Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Μουσικές Συζητήσεις
Καλλιτέχνες με ελεύθερη πτώση κατ ευθείαν σε κενό έμπνευσης!
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Black Jack" data-source="post: 1058378344" data-attributes="member: 29200"><p><strong>Re: Απάντηση: Καλλιτέχνες με ελεύθερη πτώση κατ ευθείαν σε κενό έμπνευσης!</strong></p><p></p><p>Από τον τίτλο του νήματος, χωρίς καν να έχω διαβάσει το εισαγωγικό ποστ, μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό η Αρίθα Φράνκλιν. Από το 1967 με το <strong>I Never Loved a Man the Way I Love You</strong> ως το 1972 και το <strong>Young, Gifted and Black</strong> (μαζί και το λάιβ <strong>Amazing Grace</strong>), κυκλοφόρησε μια απίστευτη σειρά δίσκων στην Atlantic, που -έχω την εντύπωση- ότι επηρέασαν στον μέγιστο βαθμό τη μουσική γενικά, σίγουρα τη μαύρη μουσική και δη τη southern soul ακόμη περισσότερο, για να μην πω πως αυτή την τελευταία την όρισαν και φανώ λίγο ή πολύ υπερβολικός. Ακόμη και πριν από αυτή την εκπληκτική εξαετία, το πρώτο μισό της δεκαετίας του '60 στις πρώιμες και άγουρες ηχογραφήσεις της στην Columbia μπορείς να βρεις διαμαντάκια που υπερβαίνουν σε κάθε περίπτωση τον μέσο όρο της μουσικής που κυκλοφόρησε την περίοδο εκείνη και στο μαύρο r&b και στα blue eyed soul και στα ροκενρόλια και στα ποπ... Από το 1973 και μετά μπορούμε να μιλάμε όχι απλά για ελεύθερη πτώση σε κενό έμπνευσης, αλλά για κανονικό σάλτο μορτάλε στην άβυσσο της τάφρου των Μαριάνων. Τέτοια βουτιά ούτε ο Γκάνταλφ στα ορυχεία της Μόρια όταν έπεσε από τη γέφυρα μαζί με τον Μπάλρογκ. Κάποια στιγμή κι αυτός άγγιξε πάτο στον πυρήνα της Γης (της Μέσης) και επανήλθε... </p><p></p><p>Διαβάζοντας τώρα την τοποθέτηση του johnnyguitar, μου ήρθε στο μυαλό η περίπτωση του Κάρλος Σαντάνα. Από το πρώτο <strong>Santana</strong> μέχρι το <strong>Moonflower</strong> (λέω εγώ, εξαιρώντας όμως το <strong>Festival</strong>) υπάρχει ενδιαφέρον υλικό που δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσει ασυγκίνητο. Η´ θα το αγαπήσεις (όπως εγώ, με κάποιες διαβαθμίσεις η κάθε περίπτωση βέβαια), ή θα το μισήσεις. Το έτος 1978 είναι σημείο τομής στην καριέρα του, από εκεί και πέρα το υλικό κατά γενική ομολογία γίνεται τετριμμένο ή ανέμπνευστο στην καλύτερη, αδιάφορο σε κάθε περίπτωση. Εδώ τώρα τι να υποθέσει κανείς; Η θεωρία της ελεύθερης πτώσης, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι σε θέση να περιγράψει με ακρίβεια την κατάσταση της έμπνευσης του καλλιτέχνη. Μια λογική υπόθεση θα μπορούσε να πατήσει πάνω στην αλλαγή της μουσικής με την σαρωτική έφοδο του πανκ, του new wave και της electropop με την απέχθειά της για τις κιθάρες και τους ήρωές της, όπως και η φυσιολογική παρακμή της τζαζ-ροκ φιούζιον που ίσως να στέρησε από τον Μεξικανό, το πρωτογενές υλικό που θα του έδινε τη δυνατότητα να διασκευάσει τα άγνωστα ή άντεργκράουντ διαμαντάκια στα είδη που τον ενδιέφεραν και να τα μετατρέψει σε επιτυχίες με τον τρόπο που μπορεί αυτός να παίξει. Δεν προσαρμόστηκε στο νέο περιβάλλον και απλά βγήκε εκτός παιχνιδιού. Από την άλλη υπάρχει και η συνωμοσιολογική υπόθεση της στενής επαφής τρίτου τύπου, με καινοφανή άσχημη κατάληξη (π.χ. μεταμόσχευση εγκεφάλου), αλλά καλύτερα να μην μπούμε σε αυτά τα μονοπάτια... :flipout:</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Black Jack, post: 1058378344, member: 29200"] [b]Re: Απάντηση: Καλλιτέχνες με ελεύθερη πτώση κατ ευθείαν σε κενό έμπνευσης![/b] Από τον τίτλο του νήματος, χωρίς καν να έχω διαβάσει το εισαγωγικό ποστ, μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό η Αρίθα Φράνκλιν. Από το 1967 με το [B]I Never Loved a Man the Way I Love You[/B] ως το 1972 και το [B]Young, Gifted and Black[/B] (μαζί και το λάιβ [B]Amazing Grace[/B]), κυκλοφόρησε μια απίστευτη σειρά δίσκων στην Atlantic, που -έχω την εντύπωση- ότι επηρέασαν στον μέγιστο βαθμό τη μουσική γενικά, σίγουρα τη μαύρη μουσική και δη τη southern soul ακόμη περισσότερο, για να μην πω πως αυτή την τελευταία την όρισαν και φανώ λίγο ή πολύ υπερβολικός. Ακόμη και πριν από αυτή την εκπληκτική εξαετία, το πρώτο μισό της δεκαετίας του '60 στις πρώιμες και άγουρες ηχογραφήσεις της στην Columbia μπορείς να βρεις διαμαντάκια που υπερβαίνουν σε κάθε περίπτωση τον μέσο όρο της μουσικής που κυκλοφόρησε την περίοδο εκείνη και στο μαύρο r&b και στα blue eyed soul και στα ροκενρόλια και στα ποπ... Από το 1973 και μετά μπορούμε να μιλάμε όχι απλά για ελεύθερη πτώση σε κενό έμπνευσης, αλλά για κανονικό σάλτο μορτάλε στην άβυσσο της τάφρου των Μαριάνων. Τέτοια βουτιά ούτε ο Γκάνταλφ στα ορυχεία της Μόρια όταν έπεσε από τη γέφυρα μαζί με τον Μπάλρογκ. Κάποια στιγμή κι αυτός άγγιξε πάτο στον πυρήνα της Γης (της Μέσης) και επανήλθε... Διαβάζοντας τώρα την τοποθέτηση του johnnyguitar, μου ήρθε στο μυαλό η περίπτωση του Κάρλος Σαντάνα. Από το πρώτο [B]Santana[/B] μέχρι το [B]Moonflower[/B] (λέω εγώ, εξαιρώντας όμως το [B]Festival[/B]) υπάρχει ενδιαφέρον υλικό που δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσει ασυγκίνητο. Η´ θα το αγαπήσεις (όπως εγώ, με κάποιες διαβαθμίσεις η κάθε περίπτωση βέβαια), ή θα το μισήσεις. Το έτος 1978 είναι σημείο τομής στην καριέρα του, από εκεί και πέρα το υλικό κατά γενική ομολογία γίνεται τετριμμένο ή ανέμπνευστο στην καλύτερη, αδιάφορο σε κάθε περίπτωση. Εδώ τώρα τι να υποθέσει κανείς; Η θεωρία της ελεύθερης πτώσης, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι σε θέση να περιγράψει με ακρίβεια την κατάσταση της έμπνευσης του καλλιτέχνη. Μια λογική υπόθεση θα μπορούσε να πατήσει πάνω στην αλλαγή της μουσικής με την σαρωτική έφοδο του πανκ, του new wave και της electropop με την απέχθειά της για τις κιθάρες και τους ήρωές της, όπως και η φυσιολογική παρακμή της τζαζ-ροκ φιούζιον που ίσως να στέρησε από τον Μεξικανό, το πρωτογενές υλικό που θα του έδινε τη δυνατότητα να διασκευάσει τα άγνωστα ή άντεργκράουντ διαμαντάκια στα είδη που τον ενδιέφεραν και να τα μετατρέψει σε επιτυχίες με τον τρόπο που μπορεί αυτός να παίξει. Δεν προσαρμόστηκε στο νέο περιβάλλον και απλά βγήκε εκτός παιχνιδιού. Από την άλλη υπάρχει και η συνωμοσιολογική υπόθεση της στενής επαφής τρίτου τύπου, με καινοφανή άσχημη κατάληξη (π.χ. μεταμόσχευση εγκεφάλου), αλλά καλύτερα να μην μπούμε σε αυτά τα μονοπάτια... :flipout: [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Μουσικές Συζητήσεις
Καλλιτέχνες με ελεύθερη πτώση κατ ευθείαν σε κενό έμπνευσης!
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…