Ντοκιμαντέρ για τη σημερινή σχέση μεταξύ φιλμ και ψηφιακού μέσου από τον Keanu Reeves, όπου οι μόνοι που υπερασπίζονται το πρώτο είναι οι Νολαν-Πφαιστερ. Μεγάλη πίκρα! Ο δε Καμερον ομολογεί ψυχρά και κυνικά ότι το φιλμ έχει πεθάνει για αυτόν εδώ και δέκα χρόνια, γιατί δε μπορεί να γυρίσει 3d με αυτό (ξεχνώντας βέβαια ότι τις πιο αξιόλογες ταινίες του τις έκανε στο δισδιάστατο, ακαδημαϊκό, αναλογικό φορμά). Βασικά, ο τύπος μας τα πρήξε με το 3d και την αξία του, λες και στη συμβατική αφήγηση μια ιστορία δε γίνεται τρισδιάστατη μέσω ενός ολοκληρωμένου σεναρίου και χαρακτήρων, άσε που είναι και λιγότερο κουραστική στην παρακολούθηση. Εν τω μεταξύ, τους τελευταίους μήνες η Alexa έχει κυριολεκτικά αφηνιασει κλέβοντας σημαντικό μερίδιο αγοράς, τόσο από τη Red, όσο και το σελουλοιντ. Όσο για τον τρελό Κιανου (γεροντοπαλίκαρο πια στα 50ηντα του), μας βγήκε ρομαντικός ποιητής, γράφοντας ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό:
The biggest difference I have found when working photochemically versus digitally on motion pictures is the length of time the takes can last. Broadly, a 1,000ft roll of 35mm film lasts around nine-and-a-half minutes before running out, while a digital tape or recording card or hard drive can last from 40 minutes to over an hour and a half. This translates to a very different rhythm on the floor; the pressure to "cut" to save film is alleviated.
Archiving digital images is a technological dilemma. The idea of that discovered shoebox of pictures, or wedding album, will not exist digitally in your camera or on your computer or in a "cloud": you should print them. I often feel a photochemical image contains the mass of the subject and dimension; a digital image often feels as if it is mass-less. This could be nostalgia or simply how I learned to see. Others will not have this learning: they will probably never experience a photochemical image. Is this loss a tragedy, a revolution, an evolution? What have we lost, and what have we gained?
I will miss walking on to a photochemical film set. It has a magic to me. When the director says: "Action", and the film is rolling, it feels like something is at stake. It feels important and intense. In a way, death is present in the rolling of that film – we live, right now – and the director says: "Cut". And that moment in time is captured on film, really.
