Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Νουθεσίες για παιδιά! [Η "σκηνή" του Λος Άντζελες #4]
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="grio" data-source="post: 1058642230" data-attributes="member: 30418"><p><h3>Ανδρική διαίσθηση!</h3><p><strong>The Music Machine</strong> - <strong>Turn On</strong> (Δεκέμβριος 1966, Original Sound)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH=full]178180[/ATTACH]</p><p></p><p><span style="color: Indianred">Τραγούδια</span>: A1 Talk Talk (Bonniwell) - 1:56, A2 Trouble (Bonniwell) - 2:11, A3 Cherry Cherry (Diamond) - 3:12, A4 Taxman (Harrison) - 2:33, A5 Some Other Drum (Bonniwell) - 2:29, A6 Masculine Intuition (Bonniwell) - 2:08, B1 The People In Me (Bonniwell) - 2:53, B2 See See Rider (Rainey) - 2:29, B3 Wrong (Bonniwell) - 2:16, B4 96 Tears (The Mysterians) - 2:17, B5 Come On In (Bonniwell) - 2:54, B6 Hey Joe (Roberts) - 4:12</p><p>-- Τα εκτός LP, επτάιντσα σινγκλ:</p><p>A Double Yellow Line / B Absolutely Positively (Απρίλιος 1967, Original Sound)</p><p>A The Eagle Never Hunts The Fly / B I've Loved You (Ιούνιος 1967, Original Sound)</p><p><span style="color: Indianred">Μουσικοί</span>: Sean Bonniwell (φωνητικά, ρυθμική κιθάρα), Mark Landon (ληντ κιθάρα), Doug Rhodes (όργανο, υποστηρικτικά φωνητικά), Kieth Olsen (μπάσο, υποστηρικτικά φωνητικά), Ron Edgar (τύμπανα)</p><p><span style="color: Indianred">Παραγωγή / Μηχανικός</span>: Brian Ross / Paul Buff</p><p></p><p>Ηχογραφήθηκε τον Νοέμβριο του 1966, στο <em>Original Sound Studio</em>, Χόλιγουντ, Καλιφόρνια</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH=full]178181[/ATTACH]</p><p></p><p>Οι <strong>Music Machine</strong> ήταν μια δυναμική αμερικάνικη πεντάδα που σχηματίστηκε στο Λος Άντζελες και χτύπησε τα ποπ τσαρτ με το δυνατό ρυθμικά και θορυβώδες ρόκερ "<strong>Talk Talk</strong>", το 1966. Ένα φρέσκο και συναρπαστικό γκρουπ, οι <em>Machine</em> είχαν έναν επαναστατικό ήχο και έκαναν στην αμερικάνικη σκηνή μια τονωτική ένεση. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι επέδειξαν μια επιθετική πανκ ροκ στάση που προηγήθηκε των <em>Sex Pistols</em> του Ηνωμένου Βασιλείου κατά μια δεκαετία. Η μπάντα - με επικεφαλής τον ξεχωριστό τραγουδιστή/τραγουδοποιό <strong>Sean Bonniwell</strong> - επηρεάστηκε αρχικά από τις ορδές της "Βρετανικής εισβολής" στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα. Οι <em>Beatles</em> και οι <em>Rolling Stones</em> έκαναν την αρχή, αλλά ήταν συγκροτήματα όπως οι <em>Kinks</em> και <em>Troggs</em> που ενέπνευσαν τους αμερικάνους εφήβους με άγριες επιτυχίες όπως τα "<em>You Really Got Me</em>" και "<em>Wild Thing</em>".