Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Lasciatemi Sanguinare - Home Ambience.
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Κωστας Λυμπεροπουλος" data-source="post: 1058342609" data-attributes="member: 62"><p>[ATTACH]162526[/ATTACH]</p><p></p><p></p><p><strong><span style="font-size: 12px">Buke and Gase</span></strong> </p><p><span style="font-size: 12px">Ένα ντουέτο από τη Νέα Υόρκη, η Arone Dyer και ο Aron Sanchez, που παίζουν μπασταρδεμένα όργανα: μια κιθάρα που ο Aron τη λέει Frankenstein γιατί της έχει βάλει χορδές από μπάσο κι ένα βαρύτονο γιουκαλίλι - μοντίφα που παίζει η Arone, ενώ για να αποφύγουν να χρησιμοποιήσουν προ-ηχογραφημένες λούπες, τα πόδια τους χειρίζονται με πεντάλια τα κρουστά. Το πρόβλημα προέκυψε όταν η Arone διαγνώσθηκε με σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα και το ντουέτο ήθελε να ακούγεται σαν ολόκληρη κομπανία χωρίς να χρησιμοποιήσει υπολογιστές και άλλα τεχνολογικά καλούδια.</span></p><p><span style="font-size: 12px">Με ρομποτική ορχήστρα δωματίου τους έχουν παρομοιάσει έξω, κάτι ανάμεσα σε Bananarama και Steve Reich. Ο ήχος είναι drill ‛n’ bass σε μόνιμη έξαψη αλλά κάθε άλλο παρά υποπροϊόν εκλεκτισμού αισθητικής σαγιονάρας: δίνει την αίσθηση περισσότερο μιάς οντότητας, με υπόσταση, κινητοποιημένης από κάποια πρωτόγονη επιδίωξη. Αποφασισμένος, σοβαρός και εμμονικός, στεντόρειος και υπερκινητικός, ένας πυρέσσων ρυθμικός ορυμαγδός που ξερνάει μαινόμενα riffs. Διαθέτει μοναδική minimal αισθητική και στα σπλάχνα του κουβαλάει λογιών λογιών καλούδια: άλλοτε γεμάτος σύντομες επαναληπτικές φράσεις κι άλλοτε μια σφιχτά δομημένη δίνη που μοιάζει παλίρροια και άμπωτη, ρουφήχτρα που απειλεί να σε καταπιεί, ιδιότροπη, εξαίσιος συνδυασμός πνευματικής λαβής και ψυχικής δύναμης. Εχω ολόκληρη τη δισκογραφία τους -3 άλμπουμ, το ένα καλύτερο από τό άλλο- αλλά αυτή την εποχή έχω κολλήσει με τη διασκευή του Blue Monday που κάνουν στο EP “Function Falls” (2012).</span></p><p></p><p></p><p>[ATTACH]162527[/ATTACH]</p><p></p><p><span style="font-size: 12px"><strong>Ligeti: Requiem</strong></span></p><p><span style="font-size: 12px">Πρώτη μου επαφή ήταν μέσα στη Σκοτεινή Αίθουσα, στο 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος. Να πώ ότι την ταινία την πέρασα σχεδόν στο ντούκου απ το μονόλιθο και μετά: βγήκα αφιονισμένος να βρώ το soundtrack. Τζίφος, τότε, κι άρχισα να ρωτάω δεξιά-αριστερά. «Τι ήταν αυτό ρε παιδιά; Musique Concrete;». Μέχρι που κάποιος μου είπε «το Ρέκβιεμ του Ligeti ψάχνεις».</span></p><p><span style="font-size: 12px">Το έχετε ακούσει ποτέ με ακουστικά; Σαν αίσθηση, μόνο το Lacrimosa από το Requiem For My Friend του Zbigniew Preisner το πλησιάζει, σαν συνολική δόνηση όμως, σαν τράνταγμα και κλονισμός και αιφνιδιασμός και ψυχικό τραύμα, τίποτα άλλο δεν μπορεί να σταθεί δίπλα του: είναι κυριολεκτικά τερατώδες. Λέγεται ότι είναι η αντίδραση του συνθέτη στη γενοκτονία των στρατοπέδων συγκέντρωσης όπου χάθηκε ολόκληρη η οικογένειά του εκτός από τη μάνα του. Συνέθεσε το έργο για δύο μικτές χορωδίες, δύο σολίστες -Soprano και Mezzo-Soprano- και στην ορχήστρα προσέθεσε harpsichord και celesta. H wiki μας λέει πως όταν το έργο επρόκειτο να παιχτεί στη Στοκχόλμη, ο δ/ντής της χορωδίας έστειλε στο συνθέτη τηλεγράφημα από τις πρόβες, ζητώντας του να μεταβεί αμέσως στο στούντιο γιατί οι χορωδοί ήταν κατατρομοκρατημένοι. 20 αντιστικτικά μέρη αποτελούν το Kyrie κι ακούς τη μουσική κυριολεκτικά να λιώνει, σχεδόν να στερεοποιείται σ ένα απόκοσμο άκουσμα που το τραγουδά μικτή χορωδία από ανθρώπους και εξωγήινους. Συντριπτικό.</span></p><p></p><p></p><p><span style="font-size: 12px">Heil Μπάϊρα!</span></p><p><span style="font-size: 12px"></span></p><p><span style="font-size: 12px">[ATTACH]162529[/ATTACH]</span></p><p><span style="font-size: 12px"></span></p><p><span style="font-size: 12px"><span style="font-size: 12px"><strong><strong>Sote: Parallel Persia (2019)</strong></strong></span></span></p><p><span style="font-size: 12px">Περνάει απ το σπίτι ο Μπάϊρας για μπύρες και κουβεντούλα, ανοίγουμε ένα κρασί, μου λέει «Ξέρεις τον Sote;», «Όχι…» του λέω, «σκέτη mantra!» λέει αυτός.</span></p><p><span style="font-size: 12px">Ο Sote είναι ο Ata Ebtekar, πέρσης συνθέτης experimental που έβγαλε πρόσφατα το άλμπουμ Parallel Persia. Toν είχα με το πραγματικό του όνομα σε μια ανθολογία με ιρανούς συνθέτες που την άκουσα μία φορά, σαν πληροφορία, και δεν θα επέστρεφα ούτως ή άλλως γιατί δεν το έχω και πολύ με τους sound designers/painters και τους experimental γενικώς, το ιδίωμα αυτό έχει πολύ σαβούρα: πολλούς ατάλαντους, γκατζετάκηδες και απατεώνες. Το Parallel Persia όμως είναι …αλλού. Εως τελείως αλλού. Το άλμπουμ σκάει στα μούτρα σου και μόλις τελειώσει είσαι βέβαιος ότι ποτέ δεν ξανάκουσες κάτι παρόμοιο και θέλεις να το ξανακούσεις για να το εξακριβώσεις. Παραδοσιακά λαούτα και σαντούρια, όχι μελαγχολικά αλλά σκέτος νταλκάς, σμίγουν με τα συνθεσάϊζερς, κλαγγές, γδούπους, ξυραφιές και τους «πειραγμένους» ρυθμούς και ήχους σ’ένα ακρόαμα/ψηφιακή μετάλλαξη, με τονικά και ρυθμικά πολύεδρα που λανθάνουν μέσα στις παραδοσιακές φόρμες και αποκαλύπτονται με τρομαχτική προσοχή στη λεπτομέρεια, άκουσμα τόσο προσωπικό και σχολαστικά στολισμένο που σου θυμίζει πρόοιμους Autechre ή Arca, πολιτισμικές μεταλλάξεις μέσα από καλλιτεχνικές φόρμες του New Complexity Techno. Οπου έχει φωνητικά θυμίζουν κάτι ανάμεσα σε mantra και στρατιωτικό εμβατήριο. Παράδοση χιλιετιών και Τεχνολογία δε επεισοδιακή διαπλοκή. Μου φέρνει στο νού τους περιθωριακούς σαμάνους απ το Seattle, τους Sun City Girls, που οι συναυλίες τους έμοιαζαν περισσότερο με λειτουργίες καθώς προσπαθούσαν να διοχετεύσουν στο ακροατήριο τον πνευματισμό με τον οποίο είχαν έρθει σ επαφή στα ταξίδια τους στην ανατολική Αφρική και στην Απω Ανατολή. Εχω κολλήσει. Ασχημα.</span></p><p></p><p>[MEDIA=youtube]YitEZ6XE0f4[/MEDIA]</p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>[ATTACH]162528[/ATTACH]</p><p></p><p><span style="font-size: 12px"><strong>Love.</strong></span></p><p><span style="font-size: 12px">Πρώτο έπεσε στα χέρια μου το Da Capo, βινύλιο πολύπαθο, αγορασμένο στο Μοναστηράκι το ’71. Ημουνα αμφίθυμος: η πρώτη πλευρά ήταν υπέροχη, με εξαίσια τραγούδια, στη δεύτερη χανόμουνα σ ένα ψυχεδελικό jam που δεν έμοιαζε να πηγαίνει κάπου. Αγόρασα το Forever Changes διστακτικά. Το 1972. Πάνε πόσα τώρα; 47 χρόνια! Κάθε που βγάζω το πτώμα να του ξανακάνω ανατομία το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ψυχική περιδίνηση. Ενας από τους 10 πιο εμβληματικούς δίσκους των ‛60ς κατά τη γνώμη μου. Διελκυστίνδα, ανάμεσα στη folk και στο punk. Πάνω στο τεντωμένο σχοινί κάνουν περαντζάδα πνευστά και κουαρτέτο εγχόρδων να μαλακώσουν τις …γωνίες και να του φορέσουν μουτσούνα –δεν ήταν τυχαίοι ο Jack Holzman και ο Bruce Botnick που πήγαν στην δυτική ακτή να πάρουν τις υπογραφές των Buffalo Springfield αλλά τους πρόλαβε ο Ahmet Ertegun και, αντ’ αυτών, υπέγραψαν το τσούρμο αυτού του σαλεμένου μιγά του Arthur Lee και τους Doors. Tι εποχές θεέ μου: πήγαινες για πετρέλαιο κι έβρισκες αδαμαντωρυχείο. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε μέσα σε λίγους μήνες, φθινόπωρο του ’67, και θεωρήθηκε δήλωση δυσαρέσκειας και αποξένωσης από την περιρρέουσα χίπικη ευφορία, το κούφιο και γεμάτο αυταπάτες όνειρο που έβλεπε να εξυφαίνεται γύρω του. Η επίπλαστη ωριμότητά του ήταν γεμάτη ραγισματιές, ασαφής, συγκεχυμένη, υπονομευμένη από αμφιβολίες. Εχω αγοράσει κάθε έκδοσή του, μέχρι και τη γιαπωνέζικη, σε CD -είναι όντως πολύ καλύτερο από το original mix- αλλά έχω κολλήσει με το remastering του 2001. Πήρα και ό τι άλλο έβγαλαν -ήμουνα πιστοποιημένος βουλιμικός- αλλά το Forever Changes είναι One Hit Wonder: δεν το ξαναπλησίασαν ποτέ. Ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι εννοώ.</span></p><p><span style="font-size: 12px"></span></p><p></p><p></p><p><span style="font-size: 12px"><strong>Singers/Songwriters <em>par excellence</em></strong></span></p><p><span style="font-size: 12px"><strong></strong></span></p><p><span style="font-size: 12px">Είναι πολλοί. Κρατάω δύο για σήμερα. Ο πρώτος είναι ο <strong>Kevin Morby</strong>. Ακόμα και με μπάντα Mariachi για συνοδεία ηχεί κάπου ανάμεσα στον Lou Reed, στον Leonard Cohen και στον Bob Dylan. Εχει 4 άλμπουμ το ένα καλύτερο απ το άλλο, αυτό εδώ προέρχεται από Το Πριόνι που Tραγουδάει (<strong>Singing Saw – 2016</strong>). Δυνατά!