Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Μουσική από το μεγάλο ροζ [The Band]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058228359" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Αυτός ο τροχός που καίγεται...</h3> <p style="text-align: center">[ATTACH]156562[/ATTACH]</p><p></p><p>Η δεύτερη πλευρά του LP ξεκινάει με το φάνκι "<strong>We Can Talk</strong>", με τους <em>Manuel, Helm</em> και <em>Danko</em> να εναλλάσσονται στα φωνητικά. Ο <em>Manuel</em> βγάζει τους τέλειους εκκλησιαστικούς ήχους από το πιάνο του, με το όργανο του <em>Garth</em> να προσθέτει στη γιορτινή ατμόσφαιρα, ενώ στη συνέχεια ο <em>Robertson</em> ξετυλίγει μια απίστευτη, σχεδόν ψυχεδελική στροφή στη κιθάρα. Το "<strong>Long Black Veil</strong>" είναι μια "Αμερικάνα" διασκευή, γραμμένη από τη <em>Marijohn Wilkin</em> και τον <em>Danny Dill</em> το 1959, με πρωταγωνιστικό το ηλεκτρικό πιάνο και ωραία ακουστική κιθάρα. Το "<strong>Chest Fever</strong>", είναι ένα άλλο κομβικό σημείο του άλμπουμ που γράφτηκε ως αντίδραση στο "<em>The Weight</em>". Ξεκινά με το δραματικό αλλά πιασάρικο ριφ του <em>Hudson</em> στο όργανο, που ολοκληρώνεται από το ροκ πιάνο του <em>Manuel</em> και το μπάσο του <em>Danko</em>.</p><p></p><p style="margin-left: 20px"><em>Εάν η μνήμη σου σε υπηρετεί καλά</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Θα συναντηθούμε ξανά και θα περιμένουμε</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Οπότε πρόκειται να ξεπακετάρω όλα μου τα πράγματα</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Και να κάτσω πριν πάει πολύ αργά</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Κανείς στον κόσμο, δεν θα έρθει σε σένα</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Με μια άλλη ιστορία για να πει</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Και ξέρεις ότι θα συναντηθούμε και πάλι</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Εάν η μνήμη σου σε υπηρετεί καλά</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Αυτός ο τροχός έχει τυλιχθεί στις φλόγες, κυλιόμενος κάτω στο δρόμο</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Καλύτερα να ενημερώσω τους δικούς μου/το οικογενειακό μου περιβάλλον</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Αυτός ο τροχός θα εκραγεί!</em></p> <p style="margin-left: 20px">...</p> <p style="margin-left: 20px">- This Wheel's on Fire (Rick Danko & Bob Dylan)</p><p></p><p>Το "<strong>Lonesome Suzie</strong>", με τη θλιβερή ιστορία της Σούζι, την εγκάρδια συμπόνοιά του και τον εύθραυστο πόνο του, είναι μια μπαλάντα με την ανάλογη ερμηνεία του <em>Manuel</em> πάνω από το εκφραστικό όργανο του <em>Hudson</em> και τις ήρεμες αλλά ενδιαφέρουσες κιθάρες του <em>Robertson</em>. Το αποκαλυπτικό "<strong>This Wheel's on Fire</strong>", είναι ένα καλό συμπαγές κομμάτι που συνυπογράφουν <em>Dylan</em> και <em>Danko</em>, με χαρακτηριστικές τις υψηλές αρμονίες και μια ενθουσιώδη, δυναμική υποστήριξη. Ο <em>Dylan</em> συνέθεσε επίσης τον ύμνο που κλείνει το άλμπουμ, "<strong>I Shall Be Released</strong>", ένα κλασικό "τραγούδι φυλακής". Αλλά εδώ ασφαλώς, η φυλακή, είναι επίσης μια μεταφορά-σύμβολο για ένα καταπιεστικό κοινωνικό σύστημα ή την ίδια την υλική ζωή. Οδηγούμενο από τα αξέχαστα οξύφωνα φαλσέτο φωνητικά του <em>Richard Manuel</em> πάνω από τα απαλά πιανίσματα, είναι ένας από τους μη καταγεγραμμένους πολύτιμους λίθους του <em>Dylan</em>. Αργότερα ηχογράφησε τη δικιά του αυθόρμητη εκδοχή, που περιλαμβάνεται στο <em>Bob Dylan’s Greatest Hits, Vol. II</em>.</p><p></p><p style="margin-left: 20px"><em>Λένε ότι τα πάντα μπορούν να αναπληρωθούν</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Λένε ότι κάθε απόσταση είναι μακρινή</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Έτσι θυμάμαι κάθε πρόσωπο</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Από κάθε άνθρωπο που με έβαλε εδώ</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>...</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Λένε ότι κάθε άνθρωπος χρειάζεται προστασία</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Λένε ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να καταρρεύσει</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Ωστόσο, ορκίζομαι ότι βλέπω το είδωλό μου</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Κάπου τόσο ψηλά πάνω από αυτό το τείχος</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>...</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Τώρα, εκεί πέρα στέκεται ένας άνθρωπος σ' αυτό το μοναχικό πλήθος</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Ένας άνδρας που ορκίζεται ότι δεν έχει φταίξιμο</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Όλη την ημέρα, τον ακούω να φωνάζει τόσο δυνατά</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Απλά κραυγάζοντας ότι ήταν παγιδευμένος</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em></em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Βλέπω το φως μου να λάμπει</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Από τη δύση προς τα ανατολικά</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Κάθε μέρα τώρα, κάθε μέρα τώρα</em></p> <p style="margin-left: 20px"><em>Θα απελευθερωθώ</em></p> <p style="margin-left: 20px">- I Shall Be Released (Bob Dylan)</p><p></p><p>Ο <em>Robertson</em> και ο <em>Hudson</em> είναι τώρα (2018) τα μόνα επιζώντα μέλη της μπάντας. Ο <em>Danko</em> πέθανε το 1999, ο <em>Helm</em> το 2012. Ο <em>Manuel</em> ήταν μόνο 42, όταν αφαίρεσε τη ζωή του, το 1986. Ο πιανίστας πάλεψε με την κατάχρηση ουσιών και ποτέ δεν συμπορεύτηκε με το συμπατριώτη του, που έγινε ο κυρίαρχος τραγουδοποιός των <em>Band</em>. Η απώλεια και των τριών φωνών υπογραμμίζεται δραματικά στην πενηντάχρονη επετειακή επανέκδοση, στην α καπέλα μίξη του κομματιού, όπου η φυσική μεγαλοσύνη και το δέσιμό τους ακούγονται με σπαραχτικό, αστόλιστο τρόπο.</p><p></p><p>Παρόλο που το <em>Music from Big Pink</em> δεν υπήρξε μεγάλο εμπορικό χιτ, αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη στους μουσικά μυημένους, με πολλούς καθιερωμένους ροκ μουσικούς (<em>Eric Clapton, George Harrison, Al Kooper</em>) να το τοποθετούν ως άμεση επιρροή. Ένα <a href="http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=143263" target="_blank">ομώνυμο άλμπουμ</a> που ακολούθησε, από ακόμη περισσότερα εκπληκτικά τραγούδια από αυτές τις σέσιον, ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε το 1969 με παρόμοια αναγνώριση.</p><p></p><p>Είναι περιττές οι οποιεσδήποτε συστάσεις για το έργο, τουλάχιστον από μένα που είμαι δηλωμένος οπαδός των <em>Band</em>, απλά διαβάστε τα παραπάνω, ακούστε το δίσκο και αξιολογήστε μόνοι σας. Αξίζει όμως να αναφερθώ στη φετινή επανέκδοση και να συμφωνήσω με άλλους που ακούγοντάς την, έκριναν ότι η νέα μίξη, με τις τεχνολογικές δυνατότητες που διατίθενται σήμερα, κατέβαλλε επίπονη προσπάθεια και κατάφερε αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο να διαχωρίσει τα ηχητικά στοιχεία που προηγουμένως ήταν αναπόσπαστα συνδεδεμένα σε βάρος της συνολικής εικόνας και να διώξει τη διάχυτη μαγεία του αυθεντικού. Βέβαια αυτή είναι μια τάση στο ρεμίξ, που παρατηρείται όλο και πιο συχνά τελευταία και κατά τη γνώμη μου έχει διπλή στόχευση. Αφενός να δικαιολογήσει το ξανασερβίρισμα παλιότερων διαχρονικών αριστουργημάτων (όχι ληγμένων προϊόντων) - ελλείψει αντίστοιχων σημερινών ( ; ) - που θα οδηγήσει στην εκ νέου αγορά από τους γνώστες και αφετέρου στη δημιουργία ενός νέου κοινού, ηλικιακά και καταναλωτικά, που μη έχοντας την εμπειρία του πρωτότυπου και τη γνώση της μουσικής του, θα ήταν δεκτικότερο στον νεοδιαμορφωμένο ήχο με τα προβεβλημένα στοιχεία, παρά στον ήχο της εποχής που τα δημιούργησε.</p><p></p><p>(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, theband.hiof.no, σημειώσεις επετειακής επανέκδοσης, Barney Hoskyns: Across The Great Divide, 1993)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH]156563[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center">Ο <em>Bob Dylan</em> (αριστερά) εμφανίζεται με το <em>Levon Helm</em> (κέντρο) και τον <em>Robbie Robertson</em> (δεξιά) στη συναυλία <em>Memorial Woody Guthrie</em> στις 20 Ιανουαρίου 1968 στο <em>Carnegie Hall</em> στη Νέα Υόρκη</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058228359, member: 30418"] [HEADING=2]Αυτός ο τροχός που καίγεται...[/HEADING] [CENTER][ATTACH=CONFIG]156562._xfImport[/ATTACH][/CENTER] Η δεύτερη πλευρά του LP ξεκινάει με το φάνκι "[B]We Can Talk[/B]", με τους [I]Manuel, Helm[/I] και [I]Danko[/I] να εναλλάσσονται στα φωνητικά. Ο [I]Manuel[/I] βγάζει τους τέλειους εκκλησιαστικούς ήχους από το πιάνο του, με το όργανο του [I]Garth[/I] να προσθέτει στη γιορτινή ατμόσφαιρα, ενώ στη συνέχεια ο [I]Robertson[/I] ξετυλίγει μια απίστευτη, σχεδόν ψυχεδελική στροφή στη κιθάρα. Το "[B]Long Black Veil[/B]" είναι μια "Αμερικάνα" διασκευή, γραμμένη από τη [I]Marijohn Wilkin[/I] και τον [I]Danny Dill[/I] το 1959, με πρωταγωνιστικό το ηλεκτρικό πιάνο και ωραία ακουστική κιθάρα. Το "[B]Chest Fever[/B]", είναι ένα άλλο κομβικό σημείο του άλμπουμ που γράφτηκε ως αντίδραση στο "[I]The Weight[/I]". Ξεκινά με το δραματικό αλλά πιασάρικο ριφ του [I]Hudson[/I] στο όργανο, που ολοκληρώνεται από το ροκ πιάνο του [I]Manuel[/I] και το μπάσο του [I]Danko[/I]. [INDENT][I]Εάν η μνήμη σου σε υπηρετεί καλά Θα συναντηθούμε ξανά και θα περιμένουμε Οπότε πρόκειται να ξεπακετάρω όλα μου τα πράγματα Και να κάτσω πριν πάει πολύ αργά Κανείς στον κόσμο, δεν θα έρθει σε σένα Με μια άλλη ιστορία για να πει Και ξέρεις ότι θα συναντηθούμε και πάλι Εάν η μνήμη σου σε υπηρετεί καλά Αυτός ο τροχός έχει τυλιχθεί στις φλόγες, κυλιόμενος κάτω στο δρόμο Καλύτερα να ενημερώσω τους δικούς μου/το οικογενειακό μου περιβάλλον Αυτός ο τροχός θα εκραγεί![/I] ... - This Wheel's on Fire (Rick Danko & Bob Dylan)[/INDENT] Το "[B]Lonesome Suzie[/B]", με τη θλιβερή ιστορία της Σούζι, την εγκάρδια συμπόνοιά του και τον εύθραυστο πόνο του, είναι μια μπαλάντα με την ανάλογη ερμηνεία του [I]Manuel[/I] πάνω από το εκφραστικό όργανο του [I]Hudson[/I] και τις ήρεμες αλλά ενδιαφέρουσες κιθάρες του [I]Robertson[/I]. Το αποκαλυπτικό "[B]This Wheel's on Fire[/B]", είναι ένα καλό συμπαγές κομμάτι που συνυπογράφουν [I]Dylan[/I] και [I]Danko[/I], με χαρακτηριστικές τις υψηλές αρμονίες και μια ενθουσιώδη, δυναμική υποστήριξη. Ο [I]Dylan[/I] συνέθεσε επίσης τον ύμνο που κλείνει το άλμπουμ, "[B]I Shall Be Released[/B]", ένα κλασικό "τραγούδι φυλακής". Αλλά εδώ ασφαλώς, η φυλακή, είναι επίσης μια μεταφορά-σύμβολο για ένα καταπιεστικό κοινωνικό σύστημα ή την ίδια την υλική ζωή. Οδηγούμενο από τα αξέχαστα οξύφωνα φαλσέτο φωνητικά του [I]Richard Manuel[/I] πάνω από τα απαλά πιανίσματα, είναι ένας από τους μη καταγεγραμμένους πολύτιμους λίθους του [I]Dylan[/I]. Αργότερα ηχογράφησε τη δικιά του αυθόρμητη εκδοχή, που περιλαμβάνεται στο [I]Bob Dylan’s Greatest Hits, Vol. II[/I]. [INDENT][I]Λένε ότι τα πάντα μπορούν να αναπληρωθούν Λένε ότι κάθε απόσταση είναι μακρινή Έτσι θυμάμαι κάθε πρόσωπο Από κάθε άνθρωπο που με έβαλε εδώ ... Λένε ότι κάθε άνθρωπος χρειάζεται προστασία Λένε ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να καταρρεύσει Ωστόσο, ορκίζομαι ότι βλέπω το είδωλό μου Κάπου τόσο ψηλά πάνω από αυτό το τείχος ... Τώρα, εκεί πέρα στέκεται ένας άνθρωπος σ' αυτό το μοναχικό πλήθος Ένας άνδρας που ορκίζεται ότι δεν έχει φταίξιμο Όλη την ημέρα, τον ακούω να φωνάζει τόσο δυνατά Απλά κραυγάζοντας ότι ήταν παγιδευμένος Βλέπω το φως μου να λάμπει Από τη δύση προς τα ανατολικά Κάθε μέρα τώρα, κάθε μέρα τώρα Θα απελευθερωθώ[/I] - I Shall Be Released (Bob Dylan)[/INDENT] Ο [I]Robertson[/I] και ο [I]Hudson[/I] είναι τώρα (2018) τα μόνα επιζώντα μέλη της μπάντας. Ο [I]Danko[/I] πέθανε το 1999, ο [I]Helm[/I] το 2012. Ο [I]Manuel[/I] ήταν μόνο 42, όταν αφαίρεσε τη ζωή του, το 1986. Ο πιανίστας πάλεψε με την κατάχρηση ουσιών και ποτέ δεν συμπορεύτηκε με το συμπατριώτη του, που έγινε ο κυρίαρχος τραγουδοποιός των [I]Band[/I]. Η απώλεια και των τριών φωνών υπογραμμίζεται δραματικά στην πενηντάχρονη επετειακή επανέκδοση, στην α καπέλα μίξη του κομματιού, όπου η φυσική μεγαλοσύνη και το δέσιμό τους ακούγονται με σπαραχτικό, αστόλιστο τρόπο. Παρόλο που το [I]Music from Big Pink[/I] δεν υπήρξε μεγάλο εμπορικό χιτ, αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη στους μουσικά μυημένους, με πολλούς καθιερωμένους ροκ μουσικούς ([I]Eric Clapton, George Harrison, Al Kooper[/I]) να το τοποθετούν ως άμεση επιρροή. Ένα [URL="http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=143263"]ομώνυμο άλμπουμ[/URL] που ακολούθησε, από ακόμη περισσότερα εκπληκτικά τραγούδια από αυτές τις σέσιον, ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε το 1969 με παρόμοια αναγνώριση. Είναι περιττές οι οποιεσδήποτε συστάσεις για το έργο, τουλάχιστον από μένα που είμαι δηλωμένος οπαδός των [I]Band[/I], απλά διαβάστε τα παραπάνω, ακούστε το δίσκο και αξιολογήστε μόνοι σας. Αξίζει όμως να αναφερθώ στη φετινή επανέκδοση και να συμφωνήσω με άλλους που ακούγοντάς την, έκριναν ότι η νέα μίξη, με τις τεχνολογικές δυνατότητες που διατίθενται σήμερα, κατέβαλλε επίπονη προσπάθεια και κατάφερε αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο να διαχωρίσει τα ηχητικά στοιχεία που προηγουμένως ήταν αναπόσπαστα συνδεδεμένα σε βάρος της συνολικής εικόνας και να διώξει τη διάχυτη μαγεία του αυθεντικού. Βέβαια αυτή είναι μια τάση στο ρεμίξ, που παρατηρείται όλο και πιο συχνά τελευταία και κατά τη γνώμη μου έχει διπλή στόχευση. Αφενός να δικαιολογήσει το ξανασερβίρισμα παλιότερων διαχρονικών αριστουργημάτων (όχι ληγμένων προϊόντων) - ελλείψει αντίστοιχων σημερινών ( ; ) - που θα οδηγήσει στην εκ νέου αγορά από τους γνώστες και αφετέρου στη δημιουργία ενός νέου κοινού, ηλικιακά και καταναλωτικά, που μη έχοντας την εμπειρία του πρωτότυπου και τη γνώση της μουσικής του, θα ήταν δεκτικότερο στον νεοδιαμορφωμένο ήχο με τα προβεβλημένα στοιχεία, παρά στον ήχο της εποχής που τα δημιούργησε. (*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia.org, theband.hiof.no, σημειώσεις επετειακής επανέκδοσης, Barney Hoskyns: Across The Great Divide, 1993) [CENTER][ATTACH=CONFIG]156563._xfImport[/ATTACH] Ο [I]Bob Dylan[/I] (αριστερά) εμφανίζεται με το [I]Levon Helm[/I] (κέντρο) και τον [I]Robbie Robertson[/I] (δεξιά) στη συναυλία [I]Memorial Woody Guthrie[/I] στις 20 Ιανουαρίου 1968 στο [I]Carnegie Hall[/I] στη Νέα Υόρκη[/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Μουσική από το μεγάλο ροζ [The Band]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…