- 17 June 2009
- 3,594
Paul Roland – Grimm (2011 SYBORG MUSIC)
Σίγουρα δεν ήταν αυτό που λέμε «φυσιολογικό παιδί» αλλά….. καμμιά φορά αναρωτιέμαι, ποιος από αυτούς που με διαβάζουν είναι, ήταν, ποτέ «φυσιολογικός»…
Any way…
Γεννήθηκε στα παρασκήνια μιας παράστασης του Άμλετ, στην οποία η μητέρα του είχε τον ρόλο της Οφηλίας.
Ο πατέρας του, «παραμυθάς» στο επάγγελμα, τον νανούριζε, με μικρές, δικής του επινόησης ιστορίες, παραλλαγές αυτών του Ιουλίου Βερν, ταξιδεύοντας νοερά στο επέκεινα, αναζητώντας χαμένες ηπείρους και κυνηγώντας παράξενα, τρομακτικά πλάσματα…
Το σχολείο του, είχε το εντελώς φυσιολογικό όνομα «Dr Benjamin Twist’s prep School for the Sons of Gentlemen”.
Διασκέδαζε παριστάνοντας ότι έπασχε από μία ανίατη αρρώστια με το σπάνιο όνομα Black Snake Swamp Fever, αναζητούσε μεταφυσικές εμπειρίες, τα βράδια, λέει, έβγαινε από το σώμα του κι εξερευνούσε το αστρικό σύμπαν.
Με αρκετή δόση βρετανικού χιούμορ επιχειρούσε να σβήνει τηλεπαθητικά τα φώτα του γείτονα, καλούσε πνεύματα, και γενικά είχε μια απόλυτα φυσιολογική παιδική ηλικία.
Αν τα καταγράφαμε όλα αυτά σε ένα τεστ επαγγελματικού προσανατολισμού, δεν ξέρω τι θα έδειχνε ως ενδεδειγμένο επάγγελμα για τον νεαρό Paul Roland, ευτυχώς όμως ο Marc Bolan μπήκε στην ζωή του αρκετά νωρίς.
Τον μάγεψε με την παράξενη φωνή του, του άνοιξε δρόμους γεμάτους παράξενους ήχους, και αποκαλυπτικές μελωδίες. Στα 14 αγοράζει την πρώτη του κιθάρα και μετά, τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά….
Και, - αν και τώρα φαίνεται πως διανύει μια ιδιαίτερα δημιουργική περίοδο, γράφοντας βιβλία, γράφοντας μουσικές - στο Grimm, διαβάζει παραμύθια…
Έτσι, όπως κάθε παιδί θα ήθελε να του διαβάζουν τα παραμύθια, τραγουδιστά.
Φωνή, και κιθάρα κυρίως, αλλά και φλάουτο, κλαρινέτο, bassoon, harpsichord, άρπα, one man orchestra…
Ή απλώς μια φωνή, και οι παλάμες να χτυπούν στον ρυθμό. Σεβεντίλα το λέμε αυτό αν δεν κάνω λάθος;
.
Και μια δεύτερη φωνή μερικές φορές, να τα στοιχειώνει, να τα μαγεύει και να τα βυθίζει σ’ έναν ύπνο γεμάτο παράξενα όνειρα. Η Rosie Eade είναι μια από τις πιο χαρισματικές φωνές που έχω ακούσει τελευταία, σε έναν κόσμο που μοιάζει να είναι γεμάτος από μαγευτικές γυναικείες φωνές!
Τα πιο σκοτεινά παραμύθια των αδελφών Grimm, είναι αυτά που είναι και πιο όμορφα.
Για μικρά, και μεγάλα παιδιά, κυρίως όμως για μεγάλα…
“The Master thief”, “Rapunzel”, “Death’s messengers”, “The Three Snake Leaves”, “Maid Maleen” “The Goose Girl At The Well”….
Αρχίζει, και τελειώνει, με το Nevermore, έτσι όπως θα έπρεπε να αρχίζει και να τελειώνει κάθε παραμύθι…
I will go back to Nevermore
I must return to Nevermore
I will go home to Nevermore
To be once more in Nevermore
As once before in Nevermore
Is all that I am longing for.
A happy ending there can never be in a world of ‛could have been’ and ‛may yet be’
No need to mourn what might have been for ‛Now’ is all there was and will ever be
If I could just find Nevermore
One last time in Nevermore
Once upon a time in Nevermore
Θα μου πείτε… «μα, ποιος ασχολείται πιά με παραμύθια; Μεγαλώσαμε…», αλλά εδώ είναι η μουσική από δίπλα, σκοτεινή, υποχθόνια, η φωνή, στο The Elderly Mother που σε κάνει να ανατριχιάζεις, αλλά και, μια άλλη φωνή, παιδική: “please grandpa, tell me another story! Another story please…” και ξανά, ξανά…“another story please, grandma, Rapunzel, it’s my favorite”…
Καλώς ήλθες
