη μια όψη αυτής της ταυτότητας ο πάπας συναντιέται με τον «λαϊκό ηγέτη», η εκκλησία με το κόμμα, και το «πνεύμα» με το «κράτος». Αλλά πέρα απ αυτόν τον εκλαϊκευμένο εγελιανισμό, με τον οποίο μας έχουν μπουχτίσει αντικομμουνιστές και σοβιετολόγοι, υπάρχει αυτό που συνιστά ό,τι θα ονομάζαμε «απωθημένη» ταυτότητα κομμουνισμού-χριστιανισμού, και είναι αυτό που συμβαίνει <em>έξω από τα τείχη τους</em>: εκεί που το αίμα του καθολικού παπά της Κολομβίας Καμίλο Τόρες συναντιέται με το αίμα του Γκεβάρα. Γιατί η περιπέτειά τους δεν προκύπτει από το δόγμα τους αλλά από τις πληγές τους κι από τις αρρώστιες τους. Δεν τους γέννησε ο καθολικισμός ή ο λενινισμός αλλά η λάσπη της Λατινικής Αμερικής. Ας διεκδικούν εκ των υστέρων τα κουφάρια τους ινστρούκτορες κι επίσκοποι, πράκτορες και θεολόγοι - ποιμένες που γυρεύουν καθένας το δικό του πρόβατο να το ξαναμαντρώσει στη στρούγκα του. Αυτοί έχουν αχώριστα ενωθεί μέσα στη δική τους «θρησκεία» που δεν πρόφτασαν κάν να μάθουν τ’ όνομά της γιατί δεν πρόφτασαν να γίνουν γέροι και σοφοί. </span></p><p><span style="font-size: 12px"></span></p><p><span style="font-size: 12px"></span></p><p><span style="font-size: 12px">Αυτή η «θρησκεία» (η ενεργός αγάπη του Καμίλο Τόρες, η διαρκής επανάσταση του Τσε, η αδιάλλακτη αλληλεγγύη του Σιλόνε) δεν είναι παρά τα κομμάτια ενός κοινού οράματος που ολοένα τσακίζεται, βουλιάζει κι αναδύεται μεσ’ από το αίμα. Είναι πράγματι η «καρδιά του κόσμου» και, όταν πάψει να χτυπάει, ο κόσμος θα ‛χει παγώσει για πάντα μέσα στην τέλεια κι ασάλευτη λογική του - που είναι ο θάνατος. </span></p><p><span style="font-size: 12px"></span></p><p><span style="font-size: 12px"></span></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, περιοδικό Σημειώσεις, Αθήνα, 1975.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 1058330094, member: 62"] [SIZE=3]Οι Λούθηροι και οι Λαμαρτίνοι δεν είναι οι Δον Κιχότες: είναι Σάντσοι - υπηρέτες της πολιτικής οικονομίας. Οι Λούθηροι και οι Λαμαρτίνοι μπορούν να είναι επαναστάτες όσο η επανάσταση δεν απειλεί να σπάει τα πλαίσια της ρητορείας τους. Μόλις όμως οι μάζες ξεφεύγουν για λίγο από τον ρόλο που τους επιφυλάσσουν αρχηγοί, μεσσίες και μυσταγωγοί, όταν όλα τα λαϊκά «προτερήματα» της πειθαρχίας, της σωφροσύνης και της αφοσίωσης, με τα οποία αλυσοδένεται ο λαός, θραύονται, τότε το ελκυστικό θέαμα του «καλού λαού» αντικαθίσταται απ’ τον «αναρχούμενο όχλο» - που είναι «άσχημος», «κακός» κι «εγκληματικός». Τότε οι δημοκράτες Λαμαρτίνοι χειροκροτούν μαζί με τις αριστοκρατικές κυρίες τους κομψούς αξιωματικούς που σφάζουν τον πολυκέφαλο Κάλιμπαν στις εργατικές συνοικίες, κι οι αδιάλλακτοι Λούθηροι τροχίζουν πάνω στις τσακισμένες στρατιές των χωρικών την υστερική εισαγγελική γλώσσα που θα κληρονομήσουν οι Βισίνσκι, οι Μακ Κάρθυ και οι Ζντάνοφ: «Πρέπει να κομματιαστούν, να μαχαιρωθούν κρυφά και φανερά, απ’ τον καθένα που μπορεί, για τον ίδιο λόγο που ο καθένας πρέπει να σκοτώνει ένα λυσσασμένο σκυλί!». Μέσα σ’ όλη την ιστορία ο αντάρτης, αν δεν «καλυφθεί» εγκαίρως από κάποια αυθεντία, αν δεν υποταγεί στο «θέλημα του Πατρός» -από τον Ιεχωβά μέχρι τον Στάλιν και τον Ντε Γκολ- όχι μόνο δεν «δικαιώνεται» αλλά είναι καταδικασμένος να παραδέρνει με το σπαθί του στομωμένο ανάμεσα σε απατηλές παρατάξεις χάνοντας διαρκώς τον πονηρό αντίπαλό του που του βάζει τον καθρέφτη καταπρόσωπο λέγοντάς του με θεολογική ή