- 17 June 2006
- 14,350
![41DYVBJ71NL._SL500_AA300_.jpg](http://ecx.images-amazon.com/images/I/41DYVBJ71NL._SL500_AA300_.jpg)
Το 3ο Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα του Ραχμάνινοφ είναι περίπου Θρυλικό. Πολύ δημοφιλές από την εποχή που γράφτηκε μέχρι τις μέρες μας το έργο είναι από τα πιό ‘φροντισμένα’ της δισκογραφίας: κάθε μεγάλη εταιρία έχει τουλάχιστον 2 εκτελέσεις του συνεχώς στο ρεπερτόριό της και κάθε μεγάλος πιανίστας έχει αναμετρηθεί μαζί του – οι περισσότεροι παραπάνω από μία φορά στη διάρκεια της καρριέρας τους. Οι καλές εκτελέσεις είναι άπειρες: αυτή της Argerich δεσπόζει καιρό τώρα ανάμεσα στις σύγχρονες μαζί με τις λίγο παληότερες των Byron Janis και Vladimir Ashkenazy. Πρόσφατα κυκλοφόρησε μία κι ο Πλετνιόφ με συμπλήρωμα το 3ο Προκόφιεφ, ο ίδιος είναι εξαιρετικός αλλά η ορχήστρα, κάτω από τη διεύθυνση του Ροστροπόβιτς, κυριολεκτικά σέρνεται.
Εγώ θα σταθώ στις θρυλικές: πρώτη και καλύτερη αυτή με τον πρόωρα χαμένο William Kapell από μιά συναυλία στο Τορόντο το 1948. Η ηχογράφηση Κακή αλλά ο Kapell δικαιώνει εδώ όλους αυτούς που τον θεώρησαν το μοναδικό πιανίστα που πλησίαζε τον Horowitz και τον ίδιο το συνθέτη. Το παίξιμό του καθηλώνει (VAI mono VAIA IPA 1027 – Kapell, Toronto Symphony Orchestra, MacMillan).
O Vladimir Ashkenazy έχει ηχογραφήσει 4 φορές αυτό το κοντσέρτο. Προσωπική μου προτίμηση η πρώτη από το 1963, στη φτηνή σειρά Decca Legends 466 375-2. Ο δίσκος περιλαμβάνει και μιά μέτρια εκτέλεση του 2ου με τον Kirill Kondrashin και τη Φιλαρμονική της Μόσχας-κύρια γιατί ο μαέστρος δε μπορεί να κρατήσει την Ενταση στο πρώτο μέρος και η ορχήστρα ώρες ώρες δείχνει αναιμική, ακυβέρνητο καράβι σε καταιγίδα. Το 3ο όμως είναι το ‘κάτι άλλο’: στη διέυθυνση είναι ο Anatole Fistoulari και συνοδεύει η London Symphony Orchestra. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που δεν ακούς τον σολίστ να αντιμάχεται την ορχήστρα και ο μαέστρος μοιάζει μαγεμένος από τις σκιές του Εργου, έτσι που περιβάλλει τον πιανίστα με έναν απίστευτο ιστό από ορχηστρικές λεπτομέρειες.
Ο Vladimir Horowitz ηχογράφησε το 3ο κοντσέρτο τρείς φορές στη διάρκεια της ζωής του. Την πρώτη το 1931 στις πρώτες επαφές της Δύσης με την ‘Ουκρανική Θύελλα’. Η 3η φορά είναι το 1978, με τον Ormandy και τη New York Philharmonic και είναι επίσης εξαιρετική. Αλλά η 2η είναι ‘Ολα τα λεφτά’: ηχογραφημένη το 1951 με τον Fritz Reiner και μέτριο ήχο, η εκτέλεση είναι απ αυτές που περιέβαλαν το Horowitz με το μανδύα του Θρύλου, ένα Τοτέμ της Δισκογραφίας. Θεωρήθηκε η πιό διεισδυτική και αποκαλυπτική του Εργου, καλύτερη ακόμα και από αυτή του ίδιου του Συνθέτη. Είναι αξεπέραστη. Ακούς να τη διατρέχει ‘κάτι’ που κανένας άλλος πιανίστας δεν πλησίασε ποτέ: ‘μιά ερπετοειδής αισθηματική μελαγχολία που μοιάζει με ατονία και νωθρότητα και σχεδόν νιώθεις την ανάσα της’ έγραψε κάποιος και είναι η καλύτερη περιγραφή που διάβασα ποτέ για αυτο το ‘Κάτι’. Ολα τα άλλα συστατικά που χαρακτήριζαν τον Horοwitz στις μεγάλες του είναι βέβαια στη θέση τους: παίξιμο που ηλεκτρίζει γεμάτο ποιητική φλόγα, λαμπρή δεξιοτεχνία που δείχνει τελείως αβίαστη –αποτέλεσμα ατέλειωτων χρόνων ανελέητης μελέτης- απίστευτες εναλλαγές από αστραφτερούς ιριδισμούς στα pianissimi και κεραυνούς forte, καθώς ο πιανίστας βαδίζει αδυσώπητα πρός την κατακλυσμική cadenza που εκρήγνυται σαν Γαλαξιακή Δύναμη.
Ενας Σταθμός στην Ιστορία του Δίσκου.
Last edited: