Marilyn Crispell-Gary Peacok-Paul Motian: Πτήσεις

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Η ζωή της Marilyn Crispell άλλαξε με το που άκουσε για πρώτη φορά ένα δίσκο του John Coltrane. Μέχρι τότε ήταν μία πιανίστρια με περγαμηνές κλασσικής παιδείας, ‘κολλημένη’ με το baroque. Μετά, άρχισαν οι ...κακές παρέες: ο Anthony Braxton, ο Peter Kowald, ο Don Byron, ο Oliver Lake.
Η Crispell έχει μεγάλη ιστορία στη σύγχρονη δημιουργική/αυτοσχεδιαζόμενη μουσική. Το παίξιμό της είναι περιεκτικό και γεμάτο λαμπρή ένταση, λεπτεπίλεπτο και μαζί σφοδρό, γαλήνιο και παθιασμένο. Συνταρακτικό, αρμονικά τεταμένο, πυκνό, χειροπιαστό αλλά πάντα διαποτισμένο από μιά αφοπλιστική αίσθηση γαλήνης, μιά νηνεμία. Κινείται σ ένα ευρύτατο φάσμα: από εκρηκτικές ριπές σε στιγμές κελαρυστής ηρεμίας, σαν ελαφρύς κυματισμός, ακουστικός φλοίσβος. Στους 3 δίσκους που έχει κυκλοφορήσει μέχρι τώρα στην ECM συνεργάζεται με τους Gary Peacock (μπάσο) και Paul Motian (τύμπανα). Τα επίπεδα ενσυναίσθησης και εμπάθειας ανάμεσα στους τρείς είναι απίστευτα. Αν το παραδοσιακό πιάνο-τρίο έχει τη rhythm section να στήνει τον καμβά που πάνω του θα σολάρει ο σολίστ, εδώ οι τρείς αλληλεπιδρούν συνέχεια. Τους ακούς να ανταλλάσσουν ιδέες ασύστολα, προκλητικά αντι-διανοούμενοι, σ ένα ταξίδι ανακάλυψης τόσο για τους ίδιους όσο και για τον ακροατή. Συχνά τους ακούς να παίρνουν μιά φράση και να την εξετάζουν γοητευμένοι, με την περιέργεια παιδιού που περιεργάζεται ένα άγνωστο παιχνίδι. Αλλά πάντα το παίξιμό τους κρατάει μιά συνέχεια, μιά διαρκή και ευμετάβλητη εντύπωση ακατάπαυστης ροής καθώς οι αρμονικές και μελωδικές γραμμές ξεδιπλώνονται σε ακουστικούς μαίανδρους και σε παίρνουν μαζί τους.
Οι τρείς δίσκοι στην ECM είναι εξαιρετικά ηχογραφημένοι. Εχει επανειλημμένα γραφτεί γι αυτούς πως αποτελούν ίσως το πιό προχωρημένο βήμα πάνω στο πιάνο-τρίο από την εποχή του Bill Evans. Τα Amaryllis και Storyteller είναι πολύ καλές είσοδοι στο σύμπαν αυτού του καθ όλα εκπληκτικού τρίο. Αλλά προσωπικά, έχω μιά (μεγάλη) αδυναμία στο ‘Nothing Ever Was, Anyway’: είναι διπλό, φόρος τιμής στη μουσική της Annette Peacock. Θυμάμαι σαν τώρα την εποχή που ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική της Annette: τα ανήσυχα τραγούδια της με τη φωνή της που σου έκαιγε το σκάλπ, να παραλύεις - σαν Diamanda Galas αλλά στον αντίποδα, υπαινικτική και δόλια, ίσως η πιό συναρπαστική γυναίκα στη σύγχρονη μουσική αν εξαιρέσουμε την Carla. Οι πιό φιλέρευνοι ας αναζητήσουν τα παληά άλμπουμ της Annette, ‘I’m The One’ και ‘X-Dreams’ ή τα πιο πρόσφατα σχετικά ‘My Mama Never Taught Me How To Cook’ και ‘An Acrobat’s Heart’, το τελευταίο επίσης στην ECM.
Η Annette υπήρξε σύντροφος του Paul Bley και στη συνέχεια σύζυγος του Gary Peacock και ο Paul Motian ήταν φίλος και στενός συνεργάτης από την εποχή που έπαιζε με το γκρουπ του Bley. Περιττό να πώ για το ...αιμομικτικό άρωμα που διαπερνάει αυτά τα sessions.
Τρία άλμπουμ κυριολεκτικά Μεγαλειώδη.

