Δεν μ' αρέσει η αναγωγή στις συνθήκες. Η Λέσχη του Δίσκου υπήρξε σταθμός στην αγορά κλασσικής μουσικής - και των γραμμάτων γενικότερα- στην Ελλάδα. Όχι μόνο την εποχή του βινυλίου, αλλά και το cd, για το οποίο ήταν από τα πρώτα καταστήματα που το τοποθέτησαν στα ράφια του. Η χρυσή εποχή της ήταν όσο ζούσε ο Λάζαρος, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80. Όχι μόνο στους δίσκους. Η καλαισθησία των εκδόσεων της ήταν χαρακτηριστική.
Συμπλέχτηκε με τη διόγκωση της δεκαετίας του '90 και έγινε πυλώνας του 'κουλτουριάρικου' life style με τη δημιουργία του καταστήματος στο Μέγαρο, την επέκταση και ανακαίνιση του καταστήματος στη στοά της όπερας και τη - δαπανηρή κατά τα φαινόμενα - προσπάθεια παρεμπόδισης της επέκτασης άλλων ανταγωνιστών στην ίδια στοά. Με βάση αξιόπιστη μαρτυρία φίλου, συμπεριφέρθηκε εχθρικά και με αλαζονεία όταν πρώην υπάλληλος και μετέπειτα ανταγωνιστής άνοιξε κατάστημα στην ίδια στοά.
Έχασε τη γκάμα των μεγάλων πολυεθνικών (Universal, EMI, BMG κλπ.), αλλά εισήγαγε 'ψαγμένες' μικρότερες εταιρείες, όπως π.χ. BBC, Chandos, Hyperion, Harmonia Mundi κλπ. Προσπάθησε να ανταποκριθεί στις τάσεις της αγοράς, εισάγοντας πρώτη τα Naxos, αλλά και τα βαριά βινύλια της Speakers Corner. Το προσωπικό του καταστήματος ήταν πάντα ενημερωμένο και ήταν σαφές πως 'πουλούσε' άποψη και όχι απλά μόνο το δίσκο. Επεξέτεινε τις εκδόσεις της με επιμελημένες μεταφράσεις πολύ αξιόλογων βιβλίων. Δυστυχώς όμως τα λειτουργικά κόστη πρέπει να ήταν ψηλά και η κρίση επιδείνωσε την κατάσταση απότομα. Απ' όσο γνωρίζω, η Έλση και ο Σταύρος συνεχίζουν την προσπάθεια από το δισκάδικο του Ελευθερουδάκη.