Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Λυπάμαι τον ανόητο! ( ; ) [Bobby Bland]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058336643" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Δεν ντρέπομαι...</h3> <p style="text-align: center">[ATTACH]162264[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">Ο <em>Bobby 'Blue' Bland</em> ερμηνεύει στη σκηνή με την ορχήστρα του <em>Joe Scott</em> στο Χιούστον του Τέξας</p><p></p><p>Οι πρώτες κυκλοφορίες στην <em>Duke</em> ήταν από τους <em>Gospel Travellers</em> και τον <em>Rosco Gordon</em>. Στο τρίτο σέσιον, το προοριζόμενο για τον <em>Bobby 'Blue' Bland</em>, δεν μπόρεσε να απομνημονεύσει τους στίχους που του έδωσε ο <em>Mattis</em> και τελικά ηχογραφήθηκαν οι <em>Earl Forest</em> και <em>John Alexander</em>. Ο <em>Mattis</em> μετονομάστηκε σε <em>Alexander Johnny Ace</em> και οι <em>Beale Streeters</em> έγιναν η υποστηρικτική μπάντα. Ο Μπλαντ ηχογράφησε τα "<strong>I.O.U. Blues</strong>" και "<strong>Lovin' Blues</strong>", με το τελευταίο να διαθέτει τον <strong>B.B. King</strong> στην κιθάρα. Συμμετείχε σε δύο ακόμη σέσιον εκείνο τον χρόνο πριν από τη στρατολόγησή του, ένα γεγονός που μνημονεύεται στο "<strong>Army Blues</strong>" και κυκλοφόρησε στο σινγκλ <em>Duke</em> 115, μαζί με το "<strong>No Blow, No Show</strong>".</p><p></p><p>Όταν επέστρεψε δυόμισι χρόνια αργότερα, η μουσική σκηνή του Μέμφις είχε αλλάξει. Ο <em>Elvis Presley</em> είχε αφιχθεί, ο <em>Johnny Ace</em> ήταν νεκρός και η <em>Duke Records</em> ανήκε στον <strong>Don Robey</strong>, στο Χιούστον. «<em><span style="color: Darkorange">Πραγματικά, δεν ήμουν καθόλου επαγγελματίας</span></em>», είπε ο <em>Bland</em>. «<em><span style="color: Darkorange">Πήγα εκεί μόνο, γιατί είχα ήδη συμβόλαιο</span></em>». Δύο χωριστά σέσιον με τον <em>Junior Parker</em> πραγματοποιήθηκαν στις 22 και 26 Φεβρουαρίου 1955, και το "<strong>My Life Baby</strong>" και το "<strong>Time Out</strong>" κυκλοφόρησαν στο σινγκλ <em>Duke</em> 141. Το ακόλουθο "<strong>I Woke Up Screaming</strong>", ηχογραφήθηκε τον Απρίλιο και κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο, κάνοντας επιτυχία σε αρκετές πόλεις σε εθνικό επίπεδο. Μέχρι τότε, ο <em>Bland</em> ήταν ήδη στο δρόμο με τον <em>Junior Parker</em>. Η συνεργασία τους θα διαρκέσει έξι χρόνια, με τον ντροπαλό, εξυπηρετικό <em>Bland</em> να ενεργεί ως οδηγός του <em>Parker</em> ακόμα και όταν οι δίσκοι του ανέβαιναν στα <em>R&B</em> τσαρτ.