"Μαύρες ψυχές".....

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

You're the One for Me - D Train (1981 Prelude Records)

O James Williams γεννήθηκε στο Brooklyn και άρχισε να τραγουδάει σε εκκλησίες από τα 6 του! Μεγαλώνοντας εξελίχθηκε σε ένα μάλλον καλό παιδί, ήρεμο έφηβο και αργότερα σε ένα συντηρητικό ενήλικα από αυτούς που ονειρεύονται μία επαγγελματική καριέρα στο ποδόσφαιρο, μία ήρεμη οικογενειακή ζωή με πέντε έξι κουτσούβελα, μία καλή τίμια και περιποιητική σύζυγο, και μία εκκλησία κοντά στο διώροφο σπίτι του για να κλαίει κάθε Κυριακή! “Ασοκιάριστος” και ασυμμάζευτος όπως ήταν και λόγο του όγκου του, του κόλλησαν στο σχολείο το παρατσούκλι D Train, επειδή όταν έπαιζε μπάλα το χτύπημα του ήταν τόσο σαρωτικό σαν να περνάει τρένο πάνω σου! Γνωρίσθηκε με τον Hubert Eaves, έναν μεγαλομανή τύπο από την Minnesota, που έπαιζε μπάσο ντραμς και keyboards, και που επειδή κάποια στιγμή συνεργάστηκε με τους Mtume, που είχαν με την σειρά τους συνεργαστεί με τον Miles Davis, νόμιζε και κυρίως ήλπιζε πως η ζωή του χρωστάει μία θέση στην jazz_funk κοινότητα!

Οι δύο τους δημιούργησαν χωρίς πολλές προσδοκίες τους D train και ηχογράφησαν στην ημι χρεοκοπημένη Prelude Records τον πρώτο δίσκο τους το 1981, όπου συνέβη το ανέλπιστο! Κατεδάφισαν σε χρόνο dt όλη την Underground dance κοινότητα, με ένα δίσκο που δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο που κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή. Συμπαγής electro funk ήχος, keyboard παρέα με φυσικά όργανα, ρυθμός που θα τον ζήλευαν και οι πιο διάσημες μαύρες μπάντες της εποχής, και ένας ερμηνευτής μπροστά που όταν τον έβλεπες μπορεί να έβαζες τα γέλια, αλλά κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του, έτρωγες στην μούρη, χωρίς βέβαια ο ίδιος να το γνωρίζει αυτό, όλη την gospel παράδοση ενός φαινομενικά ακίνδυνου μαυρούκου.

Βλέπετε, ο Williams είναι ο τύπος που σε κάνει να γελάς μέχρι δακρύων όταν τον βλέπεις να κινδυνεύει να σκάσει μέσα στο πορτοκαλί πέτσινο κουστούμι του, αλλά από την άλλη έχει την ικανότητα να σου παγώσει με μοναδικό τρόπο το χαμόγελο ακούγοντας τον να τραγουδάει και κυρίως να προφέρει λέξεις και φράσεις όπως "survive", "Word is getting colder", "stay alive"..
Αυτή είναι η δύναμη του gospel, και λίγο έχει να κάνει με τις φωνητικές δυνατότητες. Η Gospel είναι ο τρόπος που προφέρει κάποιος τις φράσεις, είναι ένα εκατομμύριο συναισθήματα πάνω σε μία νότα!
Και βέβαια αυτό το προγραμματισμένο synth bass του Hubert Eaves όχι απλώς κόβει χαμόγελα αλλά σπάει και δόντια

Περίπου στα μισά της δεκαετίας του 80, οι D Train κατουρήθηκαν πάνω τους (o Miles διασκεύασε κομμάτι τους), ενώ την δεκαετία του 90 ο Tricky όταν αναλαμβάνει τον ρόλο του dj λιώνει τους δίσκους τους, και όλη γενικά την prelude records! Χρησιμοποιούν οι Prodigy κομμάτια τους ως sample, Και πριν από δύο χρόνια ο Prince διασκευάζει live το you re the one for me!

H τύχη του Hubert Eaves αγνοείται. Ο δε Williams παντρεύτηκε έκανε ένα κάρο παιδιά και τις Κυριακές κλαίει στις εκκλησίες

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Private Times & the Whole 9 - Al B. Sure (1990 Warner)

Κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 80 που ο Williams μάλλον τελείωνε την καριέρα του έσκασε, ένας άλλος μπαλαδόρος, ένας ακόμα μάλλον από τους πολλούς (παράξενο:το r&b και το ποδόσφαιρο πάντα είχαν μία ξεχωριστή σχέση).

