Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Η σαγήνη της Τζαζ! [+22 άλμπουμ]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058829744" data-attributes="member: 30418"><p><strong><span style="font-size: 22px">18</span></strong>. <strong> Eric Dolphy - Out To Lunch!</strong> (Αύγουστος 1964, Blue Note) [LP]</p><p><span style="color: Indianred">Κομμάτια</span>: A1 Hat And Beard (Eric Dolphy) - 8:24, A2 Something Sweet, Something Tender (Dolphy) - 6:02, A3 Gazzelloni (Dolphy) - 7:22, B1 Out To Lunch (Dolphy) - 12:06, B2 Straight Up And Down (Dolphy) - 8:19</p><p><span style="color: Indianred">Μουσικοί</span>: Eric Dolphy (μπάσο κλαρινέτο: A1 & A2, φλάουτο: A3, άλτο σαξόφωνο: B1 & B2), Freddie Hubbard (τρομπέτα), Bobby Hutcherson (βιμπράφωνο), Richard Davis (μπάσο), Tony Williams (τύμπανα)</p><p><span style="color: Indianred">Παραγωγή / Μηχανικός</span>: Alfred Lion<span style="font-size: 12px"><a href="https://avclub.gr/index.php?threads/179000/post-1058829754" target="_blank">[8]</a></span> / Rudy Van Gelder<span style="font-size: 12px"><a href="https://avclub.gr/index.php?threads/179000/post-1058829754" target="_blank">[23]</a></span></p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH=full]207913[/ATTACH]</p><p></p><p>Όταν ο <strong><em>Eric Dolphy</em></strong>/Έρικ Ντόλφι (1928-1964, 36 χρ.) έφτασε για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη στα τέλη της δεκαετίας του '50 με το γκρουπ της Δυτικής Ακτής του <em>Chico Hamilton</em>, ο αρχικός συντάκτης των σημειώσεων του άλμπουμ <em>A.B. Spellman</em> σημείωσε ότι «έπαιζε ωραία — όμορφα και τα σχετικά». Ο ίδιος συντάκτης σημείωσε ότι ήταν ένας διαφορετικός Ντόλφι που επέστρεψε ένα χρόνο μετά τη συνεργασία του με τον Τσαρλς Μίνγκους: «Αυτός ήταν άγριος και μπερδεμένος, έπαιζε κάθε λογής ακατανόμαστα πράγματα που δεν θα έλεγες μπροστά στη μητέρα σου».</p><p></p><p>Στυλιστικά, ο Έρικ Ντόλφι βρισκόταν κάπου ανάμεσα στον ολισθηρό μελωδισμό του Τσάρλι Πάρκερ και στη διαταραχή που ξεπερνούσε τα όρια του <em>Ornette Coleman</em>, για τον οποίο ο Ντόλφι είπε, «Μου δίδαξε μια κατεύθυνση.» Είχε την ενέργεια και την αναρχία ενός παίκτη του "Νέου Πράγματος", υπήρχε μια οργανική δεξιοτεχνία, μελωδική ευφυΐα και τονική φινέτσα που κατά κάποιον τρόπο τον ξεχώριζε από το κέντρο της αβάν-γκάρντ. Εδώ, στο αναγνωρισμένο αριστούργημά του, ο <em>Dolphy</em> είναι μεγαλοπρεπής στο μπάσο κλαρινέτο στο "<em>Hat And Beard</em>" (ένα πνευματώδες νεύμα στον <em>Monk</em> στα 9/4) και στο "<em>Something Sweet, Something Tender</em>", μια υπέροχη, ημι-αφηρημένη ονειροπόληση που μοιάζει με <em>Mingus</em>, λυρική και ενστικτώδης εκ περιτροπής —μερικές φορές μέσα στην ίδια φράση— αλλά πάντα στοχαστική και καθηλωτική.