</p><p></p><p>Κατά δική του ομολογία, ο <em>Bobby Bland</em> δεν είχε πραγματικά δικό του ύφος μέχρι το 1957. «<em><span style="color: Darkorange">Ο αγαπημένος μου εκείνη τη στιγμή ήταν ο B.B. King (ο οποίος) είχε αυτό το υψηλό φαλσέτο, αλλά άκουσα τον Rev. C.L. Franklin, τον μπαμπά της Aretha, και από εκεί πήρα την κραυγή μου. Βλέπετε, έπρεπε να βρω κάποιο άλλο είδος τεχνάσματος για να αναγνωρίζομαι. Η πρώτη φορά που το δοκίμασα ήταν το 1956, όταν ηχογράφησα το "Little Boy Blue". Νομίζω ότι απέδωσε</span></em>».</p><p></p><p>Η ανάδειξη του <em>Bland</em> στην πρώτη θέση του επαγγέλματός του μπορεί να αποδοθεί στην επιρροή δύο ανθρώπων. Πρώτος και πιο σημαντικός ήταν ο τρομπετίστας/ενορχηστρωτής/παραγωγός <strong>Joe Scott</strong>. Ως μέλος της ορχήστρας του <em>Bill Harvey</em>, ο <em>Scott</em> είχε παίξει σε πολλές ηχογραφήσεις της <em>Duke/Peacock</em>. Μέσα σε μερικούς μήνες, πήρε το απαίδευτο ταλέντο του <em>Bland</em> και ταυτόχρονα σμίλευσε το φωνητικό του στυλ, ενώ επέλεξε επίσης τα τραγούδια που ταιριάζουν περισσότερο στο συνδυασμό δύναμης και ευαισθησίας που ο <em>Bland</em> προέβαλε. Αυτά περιλαμβάναν το "<strong>I Pity The Fool</strong>" του <em>Joe Medwick</em> και το "<strong>Two Steps From The Blues</strong>" του <em>Johnny Brown</em>. Οι δισκογραφικές ετικέτες συνήθως αποδίδουν τα τραγούδια στον <em>Deadric Malone</em>, το ψευδώνυμο του <em>Don Robey</em>. «<em><span style="color: Darkorange">Σκ@τά, ο Robey δεν έγραψε κανένα από αυτά</span></em>», αποκάλυψε ο <em>Bland</em>. Αντ' αυτού, ο <em>Robey</em> αγόραζε αμέσως τα τραγούδια από αρκετούς τραγουδοποιούς και ο <em>Scott</em> τα προσάρμοζε στο στυλ μπλουζ μπαλάντας που αντιπροσώπευαν την περσόνα του <em>Bobby Bland</em>. Οι ενορχηστρώσεις των πνευστών του <em>Scott</em> ήταν αναπόσπαστο κομμάτι αυτού. «<em><span style="color: Darkorange">Λοιπόν, βλέπετε</span></em>», είπε ο Bland, «<em><span style="color: Darkorange">ήταν τα πνευστά που μου έδωσαν μια ταυτότητα, αμέσως από τον πρώτο, πιο μεγάλο δίσκο μου που είχα ποτέ. Αυτός ήταν ο Joe, επειδή στον Joe άρεσαν οι τρομπέτες</span></em>».</p><p></p><p>Το άλλο πρόσωπο που συνέβαλε σε αυτή την ακμάζουσα περίοδο της καλλιτεχνικής ανάπτυξης του <em>Bland</em> ήταν ο κιθαρίστας <strong>Wayne Bennett</strong>. Η κιθάρα έπαιζε πάντα σημαντικό ρόλο στους δίσκους του <em>Bland</em> και ο <em>Roy Gaines</em>, ο <em>Pat Hare</em> και ο <em>Clarence Holloman</em> έπαιζαν στα σέσιόν του μετά τον στρατό. Στον <em>Bennett</em> έγινε οντισιόν για την μπάντα όταν ήρθε μέσω του Σικάγου και εντάχθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1957, παραμένοντας με την μπάντα περιοδείας μέχρι το 1965 και ως