Ο Al b Sure (λογοπαίγνιο), ξεκίνησε την καριέρα του στην Warner, η οποία ατυχώς προσπάθησε να προωθήσει αρχικά τον Al b ως μία smooth version του Barry White!, πράγμα σχεδόν αστείο αν σκεφθεί κανείς πως παρά τους τεράστιους ώμους του ο Αλ είχε ένα μάλλον θηλυπρεπές πρόσωπο! Ο Al δεν υπήρξε ποτέ σπουδαίος ερμηνευτής, Μία μάλλον συνηθισμένη φωνή με κοριτσίστικο φαλτσέτο και με επιτηδευμένες για την κρεβατοκάμαρα χαμηλές νότες! Η μαύρη ψυχή του όμως έβρισκε διέξοδο στο γράψιμο αλλά και στα keyboards! Η δύναμη του AL δεν ήταν στην φωνή αλλά στα χέρια, και δεν έβρισκε την ώρα να το αποδείξει σε όλους αυτό!

Το 1990 κυκλοφορεί το lp private times and the whole 9.H πρώτη πλευρά του δίσκου ήταν φτιαγμένη σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Warner, που μάλιστα του εξασφάλισε και ένα ντουέτο με την Diana Ross. Και ακριβώς πάνω εκεί που τελειώνει η πρώτη πλευρά και ετοιμάζεσαι για ύπνο ο AL αποφασίζει πως ήρθε επιτέλους ή ώρα να μας γαμήσει τα πρέκια.

Η δεύτερη πλευρά του Private times είναι δύσκολο μα πάρα πολύ δύσκολο να περιγραφεί. Πάνω σε ένα beat ακρίβείας ωρολογιακής βόμβας με fake, κόντρα face και πραγματικά σκασίματα, στήνεται ένα σκηνικό που ο καλύτερος τρόπος για να το περιγράψεις είναι ως μία ατονική στα όρια του φάλτσου μερικές φορές συμφωνία από καρφίτσες, παραμάνες, θρυμματισμένα γυαλιά, που το διευθύνει μία παρανοημένη τσάρλεστον γκόμενα με φτερά. Ένα industrial swing παραλήρημα, το οποίο κορυφώνεται στο sure thang!!!!
Mainstream δίσκος χρειάζεται τουλάχιστον 10 ακροάσεις για να αντιληφθείς ακριβώς την ταχύτητα και το στήσιμο των πλήκτρων! Ο AL αιχμαλώτισε πέντε δεκαετίες μαύρης μουσικής παράδοσης μέσα σε 25 περίπου λεπτά! Swing, soul, funk, doo wop

Τα υπόλοιπα ήταν απλά θέμα χρόνου! Ο Al έμοιαζε με τον ποντικό που έγινε μάγειρας και ο Anton Ego (Quincy), άρχισε να τον κυνηγάει! Κάνει την παραγωγή σε ονόματα όπως αυτό του Al Green και γύρω στο 1992 έρχεται πλέον και ένα υπέροχο μεγάλο καλάμι, έτοιμο να το καβαλήσει, όταν ο Bowie σε συνέντευξη του τον αποκάλεσε “The Fabulous Guy”

Κυκλοφορεί σήμερα ακόμα δίσκους, προσπαθώντας μάταια να πείσει τον εαυτό του και το κοινό πως είναι διάδοχος του Barry White (έχει ξεχάσει την τέχνη των χεριών του ή ίσως δεν τον ενδιαφέρει πια!)

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Channel Orange - Frank Ocean (2012 Def Jam)

Και μπορεί το hotel California να δεινοπάθησε στα χέρια του AL, το 2011 όμως ο Frank Ocean κατάφερε κρατώντας την βασική μελωδία και αλλάζοντας τελείως τους στίχους να το κάνει τελείως δικό του!

Επανέρχεται στο 2012 με ένα δίσκο που ήδη άρχισε να μαζεύει υψηλές βαθμολογίες, διθυραμβικές κριτικές, και που καθόλου τυχαία μάλλον συνοδεύεται και από ένα πρόσφατο outing που έκανε ο ίδιος για την προσωπική του ζωή (ύποπτο αυτό!), σπάζοντας το στερεότυπο του συνήθως macho μπήχτη r&b/hip hop καλλιτέχνη.

