Δηλαδή αν συνδέσει ένα ποτενσιόμετρο αμέσως μετά την έξοδο θα συμβεί αυτό που αναφέρεις King.
Άρα η λύση είναι ένα buffer μετά ο διαιρέτης ή ποτενσιόμετρο και μετά άλλο ένα buffer και ο τελικός.
Κάτι σαν ενεργός προ στο ενδιάμεσο. Και αντί για διαιρέτη τάσης βάζουμε ποτενσιόμετρο και ρυθμίζουμε από εκεί το βόλιουμ.
Αλλά η έξοδος του πρώτου buffer δεν επηρεάζεται από τον παθητικό διαιρέτη αμέσως μετά; είναι η απορία μου....:BDBDG54:
Αρκετά σύνθετη λύση και με φοβίζουν δύο μπαφερ σε σειρά με το σήμα.
Αφού θέλουμε σταθερή εξασθένηση σήματος= 20dB δεν θα χρειαστούμε ποτενσιόμετρο.
Μια πολύ απλή εναλλακτική παθητική λύση προς δοκιμή:
Το pad να τοποθετηθεί στην είσοδο του τελικού. Πως όμως ?
Βάζουμε μόνο μία αντίσταση 91ΚΩ στην είσοδο του τελικού και σε σειρά με το σήμα. Η αντίσταση να συνδεθεί όσο ποιο κοντά γίνεται στο πρώτο ενεργό στάδια, Θα πρέπει να βρεις την άλλη αντίσταση των 10ΚΩ που ορίζει και την αντίσταση εισόδου του τελικού σου. Η αντίσταση των 91ΚΩ θέλουμε να δημιουργήσει έναν διαιρέτη τάσης σε συνδιασμό με την αντίσταση των 10ΚΩ.
Θα πρέπει να δούμε και το κύκλωμα εισόδου του τελικού σου. Να δούμε αν υπάρχουν πυκνωτές στην είσοδο, ή άλλες αντιστάσεις ή κάποιος μικρός πυκνωτής (100-220pF) για να κόβει τα RF. Σκοπός μας είναι να μην δημιουργήσουμε άθελά μας κάποιο φίλτρο LPF οπότε η αντίσταση των 91Κ θα πρέπει να μπει μετά τα πρώτα φίλτρα του τελικού (αν υπαρχουν) .
Η αντίσταση των 91 KΩ θα πρέπει να είναι άριστης ποιότητας χαμηλού θορύβου.
Με αυτό τον τρόπο ουσιαστικά μειώνεις την ευαισθησία του τελικού σου κατά 20 dB.
To DCX θα βλέπει φορτίο 100ΚΩ και θα το οδηγεί άνετα.
H λύση δουλεύει όταν έχεις μόνο μία πηγή απευθείας συνδεδεμένη στον τελικό και θέλεις να μειώσεις την στάθμη του σήματος κατά Χ dB.