μέλος της ομάδας ηχογράφησης μέχρι το 1969. «<em><span style="color: Darkorange">Η μπάντα του Bobby ήταν πάντα χτισμένη γύρω από τον κιθαρίστα</span></em>», δήλωσε ο <em>Bennett</em> στο περιοδικό '<em>Pickin' The Blues</em>' το 1982. «<em><span style="color: Darkorange">Γι' αυτό με ακούτε να παίζω γεμίσματα όλη την ώρα ανάμεσα σε ορισμένα πράγματα που κάνει. Αυτό είναι ένα κίνητρο που τον διατηρεί στην επιφάνεια... αυτή είναι η πλατφόρμα που πούλησε τον Bobby Bland όλα αυτά τα χρόνια</span></em>». Με χαρακτηριστική μετριοπάθεια, ο <em>Bland</em> συμφώνησε. «<em><span style="color: Darkorange">Βλέπετε, αν (ο Bennett και αργότερα ο Mel Brown) ακούσουν ένα στίχο, λένε 'καλά, ο Blue πιθανώς να το εκφράσει μ' αυτό τον τρόπο', και ξέρουν πώς να μείνουν μακριά από το δρόμο μου και αυτό είναι το πιο σημαντικό κομμάτι</span></em>».</p><p></p><p>Ο <em>Scott</em> χρησιμοποίησε τους καλύτερους μουσικούς που θα μπορούσε να βρει για τα σέσιον του <em>Bland</em> - οι <em>Bobby Forte</em> (σαξόφωνο), <em>Hamp Simmons</em> (μπάσο) και <em>Sonny Freeman</em> (ντραμς), που σύντομα μετά ενώθηκαν με την μπάντα του <em>B.B. King</em>, μπορούν να ακουστούν στο "<strong>Little Boy Blue</strong>". Ο ντράμερ <em>John 'Jabo' Starks</em>, ο οποίος αργότερα έγινε στυλοβάτης της μπάντας του <em>James Brown</em>, ανέλαβε από τον <em>Freeman</em> και παίζει στα περισσότερα από τα κομμάτια εδώ, συμπεριλαμβανομένων των "<strong>Two Steps From The Blues</strong>", "<strong>I'll Take Care Of You</strong>", "<strong>Cry, Cry, Cry</strong>" και "<strong>I Pity The Fool</strong>", που ανέβηκαν στα <em>R&B</em> τσαρτ του <em>Billboard</em> την άνοιξη του 1961.</p><p></p><p>Από την κυκλοφορία του, εκείνο το χρόνο, το '<strong>Two Steps From The Blues</strong>' θεωρείται ως η κλασική παρουσίαση του μοναδικού στυλ του <strong>Bobby Bland</strong>. Οι ακριβείς ενορχηστρώσεις του <em>Joe Scott</em> και το παίξιμο της εμπνευσμένης μπάντας μιας σειράς κορυφαίων μουσικών δημιούργησαν, σύμφωνα με τα λόγια του <em>Peter Guralnick</em>, «<em><span style="color: Darkorange">ένα αρραγές έργο, του οποίου οι τίτλοι των τραγουδιών και τα συναισθήματα... συνθέτουν μαζί ένα πορτρέτο του Bobby 'Blue' Bland, του δεξιοτεχνικού εκπρόσωπου ενός εκλεπτυσμένου νέου στυλ</span></em>». Αυτό το ύφος παρότι δεν ήταν, από τότε, πια καινούργιο, συνέχισε να κρατάει τον Μπόμπι Μπλου Μπλαντ στο προσκήνιο του εκφραστικού μπλουζ.</p><p>Τιτάνας!