Οι υπερβολές έχουν αρχίσει να δίνουν και να παίρνουν, παρομοιάζοντας τον με τον Stevie Wonder και με τον Prince, πλην όμως αυτών θα ήταν άδικο να μην αναγνωρισθεί στον Frank αυτό που λέμε soul feeling, καθώς και η αδιαμφισβήτητη ικανότητα του να γράφει κομμάτια στα 24 του χρόνια βουτηγμένα στην μαύρη μουσική παράδοση κάτι που οι συνομήλικοι του καθώς και όλη η σύγχρονη mainstream r&b σκηνή αγνοεί επιδεικτικά!

Ίσως λόγο ηλικίας μπορεί και από άποψη ο Frank έχει μια τάση να μην εμβαθύνει ιδιαίτερα, είναι όμως ένας γοητευτικότατος κλέφτης περιτυλίγματος!, τόσο γοητευτικός όμως που τους συγχωρείς λάθη! Είναι μαέστρος στο να περικυκλώνει αυτό που θέλει να το αντιγράφει διακριτικά, και να σε παραπλανεί ότι είναι δικό του!
Κάπως έτσι λοιπόν καταφέρνει να μελώσει και την πιο πέτρινη καρδιά με το sweet life, που νομίζεις ότι είναι η soul δημιουργία της χρονιάς, ενώ βασικά είναι η πανέξυπνη αντιγραφή του σκελετού του As του Wonder με ολίγον από Ribbons in the sky σε σύγχρονη εκδοχή!

Η ακόμα και να υποκλιθεί στην εσωτερικότητα του Pink matter, που σχετίζεται με την προσωπική του ζωή, και που το εκπαιδευμένο αυτί καταλαβαίνει πως ακούγεται σαν το χαμένο κομμάτι του ντεμπούτου του Maxwell!πάντως τον Kiwanuka χαλαρά τον “τρώει” στην μελωδία!

To Pyramid που για τα δικά μου δεδομένα είναι το κομμάτι που ξεχωρίζει από τον δίσκο, φέρει τον χαρακτηριστικό ήχο της r&b σκηνής στα μέσα της δεκαετίας του 80, θυμίζοντας έντονα αντίστοιχες παραγωγές της περιόδου των Jim Jam & Terry Lewis. Εδώ ο Frank πράγματι κάνει μία υπέρβαση: Αν ακούγοντας κανείς το just be good to me των S.O.S Band, αισθάνεται ότι βρίσκεται μέσα σε ένα ελικόπτερο πάνω από την Νέα Υόρκη (το αντίστοιχο Αγγλικό “dub be good to me” ποτέ δεν πέτυχε ανάλογη ατμόσφαιρα), τώρα με το pyramid ίσως να μπορεί κανείς με το αστρικό του σώμα να πετάει πάνω από την Νέα Υόρκη!!!
Τόσο μεγάλο Urban r&b κομμάτι είχε χρόνια να γραφτεί, για τα mainstream δεδομένα!!!!!

 

[Δημοκηδής]

Ευχαριστούμε Μπάιρα... είσαι μοναδικός στο να δίνεις κλίμα ...

 

[opsim]

Με την παρουσίασή σου Γιώργο θα με ωθήσεις στο να ρίξω μια δεύτερη ματιά στους D-Train τους οποίους έχω αντιμετωπίσει μάλλον επιφανειακά.
Όσο για τον Al B. Sure, θυμάμαι που μου έχεις πει και από κοντά πόσο σου αρέσει ο συγκεκριμένος δίσκος όμως δεν μπορώ να πω ότι ισχύει το ίδιο και για μένα. Δεν τον έχω ακούσει καμιά δεκαριά φορές όπως προτείνεις και μάλλον δεν πρόκειται να το κάνω. Αυτή η φουρνιά της soul αδικήθηκε ακροαστικώς από εμένα μια που μέχρι το '92 ήμουν προσηλωμένος στην hip hop και μετά μέσω αυτής ακολούθησε η soul και η jazz. Έπρεπε να εμφανιστεί ο Maxwell και οι Groove Theory για να ξαναπιάσω επαφή με την σύγχρονη soul.
Πάντως η παρουσίασή σου βρίθει αγάπης προς τον συγκεκριμένο δίσκο και αυτό είναι το πιο ωραίο πράγμα με όλους τους καλούς φίλους εδώ. Λατρεύουν τις αδυναμίες τους όπως κι εσύ.
Η παρουσίαση που με εξιτάρισε είναι αυτή του Franck Ocean και σκοπεύω να ασχοληθώ με τον δίσκο αυτό περισσότερο. Ακούγοντας δειγματοληπτικά το Pyramid συμφωνώ για τις αναμνήσεις των Jam & Lewis που σου φέρνει, κυρίως στο ρεφρέν, βρίσκω πάντως πολύ φρέσκο το όλο project από πλευράς ήχου.
Keep it that way George.