</p><p></p><p>«Παίζω νότες που κανονικά δεν θα λέγαμε ότι είναι σε ένα δεδομένο κλειδί, αλλά τις ακούω ως "κατάλληλες"», εξήγησε κάποτε ο <em>Dolphy</em>. «Δεν νομίζω ότι "αφήνω τις αλλαγές" όπως λέει και η έκφραση, κάθε νότα που παίζω έχει κάποια αναφορά στις συγχορδίες του κομματιού.» Ενώ οι συγχορδίες στο <em>Out To Lunch</em> συχνά δεν αποτελούν πρόβλημα (το κουιντέτο πηγαίνει "ελεύθερο" σε αρκετές περιπτώσεις), υπάρχει παλμός και ρυθμική δυναμική σε όλη τη διάρκεια, παρόλο που το τμήμα ρυθμού —ειδικά ο βιμπραφωνίστας <em>Bobby Hutcherson</em>/Μπόμπυ Χάτσερσον— χρησιμοποιείται ως ισότιμος συντελεστής και όχι ως φύλακας του χρόνου και της αρμονίας.</p><p></p><p>«Όλοι είναι αρχηγοί σε αυτό το σέσιον», σχολίασε ο <em>Dolphy</em>, και πόσο καλά οδηγούν όλοι. Η παρατεταμένη εντύπωση αυτού του προκλητικού, συχνά όμορφου έργου απέχει πολύ από το πυκνό, χαοτικό επιχείρημα που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος της φρι τζαζ, αλλά είναι μάλλον μια πνευματώδης συνομιλία. Φεύγοντας από την Αμερική αμέσως μετά από αυτό το διάστημα («Αν προσπαθήσεις να κάνεις κάτι διαφορετικό σε αυτή τη χώρα, οι άνθρωποι σε κατακρίνουν για αυτό»), ο <em>Dolphy</em> πέθανε στην Ευρώπη τρεις μήνες αργότερα από αδιάγνωστο διαβήτη, σε ηλικία 36 ετών. Αυτή η τραγωδία, η μουσική του τόλμη και η φημισμένη προσωπική του γοητεία έχουν ανυψώσει τη θέση του σε τίποτα λιγότερο από άγιο της τζαζ.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH=full]207914[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">(φωτογραφία <em>Francis Wolff</em>)</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058829744, member: 30418"] [B][SIZE=6]18[/SIZE][/B]. [B] Eric Dolphy - Out To Lunch![/B] (Αύγουστος 1964, Blue Note) [LP] [COLOR=Indianred]Κομμάτια[/COLOR]: A1 Hat And Beard (Eric Dolphy) - 8:24, A2 Something Sweet, Something Tender (Dolphy) - 6:02, A3 Gazzelloni (Dolphy) - 7:22, B1 Out To Lunch (Dolphy) - 12:06, B2 Straight Up And Down (Dolphy) - 8:19 [COLOR=Indianred]Μουσικοί[/COLOR]: Eric Dolphy (μπάσο κλαρινέτο: A1 & A2, φλάουτο: A3, άλτο σαξόφωνο: B1 & B2), Freddie Hubbard (τρομπέτα), Bobby Hutcherson (βιμπράφωνο), Richard Davis (μπάσο), Tony Williams (τύμπανα) [COLOR=Indianred]Παραγωγή / Μηχανικός[/COLOR]: Alfred Lion[SIZE=3][URL='https://avclub.gr/index.php?threads/179000/post-1058829754'][8][/URL][/SIZE] / Rudy Van Gelder[SIZE=3][URL='https://avclub.gr/index.php?threads/179000/post-1058829754'][23][/URL][/SIZE] [CENTER][ATTACH type="full" alt="OutToLunch.jpg"]207913[/ATTACH][/CENTER] Όταν ο [B][I]Eric Dolphy[/I][/B]/Έρικ Ντόλφι (1928-1964, 36 χρ.) έφτασε για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη στα τέλη της δεκαετίας του '50 με το γκρουπ της Δυτικής Ακτής του [I]Chico Hamilton[/I], ο αρχικός συντάκτης των σημειώσεων του άλμπουμ [I]A.B. Spellman[/I] σημείωσε ότι «έπαιζε ωραία — όμορφα και τα σχετικά». Ο ίδιος συντάκτης σημείωσε ότι ήταν ένας διαφορετικός Ντόλφι που επέστρεψε ένα χρόνο μετά τη συνεργασία του με τον Τσαρλς Μίνγκους: «Αυτός ήταν άγριος και μπερδεμένος, έπαιζε κάθε λογής ακατανόμαστα πράγματα που δεν θα έλεγες μπροστά στη μητέρα σου». Στυλιστικά, ο Έρικ Ντόλφι βρισκόταν κάπου ανάμεσα στον ολισθηρό μελωδισμό του Τσάρλι Πάρκερ και στη διαταραχή που ξεπερνούσε τα όρια του [I]Ornette Coleman[/I], για τον οποίο ο Ντόλφι είπε, «Μου δίδαξε μια κατεύθυνση.» Είχε την ενέργεια και την αναρχία ενός παίκτη του "Νέου Πράγματος", υπήρχε μια οργανική δεξιοτεχνία, μελωδική ευφυΐα και τονική φινέτσα που κατά κάποιον τρόπο τον ξεχώριζε από το κέντρο της αβάν-γκάρντ. Εδώ, στο αναγνωρισμένο αριστούργημά του, ο [I]Dolphy[/I] είναι μεγαλοπρεπής στο μπάσο κλαρινέτο στο "[I]Hat And Beard[/I]" (ένα πνευματώδες νεύμα στον [I]Monk[/I] στα 9/4) και στο "[I]Something Sweet, Something Tender[/I]", μια υπέροχη, ημι-αφηρημένη ονειροπόληση που μοιάζει με [I]Mingus[/I], λυρική και ενστικτώδης εκ περιτροπής —μερικές φορές μέσα στην ίδια φράση— αλλά πάντα στοχαστική και καθηλωτική. «Παίζω νότες που κανονικά δεν θα λέγαμε ότι είναι σε ένα δεδομένο κλειδί, αλλά τις ακούω ως "κατάλληλες"», εξήγησε κάποτε ο [I]Dolphy[/I]. «Δεν νομίζω ότι "αφήνω τις αλλαγές" όπως λέει και η έκφραση, κάθε νότα που παίζω έχει κάποια αναφορά στις συγχορδίες του κομματιού.» Ενώ οι συγχορδίες στο [I]Out To Lunch[/I] συχνά δεν αποτελούν πρόβλημα (το κουιντέτο πηγαίνει "ελεύθερο" σε αρκετές περιπτώσεις), υπάρχει παλμός και ρυθμική δυναμική σε όλη τη διάρκεια, παρόλο που το τμήμα ρυθμού —ειδικά ο βιμπραφωνίστας [I]Bobby Hutcherson[/I]/Μπόμπυ Χάτσερσον— χρησιμοποιείται ως ισότιμος συντελεστής και όχι ως φύλακας του χρόνου και της αρμονίας. «Όλοι είναι αρχηγοί σε αυτό το σέσιον», σχολίασε ο [I]Dolphy[/I], και πόσο καλά οδηγούν όλοι. Η παρατεταμένη εντύπωση αυτού του προκλητικού, συχνά όμορφου έργου απέχει πολύ από το πυκνό, χαοτικό επιχείρημα που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος της φρι τζαζ, αλλά είναι μάλλον μια πνευματώδης συνομιλία. Φεύγοντας από την Αμερική αμέσως μετά από αυτό το διάστημα («Αν προσπαθήσεις να κάνεις κάτι διαφορετικό σε αυτή τη χώρα, οι άνθρωποι σε κατακρίνουν για αυτό»), ο [I]Dolphy[/I] πέθανε στην Ευρώπη τρεις μήνες αργότερα από αδιάγνωστο διαβήτη, σε ηλικία 36 ετών. Αυτή η τραγωδία, η μουσική του τόλμη και η φημισμένη προσωπική του γοητεία έχουν ανυψώσει τη θέση του σε τίποτα λιγότερο από άγιο της τζαζ. [CENTER][ATTACH type="full" alt="EricDolphyByFrancisWolff.jpg"]207914[/ATTACH] (φωτογραφία [I]Francis Wolff[/I])[/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Η σαγήνη της Τζαζ! [+22 άλμπουμ]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…