</p><p></p><p>(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Neil Slaven, Charles Farley - Soul of the Man: Bobby "Blue" Bland, 2011)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]162265[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">Ο <em>Bobby 'Blue' Bland</em> (δεξιά) συμπράττει με τον συνάδελφο καλλιτέχνη <em>Al 'TNT' Braggs</em> (αριστερά) και το αφεντικό της <em>Duke/Peacock Records</em>, <em>Don Robey</em>, γύρω στα 1964 στο Χιούστον του Τέξας</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058336643, member: 30418"] [HEADING=2]Δεν ντρέπομαι...[/HEADING] [CENTER][ATTACH=CONFIG]162264._xfImport[/ATTACH] Ο [I]Bobby 'Blue' Bland[/I] ερμηνεύει στη σκηνή με την ορχήστρα του [I]Joe Scott[/I] στο Χιούστον του Τέξας[/CENTER] Οι πρώτες κυκλοφορίες στην [I]Duke[/I] ήταν από τους [I]Gospel Travellers[/I] και τον [I]Rosco Gordon[/I]. Στο τρίτο σέσιον, το προοριζόμενο για τον [I]Bobby 'Blue' Bland[/I], δεν μπόρεσε να απομνημονεύσει τους στίχους που του έδωσε ο [I]Mattis[/I] και τελικά ηχογραφήθηκαν οι [I]Earl Forest[/I] και [I]John Alexander[/I]. Ο [I]Mattis[/I] μετονομάστηκε σε [I]Alexander Johnny Ace[/I] και οι [I]Beale Streeters[/I] έγιναν η υποστηρικτική μπάντα. Ο Μπλαντ ηχογράφησε τα "[B]I.O.U. Blues[/B]" και "[B]Lovin' Blues[/B]", με το τελευταίο να διαθέτει τον [B]B.B. King[/B] στην κιθάρα. Συμμετείχε σε δύο ακόμη σέσιον εκείνο τον χρόνο πριν από τη στρατολόγησή του, ένα γεγονός που μνημονεύεται στο "[B]Army Blues[/B]" και κυκλοφόρησε στο σινγκλ [I]Duke[/I] 115, μαζί με το "[B]No Blow, No Show[/B]". Όταν επέστρεψε δυόμισι χρόνια αργότερα, η μουσική σκηνή του Μέμφις είχε αλλάξει. Ο [I]Elvis Presley[/I] είχε αφιχθεί, ο [I]Johnny Ace[/I] ήταν νεκρός και η [I]Duke Records[/I] ανήκε στον [B]Don Robey[/B], στο Χιούστον. «[I][COLOR=Darkorange]Πραγματικά, δεν ήμουν καθόλου επαγγελματίας[/COLOR][/I]», είπε ο [I]Bland[/I]. «[I][COLOR=Darkorange]Πήγα εκεί μόνο, γιατί είχα ήδη συμβόλαιο[/COLOR][/I]». Δύο χωριστά σέσιον με τον [I]Junior Parker[/I] πραγματοποιήθηκαν στις 22 και 26 Φεβρουαρίου 1955, και το "[B]My Life Baby[/B]" και το "[B]Time Out[/B]" κυκλοφόρησαν στο σινγκλ [I]Duke[/I] 141. Το ακόλουθο "[B]I Woke Up Screaming[/B]", ηχογραφήθηκε τον Απρίλιο και κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο, κάνοντας επιτυχία σε αρκετές πόλεις σε εθνικό επίπεδο. Μέχρι τότε, ο [I]Bland[/I] ήταν ήδη στο δρόμο με τον [I]Junior Parker[/I]. Η συνεργασία τους θα διαρκέσει έξι χρόνια, με τον ντροπαλό, εξυπηρετικό [I]Bland[/I] να ενεργεί ως οδηγός του [I]Parker[/I] ακόμα και όταν οι δίσκοι του ανέβαιναν στα [I]R&B[/I] τσαρτ. Κατά δική του ομολογία, ο [I]Bobby Bland[/I] δεν είχε πραγματικά δικό του ύφος μέχρι το 1957. «[I][COLOR=Darkorange]Ο