 

[Back Door Man]

Άμεσος και περιγραφικότατος ως συνήθως. Μπράβο Doctor... :award:


Question of an illiterate white guy: What is Doo Wop?:afro:

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Άμεσος και περιγραφικότατος ως συνήθως. Μπράβο Doctor... :award:


Question of an illiterate white guy: What is Doo Wop?:afro:

Παμ παμ τουρουπ τουρουπ σουμπι ντούμπι ντούα ντο μπαμ μπαμ ντο γουοπ ντο γουόπ
Κατάλαβες?

Λοιπόν doo wop είναι μία ας πούμε φωνητική αρμονία αποτελούμενη από συλλαβές που προφέρονται από τρεις τέσσερις πέντε και βάλε ερμηνευτές, με ή χωρίς άλλα όργανα, συνήθως σε διαφορετικούς χρόνους(ξεκινάει πχ ο ένας, και μετά από ένα δευτερόλεπτο και ενώ ο πρώτος συνεχίζει ξεκινάει και ο δεύτερος, κοκ). Κάποιες φορές μπορεί να είναι και συγχρονισμένοι όλοι μαζί!

Υπάρχει από μόνο του ως είδος αλλά, από το 60 και μετά υπάρχει η τάση να ενσωματώνεται γενικώς σε όλα σχεδόν τα κινήματα της μαύρης μουσικής, και όχι μόνο βέβαια

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Με την παρουσίασή σου Γιώργο θα με ωθήσεις στο να ρίξω μια δεύτερη ματιά στους D-Train τους οποίους έχω αντιμετωπίσει μάλλον επιφανειακά.
Όσο για τον Al B. Sure, θυμάμαι που μου έχεις πει και από κοντά πόσο σου αρέσει ο συγκεκριμένος δίσκος όμως δεν μπορώ να πω ότι ισχύει το ίδιο και για μένα. Δεν τον έχω ακούσει καμιά δεκαριά φορές όπως προτείνεις και μάλλον δεν πρόκειται να το κάνω. Αυτή η φουρνιά της soul αδικήθηκε ακροαστικώς από εμένα μια που μέχρι το '92 ήμουν προσηλωμένος στην hip hop και μετά μέσω αυτής ακολούθησε η soul και η jazz. Έπρεπε να εμφανιστεί ο Maxwell και οι Groove Theory για να ξαναπιάσω επαφή με την σύγχρονη soul.
Πάντως η παρουσίασή σου βρίθει αγάπης προς τον συγκεκριμένο δίσκο και αυτό είναι το πιο ωραίο πράγμα με όλους τους καλούς φίλους εδώ. Λατρεύουν τις αδυναμίες τους όπως κι εσύ.
Η παρουσίαση που με εξιτάρισε είναι αυτή του Franck Ocean και σκοπεύω να ασχοληθώ με τον δίσκο αυτό περισσότερο. Ακούγοντας δειγματοληπτικά το Pyramid συμφωνώ για τις αναμνήσεις των Jam & Lewis που σου φέρνει, κυρίως στο ρεφρέν, βρίσκω πάντως πολύ φρέσκο το όλο project από πλευράς ήχου.
Keep it that way George.

Πάνο, πολλές φορές, τις περισσότερες μάλλον οι παρουσιάσεις γίνονται πρωτίστως για να δει κανείς ένα κείμενο κάτω από το αγαπημένο του δίσκο. Αρκετές φορές αποτελούν και πρόταση βέβαια! Για τους συγκεκριμένους πλην του Ocean (που θέλετε δεν θέλετε θα τον ακούτε όπου πάτε φέτος το καλοκαίρι), θα θεωρούσα πάρα πολύ τολμηρό κάποιον που παρακινούμενος από την παρουσίαση μου θα τους έψαχνε!

Ο λόγος είναι πολύ απλός και εσύ θα καταλάβεις καλά τι εννοώ!
Το Electro funk και το swing beat είναι δύο είδη που δεν έκαναν ποτέ revival και αμφιβάλλω αν θα κάνουν ποτέ.Αρα κάθε άλλο παρά οικείος ήχος είναι σε κάποιον που δεν είχε επαφή με τα συγκεκριμένα στην εποχή τους! Επιπλέον ακόμα και στην εποχή τους, ήταν πράγματα που δεν πέρναγαν εύκολα στην Ευρώπη, που πάντα είχε μία διαφορετική αντίληψη του “μαύρου” ήχου ( Ευρωπαϊκός μαύρος ήχος?), πόσο μάλλον στην Ελλάδα..