</p><p></p><p>Το φαινόμενο της "γκαράζ μπάντας" αναπτύχθηκε όταν οι νέοι κατέφυγαν στα γκαράζ των γονιών τους, όπου μπορούσαν να εξασκηθούν παίζοντας τύμπανα και κιθάρες και τραγουδώντας διασκευές των τελευταίων χιτ. Εκτός από την ώθηση των γκρουπ του Ηνωμένου Βασιλείου, τα ντόπια σέρφινγκ και τουίστ γκρουπ παρείχαν επίσης ζωντανά πρότυπα προς μίμηση. Οι γκαράζ μπάντες αποδείχθηκαν πιο επιθετικές από τους προκατόχους τους, χρησιμοποιώντας φαζαρισμένες κιθάρες, γρυλίσματα για φωνητικά και ταιριαστούς στίχους. Συνήθως διαμαρτύρονταν ενάντια σε ξεροκέφαλες γκόμενες, γονείς, αλλά και κοινωνία γενικά, που δεν τους κατανοούσαν. Παρότι οι <em>Music Machine </em>προδιαγραφόταν να έχουν μια σχετικά σύντομη ύπαρξη σαν "θαύμα του ενός χιτ", αναγνωρίζεται πλέον ότι ήταν μπροστά από την εποχή τους , όσο δε για τον αισθησιακό, ντυμένο με δερμάτινα τραγουδιστή τους <em>Sean Bonniwell</em>, ότι υπήρξε χαρισματικός περφόρμερ επιπέδου <em>Jim Morrison</em>.</p><p></p><p>Ο <em>Thomas Harvey "Sean" Bonniwell</em> γεννήθηκε, στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνια. Ως έφηβος, σχημάτισε ένα γυμνασιακό φωνητικό γκρουπ όταν άκουσε το "<em>Only You</em>" από τους <em>Platters</em>. Αφού εγκατέλειψε το σχολείο, έγινε κιθαρίστας με το φολκ γκρουπ <em>The Wayfarers</em> που κυκλοφόρησαν τρία άλμπουμ για την <em>RCA</em>. Τότε ο <em>Sean</em> άκουσε τους Beatles και κυριολεκτικά αλλάζει τη μουσική του. Δημιουργεί ένα τρίο, τους <em>Ragamuffins</em> το 1965, με ακόμη συμμετέχοντες τους <em>Ron Edgar</em> και <em>Kieth Olsen</em>, που στη συνέχεια, το 1966, μετονομάζονται σε <strong>Music Machine</strong>. «<em><span style="color: Darkorange">Εκτός από το γεγονός ότι με την προσθήκη των Mark Landon (κιθάρα) και Doug Rhodes (πλήκτρα) απαιτήθηκε ένα πιο σχετικό όνομα</span></em>», λέει ο <em>Sean Bonniwell</em>, «<em><span style="color: Darkorange">ο πρωταρχικός λόγος για την αλλαγή του ονόματος ήταν η καλλιτεχνική επιβίωση. Προκειμένου να σταματήσουν οι μάνατζερ... να φωνάζουν ανάμεσα στα τραγούδια, 'Παίξτε Turtles', ...με τις μουσικές μεταβάσεις μεταξύ των κομματιών μας, βρισκόμασταν στη σκηνή για πολύ ώρα χωρίς διακοπή, γι' αυτό μας ονόμασα η Μουσική Μηχανή</span></em>».</p><p></p><p>Το πρώτο τους σινγκλ "<em>Talk Talk</em>", που γράφτηκε από τον <em>Bonniwell</em>, ηχογραφήθηκε στα <em>RCA</em> στούντιο στις 30 Ιουλίου 1966 και είναι το πρώτο κομμάτι στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε το ίδιο έτος. Στη σκηνή υιοθέτησαν τα μακριά μαλλιά σε στυλ <em>Beatles</em> και τα όλο μαύρα ρούχα. Έπαιζαν, ακόμη, μαύρες κιθάρες και ο <em>Bonniwell</em> φορούσε ένα μόνο μαύρο δερμάτινο γάντι. Επτά από τα δώδεκα τραγούδια είναι πρωτότυπα του <em>Bonniwell</em>, με τα υπόλοιπα να είναι διασκευές δημοφιλών επιτυχιών. Η πρόθεσή του, ήταν να γράψει όλα τα τραγούδια για το άλμπουμ και να τα συνδέσει με οργανικά διαλείμματα. Αυτή όμως η ευρηματική ιδέα ήταν πολύ προχωρημένη για τη δισκογραφική εταιρεία που επέμενε να αποβάλει τις "μεταβάσεις" και να βάλει το υλικό με τις διασκευές τραγουδιών από δοκιμασμένους και αξιόπιστους καλλιτέχνες. Αυτό θα μπορούσε να έχει κάποια εμπορική έννοια, αλλά στην πραγματικότητα, ο ελιγμός δυσαρέστησε τους φαν που ήθελαν να ακούσουν περισσότερα τραγούδια, σαν το "<em>Talk Talk</em>" που πήγε στον Νούμερο 15 του <em>Billboard</em> τον Δεκέμβριο του 1966.</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH=full]178183[/ATTACH]</p> <p style="text-align: center"><em>Mark Landon, Kieth Olsen, Brian Ross</em> (παραγωγός), <em>Sean Bonniwell, Ron Edgar</em> και <em>Doug Rhodes</em></p><p></p><p>Ακούγοντας σήμερα το άλμπουμ χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι εμπορικές πολιτικές, είναι πολύ καλά ισορροπημένο. Η ξεχωριστή σύνθεση του Bonniwell είναι ίσως το "<strong>Talk Talk</strong>", με τη φράση «<em><span style="color: Darkorange">η κοινωνική μου ζωή μια αποτυχία / το όνομά μου λασπωμένο / βαρέθηκα τα ψέματα / που με περιορίζουν</span></em>». Ο μπασίστας, <em>Keith Olsen</em>, χρησιμοποίησε ένα φάζμποξ για να δημιουργήσει την μπασογραμμή-υπογραφή του τραγουδιού, που υποστηρίχθηκε από τη σκληρή κιθάρα του <em>Mark Landon</em> και τη φαρφίσα του <em>Doug Rhodes</em>. Το "<strong>Trouble</strong>" είναι ένα άλλο ορμητικό ρέιβερ με ρυθμό από χτύπημα χεριών και αυτή τη χαρακτηριστική βομβώδη κιθάρα. Το "<strong>Cherry Cherry</strong>", η διασκευή του <em>Neil Diamond</em>, είναι ένα ρυθμικό ποπ τραγούδι με μια ατμόσφαιρα "<em>Hang On Sloopy</em>". Το "<strong>Taxman</strong>", του <em>George Harrison</em>, έχει Μπητλικές φωνητικές αρμονίες και συμπαγή τύμπανα. Το "<strong>Some Other Drum</strong>" είναι μια απαλή μπαλάντα του <em>Bonniwell</em> με έναν Σαν Φρανσίσκο ήχο που αναπολεί τις ημέρες των φολκ κλαμπ. Το "<strong>Masculine Intuition</strong>" είναι πολύ περισσότερο σκοτεινό με πνιγηρά, φιλήδονα φωνητικά.</p><p></p><p>Το "<strong>The People In Me</strong>" έχει ένα δυνατό σταθερό ρυθμό, τραγανιστές συγχορδίες και μια πολυάσχολη μπασογραμμή. Στο "<strong>See See Rider</strong>", που αρχικά ερμηνεύτηκε από τη "Μητέρα του μπλουζ" <em>Gertrude 'Ma' Rainey</em>, το θέμα του εκτελείται σε γρήγορο ρυθμ εντ μπλουζ ρυθμό, με κάποια σκληρή κιθάρα. Το "<strong>Wrong</strong>" είναι θυμωμένο και πανκ-οειδές και η σκέψη ότι αυτό ηχογραφήθηκε στην Αμερική το 1966, και όχι στο Λονδίνο το 1976 είναι αναπόφευκτη. Το "<strong>96 Tears</strong>", που γράφτηκε από τον <em>Rudy Martinez</em> των <em>?(Question Mark) And The Mysterians</em>, μας δίνει τον ήχο μιας γκαράζ μπάντας ...πνιγμένης στα δάκρυα. Το "<strong>Come On In</strong>", ωστόσο, είναι ένα μουντό, μυστηριώδες, διαπεραστικό πρωτότυπο του <em>Bonniwell</em>, που δεν χάνει την ευκαιρία να μας επιπλήξει, «<em><span style="color: Darkorange">Μην παίζεις κουτσό με τη ζωή σου, χαζούλη</span></em>». Για το τέλος, μας παραδίδουν ένα παράξενα αργό "<strong>Hey Joe</strong>", το παραδοσιακό τραγούδι που συνδέεται με τον <em>Jimi Hendrix</em>.</p><p></p><p>Φυσικά τότε είχαν στη διάθεσή τους μια πληθώρα από θαυμάσια πρωτότυπα, με τέσσερα από αυτά να παρουσιάζονται εκτός δίσκου, σε δύο σινγκλ που κυκλοφόρησαν το 1967. Αν και δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι το "<strong>The Eagle Never Hunts the Fly</strong>" έλειπε από τα τσαρτ, είναι ένα εντυπωσιακό βήμα προς τα εμπρός στον ήχο της μπάντας, προωθούμενο από ένα μανιώδες ριφ κιθάρας, τα τραχιά φωνητικά του <em>Bonniwell</em> και τους διφορούμενους στίχους, «<em><span style="color: Darkorange">αυτό που είναι καλό για τον χήνο είναι κακό για την χήνα</span></em>»... Τα "<strong>Double Yellow Line</strong>" και "<strong>Absolutely Positively</strong>" δείχνουν παρομοίως σημαντική πρόοδο, παρουσιάζοντας μια μελωδική ευαισθησία που δεν υπήρχε σε προγενέστερο υλικό. Από καλλιτεχνική άποψη, το "<strong>I've Loved You</strong>" είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό από όλα, καθώς περιέχοντας ένα κοινό θέμα μέσα στο πλαίσιο του ήχου των <em>Music Machine</em>, δεν χάνει τίποτα από την ομορφιά του.</p><p></p><p>Η συνέχεια της ιστορίας, έχει αποχωρήσεις λόγω "εσωτερικών συγκρούσεων", ένα δεύτερο άλμπουμ αποτελούμενο από προηγούμενα ηχογραφημένα σινγκλ της αρχικής σύνθεσης και ένα σόλο άλμπουμ με τίτλο <strong><span style="color: Dodgerblue">Close</span></strong> από τον <em>Bonniwell</em>. Τη δεκαετία του '70, ο σκοτεινός πρίγκιπας του γκαράζ ροκ αποσύρθηκε από τη μουσική βιομηχανία και ξεκίνησε ένα ταξίδι αναζήτησης ψυχής στην Αμερική. Η ενδοσκόπηση συνεχίστηκε με χριστιανική μπάντα, αυτοβιογραφία αλλά και σποραδικές εμφανίσεις μέχρι το 2011, που πέθανε σε ηλικία 71 χρονών από καρκίνο του πνεύμονα.</p><p></p><p>Κάθε ακρόαση του ντεμπούτου άλμπουμ, <strong>Turn On</strong>, των <strong>Music Machine</strong> επαναποδεικνύει και εμπεδώνει το μεγαλείο αυτών των "χαμένων αγοριών" του ροκ εντ ρολ.</p><p></p><p>(*****, πηγές: σημειώσεις επανέκδοσης, Chris Welch, bonniwellmusicmachine.com)</p><p></p><p style="text-align: center">[ATTACH=full]178182[/ATTACH]</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="grio, post: 1058642230, member: 30418"] [HEADING=2]Ανδρική διαίσθηση![/HEADING] [B]The Music Machine[/B] - [B]Turn On[/B] (Δεκέμβριος 1966, Original Sound) [CENTER][ATTACH type="full" alt="TurnOn.jpg"]178180[/ATTACH][/CENTER] [COLOR=Indianred]Τραγούδια[/COLOR]: A1 Talk Talk (Bonniwell) - 1:56, A2 Trouble (Bonniwell) - 2:11, A3 Cherry Cherry (Diamond) - 3:12, A4 Taxman (Harrison) - 2:33, A5 Some Other Drum (Bonniwell) - 2:29, A6 Masculine Intuition (Bonniwell) - 2:08, B1 The People In Me (Bonniwell) - 2:53, B2 See See Rider (Rainey) - 2:29, B3 Wrong (Bonniwell) - 2:16, B4 96 Tears (The Mysterians) - 2:17, B5 Come On In (Bonniwell) - 2:54, B6 Hey Joe (Roberts) - 4:12 -- Τα εκτός LP, επτάιντσα σινγκλ: A Double Yellow Line / B Absolutely Positively (Απρίλιος 1967, Original Sound) A The Eagle Never Hunts The Fly / B I've Loved You (Ιούνιος 1967, Original Sound) [COLOR=Indianred]Μουσικοί[/COLOR]: Sean Bonniwell (φωνητικά, ρυθμική κιθάρα), Mark Landon (ληντ κιθάρα), Doug Rhodes (όργανο, υποστηρικτικά φωνητικά), Kieth Olsen (μπάσο, υποστηρικτικά φωνητικά), Ron Edgar (τύμπανα) [COLOR=Indianred]Παραγωγή / Μηχανικός[/COLOR]: Brian Ross / Paul Buff Ηχογραφήθηκε τον Νοέμβριο του 1966, στο [I]Original Sound Studio[/I], Χόλιγουντ, Καλιφόρνια [CENTER][ATTACH type="full" alt="DoubleYellowLineTheEagleNeverHuntsTheFly.jpg"]178181[/ATTACH][/CENTER] Οι [B]Music Machine[/B] ήταν μια δυναμική αμερικάνικη πεντάδα που σχηματίστηκε στο Λος Άντζελες και χτύπησε τα ποπ τσαρτ με το δυνατό ρυθμικά και θορυβώδες ρόκερ "[B]Talk Talk[/B]", το 1966. Ένα φρέσκο και συναρπαστικό γκρουπ, οι [I]Machine[/I] είχαν έναν επαναστατικό ήχο και έκαναν στην αμερικάνικη σκηνή μια τονωτική ένεση. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι επέδειξαν μια επιθετική πανκ ροκ στάση που προηγήθηκε των [I]Sex Pistols[/I] του Ηνωμένου Βασιλείου κατά μια δεκαετία. Η μπάντα - με επικεφαλής τον ξεχωριστό τραγουδιστή/τραγουδοποιό [B]Sean Bonniwell[/B] - επηρεάστηκε αρχικά από τις ορδές της "Βρετανικής εισβολής" στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα. Οι [I]Beatles[/I] και οι [I]Rolling Stones[/I] έκαναν την αρχή, αλλά ήταν συγκροτήματα όπως οι [I]Kinks[/I] και [I]Troggs[/I] που ενέπνευσαν τους αμερικάνους εφήβους με άγριες επιτυχίες όπως τα "[I]You Really Got Me[/I]" και "[I]Wild Thing[/I]". Το φαινόμενο της "γκαράζ μπάντας" αναπτύχθηκε όταν οι νέοι κατέφυγαν στα γκαράζ των γονιών τους, όπου μπορούσαν να εξασκηθούν παίζοντας τύμπανα και κιθάρες και τραγουδώντας διασκευές των τελευταίων χιτ. Εκτός από την ώθηση των γκρουπ του Ηνωμένου Βασιλείου, τα ντόπια σέρφινγκ και τουίστ γκρουπ παρείχαν επίσης ζωντανά πρότυπα προς μίμηση. Οι γκαράζ μπάντες αποδείχθηκαν πιο επιθετικές από τους προκατόχους τους, χρησιμοποιώντας φαζαρισμένες κιθάρες, γρυλίσματα για φωνητικά και ταιριαστούς στίχους. Συνήθως διαμαρτύρονταν ενάντια σε ξεροκέφαλες γκόμενες, γονείς, αλλά και κοινωνία γενικά, που δεν τους κατανοούσαν. Παρότι οι [I]Music Machine [/I]προδιαγραφόταν να έχουν μια σχετικά σύντομη ύπαρξη σαν "θαύμα του ενός χιτ", αναγνωρίζεται πλέον ότι ήταν μπροστά από την εποχή τους , όσο δε για τον αισθησιακό, ντυμένο με δερμάτινα τραγουδιστή τους [I]Sean Bonniwell[/I], ότι υπήρξε χαρισματικός περφόρμερ επιπέδου [I]Jim Morrison[/I]. Ο [I]Thomas Harvey "Sean" Bonniwell[/I] γεννήθηκε, στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνια. Ως έφηβος, σχημάτισε ένα γυμνασιακό φωνητικό γκρουπ όταν άκουσε το "[I]Only You[/I]" από τους [I]Platters[/I]. Αφού εγκατέλειψε το σχολείο, έγινε κιθαρίστας με το φολκ γκρουπ [I]The Wayfarers[/I] που κυκλοφόρησαν τρία άλμπουμ για την [I]RCA[/I]. Τότε ο [I]Sean[/I] άκουσε τους Beatles και κυριολεκτικά αλλάζει τη μουσική του. Δημιουργεί ένα τρίο, τους [I]Ragamuffins[/I] το 1965, με ακόμη συμμετέχοντες τους [I]Ron Edgar[/I] και [I]Kieth Olsen[/I], που στη συνέχεια, το 1966, μετονομάζονται σε [B]Music Machine[/B]. «[I][COLOR=Darkorange]Εκτός από το γεγονός ότι με την προσθήκη των Mark Landon (κιθάρα) και Doug Rhodes (πλήκτρα) απαιτήθηκε ένα πιο σχετικό όνομα[/COLOR][/I]», λέει ο [I]Sean Bonniwell[/I], «[I][COLOR=Darkorange]ο πρωταρχικός λόγος για την αλλαγή του ονόματος ήταν η καλλιτεχνική επιβίωση. Προκειμένου να σταματήσουν οι μάνατζερ... να φωνάζουν ανάμεσα στα τραγούδια, 'Παίξτε Turtles', ...με τις μουσικές μεταβάσεις μεταξύ των κομματιών μας, βρισκόμασταν στη σκηνή για πολύ ώρα χωρίς διακοπή, γι' αυτό μας ονόμασα η Μουσική Μηχανή[/COLOR][/I]». Το πρώτο τους σινγκλ "[I]Talk Talk[/I]", που γράφτηκε από τον [I]Bonniwell[/I], ηχογραφήθηκε στα [I]RCA[/I] στούντιο στις 30 Ιουλίου 1966 και είναι το πρώτο κομμάτι στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε το ίδιο έτος. Στη σκηνή υιοθέτησαν τα μακριά μαλλιά σε στυλ [I]Beatles[/I] και τα όλο μαύρα ρούχα. Έπαιζαν, ακόμη, μαύρες κιθάρες και ο [I]Bonniwell[/I] φορούσε ένα μόνο μαύρο δερμάτινο γάντι. Επτά από τα δώδεκα τραγούδια είναι πρωτότυπα του [I]Bonniwell[/I], με τα υπόλοιπα να είναι διασκευές δημοφιλών επιτυχιών. Η πρόθεσή του, ήταν να γράψει όλα τα τραγούδια για το άλμπουμ και να τα συνδέσει με οργανικά διαλείμματα. Αυτή όμως η ευρηματική ιδέα ήταν πολύ προχωρημένη για τη δισκογραφική εταιρεία που επέμενε να αποβάλει τις "μεταβάσεις" και να βάλει το υλικό με τις διασκευές τραγουδιών από δοκιμασμένους και αξιόπιστους καλλιτέχνες. Αυτό θα μπορούσε να έχει κάποια εμπορική έννοια, αλλά στην πραγματικότητα, ο ελιγμός δυσαρέστησε τους φαν που ήθελαν να ακούσουν περισσότερα τραγούδια, σαν το "[I]Talk Talk[/I]" που πήγε στον Νούμερο 15 του [I]Billboard[/I] τον Δεκέμβριο του 1966. [CENTER][ATTACH type="full" alt="LandonOlsenRossBonniwellEdgarRhodes.jpg"]178183[/ATTACH] [I]Mark Landon, Kieth Olsen, Brian Ross[/I] (παραγωγός), [I]Sean Bonniwell, Ron Edgar[/I] και [I]Doug Rhodes[/I][/CENTER] Ακούγοντας σήμερα το άλμπουμ χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι εμπορικές πολιτικές, είναι πολύ καλά ισορροπημένο. Η ξεχωριστή σύνθεση του Bonniwell είναι ίσως το "[B]Talk Talk[/B]", με τη φράση «[I][COLOR=Darkorange]η κοινωνική μου ζωή μια αποτυχία / το όνομά μου λασπωμένο / βαρέθηκα τα ψέματα / που με περιορίζουν[/COLOR][/I]». Ο μπασίστας, [I]Keith Olsen[/I], χρησιμοποίησε ένα φάζμποξ για να δημιουργήσει την μπασογραμμή-υπογραφή του τραγουδιού, που υποστηρίχθηκε από τη σκληρή κιθάρα του [I]Mark Landon[/I] και τη φαρφίσα του [I]Doug Rhodes[/I]. Το "[B]Trouble[/B]" είναι ένα άλλο ορμητικό ρέιβερ με ρυθμό από χτύπημα χεριών και αυτή τη χαρακτηριστική βομβώδη κιθάρα. Το "[B]Cherry Cherry[/B]", η διασκευή του [I]Neil Diamond[/I], είναι ένα ρυθμικό ποπ τραγούδι με μια ατμόσφαιρα "[I]Hang On Sloopy[/I]". Το "[B]Taxman[/B]", του [I]George Harrison[/I], έχει Μπητλικές φωνητικές αρμονίες και συμπαγή τύμπανα. Το "[B]Some Other Drum[/B]" είναι μια απαλή μπαλάντα του [I]Bonniwell[/I] με έναν Σαν Φρανσίσκο ήχο που αναπολεί τις ημέρες των φολκ κλαμπ. Το "[B]Masculine Intuition[/B]" είναι πολύ περισσότερο σκοτεινό με πνιγηρά, φιλήδονα φωνητικά. Το "[B]The People In Me[/B]" έχει ένα δυνατό σταθερό ρυθμό, τραγανιστές συγχορδίες και μια πολυάσχολη μπασογραμμή. Στο "[B]See See Rider[/B]", που αρχικά ερμηνεύτηκε από τη "Μητέρα του μπλουζ" [I]Gertrude 'Ma' Rainey[/I], το θέμα του εκτελείται σε γρήγορο ρυθμ εντ μπλουζ ρυθμό, με κάποια σκληρή κιθάρα. Το "[B]Wrong[/B]" είναι θυμωμένο και πανκ-οειδές και η σκέψη ότι αυτό ηχογραφήθηκε στην Αμερική το 1966, και όχι στο Λονδίνο το 1976 είναι αναπόφευκτη. Το "[B]96 Tears[/B]", που γράφτηκε από τον [I]Rudy Martinez[/I] των [I]?