αγαπημένος μου εκείνη τη στιγμή ήταν ο B.B. King (ο οποίος) είχε αυτό το υψηλό φαλσέτο, αλλά άκουσα τον Rev. C.L. Franklin, τον μπαμπά της Aretha, και από εκεί πήρα την κραυγή μου. Βλέπετε, έπρεπε να βρω κάποιο άλλο είδος τεχνάσματος για να αναγνωρίζομαι. Η πρώτη φορά που το δοκίμασα ήταν το 1956, όταν ηχογράφησα το "Little Boy Blue". Νομίζω ότι απέδωσε[/COLOR][/I]». Η ανάδειξη του [I]Bland[/I] στην πρώτη θέση του επαγγέλματός του μπορεί να αποδοθεί στην επιρροή δύο ανθρώπων. Πρώτος και πιο σημαντικός ήταν ο τρομπετίστας/ενορχηστρωτής/παραγωγός [B]Joe Scott[/B]. Ως μέλος της ορχήστρας του [I]Bill Harvey[/I], ο [I]Scott[/I] είχε παίξει σε πολλές ηχογραφήσεις της [I]Duke/Peacock[/I]. Μέσα σε μερικούς μήνες, πήρε το απαίδευτο ταλέντο του [I]Bland[/I] και ταυτόχρονα σμίλευσε το φωνητικό του στυλ, ενώ επέλεξε επίσης τα τραγούδια που ταιριάζουν περισσότερο στο συνδυασμό δύναμης και ευαισθησίας που ο [I]Bland[/I] προέβαλε. Αυτά περιλαμβάναν το "[B]I Pity The Fool[/B]" του [I]Joe Medwick[/I] και το "[B]Two Steps From The Blues[/B]" του [I]Johnny Brown[/I]. Οι δισκογραφικές ετικέτες συνήθως αποδίδουν τα τραγούδια στον [I]Deadric Malone[/I], το ψευδώνυμο του [I]Don Robey[/I]. «[I][COLOR=Darkorange]Σκ@τά, ο Robey δεν έγραψε κανένα από αυτά[/COLOR][/I]», αποκάλυψε ο [I]Bland[/I]. Αντ' αυτού, ο [I]Robey[/I] αγόραζε αμέσως τα τραγούδια από αρκετούς τραγουδοποιούς και ο [I]Scott[/I] τα προσάρμοζε στο στυλ μπλουζ μπαλάντας που αντιπροσώπευαν την περσόνα του [I]Bobby Bland[/I]. Οι ενορχηστρώσεις των πνευστών του [I]Scott[/I] ήταν αναπόσπαστο κομμάτι αυτού. «[I][COLOR=Darkorange]Λοιπόν, βλέπετε[/COLOR][/I]», είπε ο Bland, «[I][COLOR=Darkorange]ήταν τα πνευστά που μου έδωσαν μια ταυτότητα, αμέσως από τον πρώτο, πιο μεγάλο δίσκο μου που είχα ποτέ. Αυτός ήταν ο Joe, επειδή στον Joe άρεσαν οι τρομπέτες[/COLOR][/I]». Το άλλο πρόσωπο που συνέβαλε σε αυτή την ακμάζουσα περίοδο της καλλιτεχνικής ανάπτυξης του [I]Bland[/I] ήταν ο κιθαρίστας [B]Wayne Bennett[/B]. Η κιθάρα έπαιζε πάντα σημαντικό ρόλο στους δίσκους του [I]Bland[/I] και ο [I]Roy Gaines[/I], ο [I]Pat Hare[/I] και ο [I]Clarence Holloman[/I] έπαιζαν στα σέσιόν του μετά τον στρατό. Στον [I]Bennett[/I] έγινε οντισιόν για την μπάντα όταν ήρθε μέσω του Σικάγου και εντάχθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1957, παραμένοντας με την μπάντα περιοδείας μέχρι το 1965 και ως μέλος της ομάδας ηχογράφησης μέχρι το 1969. «[I][COLOR=Darkorange]Η μπάντα του Bobby ήταν πάντα χτισμένη γύρω από τον κιθαρίστα[/COLOR][/I]», δήλωσε ο [I]Bennett[/I] στο περιοδικό '[I]Pickin' The