Ήμουν πάντα πολύ εξοικειωμένος με τα συγκεκριμένα είδη και μου αρέσουν αμέτρητοι δίσκοι και από τις δύο εποχές!
Ο λόγος που παρουσιάστηκαν οι συγκεκριμένοι είναι επειδή τους θεωρώ από τους καλύτερους μεν στα είδος τους, και με πολύ ισχυρό το μαύρο feeling δε!

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Λοιπόν, εγώ έχω ένα μικρό κόκκινο βιβλιαράκι (aka "my red agenda"), το οποίο κουβαλάω πάντα στην τσάντα μου, και επίσης έχω πάντα δίπλα μου όταν ακουω τους άλλους παραγωγούς του Lab.
Οι δύο από τους παραπάνω δίσκους είναι σημειωμένοι, ο δε Al B. Sure, παραπάνω από μια φορές, ξεκινώντας από τον περασμένο χειμώνα με τελευταία σημείωση 10/7-αλλά του έχω μεγάλη αδυναμία κι έτσι δεν θα αναφερθώ σε αυτόν, διότι μάλλον θα μεροληπτήσω. Ο τρίτος μάλλον μου ξέφυγε;
Οι D-Train, είναι αυτό που είχα στο μυαλό μου σαν electro-funk, μόνο που είναι πιό πολύ στα μέτρα μου. Βλέπεις, ο,τι παρόμοια ακούσματα είχα ήταν λίγο προγενέστερα, από το '76 μέχρι το '80 περίπου και κάπως περισσότερο "μελωδικά' απ' όσο θα μου άρεσαν. Τούτο εδώ, είναι πιό άγριο, πιό μεστό, κάπως πιό αδυσώπητο. Έτσι όπως το θέλω. Ξεχωρίζω το Tryin' to get over που μου θυμίζει τα ξυπόλητα καλοκαιρινά μου βράδια στο "Πεζονήσι", έτσι όπως το περιέγραψε κάπου ο Eco, τσιμεντένια πίστα δίπλα στην άμμο, και απέλπιδες προσπάθειες να τηρηθεί το "θα γυρίσεις πριν τις 1.00", το D-Train theme μοιάζει σαν πρόδρομος του ραπ, το You're the one for me είναι μπλιμπλικόπληκτο, όπως ακριβώς περιγράφεις το γενικότερο ύφος του δίσκου, μ' αρέσει, μ' αρέσει πολύ...
Α, ναι, δεν με ενοχλεί καθόλου το πορτοκαλί δερμάτινο, το '81 είχα αγοράσει μια πολύ όμορφη πορτοκαλί φούστα σε γραμή pencil από τη Σκουφά, χάρμα ήταν....

Για τον Frank Ocean θα επανέλθω....


α, και να μην ξεχάσω....

:award:


Question of an illiterate white guy: What is Doo Wop?:afro:

είναι αυτό που έγραψα ανορθόγραφα do wap όταν έπαιξε πριν από δύο εκπομπές ο δόκτωρ...
Δυό εκπομπές συνεχόμενα αν δεν με απατά η γεροντική μνήμη μου...
Doo wop, doo wop, πες το συνεχόμενα και βραχνοψιθυριστά και τό 'χεις ακριβώς... :ernaehrung004:

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Οι D-Train, είναι αυτό που είχα στο μυαλό μου σαν electro-funk, μόνο που είναι πιό πολύ στα μέτρα μου. Βλέπεις, ο,τι παρόμοια ακούσματα είχα ήταν λίγο προγενέστερα, από το '76 μέχρι το '80 περίπου και κάπως περισσότερο "μελωδικά' απ' όσο θα μου άρεσαν. Τούτο εδώ, είναι πιό άγριο, πιό μεστό, κάπως πιό αδυσώπητο. Έτσι όπως το θέλω. Ξεχωρίζω το Tryin' to get over που μου θυμίζει τα ξυπόλητα καλοκαιρινά μου βράδια στο "Πεζονήσι", έτσι όπως το περιέγραψε κάπου ο Eco, τσιμεντένια πίστα δίπλα στην άμμο, και απέλπιδες προσπάθειες να τηρηθεί το "θα γυρίσεις πριν τις 1.00", το D-Train theme μοιάζει σαν πρόδρομος του ραπ, το You're the one for me είναι μπλιμπλικόπληκτο, όπως ακριβώς περιγράφεις το γενικότερο ύφος του δίσκου, μ' αρέσει, μ' αρέσει πολύ...
Α, ναι, δεν με ενοχλεί καθόλου το πορτοκαλί δερμάτινο, το '81 είχα αγοράσει μια πολύ όμορφη πορτοκαλί φούστα σε γραμή pencil από τη Σκουφά, χάρμα ήταν....

δύο διαπιστώσεις!
1.Τελικά έχεις καλό αυτί!......................το "αδυσώπητο" με κούφανε! Δεν το είχα σκεφθεί ποτέ ακριβώς έτσι!Χτύπησες κέντρο όμως!Είναι ακριβώς αυτό σε σχέση με τα υπόλοιπα του είδους στην συγκεκριμένη εποχή!
2.Τελικά έχεις και μία πορτοκαλί φούστα "συλλεκτικό" κομμάτι από αυτές που ψάχνουν τρελαμένοι συλλέκτες! Χτύπα την ebay να καθαρίσουμε κανα χαρατσάκι......

 

[opsim]

Ο λόγος είναι πολύ απλός και εσύ θα καταλάβεις καλά τι εννοώ!
Το Electro funk και το swing beat είναι δύο είδη που δεν έκαναν ποτέ revival και αμφιβάλλω αν θα κάνουν ποτέ.Αρα κάθε άλλο παρά οικείος ήχος είναι σε κάποιον που δεν είχε επαφή με τα συγκεκριμένα στην εποχή τους! Επιπλέον ακόμα και στην εποχή τους, ήταν πράγματα που δεν πέρναγαν εύκολα στην Ευρώπη, που πάντα είχε μία διαφορετική αντίληψη του “μαύρου” ήχου ( Ευρωπαϊκός μαύρος ήχος?), πόσο μάλλον στην Ελλάδα..

Απολύτως σωστά αυτά που γράφεις, στην Ευρώπη την εποχή του D-Train τα "αντίπαλα δέη" ήταν ο Junior (please!!!) και οι Imagination, όσο για το swingbeat, το μόνο που ακούστηκε για πολύ λίγο στην Ευρώπη ήταν οι Color me Bad (!!!!!!!!!!!!!!!!!), τότε όλοι έπαιζαν Snap και 2 Unlimited (έλεος!!!!)
Όσο για τον Ocean....he is "added to cart", σε καμιά εβδομάδα τα νεώτερα.

 

[opsim]

Channel Orange - Frank Ocean (2012 Def Jam)


Οι υπερβολές έχουν αρχίσει να δίνουν και να παίρνουν, παρομοιάζοντας τον με τον Stevie Wonder και με τον Prince, πλην όμως αυτών θα ήταν άδικο να μην αναγνωρισθεί στον Frank αυτό που λέμε soul feeling, καθώς και η αδιαμφισβήτητη ικανότητα του να γράφει κομμάτια στα 24 του χρόνια βουτηγμένα στην μαύρη μουσική παράδοση κάτι που οι συνομήλικοι του καθώς και όλη η σύγχρονη mainstream r&b σκηνή αγνοεί επιδεικτικά!



To Pyramid που για τα δικά μου δεδομένα είναι το κομμάτι που ξεχωρίζει από τον δίσκο, φέρει τον χαρακτηριστικό ήχο της r&b σκηνής στα μέσα της δεκαετίας του 80, θυμίζοντας έντονα αντίστοιχες παραγωγές της περιόδου των Jim Jam & Terry Lewis. Εδώ ο Frank πράγματι κάνει μία υπέρβαση: Αν ακούγοντας κανείς το just be good to me των S.O.S Band, αισθάνεται ότι βρίσκεται μέσα σε ένα ελικόπτερο πάνω από την Νέα Υόρκη (το αντίστοιχο Αγγλικό “dub be good to me” ποτέ δεν πέτυχε ανάλογη ατμόσφαιρα), τώρα με το pyramid ίσως να μπορεί κανείς με το αστρικό του σώμα να πετάει πάνω από την Νέα Υόρκη!!!
Τόσο μεγάλο Urban r&b κομμάτι είχε χρόνια να γραφτεί, για τα mainstream δεδομένα!!!!!

Τώρα που πήρα τον δίσκο και τον άκουσα πραγματικά δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο στις δύο παραπάνω παραγράφους, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.