επιστημονική υποβλητικότητα: «ιδού ο αντίπαλός σου!». Τα όρια των παρατάξεων σβήνουν καθώς οι ιησουίτες περνοδιαβαίνουν από το κονκλάβιο στο «κομμουνιστικό» κόμμα. Η πραγματική σύγκρουση δεν γίνεται ανάμεσα στον παπά και στον κομμισάριο, αλλά ανάμεσα σ’ αυτούς που κάνουν τους νόμους και σ’ αυτούς που τους υφίστανται. Αυτοί που συγκρούονται για την εξουσία ταυτίζονται ως προς τον στόχο τους. Απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα προβάλλονται δύο δυνατές τοποθετήσεις: α) Αδιαφορούμε για το ποιος θα γίνει αφεντικό μας - οπότε βρισκόμαστε εκτεθειμένοι στην κατηγορία πως «αντικειμενικά» εξυπηρετούμε την κρατούσα κατάσταση. β) Συντασσόμαστε με τον διεκδικητή της εξουσίας οπότε έχουμε την αυταπάτη πως ασκούμε την ελευθερία μας με το να διαλέγουμε απλώς, κι εφόσον είναι κι αυτό εφικτό, τους κυρίους μας. Υπάρχει άλλη λύση; Είναι δυνατή μιά μη συμμετοχή στο παιχνίδι, μια πραγματική άρνηση της εξουσίας πέρα από τον στρουθοκαμηλισμό της «εσωτερικής ελευθερίας» και τη σοφιστεία της εγνωσμένης αναγκαιότητας; ή πέφτουμε πάντα στην παγίδα που με δόλωμα τα ίδια μας τα πάθη μας στήνει η «πανουργία» του εγελιανού Λόγου; Το μόνο που μπορεί να λεχθεί πάνω σ’ αυτό είναι πως πράγματι παράλληλα προς την πάλη για την εξουσία αναπτύσσονται και μορφές πάλης κατά της εξουσίας. Τώρα τι δρόμους παίρνουν αυτές οι μορφές πάλης καταλήγοντας στο κανάλι της εξουσίας είναι μια άλλη ιστορία. Αλλά προτού αφεθούμε στην «πανουργία του Λόγου», δηλ. προτού καταντήσουμε χρησιμοποιήσιμοι ιστορικά, ας δούμε το πρόβλημα μεσ’ από ένα φαινόμενο που η μια του όψη ενισχύει κι η άλλη αναιρεί την ολοκληρωτική αντίληψη της ιστορίας. Το φαινόμενο είναι η ταυτότητα κομμουνισμού-χριστιανισμού. Στη μια όψη αυτής της ταυτότητας ο πάπας συναντιέται με τον «λαϊκό ηγέτη», η εκκλησία με το κόμμα, και το «πνεύμα» με το «κράτος». Αλλά πέρα απ αυτόν τον εκλαϊκευμένο εγελιανισμό, με τον οποίο μας έχουν μπουχτίσει αντικομμουνιστές και σοβιετολόγοι, υπάρχει αυτό που συνιστά ό,τι θα ονομάζαμε «απωθημένη» ταυτότητα κομμουνισμού-χριστιανισμού, και είναι αυτό που συμβαίνει [I]έξω από τα τείχη τους[/I]: εκεί που το αίμα του καθολικού παπά της Κολομβίας Καμίλο Τόρες συναντιέται με το αίμα του Γκεβάρα. Γιατί η περιπέτειά τους δεν προκύπτει από το δόγμα τους αλλά από τις πληγές τους κι από τις αρρώστιες τους. Δεν τους γέννησε ο καθολικισμός ή ο λενινισμός αλλά η λάσπη της Λατινικής Αμερικής. Ας διεκδικούν εκ των υστέρων τα κουφάρια τους ινστρούκτορες κι επίσκοποι, πράκτορες και θεολόγοι - ποιμένες που γυρεύουν καθένας το δικό του πρόβατο να το ξαναμαντρώσει στη στρούγκα του. Αυτοί έχουν αχώριστα ενωθεί μέσα στη δική τους «θρησκεία» που δεν πρόφτασαν κάν να μάθουν τ’ όνομά της γιατί δεν πρόφτασαν να γίνουν γέροι και σοφοί. Αυτή η «θρησκεία» (η ενεργός αγάπη του Καμίλο Τόρες, η διαρκής επανάσταση του Τσε, η αδιάλλακτη αλληλεγγύη του Σιλόνε) δεν είναι παρά τα κομμάτια ενός κοινού οράματος που ολοένα τσακίζεται, βουλιάζει κι αναδύεται μεσ’ από το αίμα. Είναι πράγματι η «καρδιά του κόσμου» και, όταν πάψει να χτυπάει, ο κόσμος θα ‛χει παγώσει για πάντα μέσα στην τέλεια κι ασάλευτη λογική του - που είναι ο θάνατος. [/SIZE] Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, περιοδικό Σημειώσεις, Αθήνα, 1975. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Πολιτισμός
Η καρδιά του κόσμου
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…