Blues[/I]' το 1982. «[I][COLOR=Darkorange]Γι' αυτό με ακούτε να παίζω γεμίσματα όλη την ώρα ανάμεσα σε ορισμένα πράγματα που κάνει. Αυτό είναι ένα κίνητρο που τον διατηρεί στην επιφάνεια... αυτή είναι η πλατφόρμα που πούλησε τον Bobby Bland όλα αυτά τα χρόνια[/COLOR][/I]». Με χαρακτηριστική μετριοπάθεια, ο [I]Bland[/I] συμφώνησε. «[I][COLOR=Darkorange]Βλέπετε, αν (ο Bennett και αργότερα ο Mel Brown) ακούσουν ένα στίχο, λένε 'καλά, ο Blue πιθανώς να το εκφράσει μ' αυτό τον τρόπο', και ξέρουν πώς να μείνουν μακριά από το δρόμο μου και αυτό είναι το πιο σημαντικό κομμάτι[/COLOR][/I]». Ο [I]Scott[/I] χρησιμοποίησε τους καλύτερους μουσικούς που θα μπορούσε να βρει για τα σέσιον του [I]Bland[/I] - οι [I]Bobby Forte[/I] (σαξόφωνο), [I]Hamp Simmons[/I] (μπάσο) και [I]Sonny Freeman[/I] (ντραμς), που σύντομα μετά ενώθηκαν με την μπάντα του [I]B.B. King[/I], μπορούν να ακουστούν στο "[B]Little Boy Blue[/B]". Ο ντράμερ [I]John 'Jabo' Starks[/I], ο οποίος αργότερα έγινε στυλοβάτης της μπάντας του [I]James Brown[/I], ανέλαβε από τον [I]Freeman[/I] και παίζει στα περισσότερα από τα κομμάτια εδώ, συμπεριλαμβανομένων των "[B]Two Steps From The Blues[/B]", "[B]I'll Take Care Of You[/B]", "[B]Cry, Cry, Cry[/B]" και "[B]I Pity The Fool[/B]", που ανέβηκαν στα [I]R&B[/I] τσαρτ του [I]Billboard[/I] την άνοιξη του 1961. Από την κυκλοφορία του, εκείνο το χρόνο, το '[B]Two Steps From The Blues[/B]' θεωρείται ως η κλασική παρουσίαση του μοναδικού στυλ του [B]Bobby Bland[/B]. Οι ακριβείς ενορχηστρώσεις του [I]Joe Scott[/I] και το παίξιμο της εμπνευσμένης μπάντας μιας σειράς κορυφαίων μουσικών δημιούργησαν, σύμφωνα με τα λόγια του [I]Peter Guralnick[/I], «[I][COLOR=Darkorange]ένα αρραγές έργο, του οποίου οι τίτλοι των τραγουδιών και τα συναισθήματα... συνθέτουν μαζί ένα πορτρέτο του Bobby 'Blue' Bland, του δεξιοτεχνικού εκπρόσωπου ενός εκλεπτυσμένου νέου στυλ[/COLOR][/I]». Αυτό το ύφος παρότι δεν ήταν, από τότε, πια καινούργιο, συνέχισε να κρατάει τον Μπόμπι Μπλου Μπλαντ στο προσκήνιο του εκφραστικού μπλουζ. Τιτάνας! (*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, Neil Slaven, Charles Farley - Soul of the Man: Bobby "Blue" Bland, 2011) [CENTER][ATTACH=CONFIG]162265._xfImport[/ATTACH] Ο [I]Bobby 'Blue' Bland[/I] (δεξιά) συμπράττει με τον συνάδελφο καλλιτέχνη [I]Al 'TNT' Braggs[/I] (αριστερά) και το αφεντικό της [I]Duke/Peacock Records[/I], [I]Don Robey[/I], γύρω στα 1964 στο Χιούστον του Τέξας[/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Λυπάμαι τον ανόητο! ( ; ) [Bobby Bland]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…