</span></p><p></p><p>[MEDIA=youtube]d4YpwHKZp9Y[/MEDIA]</p><p></p><p></p><p></p><p><span style="font-size: 12px">Οι άλλοι είναι οι <strong>Delta Spirit</strong>. To <strong>Into The Wide</strong> (2016) ήταν από τους δίσκους μου της χρονιάς μόλις κυκλοφόρησε. Αυτό εδώ είναι λίγο παλιότερο: <strong>History From Below</strong> (2010). Δυνατά!</span></p><p></p><p>[MEDIA=youtube]YdwEoN69eLw[/MEDIA]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Κωστας Λυμπεροπουλος, post: 1058342609, member: 62"] [ATTACH=CONFIG]162526._xfImport[/ATTACH] [B][SIZE=3]Buke and Gase[/SIZE][/B] [SIZE=3]Ένα ντουέτο από τη Νέα Υόρκη, η Arone Dyer και ο Aron Sanchez, που παίζουν μπασταρδεμένα όργανα: μια κιθάρα που ο Aron τη λέει Frankenstein γιατί της έχει βάλει χορδές από μπάσο κι ένα βαρύτονο γιουκαλίλι - μοντίφα που παίζει η Arone, ενώ για να αποφύγουν να χρησιμοποιήσουν προ-ηχογραφημένες λούπες, τα πόδια τους χειρίζονται με πεντάλια τα κρουστά. Το πρόβλημα προέκυψε όταν η Arone διαγνώσθηκε με σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα και το ντουέτο ήθελε να ακούγεται σαν ολόκληρη κομπανία χωρίς να χρησιμοποιήσει υπολογιστές και άλλα τεχνολογικά καλούδια. Με ρομποτική ορχήστρα δωματίου τους έχουν παρομοιάσει έξω, κάτι ανάμεσα σε Bananarama και Steve Reich. Ο ήχος είναι drill ‛n’ bass σε μόνιμη έξαψη αλλά κάθε άλλο παρά υποπροϊόν εκλεκτισμού αισθητικής σαγιονάρας: δίνει την αίσθηση περισσότερο μιάς οντότητας, με υπόσταση, κινητοποιημένης από κάποια πρωτόγονη επιδίωξη. Αποφασισμένος, σοβαρός και εμμονικός, στεντόρειος και υπερκινητικός, ένας πυρέσσων ρυθμικός ορυμαγδός που ξερνάει μαινόμενα riffs. Διαθέτει μοναδική minimal αισθητική και στα σπλάχνα του κουβαλάει λογιών λογιών καλούδια: άλλοτε γεμάτος σύντομες επαναληπτικές φράσεις κι άλλοτε μια σφιχτά δομημένη δίνη που μοιάζει παλίρροια και άμπωτη, ρουφήχτρα που απειλεί να σε καταπιεί, ιδιότροπη, εξαίσιος συνδυασμός πνευματικής λαβής και ψυχικής δύναμης. Εχω ολόκληρη τη δισκογραφία τους -3 άλμπουμ, το ένα καλύτερο από τό άλλο- αλλά αυτή την εποχή έχω κολλήσει με τη διασκευή του Blue Monday που κάνουν στο EP “Function Falls” (2012).[/SIZE] [ATTACH=CONFIG]162527._xfImport[/ATTACH] [SIZE=3][B]Ligeti: Requiem[/B] Πρώτη μου επαφή ήταν μέσα στη Σκοτεινή Αίθουσα, στο 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος. Να πώ ότι την ταινία την πέρασα σχεδόν στο ντούκου απ το μονόλιθο και μετά: βγήκα αφιονισμένος να βρώ το soundtrack. Τζίφος, τότε, κι άρχισα να ρωτάω δεξιά-αριστερά. «Τι ήταν αυτό ρε παιδιά; Musique Concrete;». Μέχρι που κάποιος μου είπε «το Ρέκβιεμ του Ligeti ψάχνεις». Το έχετε ακούσει ποτέ με ακουστικά; Σαν αίσθηση, μόνο το Lacrimosa από το Requiem For My Friend του Zbigniew Preisner το πλησιάζει, σαν συνολική δόνηση όμως, σαν τράνταγμα και κλονισμός και αιφνιδιασμός και ψυχικό τραύμα, τίποτα άλλο δεν μπορεί να σταθεί δίπλα του: είναι κυριολεκτικά τερατώδες. Λέγεται ότι είναι η αντίδραση του συνθέτη στη γενοκτονία των στρατοπέδων συγκέντρωσης όπου χάθηκε ολόκληρη η οικογένειά του εκτός από τη μάνα του. Συνέθεσε το έργο για δύο μικτές χορωδίες, δύο σολίστες -Soprano και Mezzo-Soprano- και στην ορχήστρα προσέθεσε harpsichord και celesta. H wiki μας λέει πως όταν το έργο επρόκειτο να παιχτεί στη Στοκχόλμη, ο δ/ντής της χορωδίας έστειλε στο συνθέτη τηλεγράφημα από τις πρόβες, ζητώντας του να μεταβεί αμέσως στο στούντιο γιατί οι χορωδοί ήταν κατατρομοκρατημένοι. 20 αντιστικτικά μέρη αποτελούν το Kyrie κι ακούς τη μουσική κυριολεκτικά να λιώνει, σχεδόν να στερεοποιείται σ ένα απόκοσμο άκουσμα που το τραγουδά μικτή χορωδία από ανθρώπους και εξωγήινους. Συντριπτικό.[/SIZE] [SIZE=3]Heil Μπάϊρα! [ATTACH=CONFIG]162529._xfImport[/ATTACH] [SIZE=3][B][B]Sote: Parallel Persia (2019)[/B][/B][/SIZE] Περνάει απ το σπίτι ο Μπάϊρας για μπύρες και κουβεντούλα, ανοίγουμε ένα κρασί, μου λέει «Ξέρεις τον Sote;», «Όχι…» του λέω, «σκέτη mantra!» λέει αυτός. Ο Sote είναι ο Ata Ebtekar, πέρσης συνθέτης experimental που έβγαλε πρόσφατα το άλμπουμ Parallel Persia. Toν είχα με το πραγματικό του όνομα σε μια ανθολογία με ιρανούς συνθέτες που την άκουσα μία φορά, σαν πληροφορία, και δεν θα επέστρεφα ούτως ή άλλως γιατί δεν το έχω και πολύ με τους sound designers/painters και τους experimental γενικώς, το ιδίωμα αυτό έχει πολύ σαβούρα: πολλούς ατάλαντους, γκατζετάκηδες και απατεώνες. Το Parallel Persia όμως είναι …αλλού. Εως τελείως αλλού. Το άλμπουμ σκάει στα μούτρα σου και μόλις τελειώσει είσαι βέβαιος ότι ποτέ δεν ξανάκουσες κάτι παρόμοιο και θέλεις να το ξανακούσεις για να το εξακριβώσεις. Παραδοσιακά λαούτα και σαντούρια, όχι μελαγχολικά αλλά σκέτος νταλκάς, σμίγουν με τα συνθεσάϊζερς, κλαγγές, γδούπους, ξυραφιές και τους «πειραγμένους» ρυθμούς και ήχους σ’ένα ακρόαμα/ψηφιακή μετάλλαξη, με τονικά και ρυθμικά πολύεδρα που λανθάνουν μέσα στις παραδοσιακές φόρμες και αποκαλύπτονται με τρομαχτική προσοχή στη λεπτομέρεια, άκουσμα τόσο προσωπικό και σχολαστικά στολισμένο που σου θυμίζει πρόοιμους Autechre ή Arca, πολιτισμικές μεταλλάξεις μέσα από καλλιτεχνικές φόρμες του New Complexity Techno. Οπου έχει φωνητικά θυμίζουν κάτι ανάμεσα σε mantra και στρατιωτικό εμβατήριο. Παράδοση χιλιετιών και Τεχνολογία δε επεισοδιακή διαπλοκή. Μου φέρνει στο νού τους περιθωριακούς σαμάνους απ το Seattle, τους Sun City Girls, που οι συναυλίες τους έμοιαζαν περισσότερο με λειτουργίες καθώς προσπαθούσαν να διοχετεύσουν στο ακροατήριο τον πνευματισμό με τον οποίο είχαν έρθει σ επαφή στα ταξίδια τους στην ανατολική Αφρική και στην Απω Ανατολή. Εχω κολλήσει. Ασχημα.