Η μουσικότητα εξαρτάται και από το σύστημα ισοστάθμισης. Εκεί κερδίζουν οι Marantz. Αν μάλιστα βάλουμε και την δυνατότητα του Dirac αλλά και του DLBC που έρχεται πολύ σύντομα, δεν μπορεί να συγκριθεί το YPAO της Yamaha με αυτό.
Από κει και πέρα, ωραία παίζουν και οι Yamaha, σε Direct καταστάσεις υπάρχουν πολλοί που προτιμούν τον ήχο της, τουλάχιστον σε σχέση με του Denon. Βάζοντας στην εξίσωση του Marantz με τα ποιοτικότερα υλικά εσωτερικά, το πράγμα γίνεται head to head σε ό,τι αφορά τη «μουσικότητα».
Ο Cinema 40 είναι διαφορετικός εσωτερικά σε σχέση με τον Cinema 50. Στην παρούσα γενιά δεν ισχύει εκείνο που ίσχυε στην προηγούμενη όπου οι αντίστοιχοι SR6015 και SR7015 ήταν εν πολλοίς ίδιοι εσωτερικά. Τώρα πια μιλάμε για τελείως διαφορετικά μηχανήματα.
Αφήνω στην άκρη τα features όπου εκεί κερδίζει με βραχεία κεφαλή ο Marantz, άλλωστε αυτά μπορεί να τα δει κανείς και σε site που συγκρίνουν μπροσούρες από ενισχυτές μέχρι καφετιέρες όπως το ZK electronics.
Ένα feature όμως που αφορά το Bass management δεν γίνεται να μην το αναφέρω. Οι τέσσερις διακριτές έξοδοι sub με δυνατότητα να συνδέσεις bass shaker αλλά και η δυνατότητα LFE distribution, δηλαδή να μπορείς να στέλνεις την πληροφορία LFE στα ηχεία, είναι κάτι που δεν θα το βρεις αλλού, και το έχει ο Marantz Cinema 50 και 40.