(Question Mark) And The Mysterians[/I], μας δίνει τον ήχο μιας γκαράζ μπάντας ...πνιγμένης στα δάκρυα. Το "[B]Come On In[/B]", ωστόσο, είναι ένα μουντό, μυστηριώδες, διαπεραστικό πρωτότυπο του [I]Bonniwell[/I], που δεν χάνει την ευκαιρία να μας επιπλήξει, «[I][COLOR=Darkorange]Μην παίζεις κουτσό με τη ζωή σου, χαζούλη[/COLOR][/I]». Για το τέλος, μας παραδίδουν ένα παράξενα αργό "[B]Hey Joe[/B]", το παραδοσιακό τραγούδι που συνδέεται με τον [I]Jimi Hendrix[/I]. Φυσικά τότε είχαν στη διάθεσή τους μια πληθώρα από θαυμάσια πρωτότυπα, με τέσσερα από αυτά να παρουσιάζονται εκτός δίσκου, σε δύο σινγκλ που κυκλοφόρησαν το 1967. Αν και δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι το "[B]The Eagle Never Hunts the Fly[/B]" έλειπε από τα τσαρτ, είναι ένα εντυπωσιακό βήμα προς τα εμπρός στον ήχο της μπάντας, προωθούμενο από ένα μανιώδες ριφ κιθάρας, τα τραχιά φωνητικά του [I]Bonniwell[/I] και τους διφορούμενους στίχους, «[I][COLOR=Darkorange]αυτό που είναι καλό για τον χήνο είναι κακό για την χήνα[/COLOR][/I]»... Τα "[B]Double Yellow Line[/B]" και "[B]Absolutely Positively[/B]" δείχνουν παρομοίως σημαντική πρόοδο, παρουσιάζοντας μια μελωδική ευαισθησία που δεν υπήρχε σε προγενέστερο υλικό. Από καλλιτεχνική άποψη, το "[B]I've Loved You[/B]" είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό από όλα, καθώς περιέχοντας ένα κοινό θέμα μέσα στο πλαίσιο του ήχου των [I]Music Machine[/I], δεν χάνει τίποτα από την ομορφιά του. Η συνέχεια της ιστορίας, έχει αποχωρήσεις λόγω "εσωτερικών συγκρούσεων", ένα δεύτερο άλμπουμ αποτελούμενο από προηγούμενα ηχογραφημένα σινγκλ της αρχικής σύνθεσης και ένα σόλο άλμπουμ με τίτλο [B][COLOR=Dodgerblue]Close[/COLOR][/B] από τον [I]Bonniwell[/I]. Τη δεκαετία του '70, ο σκοτεινός πρίγκιπας του γκαράζ ροκ αποσύρθηκε από τη μουσική βιομηχανία και ξεκίνησε ένα ταξίδι αναζήτησης ψυχής στην Αμερική. Η ενδοσκόπηση συνεχίστηκε με χριστιανική μπάντα, αυτοβιογραφία αλλά και σποραδικές εμφανίσεις μέχρι το 2011, που πέθανε σε ηλικία 71 χρονών από καρκίνο του πνεύμονα. Κάθε ακρόαση του ντεμπούτου άλμπουμ, [B]Turn On[/B], των [B]Music Machine[/B] επαναποδεικνύει και εμπεδώνει το μεγαλείο αυτών των "χαμένων αγοριών" του ροκ εντ ρολ. (*****, πηγές: σημειώσεις επανέκδοσης, Chris Welch, bonniwellmusicmachine.com) [CENTER][ATTACH type="full" alt="TheMusicMachine.jpg"]178182[/ATTACH][/CENTER] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Παρουσιάσεις δίσκων - Aφιερώματα
Νουθεσίες για παιδιά! [Η "σκηνή" του Λος Άντζελες #4]
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…