Ax...
είδα ELP και σκίρτησε η καρδιά μου....
περάσανε αυτά, μπορεί και να ξανάρθουν
Ντοκ, θυμάμαι κάτι φιλλιπικούς εναντίον του Charlie Hunter. Το γυρίσαμε στα mea culpa :
(Μάλλον παραγίναμε καταδεκτικοί και πολιτισμένοι, τελευταία. Ωστόσο δεν ξέρω ποια βέρσιον προτιμώ :Banane0: )
πάλι με χρόνους, με καιρούς....
Οι ELP; Θα τους παραγγείλουμε να ξαναφτιαχτούν. Αυτή τη φορά θα ασχοληθούν με την όπερα: θα μας φτιάξουν μια βερσιόν της Aida του Verdi
ROBERT SCHUMANN: Phantasie op. 17 – Μaurizio Pollini, piano (DG 447 451-2 CD)
Η Φαντασία op. 17 του Schumann θεωρείται η πιο ισχυρή επίδειξη της ιδιοφυίας του. Γράφτηκε με σκοπό τον έρανο χρημάτων για την ανέγερση ενός μνημείου του Μπετόβεν στη Βόννη. Αφιερώθηκε στην αγαπημένη του συνθέτη, Clara Wieck. Το πρώτο μέρος της Φαντασίας -στο χειρόγραφο, ο συνθέτης το τιτλοφορούσε “Ερείπια”- είναι η πιο επιτυχημένη και πρωτότυπη απόπειρα του Schumann στη μεγάλη φόρμα. Οι Κύκλοι των τραγουδιών του μαζί με τα έργα για σόλο πιάνο (Kreisleriana, Davidsbundlertaenze, Carnaval) είναι εντυπωσιακά επιτεύγματα αλλά, στην ουσία, είναι συλλογές από αποσπάσματα, κομάτια και θραύσματα. Η Φαντασία ξεκινάει μέσα σε μιά φοβερή υπερένταση και κλιμακώνεται συνέχεια, σαν κύματα, κάθε φορά μοιάζει να χάνει την ορμή της και κάθε φορά ξαναρχίζει απ την αρχή. Με εξαίρεση ένα αργό τμήμα στο μέσο περίπου του 1ου μέρους, το δράμα δεν κορυφώνεται. Αντίθετα η μουσική είναι παροξυσμική και μαινόμενη, συνέχεια έτοιμη να καταρρεύσει, να διαλυθεί.
Ο Maurizio Pollini υπογράφει την καλύτερη εκτέλεση του έργου που ξέρω. Τίποτα δεν είναι υπερτονισμένο, τίποτα δεν κουτσουρεύει τη ρωμαλεότητα του έργου και τίποτα δεν μειώνει στο ελάχιστο τη σφοδρότητα του πάθους του. Ο Ιταλός μιλάει φαρσί τη γλώσσα της φωτιάς και η αρχιτεκτονική διαρρύθμιση του έργου προβάλει λαμπρή στην ολότητά της - Λυρισμός και πυρετός, ακούς ένα αχανές Ποίημα και, ταυτόχρονα, μιά φλογερή ερωτική επιστολή.
Το άλμπουμ συμπληρώνει η Φαντασία ''του Οδοιπόρου'' (Wanderer) D.760 του Schubert. Ο Pollini είναι και εδώ εξαιρετικός - ώρες ώρες θυμίζει τον Edwin Fischer: ευαισθησία να λιώνεις αλλά κι ένα αριστερό χέρι φτιαγμένο από ατσάλι.
MATTHEW HERBERT: Plat Du Jour (Accidental CD)
Οποιος ψάχνει για το Πως μπορεί να είναι το σύγχρονο Τραγούδι Διαμαρτυρίας (Protest) θα βρεί σ αυτή την οργισμένη extravaganza μπόλικη τροφή για σκέψη: το άλμπουμ συνοδεύεται από εμπεριστατωμένες σημειώσεις και πολλές ιστοσελίδες (www.platdujour.co.uk) και είναι μιά ακραία πολιτικοποιημένη έρευνα πάνω στο διατροφικό εφιάλτη που ζεί ο σύγχρονος Δυτικός άνθρωπος. Σαν έργο είναι αδυσώπητο, είτε έμμεσα -με υπαινιγμούς πάνω στο τελευταίο γεύμα ενός καταδικασμένου σε θάνατο, στο Τέξας, στη διάρκεια της θητείας του George W. Busch σαν Κυβερνήτη- είτε άμεσα με ανοιχτή πολεμική στην παγκοσμιοποίηση που υποβαθμίζει την ποιότητα αυτών που τρώμε, ενώ καταστρέφει τις τριτοκοσμικές οικονομίες. Η Βιομηχανία, οι μηχανισμοί παραγωγής, συσκευασίας και προώθησης της τροφής, οι δίαιτες, ο καταναλωτισμός, το περιβάλον – η θεματολογία του Plat Du Jour είναι ατέλειωτη.
Ο δίσκος είναι κυριολεκτικά χειροποίητος και ώρες ώρες δεν τρώγεται με τίποτα. Αλλά η φαντασία του δημιουργού του έχει χτυπήσει κόκκινα: Σύγχρονη μουσική με τα όλα της, θυμωμένη, πολυδιάστατη, γεμάτη περίπλοκες εσωτερικές σχέσεις, με κομπιουτεράδικους ρυθμούς και χιλιάδες samples, από τα σφαγεία των κοτόπουλων μέχρι τα ιχθυοτροφεία σολωμού, 3255 ανθρώπους που δαγκώνουν ένα μήλο (!) και την Αγγλίδα Βέφα Nigella Lawson: ο Herbert τη βάζει να ξαναμαγειρέψει το γεύμα που έφτιαξε για τους Blair και Busch, όταν ο τελευταίος επισκέφτηκε τη Βρεττανία για να ευχαριστήσει για τη συμετοχή της στον πόλεμο του Ιράκ - μετά ο Herbert παίρνει το γεύμα και περνάει από πάνω του με ένα τανκ.
Ντοκουμέντο/απόκτημα, παιχνιδιάρικο και δυσοίωνο.