[/SIZE] [MEDIA=youtube]YitEZ6XE0f4[/MEDIA] [ATTACH=CONFIG]162528._xfImport[/ATTACH] [SIZE=3][B]Love.[/B] Πρώτο έπεσε στα χέρια μου το Da Capo, βινύλιο πολύπαθο, αγορασμένο στο Μοναστηράκι το ’71. Ημουνα αμφίθυμος: η πρώτη πλευρά ήταν υπέροχη, με εξαίσια τραγούδια, στη δεύτερη χανόμουνα σ ένα ψυχεδελικό jam που δεν έμοιαζε να πηγαίνει κάπου. Αγόρασα το Forever Changes διστακτικά. Το 1972. Πάνε πόσα τώρα; 47 χρόνια! Κάθε που βγάζω το πτώμα να του ξανακάνω ανατομία το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ψυχική περιδίνηση. Ενας από τους 10 πιο εμβληματικούς δίσκους των ‛60ς κατά τη γνώμη μου. Διελκυστίνδα, ανάμεσα στη folk και στο punk. Πάνω στο τεντωμένο σχοινί κάνουν περαντζάδα πνευστά και κουαρτέτο εγχόρδων να μαλακώσουν τις …γωνίες και να του φορέσουν μουτσούνα –δεν ήταν τυχαίοι ο Jack Holzman και ο Bruce Botnick που πήγαν στην δυτική ακτή να πάρουν τις υπογραφές των Buffalo Springfield αλλά τους πρόλαβε ο Ahmet Ertegun και, αντ’ αυτών, υπέγραψαν το τσούρμο αυτού του σαλεμένου μιγά του Arthur Lee και τους Doors. Tι εποχές θεέ μου: πήγαινες για πετρέλαιο κι έβρισκες αδαμαντωρυχείο. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε μέσα σε λίγους μήνες, φθινόπωρο του ’67, και θεωρήθηκε δήλωση δυσαρέσκειας και αποξένωσης από την περιρρέουσα χίπικη ευφορία, το κούφιο και γεμάτο αυταπάτες όνειρο που έβλεπε να εξυφαίνεται γύρω του. Η επίπλαστη ωριμότητά του ήταν γεμάτη ραγισματιές, ασαφής, συγκεχυμένη, υπονομευμένη από αμφιβολίες. Εχω αγοράσει κάθε έκδοσή του, μέχρι και τη γιαπωνέζικη, σε CD -είναι όντως πολύ καλύτερο από το original mix- αλλά έχω κολλήσει με το remastering του 2001. Πήρα και ό τι άλλο έβγαλαν -ήμουνα πιστοποιημένος βουλιμικός- αλλά το Forever Changes είναι One Hit Wonder: δεν το ξαναπλησίασαν ποτέ. Ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι εννοώ. [/SIZE] [SIZE=3][B]Singers/Songwriters [I]par excellence[/I] [/B] Είναι πολλοί. Κρατάω δύο για σήμερα. Ο πρώτος είναι ο [B]Kevin Morby[/B]. Ακόμα και με μπάντα Mariachi για συνοδεία ηχεί κάπου ανάμεσα στον Lou Reed, στον Leonard Cohen και στον Bob Dylan. Εχει 4 άλμπουμ το ένα καλύτερο απ το άλλο, αυτό εδώ προέρχεται από Το Πριόνι που Tραγουδάει ([B]Singing Saw – 2016[/B]). Δυνατά![/SIZE] [MEDIA=youtube]d4YpwHKZp9Y[/MEDIA] [SIZE=3]Οι άλλοι είναι οι [B]Delta Spirit[/B]. To [B]Into The Wide[/B] (2016) ήταν από τους δίσκους μου της χρονιάς μόλις κυκλοφόρησε. Αυτό εδώ είναι λίγο παλιότερο: [B]History From Below[/B] (2010). Δυνατά![/SIZE] [MEDIA=youtube]YdwEoN69eLw[/MEDIA] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Lasciatemi Sanguinare - Home Ambience.
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…