 

[Skakinen]

Marilyn Crispell - Storyteller (εντυπώσεις)

Ο γνωστός αποπλανητικός τρόπος γραφής του Κώστα που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αντίστασης με ώθησε να πάρω το άλμπουμ και το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετικό.
Μετά την πρώτη ακρόαση οι εντυπώσεις ήταν συγκρατημένες , κάτι φαινόταν ότι υπήρχε αλλά έμενε μια αίσθηση του ανολοκλήρωτου ή μάλλον μια αίσθηση ότι πρόκειται για κάτι που δεν θα το κατακτήσεις εύκολα , ναι έχει μεν πολύ πράμα αλλά θα το απολαύσεις όλο και πιο πολύ όσο περισσότερο το ακούς.
Πράγματι με κάθε νέα ακρόαση οι αρχικά φαινομενικά κομματιασμένες ή ατάκτως εριμμένες μελωδίες (ή για κάποια επιπόλαια αυτιά ανύπαρκτες μελωδίες) έμοιαζαν να λαμβάνουν υπόσταση και να εντάσσονται σε ένα δομημένο σύνολο το οποίο αναδυόταν μεγαλόπρεπα.
Η μουσική κάθε φορά γινόταν όλο και πιο οικεία και δημιουργούσε σαφές σύνδρομο στέρησης αν έμενες για πολύ μακριά της (και θυμίζω ότι δεν μιλάμε για μελωδίες εύκολες που κολλάνε με τη μία.)
Από την προηγούμενη Κυριακή που πρωτοάκουσα το άλμπουμ πρέπει να το έχω ακούσει γύρω στις 10-12 φορές.

Στιγμές γαλήνης και σφοδρότητας (όπως λέει και ο Κώστας) εναλλάσσονται υπηρετώντας το ηχητικό σύνολο.
Η μουσική περιπλανιέται σε λαβυρίνθους αλλά επανακάμπτει θριαμβευτικά.

Όσον αφορά το γκρουπ , είναι όντως σφιχτοδεμένο αλλά από τους άλλους δύο πιο πολύ με ενυπωσίασε ο Paul Motian ο οποίος δεν υποστηρίζει απλώς , ηχητικά , αλλά συνδημιουργεί .

Ήδη κατέχω και το Amaryllis το οποίο και θα ακουστεί λίαν συντόμως.

Φίλοι της jazz γνωρίστε (όσοι δεν ξέρετε) την Marilyn Crispell και τον μουσικό της κόσμο.
Δεν θα χάσετε!!!

Υ.Γ. Κώστα Λυμπερόπουλε σε ευχαριστώ που μου άνοιξες τ'αυτιά για την Κυρία Marilyn Crispell. :worshippy:
Keep up the good job! :2thumb22sup:

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Marilyn Crispell - Storyteller (εντυπώσεις)

Eμένα το Amaryllis μου άρεζε τελικά περισσότερο, φίλε Skakinen.
Μετά όμως πήρα το Nothing Ever Was Anyway, αφιέρωμα στη μουσική της Anette Peacock από την Crispell. Πιό δύσκολο ακόμα, πιο αφηρημένο, διπλό άλμπουμ πανάκριβο αλλά εξαίσιο.

Εγώ πρέπει να σ ευχαριστήσω που δίνεις τόση σημασία σ αυτά που γράφω.:smileJap: